«Περί τῶν κανονικῶν συνεπειῶν τῆς καύσεως νεκρῶν»

November 2, 2014, 11:23 am

≫ Next: Ο Σύνδεσμος Κληρικών Χίου τιμά τον προστάτη του Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο

≪ Previous: Η απαλλαγή από τα Θρησκευτικά και η ισότητα των ευκαιριών

Πρωτ. 5055

Ἀριθμ. Διεκπ. 2415

Ἀθήνῃσι 29ῃ Ὀκτωβρίου 2014

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 2 9 5 9

Πρός

Τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας

τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

Εἰς τάς Ἕδρας των

Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος, μέ ἀφορμή τό νέο νομοθετικό καθεστώς γιά τήν ἀποτέφρωση νεκρῶν, σύμφωνα μέ τά ἄρθρα 48 καί 49 τοῦ Νόμου 4277/2014 «Νέο Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας – Αττικής και άλλες διατάξεις» (Φ.Ε.Κ. 156/1-8-2014, τ. Α΄), κατά τήν Συνεδρία Αὐτῆς τῆς 14ης μηνός Ὀκτωβρίου ἐ.ἔ., ἐπελήφθη καί τοῦ ζητήματος τούτου καί ἀπεφάσισε νά σᾶς ἐνημερώσει περί τῶν κανονικῶν συνεπειῶν ἀπό τήν ἀποτέφρωση τοῦ σώματος.

Μέ τά ἄρθρα 48 καί 49 τοῦ Νόμου 4277/2014 ὁ νομοθέτης δέν λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν τίς θρησκευτικές πεποιθήσεις τοῦ νεκροῦ. Ἐάν ὁ θανών δέν εἶχε ἐκφρασθεῖ ἐν ζωῇ περί τῆς μετά θάνατον ἐπιθυμίας ταφῆς ἤ ἀποτεφρώσεως τοῦ σώματός του, ἡ ἀποτέφρωση δύναται νά λάβει χώρα μέ μόνη τή δήλωση τοῦ/τῆς συζύγου ἤ «συντρόφου», μετά τοῦ/τῆς ὁποίου/ας ἔχει συνάψει «σύμφωνο συμβίωσης», ἤ τή δήλωση τῶν συγγενῶν πρώτου ἤ δευτέρου βαθμοῦ.

Τοῦτο, κύημα τοῦ συγχρόνου μηδενιστικοῦ τρόπου ζωῆς καί τῆς τάσεως πρός ἀποθρησκευτικοποίηση κάθε πτυχῆς καί ἐκφάνσεως τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἀποτελεῖ ἐκ προοιμίου καταστρατήγηση τῶν θρησκευτικῶν πεποιθήσεων τοῦ κεκοιμημένου μέλους τῆς Ἐκκλησίας, ἔλλειψη σεβασμοῦ καί φροντίδος πρός τό ἀνθρώπινο σῶμα.

Ἡ Ἐκκλησία δέν δέχεται γιά τά μέλη Της τήν ἀποτέφρωση τοῦ σώματος, διότι τοῦτο εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Α΄ Κορ. 6, 19), στοιχεῖο τῆς ὑποστάσεως τοῦ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ πλασθέντος ἀνθρώπου (Γεν. 1, 24), καί περιβάλλει αὐτό μέ σεβασμό καί τιμή ὡς ἔκφραση ἀγάπης πρός τό κεκοιμημένο μέλος Της καί ὡς ἐκδήλωση πίστεως στήν κοινή πάντων ἀνάσταση.

Κατόπιν τούτου, ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἀπεφάσισε νά ἐνημερώσει, στό πλαίσιο τῆς ἀγρύπνου ποιμαντικῆς φροντίδος Της, τό εὐσεβές Αὐτῆς πλήρωμα, κληρικούς καί λαϊκούς, γιά τίς ἀκόλουθες κανονικές συνέπειες τῆς ἀποτεφρώσεως τοῦ σώματος:

-Ἡ ἀποτέφρωση τοῦ σώματος δέν εἶναι σύμφωνη πρός τήν πράξη καί παράδοση τῆς Ἐκκλησίας γιά θεολογικούς, κανονικούς καί ἀνθρωπολογικούς λόγους.

-Πρός ἀποφυγήν οἱασδήποτε θεολογικῆς, κανονικῆς καί ἀνθρωπολογικῆς ἐκτροπῆς, ἀπαραίτητος εἶναι ὁ σεβασμός τῶν θρησκευτικῶν πεποιθήσεων καί ἡ διακρίβωση τῆς οἰκείας βουλήσεως τοῦ κεκοιμημένου καί ὄχι ἡ βούληση ἤ ἡ δήλωση τῶν οἰκείων του.

-Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἀποδεδειγμένως οἰκειοθελῶς ἐδήλωσε τήν ἐπιθυμία περί καύσεως τοῦ σώματός του, δηλώνει τήν αὐτονόμησή του καί ὡς ἐκ τούτου δέν τελεῖται Νεκρώσιμος Ἀκολουθία καί Ἱερό Μνημόσυνο ὑπέρ αὐτοῦ.

Παρά ταῦτα, ἐπαφίεται στήν ποιμαντική σύνεση καί τήν διακριτική εὐχέρεια τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου ἡ τέλεση ἁπλῶς Τρισαγίου.

Ἐπί δέ τούτοις, κατασπαζόμενοι τήν ὑμετέραν Σεβασμιότητα ἐν Κυρίῳ, διατελοῦμεν μετ'ἀγάπης.

† Ὁ Ἀθηνῶν Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος

† Ὁ Σταγῶν καί Μετεώρων Σεραφείμ

† Ὁ Περιστερίου Χρυσόστομος

† Ὁ Κεφαλληνίας Σπυρίδων

† Ὁ Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας Ἀμβρόσιος

† Ὁ Τρίκκης καί Σταγῶν Ἀλέξιος

† Ὁ Καρπενησίου Νικόλαος

† Ὁ Λήμνου καί Ἁγίου Εὐστρατίου Ἱερόθεος

† Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως καί Πολυκάστρου Δημήτριος

† Ὁ Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας Παντελεήμων

† Ὁ Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καί Σουφλίου Δαμασκηνός

† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης Ἀνδρέας

† Ὁ Ξάνθης καί Περιθεωρίου Παντελεήμων

Ὁ Ἀρχιγραμματεύς

† Ὁ Μεθώνης Κλήμης

↧

Ο Σύνδεσμος Κληρικών Χίου τιμά τον προστάτη του Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο

November 9, 2014, 8:20 am

≫ Next: Η Απελευθέρωση της Χίου από τους Τούρκους το 1912 και τα Καρδάμυλα

≪ Previous: «Περί τῶν κανονικῶν συνεπειῶν τῆς καύσεως νεκρῶν»

↧

Η Απελευθέρωση της Χίου από τους Τούρκους το 1912 και τα Καρδάμυλα

November 13, 2014, 11:05 am

≫ Next: Νέο Διοικητικό Συμβούλιο και Εξελεγκτική Επιτροπή μετά τις Αρχαιρεσίες στον Ιερό Σύνδεσμο Κληρικών Ελλάδος

≪ Previous: Ο Σύνδεσμος Κληρικών Χίου τιμά τον προστάτη του Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΓΕΩΡΓ. ΚΑΡΑΤΖΑ Θεολόγου – Καθηγητή του Γυμνασίου Καρδαμύλων Χίου Τρίτη 11 –11 – 2014

Ομιλία που εκφωνήθηκε στην κεντρική πλατεία του Μαρμάρου Καρδαμύλων στα πλαίσια των εκδηλώσεων για την Ημέρα της Απελευθέρωσης της Χίου από τον τουρκικό ζυγό την 11 – 11 – 1912.

Σεβαστοί πατέρες, αξιότιμες αρχές του τόπου, κύριοι Διευθυντές των σχολικών μονάδων των Καρδαμύλων, κύριοι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, αγαπητές μαθήτριες και μαθητές, κυρίες και κύριοι. Ήρθαμε εδώ σήμερα για να τιμήσουμε με τον δέοντα τρόπο εκείνους που πριν 102 από χρόνια έδωσαν το αίμα τους και θυσίασαν τα νιάτα τους για να αποκτήσει το αγαπημένο μας νησί, η Χίος την πολυπόθητη ελευθερία του από τον Οθωμανικό ζυγό 3,5 αιώνων.

Την εντολή για τον σχηματισμό εκστρατευτικού σώματος για την κατάληψη της Χίου την έδωσε ο τότε αρχηγός του ελληνικού στρατού, διάδοχος και μετέπειτα βασιλιάς Κωνσταντίνος ο Α΄. Το χρονικό της κατάληψης της Χίου ξεκίνησε με την προσόρμιση του ερχόμενου από τη Θεσσαλονίκη ελληνικού στόλου, αποτελούμενου από τρία ελαφρά καταδρομικά (Μακεδονία, Εσπερία και Αρκαδία), δύο αντιτορπιλικά (Νέα Γενεά και Κεραυνός) και τρία οπλιταγωγά (Πατρίς, Σαπφώ και Εριέττα), έξω από το λιμάνι της Χίου στις 10 το πρωί της Κυριακής 11 Νοεμβρίου 1912, ημέρα που η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά την ιερή μνήμη των Αγίων Βικτώρων, Μηνά, Βίκτωρος και Βικεντίου, πολιούχων της πρωτεύουσας του νησιού μας. Τότε, αντιπροσωπεία των αρχηγών του στρατού και του στόλου, συνταγματάρχη πεζικού Νικολάου Δελαγραμμάτικα και πλοιάρχου Ιωάννη Δαμιανού αντίστοιχα, αποβιβάστηκε με λέμβο στην πόλη της Χίου και αξίωσε από την οθωμανική διοίκηση την άμεση και άνευ όρων παράδοση του νησιού στις ελληνικές δυνάμεις. Ωστόσο, ο Τούρκος στρατιωτικός διοικητής του νησιού, αντισυνταγματάρχης Ζιχνύ Μπέης αρνήθηκε να παραδώσει το νησί και εξεδήλωσε την απόφασή του να το υπερασπιστεί μέχρις εσχάτων. Είχε πια καταλάβει ότι τα ελληνικά πλοία δεν είχαν έρθει για να φορτώσουν καμπούσικα μανταρίνια και πορτοκάλια, όπως αρχικά είχαν νομίσει οι Τούρκοι, όταν τα είδαν να πλέουν ανοιχτά των Οινουσσών στις 7.30 το πρωί της ημέρας εκείνης.

Έτσι, στις 3 και 15΄ το μεσημέρι της ίδιας ημέρας ξεκίνησε η απόβαση των ελληνικών δυνάμεων στην ακτή Κονταρίου, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται το εργοστάσιο της ΔΕΗ. Παρά την ομοβροντία πυρών που αντιμετώπισαν, οι δυόμιση χιλιάδες Έλληνες στρατιώτες κατόρθωσαν να τρέψουν σε φυγή τον τουρκικό στρατό από τις αμυντικές του θέσεις, όχι όμως χωρίς απώλειες. Οι στρατιώτες Εμμανουήλ Ποθητός από τη Λακωνία και Ιωάννης Χρυσολωράς από την Αθήνα ήταν οι πρώτοι που έπεσαν νεκροί από τις τουρκικές σφαίρες θυσιάζοντας τη ζωή τους για να είμαστε σήμερα ελεύθεροι.

Το πρωί της επομένης μέρας, 12 Νοεμβρίου του 1912 το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα εισήλθε αμαχητί στην πόλη της Χίου εν μέσω ενθουσιωδών εκδηλώσεων χαράς κι ευγνωμοσύνης από τους κατοίκους της. Μάλιστα, παρέλασε από την παραλιακή οδό του Κονταρίου, η οποία από το 1913 μέχρι και σήμερα ονομάζεται Λεωφόρος Ενώσεως, μέχρι και την κεντρική πλατεία Βουνακίου (σήμερα ονομάζεται Νικολάου Πλαστήρα). Τότε ήταν που ο δήμαρχος Χίου Νικόλαος Κουβελάς αναφώνησε με ανακούφιση εκείνο το περίφημο: που είστε, μωρέ παιδιά, που σας περιμέναμε πεντακόσια χρόνια! στον πρώτο Έλληνα αξιωματικό που συνάντησε στην περιοχή του Αγιασμένου, εκεί όπου σήμερα βρίσκονται οι σε κατάσταση ερήμωσης εγκαταστάσεις του Ναυτικού Ομίλου Χίου. Της εισόδου του ελληνικού στρατού στην πόλη της Χίου ακολούθησε όπως ήταν φυσικό η ύψωση της ελληνικής σημαίας στο τότε Φρουραρχείο της πρωτεύουσας του νησιού, το οποίο βρισκόταν δίπλα στη Βιβλιοθήκη Κοραή. Την κατασκευή και την ύψωση της σημαίας εκείνης πραγματοποίησε η νεαρή τότε σε ηλικία Καρδαμυλίτισσα Ευγενία Μαδιά, μικρή τότε κόρη του Καρδαμυλίτη γιατρού Κωνσταντίνου Μαδιά. Κατόπιν, εψάλη στο Μητροπολιτικό Ναό των Αγίων Βικτώρων δοξολογία από τον τότε Μητροπολίτη Χίου Ιερώνυμο. Και πράγματι την ημέρα εκείνη η Χίος μετά από 346 χρόνια αποτίναξε την οθωμανική κυριαρχία και για πρώτη φορά στην ιστορία της είδε τη γαλανόλευκη να κυματίζει στα χώματά της, εν μέσω έξαλλων πανηγυρισμών εκ μέρους του χιακού λαού.

Η κατάληψη, όμως, της πρωτεύουσας δεν σήμανε και ταυτόχρονη κατάληψη ολόκληρης της Χίου. Ο τουρκικός στρατός είχε υποχωρήσει προς το εσωτερικό του νησιού και αναδιπλώθηκε καταλαμβάνοντας οχυρές θέσεις στο Πιτυός, στις Καρυές, στο Αίπος και στην Ιερά Σκήτη των Αγίων Πατέρων στο όρος Προβατάς της κεντρικής Χίου. Εκεί ακριβώς δόθηκαν και οι σκληρότερες μάχες, μάχες αιματηρές με φονικότερη απ’ όλες εκείνην του οροπεδίου του Αίπους στις 15 Νοεμβρίου του 1912, μιας και οι τουρκικές δυνάμεις προέβαλαν επί σαράντα ημέρες σθεναρότατη αντίσταση στις αντίστοιχες ελληνικές.

Τι συνέβη, όμως, στα Καρδάμυλα σαν σήμερα την 11η Νοεμβρίου του 1912; Ποια ήταν η στάση των Καρδαμυλιτών; Αμέσως μόλις μαθεύτηκε ο κατάπλους του ελληνικού στόλου στη Χίο, τα Καρδάμυλα ξεσηκώθηκαν. Πιο συγκεκριμένα, με το πέρασμα των ελληνικών μεταγωγικών πλοίων ανοιχτά του ακρωτηρίου Βαμβακάς των Καρδαμύλων τη νύχτα της 10ης προς 11η Νοεμβρίου του 1912 με κατεύθυνση το λιμάνι της Χίου, ενστικτωδώς οι διοικούντες το ένοπλο εθελοντικό αντάρτικο σώμα Καρδαμυλιτών, που είχε ήδη ιδρυθεί από τις αρχές του 1912 με σκοπό την ένωση της Χίου με την μητέρα Ελλάδα, γιατρός Ηλίας Ασπιώτης, δικηγόρος Μιχαήλ Ζολώτας και δάσκαλος Παναγιώτης Αντωνόπουλος κατάλαβαν ότι ο απελευθερωτικός αγώνας έμπαινε πλέον στην αρχή της τελικής του φάσης. Έτσι, το πρωί της 11ης Νοεμβρίου και πριν ακόμη την αποβίβαση των πεζοναυτών στο Κοντάρι, οι ένοπλοι Καρδαμυλίτες με επικεφαλής τους ιερείς του χωριού συνέλαβαν τους Τούρκους χωροφύλακες – ζαπτιέδες, που έδρευαν στο χωριό και κατέλυσαν τις τουρκικές αρχές, αιχμαλωτίζοντας τον Μουδίρη και τους Τούρκους υπαλλήλους. Στη συνέχεια, κατέλαβαν το Κονάκι, το οποίο σώζεται ως κτίριο μέχρι και σήμερα, και ύψωσαν εν μέσω παραληρήματος χαράς από το συγκεντρωμένο πλήθος την ελληνική σημαία – πρώτοι αυτοί σε ολόκληρη τη Χίο – και ανέλαβαν τη φρούρηση του χωριού, το οποίο έγινε η πρώτη ελεύθερη περιοχή του νησιού. Χωρίστηκαν σε πολλά τμήματα και κατέλαβαν τις διάφορες τοποθεσίες της περιοχής. Έτσι, όταν λίγες μέρες αργότερα, την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου του 1912 ο τουρκικός στρατός επιχείρησε να ανακαταλάβει τα Καρδάμυλα, συνάντησε σθεναρή αντίσταση στο ύψωμα της Γριάς από τους 200 περίπου εθελοντές υπό την αρχηγεία του Μιχάλη Σπεθογιάννη, αναγκαζόμενος τελικά να τραπεί σε φυγή. Μετά την αποτυχία τους αυτή οι Τούρκοι, οι οποίοι ήταν διπλάσιοι σε αριθμό από τους Έλληνες, αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν έχοντας πολλούς νεκρούς και τραυματίες, να παραμείνουν εγκλωβισμένοι στις θέσεις τους στο γειτονικό στα Καρδάμυλα χωριό Πιτυός και να μην προβούν σε κανέναν αιφνιδιασμό μέχρι την οριστική ήττα τους.

Την Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου του 1912 δόθηκε άλλη μία σημαντική μάχη στην ευρύτερη περιοχή των Καρδαμύλων. Πρόκειται για τη μάχη του Καρφωτού, από το ομώνυμο βουνό, το οποίο βρίσκεται απέναντι από το βουνό Γριά. Στο μέρος εκείνο δόθηκε το τελικό χτύπημα στην τουρκική αντίσταση εκατό και πλέον στρατιωτών. Μετά τη νικηφόρα για τον ελληνικό στρατό εκείνη μάχη σώμα με σώμα με τις τουρκικές δυνάμεις, κατελήφθη από 200 Καρδαμυλίτικα παλικάρια συνεπικουρούμενα και από 50 εθελοντές άλλων περιοχών το καλά οχυρωμένο από του Τούρκους χωριό Πιτυός και αυτόματα κατέρρευσε όλη η τουρκική άμυνα. Άλλωστε, στο Πιτυός είχε μεταφέρει το στρατηγείο του από την πόλη της Χίου ο Ζιχνή Μπεής, ο οποίος το βράδυ της 20ης Δεκεμβρίου παραδόθηκε στους Έλληνες στο χωριό Καρυές της κεντρικής Χίου, όπου την επομένη μέρα υπογράφτηκε το πρωτόκολλο της άνευ όρων παράδοσης του τουρκικού στρατού αποτελούμενου από 1800 άνδρες.

Σημαντικότατη ήταν και η συμβολή των γυναικών των Καρδαμύλων κατά τη διάρκεια των μαχών για την οριστική επικράτηση του ελληνικού στρατού. Οι Καρδαμυλίτισσες συμμετείχαν κι αυτές ενεργά στον αγώνα, ιδιαίτερα στα ζητήματα επιμελητείας των Ελλήνων στρατιωτών. Η γριά Μαρία Τυρίδενα έγραψε με χρυσά γράμματα το όνομα της στην ιστορία των Καρδαμύλων, όταν την ώρα της μάχης του Καρφωτού έσωσε τη ζωή δύο Καρδαμυλίτικων παλικαριών, του Νικολάου Παππή και του Νικολάου Τσάκου.

Στον απελευθερωτικό αγώνα του 1912 έπαιξε σημαίνοντα ρόλο και η γυναικεία Ιερά Μονή της Πέρα Παναγιάς Καρδαμύλων, η οποία ήταν τότε σε λειτουργία. Οι υπηρεσίες που προσέφεραν οι καλόγριες ήταν σπουδαιότατες.

Ας έρθουμε όμως στο σήμερα. 102 χρόνια μετά τα γεγονότα της απελευθέρωσης της Χίου το 1912, η πατρίδα μας η Ελλάδα βρίσκεται και πάλι σε μια κρίσιμη καμπή της νεώτερης ιστορίας της. Η εθνική μας κυριαρχία τίθεται υπό αμφισβήτηση, η οικονομία είναι υπό κατάρρευση και η κοινωνία υπό διάλυση. Η πρωτόγνωρη οικονομική και ανθρωπιστική κρίση που βιώνουμε έχει αποδιοργανώσει τον κρατικό διοικητικό μηχανισμό, έχει διαρρήξει τον κοινωνικό ιστό και απειλεί ακόμη και την ίδια την εθνική υπόσταση, την εδαφική κυριαρχία και την ανεξαρτησία της χώρας μας. Έχει γίνει σε όλους πλέον φανερό ότι η κρίση από την οποία πλήττεται η ελληνική κοινωνία είναι πρωτίστως κρίση αρχών και αξιών, κρίση ήθους και κρίση νοήματος. Όσον αφορά τώρα τις χρονικές ρίζες της κρίσης, αυτές τις συναντάμε βαθιά στο παρελθόν, συνδεόμενες με μόνιμες καχεξίες και παθογένειες που ταλανίζουν το ελληνικό κράτος από τότε που δημιουργήθηκε το 1830.

Εμείς, όμως, η νέα γενιά οφείλουμε με το παράδειγμα και τη συμπεριφορά μας να ανατρέψουμε σταδιακά στο κοντινό μέλλον την τραγική κοινωνική κατάσταση την οποία μας κληρονόμησαν τα λάθη και οι αστοχίες ενός μεγάλου τμήματος των προηγουμένων από εμάς γενεών. Οφείλουμε, επιτέλους, να αφυπνιστούμε κάποια στιγμή και να αντισταθούμε ενεργά απέναντι σ’ όσους και όσα έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια την καθημερινή μας ζωή αφόρητη. Για να ζήσουμε, όμως, ως ένα ελεύθερο, δυνατό, αξιοσέβαστο και αξιοπρεπές έθνος οφείλουμε να παραδειγματιστούμε και από τις ένδοξες στιγμές του παρελθόντος που σήμερα αναλυτικά εκθέσαμε. Αυτήν την έννοια έχουν άλλωστε και οι εορτασμοί των εθνικών επετείων. Αν δείξουμε τη γενναία εκείνη στάση, που έπεδειξαν οι Καρδαμυλίτες το 1912 είναι βέβαιο ότι θα συμβάλουμε τα μέγιστα για να ξυπνήσει το ελληνικό έθνος από το λήθαργο στον οποίο έχει περιπέσει.

↧

Νέο Διοικητικό Συμβούλιο και Εξελεγκτική Επιτροπή μετά τις Αρχαιρεσίες στον Ιερό Σύνδεσμο Κληρικών Ελλάδος

November 20, 2014, 12:16 pm

≫ Next: ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΠΡΟΠΤΥΧΙΑΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΕΚΤΟΣ ΧΙΟΥ

≪ Previous: Η Απελευθέρωση της Χίου από τους Τούρκους το 1912 και τα Καρδάμυλα

20.11.2014

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Την 19η Νοεμβρίου τρέχοντος έτους διεξήχθησαν σύμφωνα με τις διατάξεις του Καταστατικού οι Αρχαιρεσίες του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος για την ανάδειξη νέου Διοικητικού Συμβουλίου και Εξελεγκτικής Επιτροπής δια την τριετία Νοέμβριος 2014 - Νοέμβριος 2017.

Η Γενική Συνέλευση των μελών του Ι.Σ.Κ.Ε. για τις Αρχαιρεσίες πραγματοποιήθηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Ελευθερίου Αχαρνών.

Αφού διαπιστώθηκε απαρτία από τα ταμιακώς τακτοποιημένα μέλη τόσο των παρόντων όσο και των δια επιστολής ψηφισάντων, ξεκίνησε η διαδικασία με την ομιλία του απερχομένου Προέδρου Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Σελλή, ο οποίος αναφέρθηκε στα πεπραγμένα του προηγουμένου συμβουλίου, τονίζοντας τις προσπάθειες πού κατέβαλαν τα μέλη με σκοπό την επίλυση των Εφημεριακών, Ποιμαντικών, Μισθολογικών, Συνταξιοδοτικών, Ασφαλιστικών, Οικογενειακών και άλλων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι Κληρικοί και ολοκλήρωσε ευχαριστώντας όλους τους συνεργάτες του για αυτήν την γόνιμη, όπως τόνισε, προσπάθεια.

Στη συνέχεια αναγνώσθηκε η έκθεση της εξελεγκτικής επιτροπής και ευθύς αμέσως ξεκίνησε η διαδικασία των εκλογών.

Για πρώτη φορά στην ψηφοφορία συμμετείχε δικαστικός αντιπρόσωπος από το Πρωτοδικείο Αθηνών. Μετά την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας και την καταμέτρηση των ψήφων αναδείχθηκε το νέο Διοικητικό Συμβούλιο που απαρτίζεται από τους κάτωθι Κληρικούς:

1) Ευάγγελος Φεγγούλης Ι.Μ. Καρπενησίου,

2) Μιχαήλ Μετζάκης Ι.Μ. Αργολίδος,

3) Γεώργιος Κωνσταντίνου Ι.Μ. Χίου,

4) Βασίλειος Χρηστίδης Ι.Μ. Κηφισίας,

5) Ιωάννης Κατωπόδης Ι.Μ. Πατρών,

6) Κωνσταντίνος Τσομπάνης Ι.Μ. Ζιχνών,

7) Κωνσταντίνος Μιχαηλίδης Ι.Μ Κηφισίας

8) Εμμανουήλ Ντάκαρης Ι.Μ. Αργολίδος,

9) Χριστοφόρος Μουτάφης Ι.Μ. Αιτωλίας.

Για την Εξελεγκτική Επιτροπή εξελέγησαν οι κάτωθι κληρικοί:

1) Λάμπρος Σκόνδρας Ι.Μ. Ν. Ιωνίας και

2) Αντώνιος Χρήστου Ι.Μ. Γλυφάδας.

Τέλος σημειώνεται πως ο απερχόμενος Πρόεδρος π. Γεώργιος Σελλής, καθώς και ο απερχόμενος εκπρόσωπος τύπου π. Γεώργιος Βαμβακίδης, και το μέλος π. Χρήστος Χριστοδούλου, οι οποίοι μαζί με τα υπόλοιπα μέλη των Δ.Σ. της τελευταίας εξαετίας κατέβαλαν μέγιστες προσπάθειες να γεφυρώσουν τις σχέσεις του Ιερού Συνδέσμου με την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος και να εξομαλύνουν τις διαφορές μεταξύ Αγάμων και εγγάμων Κληρικών, μετά από 17 χρόνια συνεχόμενης παρουσίας των στο Δ.Σ. του Ι.Σ.Κ.Ε. δεν υπέβαλαν εκ νέου υποψηφιότητα.

ΕΚ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ

↧

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΠΡΟΠΤΥΧΙΑΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΕΚΤΟΣ ΧΙΟΥ

November 22, 2014, 2:26 am

≫ Next: Το νέο Δ. Σ. του Συνδέσμου Κληρικών Χίου

≪ Previous: Νέο Διοικητικό Συμβούλιο και Εξελεγκτική Επιτροπή μετά τις Αρχαιρεσίες στον Ιερό Σύνδεσμο Κληρικών Ελλάδος

Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου- Αντιδημάρχου Παιδείας- Πρόνοιας

Ως κεραυνός εν αιθρία έφθασε η είδηση της ίδρυσης προπτυχιακού τμήματος τουρισμού, του Πανεπιστημίου Αιγαίου, στη Ρόδο αντί της Χίου.

Η αιφνίδια αυτή και απροειδοποίητη Απόφαση της Συγκλήτου, η οποία υλοποιείται έπειτα από εισήγηση του αρμοδίου Υπουργού Παιδείας, ξένισε τον κόσμο όχι μόνο της Χίου αλλά και γενικότερα, για τον τρόπο σκέψης και εκτέλεσης Αποφάσεων που, ως φαίνεται, έχουν υπόβαθρο καθαρά πολιτικού χαρακτήρα.

Ασφαλώς και η τοπική κοινωνία της Ρόδου μπορεί να διεκδικεί πλείστα όσα περί τον τουρισμό, ως εξέχον τουριστικός τόπος, όμως εδώ δεν τίθεται ζήτημα τουρισμού αλλά παιδείας.

Όπως είναι γνωστό, <<ανάγκη ιατρού έχουν οι ασθενείς και όχι οι υγιείς>>, κατά παρόμοιο τρόπο ιδρύεις ανάλογες δομές δράσης σε περιοχές όπου θέλεις να επιτύχεις ανάπτυξη, όχι εκεί που την έχεις ήδη επιτύχει.

Κάποιοι μίλησαν για ύπαρξη υποδομών στη Ρόδο. Πιθανόν. Όμως, τις όποιες υποδομές δημιουργεί το κράτος. Κατά παρόμοιο τρόπο, όφειλε να τις δημιουργήσει εδώ. Δίχως καμία αμφιβολία η τοπική κοινωνία της Χίου έχει προσφέρει τόσα στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου όσα κανείς άλλος σε άλλο τόπο, τουλάχιστον σε επίπεδο Αιγαίου. Και εξηγούμαι:

1) Η Πολιτεία δώρισε στο Πανεπιστήμιο ολόκληρο το κτίριο του πρώην <<Μιχάλειου>> Ορφανοτροφείου, για τη στέγασή του, κτήριο μέγιστης αξίας που κατασκευάστηκε χάρη στη συνδρομή οικογένειας Χίων ευπατρίδων.

2) Ο Δήμος Χίου διέθεσε δωρεάν ένα ολόκληρο διώροφο κτήριο πλησίον του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού και της Βιβλιοθήκης <<Κοραής>>, ανήκον στην πρώην Σχολική Εφορεία του Δήμου, επίσης για τη στέγαση τμήματος σπουδών του Πανεπιστημίου.

3) Το Ιερό Τάγμα Αγίου Παντελεήμονος Λιβαδίων (ίδρυμα του μακαριστού Μητροπολίτου Παντελεήμονος Φωστίνη) δώρισε αφενός στην Αθήνα ένα πενταόροφο κτίριο για τη στέγαση των διοικητικών υπηρεσιών του Πανεπιστημίου Αιγαίου (στην οδό Βουλγαροκτόνου 30) αφετέρου μια μεγάλη οικοπεδική έκταση στην περιοχή <<Τάγμα- Λιβάδια>> Χίου για την ανέγερση των φοιτητικών κατοικιών-ξενώνων όπου διαμένουν πρωτοετείς και δευτεροετείς φοιτητές του Πανεπιστημίου.

4) Οικογένειες Χίων ευπατρίδων αγόρασαν -προ δεκαετίας περίπου- και δώρισαν στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, μια τεράστιας αξίας περιουσία, τα πρώην <<Ταμπάκικα- Βυρσοδεψεία>> με το σκεπτικό ότι θα ανεγερθούν εκεί Πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις. Μάλιστα, υπήρχαν έτοιμες μελέτες που καταδείκνυαν την επιτυχία του εγχειρήματος βάσει των οποίων πείσθηκαν οι δωρητές να προβούν στην εκατομμυρίων Ευρώ αγορά και διάθεσή τους στο Πανεπιστήμιο.

Αυτά όλα έγιναν με την προϋπόθεση ότι η Χίος θα γίνει Πανεπιστημιακός τόπος και ότι όλα αυτά θα λάβουν σάρκα και οστά.

Σήμερα, ποια είναι η αντιμετώπιση της Πολιτείας έναντι της Χίου και της Πανεπιστημιακής κοινότητας της Χίου ? <<Αντί του μάννα χολή>> …! Και ποια η αντιμετώπιση των ανθρώπων που διέθεσαν εξ ιδίων εκατοντάδες χιλιάδες Ευρώ- εκατομμύρια Ευρώ για να αγοράσουν και να διαθέσουν την περιουσία αυτή στην ελληνική πολιτεία ? Έτσι αντιμετωπίζονται ? Έτσι τιμώνται οι ευεργέτες ?

Ωστόσο, επειδή – επαναλαμβάνω– το θέμα είναι αμιγώς πολιτικό και όλα εξαρτώνται και από τη σχετική εισήγηση του αρμοδίου Υπουργού (βλέπε νυν Λοβέρδος), θεωρώ σκόπιμο να αντιδράσουν δυναμικά όλοι οι τοπικοί φορείς και να μη μείνουμε μόνο σε επίπεδο διαμαρτυρίας μέσω επιστολών και ψηφισμάτων. Να αντιδράσουν οι τοπικοί Βουλευτές (ο δε χιώτης Υφυπουργός κ. Μηταράκης τώρα οφείλει να επιδείξει την αγάπη και το ενδιαφέρον του για τη Χίο, εάν καταφέρει την αναστροφή των πραγμάτων), η Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου (διότι χάνει μια

-τεράστιας σημασίας- Πανεπιστημιακή δομή από τα γεωγραφικά της όρια), ο Δήμος, η Ιερά Μητρόπολις, συλλογικοί φορείς και παραγωγικές τάξεις, κλπ.

Έχουμε υποχρέωση τόσο στον τόπο μας, όσο και στα παιδιά μας, αλλά και σε εκείνους που αγωνίστηκαν τη δεκαετία του ΄80 να ιδρυθεί εδώ το Πανεπιστήμιο που, ευεργέτησε και ανέδειξε έτι περαιτέρω το νησί της μαστίχας και των γιασεμιών, τη ναυτομάνα του Αιγαίου Αρχιπελάγους, μαρτυρική και αιματοβαμμένη Χίο μας.-

↧

Το νέο Δ. Σ. του Συνδέσμου Κληρικών Χίου

November 22, 2014, 2:41 am

≫ Next: Το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος

≪ Previous: ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΠΡΟΠΤΥΧΙΑΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΕΚΤΟΣ ΧΙΟΥ

Ύστερα από την παραίτηση του Προέδρου, π. Γεωργίου Κωνσταντίνου, και του Αντιπροέδρου, π. Δημητρίου Πύρρου, από το Διοικητικό Συμβούλιο του Συνδέσμου Κληρικών Χίου κατά την πρόσφατη Γενική Συνέλευση, 6-11-2014, ανέλαβαν ως τακτικά μέλη, οι πατέρες Στέφανος Λάρδας και Δημήτριος Καλίκας. Ακολουθώντας το Καταστατικό το νέο Δ. Σ. συγκροτήθηκε σε σώμα, την Τετάρτη 19-11-2014, ως εξής:

Πρόεδρος: Πρωτοπρεσβύτερος Στέφανος Λάρδας (Εφημέριος Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Φαρκαίνης)

Αντιπρόεδρος:Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Χανδρής (Εφημέριος Ι. Ν. Αγίου Λουκά Λιβαδίων)

Γενικός Γραμματέας:Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Κουντουριάδης (Εφημέριος Ι. Ν. Αγίου Νικολάου Βροντάδου)

Ταμίας:Πρωτοπρεσβύτερος Αντώνιος Τσουκαλάς (Εφημέριος Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας Μουτσαίνης Βροντάδου)

Μέλη:

Πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Γαΐλλας (Εφημέριος Ι. Ν. Αγίου Δημητρίου Αρμολίων)

Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Πουλιάς (Εφημέριος Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ερειθιανής Βροντάδου)

Οικονόμος Δημήτριος Καλίκας (Εφημέριος Ι. Ν. Εισοδίων Θεοτόκου Πυργίου)

Διαχειριστής του ιστολογίουτου Συνδέσμου (http://syndesmosklchi.blogspot.gr/) παραμένει ο π. Γεώργιος Κωνσταντίνου

↧

Το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος

November 26, 2014, 10:30 am

≫ Next: Εξαπατούσαν κατ'εξακολούθηση ανυποψίαστους ιερείς.

≪ Previous: Το νέο Δ. Σ. του Συνδέσμου Κληρικών Χίου

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Την Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014 συνήλθε σε συνεδρίαση το νεοεκλεγέν Διοικητικό Συμβούλιο του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος, που προέκυψε από τις αρχαιρεσίες της Γενικής Συνέλευσης της 19ης Νοεμβρίου 2014 με τριετή θητεία.

Αφού ακολουθήθηκε η προβλεπόμενη από το Καταστατικό διαδικασία τα εννέα τακτικά μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου συγκροτήθηκαν σε σώμα ως εξής:

Πρόεδρος: Πρωτοπρεσβύτερος Ιωάννης Κατωπόδης (Ιερά Μητρόπολις Πατρών)

Αντιπρόεδρος: Πρωτοπρεσβύτερος Ευάγγελος Φεγγούλης (Ιερά Μητρόπολις Καρπενησίου)

Γενικός Γραμματέας: Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Χρηστίδης (Ιερά Μητρόπολις Κηφισίας)

Ταμίας: Πρεσβύτερος Μιχαήλ Μετζάκης (Ιερά Μητρόπολις Αργολίδος)

Μέλη:

Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Κωνσταντίνου (Ιερά Μητρόπολις Χίου)

Πρεσβύτερος Κωνσταντίνος Τσομπάνης (Ιερά Μητρόπολις Ζιχνών)

Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Μιχαηλίδης (Ιερά Μητρόπολις Κηφισίας)

Πρεσβύτερος Εμμανουήλ Ντάκαρης (Ιερά Μητρόπολις Αργολίδος)

Οικονόμος Χριστοφόρος Μουτάφης (Ιερά Μητρόπολις Αιτωλίας και Ακαρνανίας)

Εκπρόσωπος Τύπου ορίστηκε ο Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Κωνσταντίνου.

Βάσει του Καταστατικού του Ι.Σ.Κ.Ε. ορίζεται ως τακτικός εκπρόσωπος στο ΤΑΠΕΔΥ ο Πρωτοπρεσβύτερος Ευάγγελος Φεγγούλης με αναπληρωματικό τον Πρεσβύτερο Μιχαήλ Μετζάκη.

Ο απερχόμενος Πρόεδρος του Ι.Σ.Κ.Ε. Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Σελλής μετά τη λήξη της συνεδρίασης ευχήθηκε στα μέλη του νέου Δ.Σ. καλή δύναμη στο έργο τους και δήλωσε ότι θα είναι πάντοτε αρωγός σε ότι του ζητηθεί.

Εκ του Γραφείου Τύπου

↧

Εξαπατούσαν κατ'εξακολούθηση ανυποψίαστους ιερείς.

November 29, 2014, 2:40 am

≫ Next: Ο ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ Ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και πολιούχος άγιος των Πατρών

≪ Previous: Το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος

Μέσα από τις φυλακές Αγίου Στεφάνου της Πάτρας, καθοδηγούσε ο «εγκέφαλος» τα μέλη σπείρας που εξαπατούσαν κατ” εξακολούθηση ανυποψίαστους ιερείς.

Το κόλπο ήταν καλά στημένο από τον 42χρονο Τσιγγάνο με καταγωγή την Αμαλιάδα, που βρίσκεται προφυλακισμένος εδώ και δυο χρόνια στο σωφρονιστικό κατάστημα Πατρών, συλληφθείς για το ίδιο αδίκημα.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες του patratora.gr, ο «εγκέφαλος» μαζί με ακόμα 5 άτομα τα οποία και συνελήφθησαν σε αστυνομικές επιχειρήσεις της υποδιεύθυνσης Ασφάλειας Πατρών, σε Ηλεία και Αττική, είχαν καταφέρει να αποκομίσουν, σε διάστημα ενός περίπου χρόνου, χρηματικό ποσό που αγγίζει τις 200.000 ευρώ.

Προσέγγιζαν ιερείς, που ήταν λίγο πριν την σύνταξη ή δικαιούντο την χορήγηση κάποιων επιδομάτων και με το πρόσχημα πως έχουν διασυνδέσεις για να «τακτοποιήσουν» τις υποθέσεις τους, κατάφερναν και τους αποσπούσαν σημαντικά ποσά.

Μάλιστα πηγές του patratora.gr, αναφέρουν πως σε αρκετές περιπτώσεις συνόδευαν τα ανυποψίαστα θύματα τους ακόμα και μέχρι τα τραπεζικά υποκαταστήματα, περιμένοντας να κάνουν αναλήψεις χρημάτων για να τους δώσουν την προκαταβολή, για την παροχή των υπηρεσιών τους.

Η αποκάλυψη της υπόθεσης, έγινε μετά από πολύμηνη έρευνα των ανδρών της Δημόσιας Ασφάλειας Πατρών. Αύριο οι συλληφθέντες θα οδηγηθούν στον Εισαγγελέα Πατρών.

↧

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ Ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και πολιούχος άγιος των Πατρών

November 29, 2014, 4:42 am

≫ Next: Νέες Χιακές Εκδόσεις Λεωνίδα Οθ. Πυργάρη, Φιλολόγου: "ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΝΤ. ΖΥΓΟΜΑΛΑΣ (1890-1914)- Ο Χιωτογιαννιώτης ήρωας των Βαλκανικών Πολέμων (1912-13) και του Βορειοηπειρωτικού Πολέμου (1914)-Μικρό αφιέρωμα σε Μεγάλο Ήρωα"

≪ Previous: Εξαπατούσαν κατ'εξακολούθηση ανυποψίαστους ιερείς.

Μέσα στη σεπτή χορεία των δώδεκα μαθητών του Ιησού Χριστού εξέχουσα θέση κατέχει ο τιμώμενος υπό της Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας στις 30 Νοεμβρίου Άγιος Απόστολος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος, ο οποίος από άσημος και απλοϊκός ψαράς κατέστη «ἁλιεύς τῶν ἀνθρώπων» και αναδείχθηκε μέγας διδάσκαλος του Ευαγγελίου του Χριστού και φλογερός Απόστολος του Γένους μας. Ο Άγιος Ανδρέας υπήρξε κατ’ εξοχήν Απόστολος των Ελλήνων, αφού ήρθε στον ελλαδικό χώρο για να κηρύξει τον σωτηριώδη λόγο του Θεού και να ιδρύσει Εκκλησίες. Έτσι μετά από μία καρποφόρα ιεραποστολική περιοδεία, κατέληξε στην Πάτρα, την οποία επορφύρωσε με το τίμιο αίμα του και καθαγίασε με τον ένδοξο σταυρικό του θάνατο για να πρεσβεύει αδιάλειπτα στον Πανάγαθο Θεό για τη σωτηρία και προστασία του πατραϊκού λαού, αλλά και σύμπαντος του Ελληνικού Γένους.

Ο Πρωτόκλητος μαθητής του Κυρίου μας γεννήθηκε στην κωμόπολη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας, η οποία βρίσκεται στη δυτική όχθη της λίμνης Τιβεριάδος (Γεννησαρέτ). Τόσο ο πατέρας του, ο Ιωνάς, όσο και ο ίδιος ο Ανδρέας, αλλά και ο μεγαλύτερος αδελφός του, ο Σίμωνας Πέτρος, εξασκούσαν το επάγγελμα του ψαρά. Παρόλο όμως που δεν απόκτησαν τα δύο αδέλφια ιδιαίτερη μόρφωση, χαρακτηρίζονταν από την ευσέβειά τους, αφού υπήρξαν μαθητές του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού, του οποίου το πύρινο κήρυγμα σαγήνευσε τις ψυχές τους. Μάλιστα ο Ανδρέας, ο οποίος είχε φύγει από τη Βηθσαϊδά και συγκατοικούσε μαζί με τον έγγαμο αδελφό του, τον Πέτρο, στην Καπερναούμ, είχε την ευκαιρία να ακολουθεί συχνότερα τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και Βαπτιστή και να παρακολουθεί τα κηρύγματά του. Έτσι όταν ο Πρόδρομος είδε τον Ιησού Χριστό «περιπατοῦντι» στην έρημο της Ιουδαίας, απευθυνόμενος στον Ανδρέα και τον Ιωάννη, τον υιό του Ζεβεδαίου, τον και μετέπειτα Ευαγγελιστή και ηγαπημένο μαθητή του Κυρίου, τους είπε: «Ἴδε ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ, ὁ αἴρων τήν ἁμαρτία τοῦ κόσμου» (Ἰωάν. α΄, 36). Η φράση αυτή σαγήνευσε σε τέτοιο βαθμό τους δύο απλοϊκούς, αλλά ευσεβείς ψαράδες, ώστε θέλησαν να γνωρίσουν από κοντά τον Ιησού Χριστό. Μόλις αντιλήφθηκε ο Κύριος την επιθυμία τους για επικοινωνία, απευθύνθηκε σ’αυτούς και τους ρώτησε τι θέλουν. Εκείνοι τότε τον ρώτησαν: «Ραββί, που σημαίνει Διδάσκαλε πού μένεις;» Τότε ο Κύριος τους απάντησε «Ἔρχεσθε καί ἴδετε», δηλαδή ελάτε και θα δείτε. Κατόπιν οι δύο ψαράδες πήγαν και είδαν από κοντά τον χώρο, όπου έμενε ο Κύριος. Μόλις ο Ανδρέας γνώρισε από κοντά τον Ιησού Χριστό, ενθουσιάσθηκε τόσο πολύ, ώστε έτρεξε αμέσως να ενημερώσει τον αδελφό του, τον Σίμωνα Πέτρο. Όταν τον βρήκε, του είπε: «Εὑρήκαμεν τόν Μεσσία», δηλαδή τον Χριστό. Γι’ αυτό και ο Ανδρέας έλαβε το τιμητικό και ένδοξο προσωνύμιο «Πρωτόκλητος», αφού ήταν ο πρώτος που δέχθηκε την κλήση του Ιησού Χριστού. Στη συνέχεια οδήγησε τον αδελφό του στον Κύριο, ο Οποίος του είπε: «Εσύ είσαι ο Σίμων, ο γιος του Ιωνά, εσύ θα ονομασθείς Κηφάς, που σημαίνει Πέτρος». Αλλά ο Ανδρέας δεν περιορίσθηκε στο να φέρει κοντά στον Χριστό μόνο τον αδελφό του, τον Πέτρο, αλλά παρακίνησε και τον φίλο του, τον Φίλιππο, τον συμπατριώτη του από τη Βηθσαϊδά, ώστε και αυτός να γευθεί την πνευματική χαρά της γνωριμίας και συναναστροφής μαζί Του.

Όμως η επίσημη και οριστική κλήση στο αποστολικό αξίωμα τόσο των δύο αδελφών, Ανδρέου και Πέτρου, όσο και των υιών του Ζεβεδαίου, Ιακώβου και Ιωάννου, θα γίνει αργότερα, όταν ο Ιησούς Χριστός «περιπατῶν παρά τήν θάλασσα τῆς Γαλιλαίας εἶδε δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τόν λεγόμενον Πέτρον καί Ἀνδρέαν τόν ἀδελφό αὐτοῦ… καί λέγει αὐτοῖς˙ δεῦτε ὀπίσω μου, καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων, οἱ δέ εὐθέως ἀφέντες τά δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ (Ματθ. δ΄, 18-20). Ακούγοντας λοιπόν αυτά τα λόγια, άφησαν αμέσως τα δίχτυά τους και ακολούθησαν τον Ιησού Χριστό. Έκτοτε ο Ανδρέας κατετάγη στον κύκλο των δώδεκα μαθητών του Κυρίου, η δε παρουσία του ήταν εξέχουσα, αλλά και η σχέση του με τον Χριστό ήταν ξεχωριστή. Άλλωστε οι Ευαγγελιστές Ματθαίος, Μάρκος και Λουκάς τον αναφέρουν δεύτερο στη χορεία των Αποστόλων μετά τον αδελφό του, τον Σίμωνα Πέτρο. Αλλά το όνομα του Πρωτοκλήτου Αποστόλου Ανδρέου αναφέρεται και στο θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων ανδρών (Ιω. στ΄, 5-8), αλλά και στο περιστατικό της επιθυμίας των Ελλήνων «τῶν ἀναβαινόντων ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ» για να δουν τον Ιησού (Ιω, ιβ΄, 20-23), καθώς και στη συνομιλία του Κυρίου με τον Ανδρέα, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη περί των εσχάτων, όταν είχε προαναγγείλει ο Κύριος την καταστροφή του ναού του Σολομώντα (Μαρκ. ιγ΄, 3-4). Ο Απόστολος Ανδρέας ήταν παρών μαζί και με τους άλλους Αποστόλους στην Ανάληψη του Κυρίου (Πραξ. α΄, 9-14), ενώ κατά την ευφρόσυνο ημέρα της Πεντηκοστής δέχθηκε την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος (Πραξ. β΄, 1-13). Σύμφωνα μάλιστα με τις Πράξεις των Αποστόλων ο Πρωτόκλητος Ανδρέας βρισκόταν στο υπερώο κατά την ημέρα της Πεντηκοστής και ήταν μεταξύ αυτών που κατέβηκε το Άγιο Πνεύμα «ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν καί ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις, καθώς τό Πνεῦμα ἐδίδου αὐτοῖς ἀποφθέγγεσθαι».

Μετά την επιφοίτηση του Παναγίου Πνεύματος άρχισε ο Απόστολος Ανδρέας την ιεραποστολική του περιοδεία σύμφωνα με την παραγγελία του Ιησού Χριστού: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη…». Σύμφωνα με τη γραπτή παράδοση και τις διασωθείσες συναξαριακές πηγές ο Άγιος Ανδρέας κήρυξε το Ευαγγέλιο του Χριστού στις χώρες παρά τη Μαύρη Θάλασσα (Εύξεινος Πόντος), τη Σκυθία, τη Γοτθία, την Κριμαία και την Ιβηρία (σημερινή Γεωργία), καθώς και στην Καππαδοκία, τη Γαλατία και σε όλη σχεδόν τη δυτική Μικρά Ασία (Φρυγία, Μυσία, Βιθυνία). Σύμφωνα μάλιστα με το Συναξάριο της Κωνσταντινουπόλεως ο Απόστολος Ανδρέας κήρυξε στη Σεβαστούπολη, την Αμισό (Σαμψούντα), την Τραπεζούντα, την Ηράκλεια, την Αμάστριδα, τη Σινώπη και το Βυζάντιο. Μάλιστα στην πόλη του Βύζαντα χειροτόνησε τον Στάχυ, ο οποίος ήταν ένας από τους εβδομήκοντα Αποστόλους, πρώτο επίσκοπο της πόλεως. Μ’ αυτόν τον τρόπο έγινε ο ιδρυτής της τοπικής Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, η οποία από τον 4ο αιώνα εξελίχθηκε στο πρώτο Πατριαρχείο της Ανατολής, ο δε επίσκοπός της κατέστη από τον 7ο αιώνα Οικουμενικός Πατριάρχης. Γι’ αυτό και μέχρι σήμερα ο Απόστολος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος είναι ο ιδρυτής και προστάτης της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως. Μάλιστα η ετήσια εορτή της μνήμης του, στις 30 Νοεμβρίου, αποτελεί τη Θρονική Εορτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η οποία και εορτάζεται με κάθε εκκλησιαστική λαμπρότητα στον πάνσεπτο Πατριαρχικό Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι της Κωνσταντινουπόλεως. Κατά τη διάρκεια επίσης του καρποφόρου ιεραποστολικού του έργου εκχριστιάνισε τους αρχαίους λαούς Αλανούς, Αβασγούς, Ζηκχούς, Βοσπορινούς και Χερσονίτες, ενώ μέσω της Θράκης, της Μακεδονίας και της Θεσσαλίας κατέληξε στην αχαϊκή γη και συγκεκριμένα στην πόλη των Πατρών, όπου και τελείωσε το αποστολικό του έργο.

Αξιομνημόνευτη υπήρξε η ιεραποστολική του δράση στη Σινώπη, πόλη της αρχαίας Παφλαγονίας στις ακτές του Ευξείνου Πόντου, όπου βρήκε πλήθος Ελλήνων και Ιουδαίων, οι οποίοι μεταξύ τους ήταν διαιρεμένοι εξαιτίας των διαφορετικών θρησκειών. Ενδεικτικό είναι μάλιστα το γεγονός ότι είχαν σε τέτοιο βαθμό «ἀνήμερον τό ἦθος καί τόν τρόπον βάρβαρον», ώστε τους αποκαλούσαν ανθρωποφάγους. Μάλιστα κατά τη διάρκεια της ευεργετικής παρουσίας του Αποστόλου Ανδρέου στη Σινώπη, ο οποίος κατόρθωσε και θεμελίωσε στην πόλη τον χριστιανισμό, οι αποκαλούμενοι «ανθρωποφάγοι» συνέλαβαν τον Απόστολο Ματθία που συνόδευε τον Ανδρέα στις ιεραποστολικές του περιοδείες και αφού τον φυλάκισαν, σκόπευαν να τον θανατώσουν. Αλλά ο Απόστολος Ανδρέας τον απελευθέρωσε θαυματουργικά και αναχώρησε μαζί με τον Ματθία και με άλλους μαθητές για την Αμισό (τη σημερινή Σαμψούντα), πόλη στη νότια ακτή του Ευξείνου Πόντου με ονομαστό λιμάνι, όπου φιλοξενήθηκε στο σπίτι ενός Ιουδαίου, ονόματι Δομετιανός. Στην Αμισό παρέμεινε για αρκετό χρονικό διάστημα και χάρη στο φλογερό του αποστολικό κήρυγμα και τα θαύματα που επιτέλεσε, ίδρυσε χριστιανική Εκκλησία και χειροτόνησε πρεσβυτέρους και διακόνους. Αλλά ο Πρωτόκλητος Ανδρέας ύστερα από μία πλούσια ιεραποστολική περιοδεία στην Τραπεζούντα, την Ιβηρία (σημερινή Γεωργία), την Έφεσο, τη Λαοδικεία της Φρυγίας, την Οδυσσούπολη της Μυσίας, όπου χειροτόνησε επίσκοπο τον Άππιο, τη Νίκαια της Βιθυνίας, όπου χειροτόνησε επίσκοπο τον Δρακόντιο, τη Νικομήδεια, την Καλχηδόνα και την Αμάστριδα, όπου χειροτόνησε επίσκοπο τον Πάλμα, επισκέφθηκε για δεύτερη φορά τη Σινώπη. Μόλις όμως οι κάτοικοι πληροφορήθηκαν την άφιξη του Αποστόλου Ανδρέου, ο οποίος είχε απελευθερώσει τον Ματθία, όρμησαν με βαναυσότητα εναντίον του και αφού τον συνέλαβαν, άρχισαν να σκέπτονται με πιο βασανιστικό τρόπο θα τον θανατώσουν. Τελικά αποφάσισαν να τον δέσουν από τον τράχηλο με σχοινί και να τον σύρουν στις πλατείες και τους δρόμους της πόλεως, όταν δε αποβιώσει, να τεμαχίσουν το σώμα του για να το φάνε. Ο Ανδρέας υποβλήθηκε στο φρικτό και απάνθρωπο αυτό μαρτύριο, αλλά παρόλο που ήταν εξαντλημένος, δεν πέθανε. Έτσι οι βασανιστές του τον οδήγησαν στη φυλακή με δεμένα τα χέρια του πίσω, ενώ την επόμενη ημέρα τον υπέβαλαν εκ νέου στο ίδιο φρικτό βασανιστήριο. Το βράδυ εξαντλημένο τον οδήγησαν και πάλι στη φυλακή και το πρωί επανέλαβαν το ίδιο βασανιστήριο, ελπίζοντας ότι την άλλη ημέρα δεν θα είναι πλέον ζωντανός, διότι όπως χαρακτηριστικά έλεγαν: «ἠτόνησε καί αἱ σάρκες αὐτοῦ ἐδαπανήθησαν». Αλλά τη νύχτα εμφανίσθηκε ο Κύριος στη φυλακή και αφού άπλωσε το χέρι Του, είπε στον Ανδρέα: «Δός μοι τήν χεῖρά σου καί ἀνάστα ὑγιής». Και αμέσως ο Πρωτόκλητος μαθητής του Κυρίου σηκώθηκε υγιής και ευχαρίστησε τον Κύριο που επιτάχυνε τη βοήθειά Του σ’ αυτόν. Ταυτόχρονα όμως ξέσπασε κατακλυσμός αλμυρών υδάτων, ο οποίος απείλησε ολόκληρη την πόλη, ενώ πολλοί ήταν αυτοί που έχασαν τη ζωή τους από πνιγμό. Μπροστά σ’ αυτή τη συμφορά οι κάτοικοι της Σινώπης αναγκάσθηκαν να καταφύγουν στον Απόστολο Ανδρέα και να ζητήσουν τη βοήθεια του Θεού, τον Οποίο πιστεύει και επικαλείται. Τότε ο Ανδρέας τους λυπήθηκε και αφού ζήτησε τη βοήθεια του Κυρίου, ο κατακλυσμός σταμάτησε. Μ’ αυτόν τον τρόπο απελευθερώθηκε από τη φυλακή και αμέσως βρήκε την ευκαιρία να κηρύξει ελεύθερα και με ένθερμο ιεραποστολικό ζήλο το Ευαγγέλιο του Χριστού στους κατοίκους της Σινώπης. Μάλιστα χειροτόνησε διακόνους και πρεσβυτέρους και κατόπιν αναχώρησε για την Αμισό και την Τραπεζούντα, όπου ίδρυσε τοπική Εκκλησία. Στη συνέχεια επισκέφθηκε τη Φούστα, τη Σεβαστούπολη, την περιοχή της Ζηκχίας και έφτασε στον Βόσπορο, όπου «κατέσπειρε τά θεῖα λόγια καί πολλούς πρός καρποφορίαν ἐπιτηδείους κατέστησεν». Αφού επισκέφθηκε στη συνέχεια τη Χερσώνα, επέστρεψε στη Σινώπη, όπου χειροτόνησε τον πρώτο επίσκοπο της πόλεως, ονόματι Φιλόλογο. Κατόπιν αναχώρησε για το Βυζάντιο, όπου ίδρυσε την τοπική Εκκλησία, χειροτονώντας επίσκοπο τον Στάχυ. Το γεγονός αυτό, όπως προαναφέρθηκε, τον κατέστησε ιδρυτή της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, ενώ στη συνέχεια μετέβη στην Ηράκλεια, πόλη της Ανατολικής Θράκης στα παράλια της Προποντίδος. Κατόπιν αναχώρησε για πόλεις και χωριά της Μακεδονίας, όπου κήρυττε, νουθετούσε, θεράπευε ασθενείς, χειροτονούσε ιερείς και καθοδηγούσε πνευματικά τους κατοίκους.

Μετά από αυτή την ευδόκιμη ιεραποστολική του περιοδεία και αφού πέρασε από τη Θεσσαλία και τη Στερεά Ελλάδα, έφτασε στην Πελοπόννησο και αφίχθη στην Πάτρα, η οποία την εποχή εκείνη ήταν ειδωλολατρική πόλη. Μάλιστα φιλοξενήθηκε στο σπίτι του Σωσσίου, ο οποίος κατοικούσε μόνιμα στην Πάτρα, αλλά έπασχε από μία ανίατη και θανατηφόρα ασθένεια. Ο Ανδρέας όμως επικαλούμενος το όνομα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού θεράπευσε τον Σωσσία διά επιθέσεως των χειρών του. Το επιτελεσθέν θαύμα διαδόθηκε ταχύτατα σε ολόκληρη την πόλη και το πληροφορήθηκε και ο ειδωλολάτρης ανθύπατος Λέσβιος, ο οποίος χαρακτήρισε τον Απόστολο του Χριστού «μάγο και απατεώνα». Μάλιστα αποφάσισε να τον συλλάβει και να τον θανατώσει. Όμως τη νύχτα και ενώ σχεδίαζε τη σύλληψη και εξόντωσή του, αρρώστησε βαριά και από την ασθένειά του παρέμεινε για πολλές ώρες άφωνος. Όταν συνήλθε λίγο, παρακάλεσε κλαίγοντας τους στρατιώτες του να αναζητήσουν τον Ανδρέα και να τον παρακαλέσουν να τον επισκεφθεί. Μόλις ήρθε ο Απόστολος του Χριστού, άρχισε ο ανθύπατος κλαίγοντας να τον παρακαλεί να δείξει το έλεός του σ’ έναν άνθρωπο που είναι πλανεμένος και αμαρτωλός. Τότε ο Πρωτόκλητος μαθητής του Κυρίου συγκινημένος βαθύτατα επέθεσε το δεξί του χέρι στο σώμα του Λεσβίου και υψώνοντας τα μάτια του στον ουρανό, παρακάλεσε τον Ιησού Χριστό να θεραπεύσει τον ασθενή σωματικά και ψυχικά και να τον καταστήσει σκεύος της εκλογής Του και άξιο μαθητή Του. Αμέσως με τη βοήθεια του θεηγόρου Αποστόλου σηκώθηκε ο Λέσβιος εντελώς υγιής. Το νέο αυτό θαύμα διαδόθηκε αστραπιαία στην Πάτρα και πολλοί ήταν εκείνοι που έφερναν τους ασθενείς τους στον πνευματέμφορο Απόστολο, ο οποίος «ἐπιθείς τάς χεῖρας ἐφ’ ἑκάστῳ αὐτῶν παρευθύ πάντας ἰάσατο». Η πλούσια αυτή θαυματουργική δράση του Πρωτοκλήτου Αποστόλου σε συνδυασμό με το φλογερό του κήρυγμα και την αξιοθαύμαστη εντύπωση που δημιουργούσε με την αγιότητά του, προσέλκυε ολοένα και περισσότερους ειδωλολάτρες στη χριστιανική πίστη και έτσι στην Πάτρα είχε δημιουργηθεί μία πολυάριθμη χριστιανική κοινότητα. Μεταξύ αυτών που ασπάσθηκαν τον χριστιανισμό ήταν και ο πρώην ειδωλολάτρης ανθύπατος Λέσβιος, πολλοί δε από τους μεταστραφέντες στη χριστιανική πίστη πρώην ειδωλολάτρες εισέβαλαν στους ειδωλολατρικούς ναούς και τους παρέδωσαν στη φωτιά, ενώ συνέτριψαν και τα ευρισκόμενα σ’ αυτούς ειδωλολατρικά αγάλματα. Μόλις όμως πληροφορήθηκε ο Ρωμαίος αυτοκράτορας τη μεταστροφή πολλών ειδωλολατρών στον χριστιανισμό, μεταξύ δε αυτών και του ανθυπάτου Λεσβίου, έπαυσε, κατόπιν και εισηγήσεων από ιδιοτελείς συμβούλους, τον Λέσβιο από το αξίωμά του και τον αντικατέστησε με τον Αιγεάτη. Μάλιστα ο πρώην ανθύπατος άρχισε να ακολουθεί τον Απόστολο Ανδρέα στην πλούσια ιεραποστολική του δραστηριότητα στην περιοχή της Αχαΐας και κατέστη πιστός ακόλουθος και ένθερμος συνοδοιπόρος του.

Στο μεταξύ η σύζυγος του νέου ανθυπάτου Αιγεάτου, ονόματι Μαξιμίλλα, αντιμετώπιζε με συμπάθεια τη χριστιανική θρησκεία και πληροφορούμενη την ιεραποστολική δράση του θεηγόρου Αποστόλου στην Πάτρα, θέλησε να τον γνωρίσει από κοντά. Γι’ αυτό και έστειλε στο σπίτι του Σωσσίου, στο οποίο διέμενε ο Ανδρέας, μία έμπιστη συγγενή της, την Ιφιδάμα. Αλλά η Μαξιμίλλα αρρώστησε βαριά και απελπισμένη από τις ανεπιτυχείς προσπάθειες των ιατρών, ζήτησε να την επισκεφθεί ο Απόστολος Ανδρέας. Μόλις μπήκε ο Πρωτόκλητος μαθητής του Κυρίου στο σπίτι του ανθυπάτου, βρήκε τον Αιγεάτη να κρατά απεγνωσμένος στα χέρια του ένα μαχαίρι, με το οποίο είχε αποφασίσει να θανατώσει τόσο τον εαυτό του όσο και την ετοιμοθάνατη σύζυγό του. Αλλά ο Απόστολος του Χριστού του είπε με ηρεμία και πραότητα να αφήσει το μαχαίρι και να επικαλεσθεί τη βοήθεια του Θεού, ο Οποίος θα τον σώσει, εάν πιστέψει σ’ Αυτόν. Κατόπιν, αφού επέθεσε το χέρι του πάνω στη Μαξιμίλλα, τη θεράπευσε. Περιχαρής τότε ο ανθύπατος θέλησε να ανταμείψει τον Ανδρέα πλουσιοπάροχα, δίνοντάς του χίλια χρυσά νομίσματα, αφού δεν κατενόησε το μεγαλείο του αληθινού Θεού και θεώρησε τον Απόστολο ως επαγγελματία ιατρό. Ο Ανδρέας όμως αρνήθηκε μία τέτοια ανταμοιβή, αφού του είπε να κρατήσει τα νομίσματα για τον εαυτό του, διότι ο δικός του μισθός θα έρθει πολύ σύντομα, υπονοώντας τη μεταστροφή της Μαξιμίλλας στη χριστιανική πίστη.

Μετά τη διάσωση της συζύγου του Αιγεάτου ο ειδωλολάτρης ανθύπατος αναχώρησε για τη Ρώμη. Κατά τη διάρκεια της απουσίας του ήρθε στην Πάτρα ο αδελφός του, ο Στρατοκλής, τον οποίο συνόδευε ο έμπιστος υπηρέτης Αλκμάν. Οι δύο αυτοί άνδρες γνώρισαν τον Πρωτόκλητο Απόστολο, αλλά ξαφνικά ο Αλκμάν προσβλήθηκε από νευρική ασθένεια. Τότε ο Στρατοκλής καθ’ υπόδειξη της Μαξιμίλλας αναζήτησε τον Ανδρέα, ο οποίος πήγε στο πραιτώριο, όπου διέμενε ο Στρατοκλής. Όταν κατόρθωσε παρά την άρνηση των υπηρετών να μπει μέσα, επειδή φαινόταν άσημος και φτωχός άνθρωπος, βρήκε μάγους και ιατρούς να στέκονται απελπισμένοι πάνω από τον ασθενή χωρίς να μπορούν να προσφέρουν βοήθεια. Τότε ο Ανδρέας προσευχήθηκε ένθερμα στον Θεό να θεραπεύσει τον υπηρέτη Αλκμάν και αφού άπλωσε το χέρι του προς τον ασθενή, τον σήκωσε και έτσι αποκαταστάθηκε η υγεία του. Το νέο αυτό θαύμα εξαφάνισε κάθε δυσπιστία για τη νέα θρησκεία και αυτό είχε ως αποτέλεσμα αρχικά η Μαξιμίλλα και η συγγενής της, η Ιφιδάμα, και κατόπιν ο Στρατοκλής και ο υπηρέτης του, ο Αλκμάν, αλλά και άλλοι από τη συνοδεία τους να λάβουν το χριστιανικό βάπτισμα και να αρχίσουν να ζουν μέσα στην πνευματική χαρά της χριστιανικής αγάπης και ενότητος.

Όταν επέστρεψε στην Πάτρα ο Αιγεάτης και πληροφορήθηκε τη μεταστροφή της Μαξιμίλλας και των υπολοίπων στη χριστιανική πίστη, απαίτησε από τη σύζυγό του να επιστρέψει στην ειδωλολατρική θρησκεία. Αλλά η Μαξιμίλλα πρότεινε στον σύζυγό της να ασπασθεί και εκείνος τον χριστιανισμό. Η στάση αυτή εξόργισε τον Αιγεάτη σε τέτοιο βαθμό, ώστε διέταξε να συλλάβουν και να φυλακίσουν τον Απόστολο Ανδρέα, αφού σύμφωνα με την άποψή του ήταν ο υπαίτιος της μεταστροφής της συζύγου του. Μάλιστα τον απείλησε ότι θα υποβληθεί σε φρικτά βασανιστήρια, εάν δεν έπειθε τη Μαξιμίλλα να ασπασθεί και πάλι την ειδωλολατρία. Αλλά και απευθυνόμενος στη σύζυγό του, την παρακάλεσε να μείνει κοντά του, όπως ήταν πρώτα, υποσχόμενος ότι θα είναι η κυρίαρχος όλης της περιουσίας του. Σε αντίθετη περίπτωση, εάν δηλαδή δεν ακολουθήσει τις προτροπές του, θα οδηγήσει τον Ανδρέα σε σταυρικό θάνατο. Η απειλή αυτή προκάλεσε τον τρόμο της Μαξιμίλλας, η οποία έσπευσε με την Ιφιδάμα στη φυλακή προκειμένου να ενημερώσει τον Απόστολο για τις απειλητικές διαθέσεις του Αιγεάτου. Αλλά ο Ανδρέας την καθησύχασε, λέγοντάς της ότι οι θλίψεις και οι δοκιμασίες της παρούσης ζωής είναι σύντομες και υπομένοντας αυτές, ζει κανείς μετά μέσα στην αιώνια χαρά. Επιπλέον αποτελεί μεγάλη τιμή να υποστεί τον σταυρικό θάνατο, διότι μ’ αυτόν τον τρόπο μιμείται τον Κύριο και έτσι θα βρεθεί πολύ γρήγορα πλησίον Του. Ακούγοντας η Μαξιμίλλα αυτά τα λόγια, παρηγορήθηκε και ενισχύθηκε ψυχικά. Γι’ αυτό και όταν συνάντησε τον σύζυγό της, του δήλωσε με αξιοθαύμαστη γενναιότητα ότι θεωρεί προτιμότερο τον θάνατο από την πρόσκαιρη ζωή, όταν μάλιστα διάγει τον βίο της μ’ έναν ειδωλολάτρη. Η θαρραλέα αυτή ομολογία εξαγρίωσε τόσο πολύ τον Αιγεάτη, ώστε την απείλησε ότι εάν δεν τη μεταπείσει ο γέροντας Ανδρέας, τότε θα παραδοθούν και οι δύο στον θάνατο. Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή ο Απόστολος του Χριστού την ενθάρρυνε για να παραμείνει σταθερή και ακλόνητη στην πίστη της, ενώ για τον εαυτό του της δήλωσε ότι κανένα βασανιστήριο δεν πρόκειται να τον φοβίσει και να τον κάνει να υποχωρήσει, διότι πάνω από όλα βρίσκεται ο «διά Χριστόν ἔρως». Άλλωστε μόνο έτσι θα μπορέσουμε να συμμετέχουμε στη Βασιλεία Του, αφού «πρός Αὐτόν γάρ, τόν Κύριον ἡμῶν ὁρῶμεν καί Αὐτόν ποθοῦμεν, τόν ἡμᾶς ὑπεραγαπήσαντα καί πρός Αὐτόν ἐπειγόμεθα». Ακούγοντας αυτά τα λόγια ο Στρατοκλής συγκινήθηκε τόσο πολύ, ώστε άρχισε δακρυσμένος να αναστενάζει ασταμάτητα. Τότε ο Ανδρέας του είπε ότι χαίρεται που του αποκάλυψε τον λόγο του Κυρίου και γι’ αυτό δεν πρέπει να αναστενάζει και να στεναχωριέται. Αλλά ο Στρατοκλής του απάντησε ότι η στεναχώρια του οφείλεται στο ότι απειλείται ο Ανδρέας με θάνατο και αυτό σημαίνει ότι δεν πρόκειται να ακούσει ξανά τον λόγο του για τον Χριστό. Ο γέροντας όμως Απόστολος του τόνισε ότι η διδασκαλία του δεν θα πέσει στο κενό, διότι ο θάνατός του θα είναι για χάρη του ονόματος του Κυρίου και του Ευαγγελίου Του.

Βλέποντας όμως ο Αιγεάτης ότι η Μαξιμίλλα δεν μεταπείθεται, αποφάσισε να στρέψει όλη την οργή του εναντίον του Αποστόλου Ανδρέου, φοβούμενος ότι οποιαδήποτε ενέργεια εναντίον της συζύγου του, θα προκαλούσε και την αντίδραση των επιφανών γονέων της. Έδωσε λοιπόν τη διαταγή να οδηγηθεί ο Απόστολος του Χριστού ενώπιόν του, διατυπώνοντας εναντίον του την κατηγορία ότι διέδιδε θρησκεία, την οποία «οἱ Ρωμαῖοι βασιλεῖς ἐξαφανίσαι ἐκέλευσαν». Μάλιστα του είπε ότι ο Ιησούς Χριστός, τον Οποίο ο Ανδρέας κηρύττει, αποδοκιμάσθηκε από τους συμπατριώτες του, τους Ιουδαίους, οι οποίοι Τον οδήγησαν στον σταυρικό θάνατο. Ακολούθησε διάλογος μεταξύ του θεόπτου Αποστόλου και του ανθυπάτου Αιγεάτου, όπου ο Ανδρέας του τόνισε ότι ο Κύριος σταυρώθηκε με τη θέλησή Του για την αγάπη και τη σωτηρία των ανθρώπων και αυτό το επιβεβαιώνει και ο ίδιος ο Απόστολος, αφού ήταν αυτόπτης μάρτυς στα όσα διαδραματίστηκαν πριν την προδοσία Του από τον Ιούδα και τη σταύρωσή Του, την οποία θα μπορούσε και να αποφύγει. Ο Αιγεάτης επέμενε στην άποψή του ότι ο Κύριος σταυρώθηκε με ατιμωτικό θάνατο ως κακούργος, αλλά ο Ανδρέας του απάντησε ότι «μέγα ἐστί τό μυστήριον τοῦ σταυροῦ», για το οποίο του πρότεινε να του μιλήσει. Όμως ο λόγος του Αποστόλου για «τήν δόξα τοῦ σταυροῦ» δεν βρήκε απήχηση στη μωρία και τον ειδωλολατρικό φανατισμό του ανθυπάτου, ο οποίος τον πρόσταξε να θυσιάσει στους ειδωλολατρικούς θεούς, διότι διαφορετικά θα σταυρωθεί, όπως σταυρώθηκε και ο διδάσκαλός του.

Κατόπιν οδηγήθηκε ο Ανδρέας κατ’ εντολήν του ανθυπάτου στη φυλακή, εξαντλώντας μ’ αυτόν τον τρόπο και την τελευταία ελπίδα για τη μεταστροφή του Πρωτοκλήτου και της Μαξιμίλλας. Κατά τη διάρκεια όμως του εγκλεισμού του στη φυλακή πολλοί χριστιανοί, αλλά και θαυμαστές του είχαν την πρόθεση να βιοπραγήσουν εναντίον του Αιγεάτου, προκειμένου να απελευθερωθεί ο Ανδρέας. Εκείνος όμως τους απέτρεψε, λέγοντάς τους ότι ο Κύριος παραδόθηκε επιδεικνύοντας μακροθυμία και γι’ αυτό δεν πρέπει να εμποδίσουν και το δικό του μαρτύριο. Παράλληλα τους απηύθυνε λόγους πνευματικής οικοδομής, διδάσκοντάς τους ότι πρέπει με ανδρεία να αντιμετωπίσουν τις απειλές των ειδωλολατρών και με υπομονή να υπομείνουν τις θλίψεις της παρούσης ζωής, διότι αυτές είναι πρόσκαιρες. Άλλωστε μόνο μ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουν να ζήσουν αιώνια μέσα στη Βασιλεία του Θεού. Μάλιστα κατά τη διάρκεια της νύχτας ο Πρωτόκλητος Απόστολος τέλεσε στη φυλακή το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και αφού μετέδωσε στους παρόντες το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, χειροτόνησε τον Στρατοκλή επίσκοπο της πόλεως των Πατρών, ο οποίος κατόπιν χειροτόνησε ιερείς για την τοπική Εκκλησία. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Απόστολος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος ίδρυσε την Εκκλησία των Πατρών, την οποία στη συνέχεια θεμελίωσε με τον σταυρικό του θάνατο. Έκτοτε η Εκκλησία αυτή φέρει τον τιμητικό και επίζηλο τίτλο της «Αποστολικής».

Στο μεταξύ ο Αιγεάτης πληροφορήθηκε τα συμβάντα μέσα στη φυλακή και εξοργισμένος διέταξε να φέρουν τον Ανδρέα ενώπιόν του, καλώντάς τον να προσφέρει θυσία στους προγονικούς θεούς. Τον προειδοποίησε μάλιστα ότι στην περίπτωση που δεν συμμορφωθεί στις προσταγές του, θα υποστεί τον σταυρικό θάνατο. Ο Πρωτόκλητος μαθητής του Κυρίου του απάντησε όμως με παρρησία ότι είναι έτοιμος να υπομείνει με καρτερία και το φρικτότερο βασανιστήριο, αφού όσο σκληρότερα βασανισθεί για το όνομα του Ιησού Χριστού, τόσο περισσότερο θα Τον ευαρεστήσει. Στο άκουσμα αυτής της θαρραλέας ομολογίας ο ειδωλολάτρης Αιγεάτης εξαγριώθηκε και διέταξε να τον δείρουν ανελέητα. Κατόπιν για τελευταία φορά τον κάλεσε να θυσιάσει στα είδωλα για να αποφύγει τον σταυρικό θάνατο. Αλλά ο θεόπτης Απόστολος του απάντησε ότι είναι δούλος Χριστού και επιθυμεί διακαώς το τρόπαιο του σταυρού, ενώ τον προειδοποίησε ότι εάν δεν πιστέψει στον Χριστό, θα υποστεί το αιώνιο κολαστήριο και την αιώνια τιμωρία. Τότε ο Αιγεάτης διέταξε να τον κρεμάσουν στον σταυρό με δεμένα τα χέρια και τα πόδια του για να παραταθεί το μαρτύριό του περισσότερες ημέρες. Στο άκουσμα αυτής της απόφασης χάρηκε πολύ ο Ανδρέας, αλλά καθώς οδηγείτο στον τόπο του μαρτυρίου, αρκετοί χριστιανοί μαζί με τον Στρατοκλή επιχείρησαν να τον απελευθερώσουν. Τότε ο Απόστολος του Χριστού τους συμβούλεψε να έχουν πραότητα, επιείκεια και ταπεινοφροσύνη και να μην ανταποδίδουν το κακό. Μάλιστα όταν έφτασε ο Ανδρέας στον τόπο του μαρτυρίου, όπου ήταν εμπεπηγμένος «ὁ σταυρός πρός τό χεῖλος τῆς θαλασσίας ψάμμου», αφού εξύμνησε τον σταυρό ως σύμβολο σωτηρίας, αγάπης και αγιότητος και προέτρεψε τους παρόντες να μην προβάλλουν καμία αντίσταση, προσδέθηκε από τους δημίους σφιχτά στον χιαστό σταυρό με το κεφάλι προς τα κάτω. Αλλά και πάνω στον σταυρό ο Απόστολος Ανδρέας επί τρία ολόκληρα ημερόνυχτα συνέχισε να διδάσκει και να οικοδομεί πνευματικά τους παρευρισκόμενους χριστιανούς, μεταξύ δε των άλλων τους είπε: «Ἀποτάξασθε πάσας τάς κοσμικάς ἐπιθυμίας, ἀποτινάξασθε τήν ραθυμίαν καί τόν ζόφον ἀπό τῶν καρδιῶν ὑμῶν καί γίνεσθε καθαροί καί τέλειοι, ἄμεμπτοι καί ἀνεπίληπτοι τῷ καθαρῷ Θεῷ ἡμῶν».

Όταν έφτασε όμως η τέταρτη ημέρα, το συγκεντρωμένο πλήθος εξαγριώθηκε και όρμησε προς τον Αιγεάτη, λέγοντάς του ότι η απόφαση του για τη σταυρική καταδίκη του Αποστόλου Ανδρέου ήταν άδικη, αφού η παρουσία του στην Πάτρα υπήρξε ευεργετική και εποικοδομητική. Γι’ αυτό και πρέπει αμέσως να λυθεί από τον σταυρό, ώστε να επέλθει η ειρήνη στην πόλη. Τότε ο Αιγεάτης τρομοκρατημένος μετέβη στον τόπο του μαρτυρίου και υποσχέθηκε ότι θα απέλυε τον Ανδρέα. Η χαρμόσυνη αυτή είδηση έφτασε στη Μαξιμίλλα και τον Στρατοκλή, αλλά και στον ίδιο τον Απόστολο, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτές τις αντιδράσεις των χριστιανών που δείχνουν ότι είναι προσκολλημένοι ακόμη στα γήινα, ενώ ζήτησε από τους παρόντες να τον αφήσουν να πεθάνει πάνω στον σταυρό. Μάλιστα μόλις ήρθε ο ανθύπατος, του ζήτησε να μην τον απελευθερώσει, αφού χαρακτηριστικά είπε: «Ἤδη γάρ τόν Βασιλέα μου ὁρῶ καί προσκυνῶ˙ καί λοιπόν ἐνώπιον αὐτοῦ παρίσταμαι…». Παράλληλα βλέποντας το πλήθος να αποζητά επίμονα την απελευθέρωσή του, είπε: «Μή ἐπιτρέψης, Δέσποτα, ἐμέ τόν ἐπί ξύλου ἀναρτηθέντα πάλιν λυθῆναι». Κατόπιν απευθύνθηκε στον Κύριο, προαισθανόμενος το επίγειο τέλος του, και αφού είπε προσευχόμενος τις τελευταίες του σκέψεις, παρέδωσε το πνεύμα του.

Μετά την εκδημία του ογδοντάχρονου Αποστόλου Ανδρέου, η οποία έλαβε χώρα την 30ην Νοεμβρίου του 66μ.Χ. επί των ημερών του Ρωμαίου αυτοκράτορος Νέρωνος, η Μαξιμίλλα μαζί με τον επίσκοπο Στρατοκλή έλυσαν το σώμα του μακαρίου Πρωτοκλήτου και το ενταφίασαν με πολλή ευλάβεια και με τις πρέπουσες εκκλησιαστικές τιμές στον τάφο πλησίον του αιγιαλού, ο οποίος επιδεικνύεται μέχρι σήμερα στον περιώνυμο παλαιό Ιερό Ναό του Αγίου στην Πάτρα. Μετά τον ενταφιασμό του ιερού λειψάνου η Μαξιμίλλα έμεινε κλεισμένη σε σπίτι πλησίον του τάφου του Αγίου και δεν ήθελε καμία επικοινωνία με τον σύζυγό της. Το γεγονός αυτό προκάλεσε τέτοια απόγνωση και ψυχική ανισορροπία στον Αιγεάτη, ώστε κάποια νύχτα ξέφυγε από την προσοχή όλων στο πραιτώριο, όπου διέμενε, και αφού έπεσε από μεγάλο ύψος «ἐν μέσῃ ἀγορᾷ τῆς πόλεως κυλιόμενος ἐξέπνευσε». Το σώμα του ενταφιάσθηκε από τον αδελφό του, τον Στρατοκλή, ο οποίος δεν θέλησε να λάβει τίποτα από την περιουσία του ειδωλολάτρη αδελφού του που φόνευσε τον Απόστολο του Κυρίου.

Το ιερό λείψανο του Αποστόλου Ανδρέου αποτέλεσε για πάρα πολλά χρόνια το ιερό θησαύρισμα για την πόλη της Πάτρας, αλλά και για ολόκληρη την αχαϊκή γη. Στην Πάτρα παρέμεινε μέχρι το 357μ.Χ., όταν με διαταγή του αυτοκράτορα Κωνσταντίου Β΄ (337-361), υιού του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη από τον δούκα Αρτέμιο, τον μετέπειτα ένδοξο μεγαλομάρτυρα του Χριστού, ο οποίος μαρτύρησε επί Ιουλιανού του Παραβάτη το 363μ.Χ. Το λείψανο τοποθετήθηκε στις 30 Μαρτίου του 357 εντός της Αγίας Τραπέζης του Ναού των Αγίων Αποστόλων. Σύμφωνα με έγκυρες πηγές δεν διεκομίσθηκε ολόκληρο στην Κωνσταντινούπολη, δεδομένου ότι παραδόσεις ομιλούν περί μετακομιδής λειψάνων του Πρωτοκλήτου στη Σκωτία, το Αμάλφι της Ιταλίας και τη Ρωσία. Μάλιστα στη Σκωτία ο Απόστολος Ανδρέας τιμάται ως προστάτης άγιος, αφού σύμφωνα με την τοπική παράδοση άγγελος Κυρίου εμφανίσθηκε στον μοναχό (ή επίσκοπο) Ρέγουλο και επιβιβασθείς σε πλοίο με τα ιερά λείψανα του Αγίου προς άγνωστη κατεύθυνση, ναυάγησε στην πόλη Mucros της Σκωτίας, η οποία από το 518 μετονομάσθηκε σε Άγιος Ανδρέας. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο χιαστός Σταυρός του Πρωτοκλήτου που έφερε η σημαία των Σκώτων διατηρήθηκε και στην επίσημη σημαία του Ηνωμένου Βασιλείου.

Η τιμία κάρα του Πρωτοκλήτου είχε αποσταλεί όμως στην Πάτρα από τον πατέρα του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου, τον Βασίλειο Α΄ τον Μακεδόνα (867 -886), και φυλασσόταν στην αχαϊκή πρωτεύουσα μέχρι λίγο μετά την Άλωση της Βασιλεύουσας (1453). Όμως το 1462 εξαιτίας του τουρκικού κινδύνου ο ηγεμόνας του Μυστρά Θωμάς Παλαιολόγος μετέφερε την τιμία κάρα του Πρωτοκλήτου στη Ρώμη και την παρέδωσε στον Πάπα Πίο Β΄. Η σεπτή κάρα τοποθετήθηκε στις 14 Απριλίου 1462 στην Αγία Τράπεζα του Ναού του Αποστόλου Πέτρου και παρέμεινε εκεί επί πέντε ολόκληρους αιώνες. Το 1963, δηλαδή μετά από 501 χρόνια, ξεκίνησε μία σειρά διαπραγματεύσεων από τις εκκλησιαστικές και δημοτικές αρχές της πόλεως των Πατρών αρχικά προς τον Πάπα Ιωάννη ΚΓ΄ και κατόπιν προς τον Πάπα Παύλο ΣΤ΄με αίτημα παλλαϊκό και ιερώτατο να επανακομισθεί η χαριτόβρυτος τιμία κάρα του Αποστόλου Ανδρέου στην Πάτρα, την πόλη του ενδόξου μαρτυρίου του. Κατόπιν ενεργειών του αοιδίμου Μητροπολίτου Πατρών κυρού Κωνσταντίνου (+31 Δεκεμβρίου 1975) αναγγέλθηκε στις 22 Ιουνίου 1964 ότι η τιμία κάρα του Αγίου Ανδρέου θα παραδοθεί στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Έτσι στις 26 Σεπτεμβρίου 1964 αντιπροσωπεία του Βατικανού υπό τον Καρδινάλιο Μπέα παρέδωσε στον Μητροπολίτη Κωνσταντίνο την τιμία κάρα του πολιούχου και προστάτου αγίου των Πατρών. Η υποδοχή του πολύτιμου αυτού πνευματικού θησαυρού έλαβε χώρα στην Πλατεία Τριών Συμμάχων, παρουσία πλειάδος αρχιερέων και κληρικών, των αρχών της πόλεως, αλλά και πολυπληθών χριστιανών. Το ευφρόσυνο γεγονός της επανακομιδής της τιμίας κάρας εορτάζεται πανηγυρικά και με κάθε εκκλησιαστική λαμπρότητα στην Πάτρα την πλησιέστερη Κυριακή στην 26η Σεπτεμβρίου. Η τιμία κάρα και η παλαιά εφέστιος εικόνα του Αγίου Ανδρέου (1829) λιτανεύονται στην πόλη του Πρωτοκλήτου δύο φορές κατ’ έτος, στις 30 Νοεμβρίου, που είναι η ημέρα εορτασμού της μνήμης του, και την πλησιέστερη Κυριακή στην 26η Σεπτεμβρίου, που είναι η επέτειος της επανακομιδής της τιμίας κάρας από τη Ρώμη στην Πάτρα. Επίσης στις 19 Ιανουαρίου 1980 η Ρωμαιοκαθολική Αρχιεπισκοπή της Μασσαλίας πρόσφερε στον αοίδιμο Μητροπολίτη Πατρών κυρό Νικόδημο (+16 Νοεμβρίου 2008) τεμάχια από τον χιαστό Σταυρό του Πρωτοκλήτου, τα οποία φυλάσσονταν στη Μονή του Αγίου Βίκτωρος, έκτοτε δε βρίσκονται τεθησαυρισμένα στον μεγαλοπρεπή νέο Ιερό Ναό του πολιούχου των Πατρών.

Στον τόπο του ενδόξου μαρτυρίου του Πρωτοκλήτου Αποστόλου ανεγέρθηκε προς τιμήν του μεταξύ των ετών 1836-1845 ευρύχωρος τρίκλιτος Ναός, ρυθμού βασιλικής, ο οποίος διετέλεσε και Μητροπολιτικός Ναός των Πατρών κατά το διάστημα 1845-1856, αποτελεί δε αξιομνημόνευτο έργο του εκ Θεσσαλονίκης αρχιτέκτονα Λυσσάνδρου Καυταντζόγλου. Στον παλαιό αυτό Ναό του Αγίου Ανδρέου, ο οποίος κοσμείται με θαυμάσιο αγιογραφικό διάκοσμο και περίτεχνες φορητές εικόνες, βρίσκεται και ο τάφος του, αναμορφωμένος το 1872. Παρά την καλλιτεχνική αξία του παλαιού μετεπαναστατικού αυτού Ναού, ο ευσεβής λαός των Πατρών επιθυμούσε διακαώς την ανέγερση παραπλεύρως του παλαιού, ενός μεγαλύτερου και μεγαλοπρεπέστερου Ναού προς τιμήν του πολιούχου και προστάτου αγίου της πόλεως, ο οποίος θα ήταν αντάξιος του ονόματος του Πρωτοκλήτου και της προσφοράς του στην αχαϊκή γη, θα αποτελούσε δε το σέμνωμα και το ωράισμα της Αποστολικής Εκκλησίας των Πατρών. Γι’ αυτό και από το έτος 1900 εγκρίθηκε η ανέγερση νέου Ναού, ο οποίος θεμελιώθηκε την 1η Ιουνίου 1908 από τον βασιλιά Γεώργιο Α΄ μέσα σε πανηγυρική ατμόσφαιρα. Το αρχικό σχέδιο του Ναού ήταν του Γάλλου αρχιτέκτονα Emile Robert, αλλά αργότερα διαρρυθμίστηκε από τον καθηγητή Αναστάσιο Ορλάνδο και τον ναοδόμο Γεώργιο Νομικό. Ο μεγαλοπρεπής και παμμεγέθης νέος Ιερός Ναός του πολιούχου των Πατρών, ο οποίος εγκαινιάσθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1974 υπό του αειμνήστου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Σεραφείμ, αποτελεί μνημείο νεότερης εκκλησιαστικής και αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, εντυπωσιάζει δε τον φιλόθεο και φιλόκαλο επισκέπτη με τον όγκο και την επιβλητική αρχιτεκτονική του μορφή. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους ναούς των Βαλκανίων, αφού το μήκος του ναού με τα προπύλαια ανέρχεται σε 59,80 μ., το πλάτος του είναι 51,80 μ. και το ύψος του κεντρικού τρούλου του ναού ανέρχεται σε 46μ., ο οποίος μάλιστα περιστοιχίζεται από δώδεκα άλλους χαμηλότερους τρούλους –κωδωνοστάσια που συμβολίζουν τον Ιησού Χριστό με τους 12 μαθητές Του. Ο νέος Ιερός Ναός του Αγίου Ανδρέου Πατρών, του οποίου η χωρητικότητα ξεπερνά τα 8.000 άτομα, αποτελεί ένα «καλλίτεχνον και καλλιμάρμαρον» μνημείο στον μαρτυρικό τόπο της Σταυρώσεως του Αγίου. Μάλιστα ο μεγαλοπρεπής αυτός Ναός είναι ορατός απ’ όλα τα σημεία της πολυάνθρωπης πλέον πόλεως του Πρωτοκλήτου για να θυμίζει στους κατοίκους και τους επισκέπτες την αδιάλειπτη παρουσία, προσφορά και προστασία του. Άλλωστε η ευεργετική ιεραποστολική δράση του Αποστόλου Ανδρέου στην Αχαΐα επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι από τους συνολικά 51 ενοριακούς ναούς επ’ ονόματι του Αγίου που υπάρχουν διάσπαρτοι σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια, οι 16 βρίσκονται στην περιφέρεια του νομού Αχαΐας (επαρχίες Πατρών, Αιγιαλείας και Καλαβρύτων), με αξιομνημόνευτους τους ναούς στην Εγλυκάδα Πατρών, το Αίγιο και το Σκεπαστό Καλαβρύτων.

Σημαντική είναι η τιμή του Πρωτοκλήτου Αποστόλου Ανδρέου και στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής, τόσο με ενοριακούς ναούς επ’ ονόματί του (Κάτω Πατήσια, Άνω Πατήσια (Λαμπρινή), Πετράλωνα, Αγία Παρασκευή, Χαϊδάρι, Παιανία, Λαύριο, Σκάλα Ωρωπού, Σαλαμίνα) όσο και με ομώνυμα παρεκκλήσια (Αμπελόκηποι, Γηροκομείο Αθηνών, Πλατεία Αμερικής (οδός Λευκωσίας), Αρχιεπισκοπή Αθηνών (οδός Αγίας Φιλοθέης), Ν. Σμύρνη). Ο Άγιος Ανδρέας τιμάται επίσης ως πολιούχος άγιος στην κωμόπολη Αιγίνιο Πιερίας, ενώ στην Κεφαλληνία αξιομνημόνευτη είναι η ομώνυμη ιστορική Μονή στην περιοχή της Μηλαπιδιάς πλησίον του χωριού Περατάτα. Η περιώνυμη αυτή Μονή της Κεφαλληνίας ιδρύθηκε τη Βυζαντινή Εποχή και επανιδρύθηκε το 1579. Το 1639 ήρθε να μονάσει η διασωθείσα από ναυάγιο Ελληνορουμανίδα Πριγκίπισσα Ροζάνη, κόρη του Πρωτοσπαθάριου της Μολδοβλαχίας Ζώτου Τσιγαρά, η οποία εκάρη μοναχή με το όνομα Ρωμύλα και αφιέρωσε στη Μονή το ιερό λείψανο εκ του δεξιού ποδός (πέλμα) του Αποστόλου Ανδρέου, το οποίο είναι απεξαρθρωμένο από τον αστράγαλο και μάλιστα είναι εμφανής και η οπή από το καρφί της Σταυρώσεως του Αγίου. Χάρη στον ανεκτίμητο αυτό πνευματικό θησαυρό και στο ιδρυθέν το 1988 Εκκλησιαστικό Μουσείο η πανηγυρίζουσα κατ’ έτος στις 30 Νοεμβρίου και στην εορτή της Ζωοδόχου Πηγής (Παρασκευή Διακαινησίμου) Μονή του Αγίου Ανδρέου Μηλαπιδιάς αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα ιερά προσκυνήματα της νήσου Κεφαλληνίας. Ο Άγιος Απόστολος Ανδρέας τιμάται επίσης ως φωτιστής και προστάτης άγιος της Ρουμανίας, αφού ήταν αυτός που εκχριστιάνισε τη χώρα, διέλαμψε δε σε μία σπηλιά που βρίσκεται κοντά στην πόλη Κωνστάντζα της νοτιοανατολικής Ρουμανίας, η οποία μέχρι σήμερα είναι τόπος ιερού προσκυνήματος. Μάλιστα το 1996 και το 2011 μεταφέρθηκε στη Ρουμανία προς ευλογία του λαού της η χαριτόβρυτος τιμία κάρα του Αγίου από την Πάτρα. Ιδιαίτερα λαοφιλής και τιμώμενος είναι ο Άγιος Ανδρέας και στην Κύπρο, όπου σύμφωνα με την τοπική παράδοση το πλοίο που τον μετέφερε από την Ιόππη στην Αντιόχεια, αγκυροβόλησε για τρεις ημέρες σε παρακείμενο λιμανάκι λόγω νηνεμίας. Η έλλειψη νερού ανάγκασε τον Απόστολο του Χριστού να γονατίσει μπροστά σ’ ένα κατάξερο βράχο και να προσευχηθεί στον Κύριο για να στείλει το πολύτιμο νερό. Αφού σφράγισε με το σημείο του Σταυρού τον βράχο, άρχισε να αναβλύζει άφθονο νερό που έτρεχε σαν Αγίασμα από βρύση κοντά στη θάλασσα. Το νερό αυτό θεράπευσε το τυφλό παιδί του καπετάνιου του καραβιού, ενώ επακολούθησαν και άλλα θαύματα. Η φωταυγής παρουσία του θεηγόρου Αποστόλου του Χριστού στον τόπο αυτό οδήγησε στο να ανεγερθεί στην Κύπρο η περίφημη Μονή του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου, η οποία βρίσκεται στο ομώνυμο ακρωτήριο στην κατεχόμενη Καρπασία και αποτελεί μέχρι σήμερα παγκύπριο προσκύνημα. Ήδη από το 1103μ.Χ. έχουμε μαρτυρία για την ονομασία του λιμενίσκου που βρίσκεται κοντά στη Μονή και φέρει το όνομα του Αποστόλου Ανδρέου. Η ιστορία της Μονής γίνεται όμως ουσιαστικά γνωστή από το 1855, όταν ξεκίνησε η οικοδόμηση του νέου Ναού, ο οποίος εγκαινιάσθηκε στις 15 Αυγούστου 1867 επί των ημερών του Αρχιεπισκόπου Σωφρονίου. Το γεγονός αυτό οδήγησε στην καθιέρωση δύο ετησίων πανηγύρεων στη Μονή, στις 30 Νοεμβρίου και στις 15 Αυγούστου. Περιώνυμη είναι και η Ιερά Βατοπεδινή Σκήτη του Αγίου Ανδρέου στο Άγιον Όρος, γνωστή και ως «Σεράι» , η οποία βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τις Καρυές. Ο επισκέπτης εντυπωσιάζεται από τον ογκώδη και μεγαλοπρεπή ναό του Αγίου, ο οποίος θεμελιώθηκε το 1867 και εγκαινιάσθηκε το 1900, φυλάσσεται δε σ’ αυτόν ως πολύτιμος πνευματικός θησαυρός τμήμα του μετωπιαίου οστού του Αγίου. Πλούσια είναι και η υμνογραφία που έχει συνταχθεί προς τιμήν του Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου από τον Άγιο Ανδρέα Κρήτης τον Ιεροσολυμίτη και τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, οι οποίοι εξυμνούν την εξέχουσα θέση του Πρωτοκλήτου μαθητού του Κυρίου και τον σταυρικό του θάνατο που υπέστη για την αγάπη και τη διδασκαλία του Χριστού. Επίσης ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, αλλά και ο αοίδιμος Μητροπολίτης πρώην Πατρών Νικόδημος εποίησαν Παρακλητικό Κανόνα προς τιμήν του Αγίου. Επιπλέον ο εκ Κεφαλληνίας μακαριστός Ιερομόναχος Πολύκαρπος Κόμης εποίησε Εγκώμια στον Πρωτόκλητο Απόστολο του Χριστού, ενώ ο εκ Πατρών αείμνηστος δικηγόρος Ηλίας Μπογδανόπουλος συνέταξε Ακολουθία επί τη επανακομιδή της τιμίας κάρας του Αγίου.

Ο παναοίδιμος, πανεύφημος και θεηγόρος Απόστολος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος αναδείχθηκε φωτιστής των Εθνών και μύστης του Λόγου του Θεού, αλλά και άξιος μιμητής του Ιησού Χριστού, αφού αξιώθηκε να μαρτυρήσει με σταυρικό θάνατο, όπως Εκείνος. Είθε ο θεόπτης αυτός Απόστολος του Κυρίου και φωτοφόρος φωστήρ της Ορθοδόξου Εκκλησίας να πρεσβεύει και για τη δική μας πνευματική πορεία και προκοπή στη σημερινή υλιστική και τεχνοκρατική εποχή των πολλών και ποικίλων ελλειμμάτων.

Αριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος

Εκπαιδευτικός

Βιβλιογραφία

·Αθανασοπούλου Ιωάννου Φ., Ο Θρησκευτικός Βίος των Πατρών κατά τον ΙΘ΄ και τον Κ΄ αιώνα, Πάτραι 2006.

·Γκέλη Κωνσταντίνου, Πρωτοπρεσβύτερου, Ιερά Μονή Αποστόλου Ανδρέα Κεφαλληνίας, Αθήναι 1996.

·Γρηγορίου Τουρώνης, Το βιβλίον των θαυμάτων του Μακαρίου Αποστόλου Ανδρέου, ηγουν ο Βίος του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου, Εκδόσεις Τήνος, Εν Αθήναις 2008.

·Θωμοπούλου Στεφάνου Ν., Ιστορία της πόλεως Πατρών, Έκδοσις Β΄, Πάτραι 1950.

·Καββαδία Δημητρίου, Ιερομονάχου, Τα Ιερά Προσκυνήματα της Κεφαλονιάς, Αθήναι 2002.

·Λέκκου Ευαγγέλου Π., Άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος Απόστολος μετά Παρακλητικού Κανόνος, Εκδόσεις Σαΐτης χ.χ.

·Μαρτίνη Παναγιώτη Σ., Άγιοι της Εκκλησίας των Πατρών, Εκδόσις Ταώς, Πάτρα 2009.

·Μαρτίνη Παναγιώτη Σ., 26 Σεπτεμβρίου 1964: Η Πάτρα υποδέχεται την σεπτή Κάρα του Πρωτοκλήτου, Εγκόλπιον Ημερολόγιον Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών 2014.

·Ο νέος Ιερός Ναός του Αποστόλου Ανδρέου Πατρών-100 χρόνια από τη θεμελίωσή του, Ιερά Μητρόπολις Πατρών 2008.

·Πνευματικάκη Χαρίτωνος, Αρχιμανδρίτου, Ο Πρωτόκλητος Απόστολος Ανδρέας, Πάτραι 1994.

·Τρεμπέλα Παναγιώτου Ν., Ο Απόστολος Ανδρέας, Αδελφότης Θεολόγων «Ο Σωτήρ», Αθήναι 2005.

Εικόνες

[01]Φορητή εικόνα του Αγίου δια χειρός Δημητρίου Χατζηαποστόλου στο ξυλόγλυπτο τέμπλο του Ιερού Ενοριακού Ναού Αγίου Ανδρέου Δήμου Αγίας Παρασκευής Αττικής.

[02] Φορητή εικόνα του Αγίου στο τέμπλο του ομωνύμου ιστορικού Ιερού Ναού οδού Λευκωσίας Αθηνών. Ιστορήθηκε το 1948 από τον αείμνηστο Φώτη Κόντογλου.

[03] Φορητή εικόνα του Αγίου στον Ιερό Ναό Αγίας Μαρίνης Εκάλης Αττικής. Ιστορήθηκε το 1949 από τον αείμνηστο Δημήτριο Πελεκάση.

[04] Φορητή εικόνα του Αγίου στον ομώνυμο Ιερό Ναό του Δήμου Αγίας Παρασκευής Αττικής. Ιστορήθηκε το 1971 από τον αείμνηστο Νικάγγελο Λέπουρα.

[05] Τοιχογραφία του Αγίου στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Παναγίας Φανερωμένης Σαλαμίνος.

[06] Φορητή εικόνα του Αγίου σε μαρμάρινο προσκυνητάριο στον Ιερό Ναό Αγίου Σπυρίδωνος Πειραιώς. Η εικόνα είναι αφιέρωμα της Συντεχνίας Υποδηματοποιών Πειραιώς.

[07] Φορητή εικόνα του Αγίου στον Ιερό Ενοριακό Ναό Αγίου Ανδρέου Δήμου Αγίας Παρασκευής Αττικής. Φέρει την αφιερωματική επιγραφή: «Ἀφιερώθη ὑπό τοῦ Ἀνδρέου Βιέννα ἒτος 1910». Ιστορήθηκε το 1906 από τον Ν. Λούβαρη.

[08]Παλαιά φορητή εικόνα του Αγίου στον Ιερό Ναό Αγίας Αικατερίνης Οίας Σαντορίνης.

[09]Φορητή εικόνα του Αγίου του 1849 στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Μεταμορφώσεως Σωτήρος Ερμουπόλεως Σύρου. Είναι αφιέρωμα της Συντεχνίας Υποδηματοποιών Σύρου.

[010] Εξωτερική άποψη από το παλαιό Καθολικό της Ιεράς Μονής Αγίου Ανδρέου Μηλαπιδιάς Κεφαλληνίας.

[011]Άποψη από το εσωτερικό του παλαιού Καθολικού της Ιεράς Μονής Αγίου Ανδρέου Μηλαπιδιάς Κεφαλληνίας με το περίτεχνο ξυλόγλυπτο τέμπλο.

[012] Παλαιά φορητή εικόνα του Αγίου με οκτώ σκηνές του βίου του στο τέμπλο του παλαιού Καθολικού της ομωνύμου Ιεράς Μονής Κεφαλληνίας, Η μορφή του Αγίου είναι αριστουργηματική.

[013] Παλαιά φορητή εικόνα του Αγίου στην ομώνυμη ιστορική Ιερά Μονή της νήσου Κεφαλληνίας.

[014] Αριστουργηματική φορητή εικόνα του Αγίου του 1658 δια χειρός Εμμανουήλ Τζάνε Μπουνιαλή. Ανήκει στη Συλλογή των Εικόνων της Ελληνικής Αδελφότητος Βενετίας.

[015] Παλαιά εφέστιος προσκυνηματική εικόνα του Αγίου στον ομώνυμο νέο Ιερό Ναό των Πατρών. Ιστορήθηκε το 1846 στο Άγιον Όρος δια χειρός Μακαρίου ιερομονάχου του εκ Γαλατίστης της Μακεδονίας. Ο Άγιος Ανδρέας απεικονίζεται ένθρονος και περιστοιχίζεται από 13 σκηνές του βίου του.

[016] Η μορφή του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου στην εφέστιο εικόνα του 1846 είναι αριστουργηματική.

[017] Παλαιά φορητή εικόνα του Αγίου του 1829 από το τέμπλο του ομωνύμου παλαιού Ιερού Ναού των Πατρών. Η εικόνα έχει επαργυρωθεί και λιτανεύεται κατ’ έτος στη μνήμη του Αγίου και στην επέτειο της επανακομιδής της τιμίας κάρας του.

[018] Φορητή εικόνα του Αποστόλου Ανδρέου με δώδεκα σκηνές του βίου του στον ομώνυμο παλαιό Ιερό Ναό των Πατρών.

[019] Φορητή εικόνα του Αποστόλου Ανδρέου στο Παραλίμνι Κύπρου. Ιστορήθηκε το 1904 από τον Ηγούμενο της Μονής Σταυροβουνίου Βαρνάβα.

[020] Φορητή εικόνα του Αγίου στον Ιερό Ναό Αγίων Ανδρονίκου και Αθανασίας Ξυλοτύμβου Λάρνακας Κύπρου. Ιστορήθηκε το 1920 στην Ιερά Μονή Σταυροβουνίου από τον Ιερομόναχο Κυπριανό.

[021] Φορητή εικόνα του Αγίου, φιλοτεχνημένη το 1928 στην Ιερά Μονή Σταυροβουνίου Κύπρου.

[022] Ο Άγιος Απόστολος Ανδρέας είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως.

[023] Φορητή εικόνα του Αγίου, ανήκουσα σε ιδιωτική συλλογή.

[024] Φορητή εικόνα του Αγίου στον ομώνυμο Ιερό Ναό του Δήμου Αγίας Παρασκευής Αττικής.

[025] Φορητή εικόνα του Αγίου δια χειρός Γ. Παπασταματίου στον ομώνυμο Ιερό Ναό του Δήμου Αγίας Παρασκευής Αττικής.

[026] Φορητή εικόνα της Σταυρώσεως του Αγίου Ανδρέου στο Βυζαντινό Μουσείο Αθηνών. Ιστορήθηκε από τον Μιχαήλ Δαμασκηνό το Β΄ μισό του 16^ουαιώνα.

[027] Το μαρτύριο του Αγίου Ανδρέου στην Πάτρα. Τοιχογραφία δια χειρός Φωτίου Κόντογλου στον ομώνυμο ιστορικό Ιερό Ναό επί της οδού Λευκωσίας στην περιοχή των Πατησίων Αθηνών. Ιστορήθηκε το 1950.

[029] Ο παμμεγέθης και μεγαλοπρεπής νέος Ιερός Ναός του πολιούχου των Πατρών Αγίου Ανδρέου αποτελεί πανελλήνιο ιερό προσκύνημα. Θεμελιώθηκε την 1^ηΙουνίου 1908 και εγκαινιάσθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1974.

[030] Ο παμμεγέθης και μεγαλοπρεπής νέος Ιερός Ναός του πολιούχου των Πατρών Αγίου Ανδρέου αποτελεί πανελλήνιο ιερό προσκύνημα. Θεμελιώθηκε την 1^ηΙουνίου 1908 και εγκαινιάσθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1974.

[031]Ο οικοδομηθείς μεταξύ των ετών 1836-1845 παλαιός Ιερός Ναός του πολιούχου των Πατρών Αγίου Ανδρέου, όπου βρίσκεται και ο τάφος του Αγίου. http://dimitrios-lp.blogspot.gr

[032] Άποψη από το εσωτερικό του μεγαλοπρεπούς νέου Ιερού Ναού του Αγίου Ανδρέου Πατρών. www.romnios.gr

[033] Στον νέο Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέου Πατρών φυλάσσονται τμήματα του χιαστού Σταυρού του μαρτυρίου του Αποστόλου Ανδρέου. https://antexoume.wordpress.com

[034]Η χαριτόβρυτος τιμία κάρα του Αποστόλου Ανδρέου φυλάσσεται σε μαρμάρινο κουβούκλιο στον νέο Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέου Πατρών.

[036]Η λειψανοθήκη με την τιμία κάρα του Αγίου Ανδρέου. http://leipsanothiki.blogspot.gr

[035] Στιγμιότυπο από τη λιτάνευση της τιμίας κάρας του Αγίου Ανδρέου στην Πάτρα στις 28 Σεπτεμβρίου 2014 επ’ ευκαιρία της 50^ηςεπετείου της επανακομιδής της από τη Ρώμη στην πόλη του Πρωτοκλήτου (1964 – 2014). www.i-m-patron.gr

[037] Η Ιερά Μονή του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου στο ομώνυμο ακρωτήριο στην κατεχόμενη Καρπασία της Κύπρου. https://fdathanasiou.wordpress.com

[038] Η Ιερά Βατοπεδινή Σκήτη του Αγίου Ανδρέου στις Καρυές του Αγίου Όρους, γνωστή και ως «Σαράι».http://clubs.pathfinder.gr

[039] Η εφέστιος φορητή εικόνα του Αγίου στον ομώνυμο Ιερό Ενοριακό Ναό Κάτω Πατησίων Αθηνών. Ιστορήθηκε το 1844.

[040] Ο Ιερός Ενοριακός Ναός του Αγίου Ανδρέου Κάτω Πατησίων Αθηνών.

[041] Ο Ιερός Ενοριακός Ναός του Αγίου Ανδρέου Κάτω Πατησίων Αθηνών.

[042] Η περιοχή των Άνω Πατησίων – Λαμπρινής στην Αθήνα κοσμείται με περικαλλή Ιερό Ενοριακό Ναό επ’ ονόματι του Αγίου Ανδρέου.

[043] Ο Ιερός Ενοριακός Ναός του Αγίου Ανδρέου Άνω Πατησίων (Λαμπρινής) Αθηνών θεμελιώθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1973 υπό του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου (νυν Πανιερωτάτου Μητροπολίτου) Αχελώου κ. Ευθυμίου και εγκαινιάσθηκε στις 11 Οκτωβρίου 1987 υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κίτρους και Κατερίνης κ. Αγαθονίκου.

[044] Ο Ιερός Ενοριακός Ναός του Αγίου Ανδρέου στο προάστιο της Αγίας Παρασκευής Αττικής.

[045] Στις 3 Ιουνίου 1975 ιδρύθηκε δια Προεδρικού Διατάγματος η Ενορία του Αγίου Ανδρέου Δήμου Αγίας Παρασκευής Αττικής της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Ο σημερινός περικαλλής Ιερός Ναός, ο οποίος κοσμείται με περίτεχνο ξυλόγλυπτο τέμπλο, θαυμάσια ψηφιδωτά και αξιοθαύμαστο μαρμάρινο διάκοσμο, ανεγέρθηκε στη θέση μικρού ναού, του οποίου ο πρώτος εφημέριος ήταν ο αείμνηστος Αρχιμανδρίτης π. Ιάκωβος Λάμπρου.

[046] Ανθοστόλιστη φορητή εικόνα του Αγίου δια χειρός Κωνσταντίνου Ζούβελου σε πανήγυρη του Ιερού Ναού Αγίου Ανδρέου Δήμου Αγίας Παρασκευής Αττικής.

[047] Ανθοστόλιστη φορητή εικόνα του Αγίου δια χειρός Κωνσταντίνου Ζούβελου σε πανήγυρη του Ιερού Ναού Αγίου Ανδρέου Δήμου Αγίας Παρασκευής Αττικής.

[048] Στιγμιότυπο από την πανήγυρη της 30^ηςΝοεμβρίου 2013 του Ιερού Ενοριακού Ναού Αγίου Ανδρέου Δήμου Αγίας Παρασκευής Αττικής. Προεξάρχει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θερμοπυλών κ. Ιωάννης.

[049] Στιγμιότυπο από την πανήγυρη της 30^ηςΝοεμβρίου 2013 του Ιερού Ενοριακού Ναού Αγίου Ανδρέου Δήμου Αγίας Παρασκευής Αττικής. Προεξάρχει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θερμοπυλών κ. Ιωάννης.

[050] Ο παλαιός Ιερός Ναός του Αγίου Ανδρέου στην Παιανία Αττικής.

[051]Ο νέος Ιερός Ενοριακός Ναός του Αγίου Ανδρέου στην Παιανία Αττικής.

[052]Ο περικαλλής Ιερός Ενοριακός Ναός του Αγίου Ανδρέου στο Σκεπαστό Καλαβρύτων. Ο Ναός ξεκίνησε να ανεγείρεται το 1934 και ολοκληρώθηκε το 1942.

http://gr.worldmapz.com

[053]Ο μεγαλοπρεπής Ιερός Ενοριακός Ναός του Αγίου Ανδρέου στο χωριό Καρυές Λακωνίας. http://karyes.blogspot.gr

[054]Ο περικαλλής Ιερός Ενοριακός Ναός του Αγίου Ανδρέου Λαυρίου Αττικής αποπερατώθηκε το 1910 και ανεγέρθηκε στη θέση ναΐσκου που κτίσθηκε το 1865.

www.dimitri-varias.com

[055]Ο ιστορικός Ιερός Ενοριακός Ναός του Αγίου Ανδρέου στην πόλη του Αιγίου χρονολογείται από το 1893 και είναι έργο του επιφανούς Γερμανού αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ. www.aigiorama.gr

[056]Νυχτερινή άποψη του Ιερού Ενοριακού Ναού Αγίου Ανδρέου Εγλυκάδος Πατρών. http://apolloneglykadas.gr

[057]Ο Ιερός Ναός του Αγίου Ανδρέου στην κωμόπολη των Σπετσών.

www.panoramio.com

[058] Το γραφικό παρεκκλήσιο του Αγίου Ανδρέου στην περιοχή Αμπελόκηποι των Αθηνών, επί της οδού Αγγέλου Πυρρή, έναντι του Ιπποκρατείου Νοσοκομείου. Αποτελεί Μετόχιο της Ιεράς Μονής Ασωμάτων Πετράκη.

[059] Ο Ιερός Ναός του Αγίου Ανδρέου στον αύλειο χώρο του Γηροκομείου Αθηνών επί της Λεωφόρου Κηφισίας.

[060]Ο ιστορικός Ιερός Ναός του Αγίου Ανδρέου επί της οδού Λευκωσίας, πλησίον της πλατείας Αμερικής. Ο ναός ήταν το καθολικό του Μετοχίου των Πατησίων, το οποίο ανεγέρθηκε από την Αγία Φιλοθέη μετά το 1550. Στον ναό έλαβε χώρα ο βασανισμός της Αθηναίας Αγίας από τους Τούρκους κατά τη διάρκεια της ολονύκτιας αγρυπνίας επί τη μνήμη του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου στις 2-3 Οκτωβρίου 1588. http://syndesmosklchi.blogspot.gr

[061]Ο ανεγερθείς το 1345 από τον αυτοκράτορα Ιωάννη ΣΤ΄ τον Κατακουζηνό ιστορικός Ιερός Ναός του Αγίου Ανδρέου στο Λουτράκι Κορινθίας. Παραπλεύρως του Ναού σώζεται το σπήλαιο που φιλοξένησε τον Απόστολο Ανδρέα και στο οποίο κρύφτηκε καταδιωκόμενος από τους Ρωμαίους, καθώς κατευθυνόταν προς την Πάτρα. http://epistrofi-sotiria.blogspot.gr

[062]Το εξωκκλήσιο του Αγίου Ανδρέου στην περιοχή του χωριού Λέκα της νήσου Σάμου. www.samos-marketing.gr

[063]Το χρονολογούμενο από το 1888 γραφικό εξωκκλήσιο του Αγίου Ανδρέου στην περιοχή του χωριού Πύργος της νήσου Σαντορίνης. http://armenisths.blogspot.gr

[064]Ψηφιδωτή απεικόνιση του Αγίου στο υπέρθυρο της κεντρικής εισόδου του ομωνύμου Ιερού Ναού του Δήμου Αγίας Παρασκευής Αττικής. Έργο του Σώζοντος Γιαννούδη.

____________________________________________

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με την προϋπόθεση της αναφοράς του συγγραφέα και του ιστολογίου πρώτης δημοσίευσης [Σύνδεσμος Κληρικών Χίου]

↧

Νέες Χιακές Εκδόσεις Λεωνίδα Οθ. Πυργάρη, Φιλολόγου: "ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΝΤ. ΖΥΓΟΜΑΛΑΣ (1890-1914)- Ο Χιωτογιαννιώτης ήρωας των Βαλκανικών Πολέμων (1912-13) και του Βορειοηπειρωτικού Πολέμου (1914)-Μικρό αφιέρωμα σε Μεγάλο Ήρωα"

December 15, 2014, 1:40 pm

≫ Next: Πατριαρχικὴ Ἀπόδειξις ἐπί τοῖς Χριστουγέννοις (2014)

≪ Previous: Ο ΑΓΙΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ Ο ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΣ Ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως και πολιούχος άγιος των Πατρών

Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου- Αντιδημάρχου Παιδείας

Ο λίαν αγαπητός μου, Λεωνίδας Οθ. Πυργάρης, καθηγητής Φιλόλογος, είναι γνωστό τοις πάσιν ότι, με ό,τι καταπιαστεί, κάνει μικρά θαύματα. Αλτρουιστής και ανθρωπιστής, ρεαλιστής μα και φιλόσοφος, λάμπει μέσα του αδάμαστη του Γένους η ψυχή. Δεν ανέχεται την ψευτιά, την υποκρισία, την αλχημεία. Προβάλλει σθεναρά τα υγιή πρότυπα που έχουν ανάγκη οι σύγχρονοι Έλληνες, για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους, με αξιοπρέπεια, εμπνεόμενοι από τις μεγάλες αλήθειες και το σθένος της ηρωικής μας φυλής, της ένδοξης πατρίδας μας.

Είναι ο ίδιος που, με τη συνέργεια και άλλων εκλεκτών συναδέλφων του, ίδρυσε τον εθελοντικό σύλλογο <<Αλλήλων Ένεκα>>, όπου αφιερώνουν δεκάδες εργατοώρες αφιλοκερδώς και με πνεύμα αλληλεγγύης επιχειρούν (και με επιτυχία κατορθώνουν) να μορφώσουν εκατοντάδες παιδιά ετησίως, στη βαθμίδα της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης του τόπου. Για όλα αυτά και πολλά άλλα, είναι άξιος επαίνου ο Λεωνίδας.

Σήμερα, βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να έχουμε στα χέρια μας ένα λαμπρό πνευματικό δημιούργημα του Λεωνίδα, τον τόμο υπό τον τίτλο <<ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΝΤ. ΖΥΓΟΜΑΛΑΣ (1890-1914)- Ο Χιωτογιαννιώτης ήρωας των Βαλκανικών Πολέμων (1912-13) και του Βορειοηπειρωτικού Πολέμου (1914)-Μικρό αφιέρωμα σε Μεγάλο Ήρωα>> που, με ιδιαίτερο ζήλο επιμελήθηκε και συνέγραψε και που μπορεί να συγκριθεί μόνο με διδακτορικά συγγράμματα και μελέτες του είδους.

Ο συγγραφέας καταπιάνεται με την προσωπικότητα του ήρωα της πατρίδας μας και αγωνιστή Ανδρέα Αντ. Ζυγομαλά, εν πολλοίς αγνώστου, με τεράστια δράση και απαράμιλλο σθένος για την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων του Γένους μας.

Ο σκιαγραφούμενος άνδρας αποτελεί τέκνο της νήσου μας, κατά το ήμισυ και στον τόπο ανήκει η οφειλόμενη απόδοση τιμής και μνήμης την οποία ήλθε να υπενθυμίσει, με την προσήκουσα ευλάβεια, ο ρέκτης εκπαιδευτικός, Λεωνίδας Πυργάρης.

Ο πολυτελής και καλαίσθητος τόμος του όλου έργου αποτελείται από 21 κεφάλαια που αναπτύσσονται στις 500 σελίδες του. Το πόνημα διακρίνεται για την πλήρη ανάλυση κάθε περιστατικού της ζωής του ήρωα Ζυγομαλά, από την καταγωγή της οικογενείας του μέχρι τα της θανής και των μετέπειτα γενομένων. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι επιστολές-αλληλογραφία του ήρωα, την οποία αναζήτησε, βρήκε και παραθέτει -με επαρκή σχόλια- ο συγγραφέας και που θέλγει τον αναγνώστη του βιβλίου και μαρτυρεί το μεγαλείο της ψυχής του.

Το υπό αναφορά πόνημα αποκτά και μια άλλη, ιδιαίτερης σημασίας, αξία: Γράφει, αποτυπώνει, μέρος της σύγχρονης ιστορίας για τις μετέπειτα γενιές, γύρω από τους Βαλκανικούς Πολέμους και τον Βορειοηπειρωτικό Πόλεμο, γεγονότα για τα οποία οι σύγχρονοι Έλληνες -και ιδιαίτερα οι νέοι σε ηλικία- αγνοούν ή ελάχιστα γνωρίζουν. Ο συγγραφέας του έργου παρουσιάζει με κάθε λεπτομέρεια τα γεγονότα της εποχής, τα οποία εξιστορεί ως έχουν, δίχως προσωπικές κρίσεις ή επικάλυψη/απόκρυψη. Εκεί μπορεί κανείς να πληροφορηθεί τα της Ελληνικής διπλωματίας, τα των διεργασιών και όσων διημείφθησαν μεταξύ της χώρας μας και των γειτονικών κρατών, αλλά και την σθεναρή αντίσταση του Έλληνα πολεμιστή κατά κάθε είδους τυράννου ή επίβουλου.

Πολλά από τα αναφερόμενα πιστοποιούνται με συγκινητικό και εμφαντικό τρόπο μέσα από την πλούσια φωτογραφική συλλογή που έχει διανθίσει το βιβλίο.

Πρέπει δε να τονίσουμε ότι ολόκληρη η οικογένεια του εκλιπόντος ευεργέτησε τον τόπο και ιδιαίτερα την περιοχή του Αυλώνα Αττικής, όπου η μητέρα του ήρωα ανέπτυξε μια τεράστια φιλανθρωπική δραστηριότητα, καταλείποντας ολόκληρη την περιουσία της για την επίτευξη έργων ευποιίας και αλληλεγγύης, που διατηρούνται μέχρι σήμερα. Για τον λόγο αυτό και το όνομα της οικογενείας χαίρει της <<έξωθεν καλής μαρτυρίας>> και αποδίδεται σ΄ αυτήν η τιμή και ευγνωμοσύνη εκ των κατοίκων της περιοχής.

Το έργο αφιερώνεται από το συγγραφέα <<στην ιερή μνήμη του Ανδρέα Ζυγομαλά και στον Αυλώνα Αττικής>>, ενώ την καλλιτεχνική επιμέλεια και έκδοσή του ανέλαβε το Βιβλιοπωλείο- εκδόσεις <<Πυξίδα>>.

Προσωπική μου άποψη, όπως και πολλών άλλων, είναι ότι, το έργο αυτό, με μεγάλη άνεση θα μπορούσε να υποβληθεί ως διδακτορική διατριβή στο τμήμα Ιστορίας της Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου. Όπως, επίσης, με μεγάλη χαρά πιστεύω ότι, θα αναλάμβανε την περαιτέρω επανέκδοσή του η Ακαδημία Αθηνών, διανέμοντας ένα αντίτυπο του σε όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα της Χίου, των Ιωαννίνων και του Αυλώνα Αττικής (τόποι- σταθμοί της οικογένειας Ζυγομαλά), αλλά και στα Μουσεία και τους φορείς της ευρύτερης περιοχής Ηπείρου και Μακεδονίας.

Τον φίλο, ακάματο ρέκτη και κοινωνικό σκαπανέα, Λεωνίδα Οθ. Πυργάρη, συγχαίρω θερμά για το νέο του έργο και τον ευχαριστώ για την ευρύτερη προσφορά του, ευχόμενος καλή συνέχεια στις φιλότιμες και ευγενικές του προσπάθειες.

Προς ενημέρωση του κοινού να σημειώσουμε ότι, επίσημη παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει την προσεχή Πέμπτη 18/12 και ώρα 7 το απόγευμα, στον όροφο του βιβλιοπωλείου <<Πυξίδα>> (Απλωταριάς 34), από την Δρα Ιστορίας και Αρχαιολογίας, Αθηνά Ζαχαρού-Λουτράρη, ενώ αποσπάσματά του θα αναγνώσει η Δρ. Θεατρολογίας, Στέλλα Τσιροπινά.-

↧

Πατριαρχικὴ Ἀπόδειξις ἐπί τοῖς Χριστουγέννοις (2014)

December 20, 2014, 11:56 am

≫ Next: Οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης για τη Γέννηση του Ιησού Χριστού.

≪ Previous: Νέες Χιακές Εκδόσεις Λεωνίδα Οθ. Πυργάρη, Φιλολόγου: "ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΝΤ. ΖΥΓΟΜΑΛΑΣ (1890-1914)- Ο Χιωτογιαννιώτης ήρωας των Βαλκανικών Πολέμων (1912-13) και του Βορειοηπειρωτικού Πολέμου (1914)-Μικρό αφιέρωμα σε Μεγάλο Ήρωα"

Ἀριθμ. Πρωτ. 1377

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,

ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΧΑΡΙΝ, ΕΛΕΟΣ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΝ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ἀδελφοὶ καὶ Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε!»

Ἐφάνη ἐπὶ τῆς γῆς ὁ Θεὸς καὶ ἐφανερώθη συγχρόνως ὁ τέλειος ἄνθρωπος καὶ ἡ ἀσύλληπτος ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Oἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι ἰδιαιτέρως ζῶμεν τὴν μεταπτωτικὴν κατάστασιν, κατὰ τὴν ὁποίαν καθημερινῶς διαπιστώνομεν μετὰ τοῦ Ψαλμῳδοῦ ὅτι «πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν, οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός» (Ψαλμ. ΙΓ΄ 3 - Ρωμ. γ΄ 12-13).

Πρὸ τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Χριστοῦ δὲν ἠδύνατο ὁ ἄνθρωπος νὰ φαντασθῇ τὴν ἀσύλληπτον ἀξίαν τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, διότι μετὰ τὴν πτῶσιν ἠσθένησε καὶ ἠλλοιώθη. Μόνον οἱ πολὺ φωτισμένοι ἄνθρωποι διῃσθάνθησαν καὶ πρὸ Χριστοῦ τὴν ἀξίαν τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καὶ εἰς τὴν ἀπορίαν τοῦ Ψαλμῳδοῦ «τί ἐστιν ἄνθρωπος, ὅτι μιμνήσκῃ αὐτοῦ;» (Ψαλμ. Η΄ 5), διεκήρυξαν: «ἠλάττωσας αὐτὸν βραχύ τι παρ᾿ ἀγγέλους, δόξῃ καὶ τιμῇ ἐστεφάνωσας αὐτὸν» (ἐ.ἄ. 6).

Τὴν ὑπερτάτην αὐτὴν ἀξίαν τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου ἐφανέρωσεν ὁ Θεάνθρωπος Κύριος καί, ἔκτοτε, ἐπαναλαμβάνουν κατ᾿ ἔτος διακηρύξεις κρατῶν, κυβερνήσεων καὶ κοινωνικῶν ὁμάδων καὶ διεθνεῖς συμβάσεις ἀναφερόμεναι εἰς τὸν σεβασμὸν τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καὶ τὰ δικαιώματα αὐτοῦ.

Ἐν τούτοις, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας βλέπομεν καθημερινῶς τὸν χείριστον ἐξευτελισμὸν τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, τὴν ἀτίμωσιν καὶ τὸν διασυρμὸν αὐτοῦ. Ὀφείλομεν, λοιπόν, ἐὰν θέλωμεν νὰ εἴμεθα ἄξιοι τῆς δόξης καὶ τιμῆς διὰ τῆς ὁποίας περιέβαλε τὸ ἀνθρώπινον πρόσωπον ὁ «δι᾿ ἡμᾶς καθ᾿ ἡμᾶς γενόμενος» Δημιουργός μας, νὰ πράξωμεν πᾶν τὸ δυνατὸν διὰ νὰ παύσῃ ἡ ἐσχάτως διογκουμένη ἐξευτελιστικὴ διὰ τὸ ἀνθρώπινον πρόσωπον συμπεριφορά.

Παρακολουθοῦμεν ἔκπληκτοι τὸ ἐπαναλαμβανόμενον συνεχῶς «δρᾶμα τῆς Βηθλεέμ». Διότι περὶ δράματος πρόκειται καὶ ὄχι περὶ χαρμοσύνου γεγονότος, ἐφ᾿ ὅσον ἀγνοεῖται ὁ σπαργανούμενος ἐν φάτνῃ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸ δημιούργημά Του, ὁ ἄνθρωπος, δὲν ἀντιμετωπίζεται ὡς «εἰκὼν Θεοῦ».

Ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας καὶ ἡ θεολογία της διδάσκουν ὅτι ὁ ἄνθρωπος καὶ τὸ ἀνθρώπινον σῶμα ἀξιοῦνται πλήρους σεβασμοῦ, διότι ἡνώθησαν μὲ τὸν Θεὸν εἰς τὸν σαρκωθέντα Κύριον. Ὅθεν, ὀφείλομεν ὅλοι νὰ ἐντείνωμεν τὰς προσπαθείας μας διὰ νὰ γίνῃ ὑπὸ πάντων σεβαστὴ ἡ ὑπερτάτη ἀξία τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.

Μετὰ πολλῆς συνοχῆς καρδίας καὶ βαθείας θλίψεως τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ ἡ ἡμετέρα Μετριότης παρακολουθοῦμεν τὰ ὁσημέραι ὀγκούμενα κύματα ταῦτα βίας καὶ βαρβαρότητος, τὰ ὁποῖα ἐξακολουθοῦν νὰ μαστίζουν διαφόρους περιοχὰς τοῦ πλανήτου μας, καὶ ἰδιαιτέρως τὴν Μέσην Ἀνατολήν, καὶ μάλιστα τοὺς γηγενεῖς ἐκεῖ χριστιανούς, εἰς τὸ ὄνομα συχνάκις τῆς θρησκείας. Δὲν θὰ παύσωμεν δὲ νὰ διακηρύττωμεν ἀπὸ τοῦ Ἱεροῦ τούτου Κέντρου τῆς Ὀρθοδοξίας πρὸς πάντας, τοὺς ἀδελφοὺς Προκαθημένους τῶν Ὀρθοδόξων καὶ τῶν λοιπῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν, τοὺς ἐκπροσώπους τῶν Θρησκειῶν, τοὺς Ἀρχηγοὺς Κρατῶν, πρὸς πάντα ἄνθρωπον καλῆς θελήσεως, μάλιστα δὲ πρὸς τούς, κατόπιν ὑποκινήσεων ἤ μὴ θέτοντας τὴν ἰδίαν ζωὴν αὐτῶν εἰς κίνδυνον διὰ νὰ ἀφαιρέσουν ἀνθρωπίνους ζωάς, συνανθρώπους - δημιουργήματα καὶ αὐτὰ τοῦ Θεοῦ-, καὶ πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσιν, ὅτι οὐδεμία εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξῃ μορφὴ ἀληθοῦς καὶ γνησίας θρησκευτικότητος ἢ πνευματικότητος ἄνευ ἀγάπης πρὸς τὸ ἀνθρώπινον πρόσωπον. Οἱονδήποτε ἰδεολογικόν, κοινωνικὸν ἢ θρησκευτικὸν μόρφωμα περιφρονεῖ τὸν κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ πλασθέντα ἄνθρωπον καὶ διδάσκει ἢ ἐπιτρέπει τὸν θάνατον συνανθρώπων μας, μάλιστα δὲ μὲ βάναυσον καὶ πρωτόγονον τρόπον, οὐδεμίαν ἀσφαλῶς ἔχει σχέσιν μὲ τὸν Θεὸν τῆς ἀγάπης.

Στρέφοντες, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, τοὺς ὀφθαλμούς μας εἰς τὴν κρατοῦσαν σήμερον ἐν τῷ κόσμῳ κατάστασιν ἀποστρέφομεν τὸ πρόσωπόν μας ἐκ τῶν θλιβερῶν γεγονότων μισαλλοδοξίας καὶ ἐχθρότητος, τὰ ὁποῖα μαστίζουν τὴν ἀνθρωπότητα καὶ φθάνουν πλέον, διὰ τῶν συγχρόνων μέσων γενικῆς ἐπικοινωνίας, εὐχερέστερον εἰς τὰς ἀκοὰς καὶ τὴν ὅρασίν μας προκαλοῦντα τρόμον διὰ τὰ ἐπερχόμενα δεινά, καὶ προβάλλομεν ὡς ἰσχυρὸν ἀντίδοτον εἰς τὴν σύγχρονον βίαν τὴν καταπλήξασαν τοὺς μάγους καὶ τὸν κόσμον «ἐσχάτην πτωχείαν» τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἐνεργεῖ πάντοτε ὡς ἀγάπη. Αὐτὴ εἶναι ἡ μυστικὴ δύναμις τοῦ Θεοῦ, ἡ μυστικὴ δύναμις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ μυστικὴ δύναμις τοῦ γένους τῶν χριστιανῶν. Ἡ δύναμις ἡ ὁποία νικᾷ καὶ ὑπερβαίνει διὰ τῆς ἀγάπης τὴν κάθε εἴδους βίαν καὶ κακίαν.

Οὕτως ἀποτιμῶντες κατὰ τὰ ἐφετεινὰ Χριστούγεννα τὴν κατάστασιν τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων, εὐχόμεθα ὅπως βιώσωμεν οἱ πάντες τὴν χαρὰν τοῦ ἀπολύτου σεβασμοῦ τῆς ἀξίας τοῦ προσώπου, τοῦ συνανθρώπου, καὶ τὴν παῦσιν τῆς βίας κάθε μορφῆς, τὴν νίκην ἐπὶ τῆς ὁποίας διὰ τῆς ἀγάπης προβάλλει καὶ προσφέρει ὁ σάρκα λαβὼν «μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος», ὁ «Ἄρχων εἰρήνης» καὶ Σωτὴρ ἡμῶν Χριστός.

Αὐτοῦ τοῦ τεχθέντος καὶ ἐνανθρωπήσαντος Κυρίου τῆς δόξης, τῆς εἰρήνης καὶ τῆς ἀγάπης ἡ Χάρις καὶ τὸ ἄπειρον Ἔλεος καὶ ἡ εὐδοκία εἴησαν μετὰ πάντων.

Χριστούγεννα ,βιδ΄

+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

Πηγή: www.imkn.gr

↧

Οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης για τη Γέννηση του Ιησού Χριστού.

December 22, 2014, 2:19 am

≫ Next: Η ΑΓΙΑ ΕΥΓΕΝΙΑ Η περίδοξος γόνος της Ρώμης και ασκητικώς διαλάμψασα πάνσεμνος νύμφη του Χριστού

≪ Previous: Πατριαρχικὴ Ἀπόδειξις ἐπί τοῖς Χριστουγέννοις (2014)

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΒΡΟΝΤΑΔΟΥ

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014 Ακολουθία του Εσπερινού

Θεολόγος – Καθηγητής: κ. Καρατζάς Κων/νος

Οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης για τη Γέννηση του Ιησού Χριστού.

Αδελφοί μου, εδώ και ένα περίπου μήνα έχουμε εισέλθει σε μια σημαντική και ιδιαίτερα πνευματική περίοδο της λειτουργικής μας ζωής. Πρόκειται, όπως όλοι γνωρίζουμε, για την περίοδο εκείνη, η οποία διαρκεί συνολικά 40 ημέρες και που ως στόχο έχει την πνευματική μας προετοιμασία για ένα πολύ σημαντικό γεγονός από την ζωή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του Σωτήρα όλης της ανθρωπότητας.

Και ποιο είναι τώρα το σημαντικό εκείνο γεγονός από τη ζωή του Κυρίου ημών Χριστού για το οποίο προετοιμαζόμαστε; Πρόκειται, αδερφοί μου, για την Γέννηση του Χριστού, την οποία η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει κάθε χρόνο στις 25 Δεκεμβρίου. Η Δεσποτική αυτή εορτή κατέχει ιδιαίτερη θέση μέσα τόσο στο Εκκλησιαστικό ημερολόγιο, όσο και στην ζωή των πιστών. Θεωρείται μάλιστα, μετά από εκείνην του Πάσχα, ως η δεύτερη σημαντικότερη εορτή της Ορθοδοξίας.

Έτσι, λοιπόν, το αποψινό μας κήρυγμα έχει ως θέμα του τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης για τη Γέννηση του Ιησού Χριστού. Ποιοι ήταν, όμως, οι προφήτες και ποιος ήταν ο ρόλος τους στην κοινωνία της Παλαιάς Διαθήκης, στην κοινωνία του αρχαίου Ισραήλ;

Για τη διδασκαλία και το έργο των Προφητών μαθαίνουμε από τα 19 βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης που φέρουν το όνομά τους. Οι προφήτες πάντα κήρυτταν προφορικά μπροστά στους ανθρώπους που τους άκουγαν. Αργότερα, είτε οι ίδιοι είτε οι μαθητές τους κατέγραψαν πολλά απ'αυτά τα κηρύγματα. Οι πιο γνωστοί σε μας Προφήτες είναι ο Ηλίας, στον οποίο είναι αφιερωμένες πάμπολλες βουνοκορφές της πατρίδας μας, καθώς και ο Ησαΐας, ο λεγόμενος Προφήτης του μυστηρίου του Γάμου.

Συχνά, ωστόσο, ακούμε σε συνεντεύξεις (στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο κ.ά.) να ζητούν από ανθρώπους να κάνουν προβλέψεις, π.χ. για τα αποτελέσματα των εκλογών ή ενός αθλητικού αγώνα. Μερικοί, όταν απαντούν, αρχίζουν με την έκφραση αν και δεν είμαι προφήτης.... Όπως φαίνεται, δηλαδή, για πολλούς σύγχρονους ανθρώπους προφήτης είναι ένας άνθρωπος που διαβάζει το μέλλον και προλέγει τι θα συμβεί. Όμως, η Αγία Γραφή, το ιερότερο βιβλίο της Εκκλησίας, μάς περιγράφει τελείως διαφορετικά το ρόλο και το έργο των Προφητών.

Πιο συγκεκριμένα, οι Προφήτες έδρασαν από τον 9ο μέχρι και τον 6ο π. Χ. αιώνα. Πρόκειται για κάποιες μοναδικές προσωπικότητες, οι οποίες έζησαν σε μια εποχή κρίσης και παρακμής για τους Ισραηλίτες. Μια εποχή που ξεκίνησε από τη διάσπαση του βασιλείου του Σολόμωντα μέχρι την πτώση της Ιερουσαλήμ στα χέρια των Βαβυλωνίων. Στα χρόνια λοιπόν αυτά της κρίσης ο Θεός δεν εγκατέλειψε το λαό του και το σχέδιο της σωτηρίας του κόσμου. Γι'αυτό κάλεσε τους Προφήτες, τους χάρισε τη βαθιά γνώση του θελήματός του και τους όρισε μια μεγάλη αποστολή: να κάνουν γνωστό το θέλημά του στους ανθρώπους.

Οι Προφήτες, λοιπόν, αποστέλλονταν να μεσολαβήσουν ανάμεσα στον αληθινό Θεό και τους ανθρώπους. Όμως, ένα τέτοιο έργο δεν ήταν εύκολο! Γι’ αυτό και κάποιοι στην αρχή δίσταζαν. Τελικά, ωστόσο, όλοι εμπιστεύονταν απόλυτα το Θεό, ξεπερνούσαν τους φόβους τους και βροντοφώναζαν με τόλμη το θέλημά του. Πάντοτε άρχιζαν το κήρυγμά τους με τα λόγια: Τάδε λέγει Κύριος… ή Λόγος Κυρίου... .

Βέβαια, οι προφήτες δεν αρκούνταν στο να ελέγχουν αυστηρά και να προειδοποιούν το λαό. Ταυτόχρονα, με κάθε λόγο τους υπενθύμιζαν ότι ο Θεός ως στοργικός πατέρας νοιάζεται για όλους τους ανθρώπους, όσο κι αν αυτοί τον ξεχνούν. Γέμιζαν παρηγοριά τις ψυχές των Ισραηλιτών. Τους διαβεβαίωναν ότι ο Θεός συνεχίζει το σχέδιό του για τη σωτηρία του κόσμου. Έστρεφαν το βλέμμα των ανθρώπων και προς ένα μέλλον μακρινό. Άνοιγαν μπροστά τους ένα παράθυρο ελπίδας, μιλώντας για την εποχή του Μεσσία. Τότε που ο Θεός θα θεραπεύσει, θα παρηγορήσει και θα φωτίσει τα πάντα. Αυτό το μήνυμα της σωτηρίας μάλιστα το απηύθυναν όχι μόνο στους συμπατριώτες τους, αλλά και στις μεταγενέστερες γενιές και σ'όλη την ανθρωπότητα.

Ενδεικτικά θα αναφέρουμε την προφητεία του Ησαΐα, ο οποίος εξαιτίας της σαφήνειας των μεσσιανικών του προφητειών έχει χαρακτηριστεί Ευαγγελιστής προφήτης ή πέμπτος Ευαγγελιστής. Ο Ησαΐας λοιπόν τον 8ο π. Χ. αιώνα προφήτεψε την εκ Παρθένου Γέννηση του Χριστού με τα εξής λόγια: Ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ (Ησ. 7,14), δηλαδή Να, η Παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει Υιό και θα τον ονομάσεις Εμμανουήλ (που σημαίνει ο Θεός είναι μαζί μας).

Τον ίδιο αιώνα ο Προφήτης Μιχαίας είπε για τη Γέννηση του Χριστού στη Βηθλεέμ της Παλαιστίνης: Αλλά από σένα Βηθλεέμ ... αν και είσαι από τις πιο μικρές πόλεις του Ιούδα, εγώ θα κάνω να προέλθει εκείνος που θα γίνει άρχοντας του Ισραήλ... Όταν έρθει εκείνος, θα τους οδηγήσει και θα τους προστατέψει με τη δύναμή μου... Θα ζήσουν με ασφάλεια, γιατί όλοι οι λαοί της γης θ’ αναγνωρίσουν τη μεγαλοσύνη του. Αυτός θα φέρει την ειρήνη (Μιχ. 5,1- 4).

Λίγο αργότερα, στις αρχές του 6ου π. Χ. αιώνα ο Προφήτης Δανιήλ προσδιόρισε επακριβώς το χρόνο του ερχομού του Χριστού στη γη λέγοντας: Εβδομήντα εβδομάδες διορίστηκαν για το λαό σου, και για την άγια πόλη σου, ώστε να συντελεστεί η παράβαση, και να τελειώσουν οι αμαρτίες, και να γίνει εξιλέωση για την ανομία, και να εισαχθεί αιώνια δικαιοσύνη, και να σφραγιστεί η όραση και η προφητεία και να χριστεί ο Άγιος των αγίων. Γνώρισε, λοιπόν, και κατάλαβε, ότι, από την έκδοση του προστάγματος για να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ, μέχρι του Χριστού τού Ηγήτορα, θα είναι επτά εβδομάδες, και 62 εβδομάδες … (Δαν. 9, 24 – 25).

Καλά Χριστούγεννα να περάσετε, αδερφοί μου, και με χαρά να υποδεχθούμε όλοι μαζί και με ελπίδα το νέο έτος, το 2015.

Γένοιτο!

↧

Η ΑΓΙΑ ΕΥΓΕΝΙΑ Η περίδοξος γόνος της Ρώμης και ασκητικώς διαλάμψασα πάνσεμνος νύμφη του Χριστού

December 24, 2014, 10:32 am

≫ Next: ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

≪ Previous: Οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης για τη Γέννηση του Ιησού Χριστού.

Μέσα στην πολυάριθμη χορεία των καλλιπαρθένων γυναικών μαρτύρων που αγάπησαν με όλη τους την ψυχή τον Νυμφίο Χριστό και έλαβαν τον αμάραντο στέφανο της αγιότητος και της θεϊκής δόξας, συναριθμείται και η ένδοξος οσιοπαρθενομάρτυς του Χριστού Αγία Ευγενία, η χαριέστατη αυτή αμνάς του Κυρίου και πανάμωμος νύμφη του Υψίστου, η οποία αξιώθηκε να μαρτυρήσει για την αγάπη Του κατά την ημέρα της ευφροσύνου εορτής της Ενανθρωπήσεως του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. Η τιμωμένη υπό της Ορθοδόξου Εκκλησίας στις 24 Δεκεμβρίου καλλιπάρθενος και πάνσεμνος νύμφη του Χριστού Αγία Ευγενία, η οποία αναδείχθηκε «κρηπίς παρθενίας καί συνέσεως», «ἐνδιαίτημα θείας ἀρετῆς», «φωτόλαμπρος λαμπάς χρηστοηθείας καί ἀνδρικῆς φρονήσεως», καταγόταν από τη Ρώμη και έζησε το δεύτερο μισό του 3ου μ.Χ. αιώνα κατά τους χρόνους του βασιλιά Κομμόδου.
Οι γονείς της ονομάζονταν Φίλιππος και Κλαυδία, είχε δε και δύο αδελφούς, τον Αβίτα και τον Σέργιο. Όταν όμως ο επιφανής και πλούσιος πατέρας της, ο Φίλιππος, διορίσθηκε έπαρχος στην Αλεξάνδρεια, έχοντας μάλιστα υπό την εξουσία του ολόκληρη την Αίγυπτο, εγκαταστάθηκε εκεί και η ευγενέστατη στην ψυχή, η ενάρετη στη βιοτή και η όμορφη στην εξωτερική εμφάνιση κόρη του, η Ευγενία. Στην περιώνυμη πόλη της Αλεξάνδρειας, η οποία την εποχή εκείνη ήταν κέντρο παιδείας, γραμμάτων και τεχνών με μεγάλη πνευματική ακτινοβολία, μορφώθηκε η ευφυής Ευγενία και απόκτησε ελληνική και ρωμαϊκή παιδεία και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε όλοι τη θαύμαζαν για τη σοφία της, όταν έγινε δεκαπέντε ετών. Για τον Ιησού Χριστό όμως δεν της είχε μιλήσει κανείς, αφού ο πατέρας της ήταν ειδωλολάτρης. Παρόλα αυτά ο ειδωλολάτρης αυτός έπαρχος κυβερνούσε τον λαό με δικαιοσύνη και αγαπούσε τους καλούς και ενάρετους ανθρώπους. Γι’ αυτό και συμπαθούσε τους χριστιανούς, οι οποίοι διακρίνονταν για την ενάρετη βιοτή και τη σωφροσύνη τους. Ακολουθώντας όμως πιστά τις προσταγές του βασιλιά δεν τους επέτρεπε να κατοικούν μέσα στην πόλη, αλλά έξω από τα τείχη αυτής. Απεναντίας εξεδίωκε και συχνά φόνευε τους κακούς ανθρώπους και ιδιαίτερα τους Ιουδαίους και τους μάντεις.

Στο μεταξύ η φήμη της ενάρετης και σοφής Ευγενίας προσέλκυσε το ενδιαφέρον του άρχοντα Ακυλίνου που είχε μάλιστα το αξίωμα του υπάτου στη Ρώμη και ζήτησε από τον πατέρα της, τον Φίλιππο, να την παντρευτεί. Η σεμνή και ενάρετη όμως Ευγενία αρνήθηκε μία τέτοια πρόταση, αφού δήλωσε στον πατέρα της ότι επιθυμεί να μείνει σε όλη της τη ζωή παρθένος. Άλλωστε η φιλομάθειά της την οδήγησε στο να αρχίσει να μελετά χριστιανικά βιβλία, μέσα από τα οποία γνώρισε την αλήθεια περί του αληθινού Θεού. Όταν μάλιστα κάποια ημέρα έπεσαν στα χέρια της οι επιστολές του θεηγόρου Αποστόλου των Εθνών Παύλου και τις διάβασε με επιμέλεια, κατενόησε πλήρως το μεγαλείο του ενός και αληθινού Θεού, του και Δημιουργού όλου του κόσμου. Το γεγονός αυτό τη σαγήνευσε σε τέτοιο βαθμό, ώστε έχοντας μέσα στην ψυχή της τον θείο έρωτα, εγκατέλειψε τους γονείς και το σπίτι της, όπου διέμενε, και αποφάσισε να αφιερωθεί στον Νυμφίο Χριστό για όλη της τη ζωή. Για να μπορέσει όμως να φύγει από το σπίτι, ζήτησε μία ημέρα από τους γονείς της να μεταβεί έξω από την πόλη για να γνωρίσει τα μέρη που υπάρχουν.

Έτσι αφού πήρε δύο υπηρέτες, τον Πρωτά και τον Υάκινθο, βγήκε από την πόλη και με την άμαξα έφτασε σε τόπο, όπου οι χριστιανοί είχαν οικοδομήσει εκκλησία. Τη στιγμή μάλιστα εκείνη έλεγαν το γνωστό ρητό: «Πάντες οἱ θεοί τῶν ἐθνῶν δαιμόνια. Ὁ δέ Κύριος τούς οὐρανούς ἐποίησεν». Μόλις η Ευγενία άκουσε αυτούς τους λόγους, μίλησε στους δύο υπηρέτες για την πλάνη των ειδωλολατρικών θεών, ενώ τους τόνισε το μεγαλείο των χριστιανών, οι οποίοι πιστεύουν στον αληθινό Θεό και είναι ενάρετοι, σώφρονες και ταπεινοί. Γι’ αυτό τον λόγο τους δήλωσε ότι θέλει να γίνει χριστιανή, τους πρότεινε δε να ασπασθούν και εκείνοι τη χριστιανική πίστη, ώστε να κερδίσουν τη σωτηρία της ψυχής τους και να ζουν και οι τρεις ως πνευματικά αδέλφια κάτω από την προστασία και την αγάπη του ενός και αληθινού Θεού. Οι δύο υπηρέτες συμφώνησαν να ακολουθήσουν τη σωτήρια πρόταση της Ευγενίας και αφού προχώρησαν μέσα στη νύχτα, έφτασαν σε τόπο, όπου η σεμνή και ενάρετη κόρη είχε ακούσει ότι υπάρχει μοναστήρι, το οποίο βρίσκεται υπό την πνευματική καθοδήγηση του εναρέτου επισκόπου Έλενου, ο οποίος είχε ενθρονίσει στη μονή τον ηγούμενο Θεόδωρο. Στη μονή αυτή δεν επιτρεπόταν όμως να εισέλθει γυναίκα. Γι’ αυτό και έδωσε την εντολή στους δύο υπηρέτες να την κουρέψουν και αφού βάλει στη συνέχεια ανδρικά ενδύματα, να εισέλθουν και οι τρεις στη μονή, ώστε να συναριθμηθούν στην αδελφότητά της. Τότε ο Πρωτάς και ο Υάκινθος εκτέλεσαν την εντολή της Ευγενίας και κατόπιν και οι τρεις κατευθύνθηκαν προς το μοναστήρι.

Στη διαδρομή συνάντησαν έναν επίσκοπο, τον οποίο ακολουθούσε πλήθος χριστιανών. Μάλιστα η Ευγενία ρώτησε κάποιον, ονόματι Ευτρόπιο, ποιος είναι ο γέροντας που προηγείται μπροστά από όλους. Τότε πληροφορήθηκε ότι είναι ο επίσκοπος Έλενος, ο οποίος με θαυματουργικό τρόπο απέδειξε ότι είναι απεσταλμένος του Ιησού Χριστού σε αντίθεση με κάποιον μάντη, ονόματι Ζαρέα, ο οποίος διακήρυττε ότι τον έστειλε ο Θεός για να διδάξει και να ευεργετήσει τους ανθρώπους. Αλλά για να λάμψει η αλήθεια και το μεγαλείο του αληθινού Θεού, διέταξε ο επίσκοπος Έλενος να ανάψουν μία μεγάλη φωτιά και να μπουν και οι δύο μέσα. Όποιος από τους δύο θα έμενε άθικτος από τη φωτιά, θα ήταν και ο απεσταλμένος του Κυρίου. Ο Ζαρέας πρότεινε να μπει πρώτος ο Έλενος, ο οποίος έμεινε σώος και αβλαβής για πολλή ώρα μέσα στη φωτιά. Βλέποντας όμως ο πλανεμένος μάντης το παράδοξο αυτό γεγονός, τρομοκρατήθηκε και προσπάθησε να φύγει. Τότε ο κόσμος τον άρπαξε και τον έριξε μέσα στη φωτιά. Όταν όμως άρχισε να καίγεται, φώναζε κλαίγοντας τόσο πολύ, ώστε τον λυπήθηκε ο Έλενος και αφού τον έβγαλε μέσα από τη φωτιά μισοπεθαμένο, τον έδιωξε έξω από την πόλη.

Ακούγοντας η Ευγενία από τον Ευτρόπιο αυτή τη διήγηση, εντυπωσιάσθηκε τόσο πολύ, ώστε τον παρακάλεσε να μιλήσει στον ενάρετο επίσκοπο ότι επιθυμεί τόσο εκείνη όσο και οι δύο συνακόλουθοί της να γίνουν μοναχοί. Τότε ο Ευτρόπιος υποσχέθηκε να μιλήσει στον Έλενο, αλλά αργότερα, διότι είναι κουρασμένος και θέλει να αναπαυθεί. Ο επίσκοπος όμως είδε στον ύπνο του γλυπτό είδωλο γυναίκας, το οποίο ήταν αντικείμενο λατρείας από τους ανθρώπους. Τότε ο Έλενος απευθυνόμενος με θλίψη στο είδωλο, το ρώτησε γιατί δέχεται να το λατρεύουν οι άνθρωποι, αφού είναι δημιούργημα του Θεού. Στο άκουσμα αυτών των λόγων η γυναίκα που λατρευόταν ως θεά, πλησίασε τον επίσκοπο και του δήλωσε ότι δεν πρόκειται να αποχωρισθεί από κοντά του, μέχρι να την οδηγήσει στον Δημιουργό της. Μόλις ξύπνησε ο Έλενος, έμεινε εκστατικός από το όνειρο. Κατενόησε όμως πλήρως τη σημασία του, όταν ο Ευτρόπιος του είπε ότι τρεις άνδρες που είναι αδέλφια, αρνήθηκαν την ειδωλολατρική πίστη και επιθυμούν να βαπτισθούν και να γίνουν μοναχοί σ’ αυτό το μοναστήρι, με την παράκληση όμως να μείνουν και οι τρεις μαζί.

Μόλις εμφανίσθηκαν ενώπιον του επισκόπου, η Ευγενία του είπε ότι είναι τρία αδέλφια κατά σάρκα από τη Ρώμη και τα ονόματά τους είναι Ευγένιος, Πρωτάς και Υάκινθος. Τότε ο Έλενος απευθυνόμενος στην Ευγενία της είπε ότι ορθά ονομάσθηκε Ευγένιος, διότι έχει ανδρικό φρόνημα, παρόλο που έχει γυναικεία φύση. Μάλιστα για την αγάπη Του άλλαξε σχήμα και όνομα και φαίνεται άνδρας, ενώ στην πραγματικότητα είναι γυναίκα. Αυτό βεβαίως το γνωρίζει, διότι του το αποκάλυψε ο ίδιος ο Θεός, ο Οποίος βλέπει την καθαρότητα και αγνότητα της ψυχής της, γι’ αυτό και η ενάρετη κόρη επιθυμεί να ζήσει μέσα στην πνευματική αγαλλίαση του Παραδείσου. Όμως ο επίσκοπος απευθύνθηκε και στους δύο συνακολούθους της Ευγενίας, τον Πρωτά και τον Υάκινθο, και τους είπε ότι ο Κύριος του αποκάλυψε ότι παρόλο που έτυχε να είναι υπηρέτες, είναι ελεύθεροι στη σκέψη και την ψυχή. Γι’ αυτό και ο Ιησούς Χριστός δεν τους θεωρεί δούλους, αλλά φίλους, αφού δεν εμπόδισαν την Ευγενία στην πραγματοποίηση της αφιερώσεώς της στον Θεό και μάλιστα τη συνόδευσαν με προθυμία. Το γεγονός αυτό θα οδηγήσει και τους τρεις μέσα στην άφθαστη χαρά της Βασιλείας των Ουρανών. Κατόπιν ο Έλενος βάπτισε και τους τρεις και αφού τους έκειρε μοναχούς, τους συναρίθμησε στην αδελφότητα της μονής.

Στο μεταξύ μόλις επέστρεψε η άμαξα στο σπίτι της Ευγενίας, βγήκαν όλοι οι υπηρέτες και οι συγγενείς να την προϋπαντήσουν. Όταν όμως ανέβηκαν στην άμαξα, είδαν ότι η σεμνή και ενάρετη κόρη του Φιλίππου και της Κλαυδίας δεν υπήρχε. Τότε οι γονείς και τα αδέλφια της, αλλά και όλοι οι δούλοι άρχισαν να κλαίνε γοερώς, να χτυπούν τα στήθη τους και να φωνάζουν δυνατά, επειδή είχαν χάσει την πολυαγαπημένη τους Ευγενία. Μάλιστα επιστρατεύτηκαν άνθρωποι για να ψάξουν να τη βρουν και ρώτησαν ακόμη και γεωργούς, μάντεις και εμπόρους, αλλά όλες οι προσπάθειες απέβησαν άκαρπες. Τότε ο Φίλιππος ζήτησε από τους ιερείς των ειδώλων να παρακαλέσουν τους πατρώους θεούς, ώστε να βρεθεί η χαμένη κόρη του, υποσχόμενος να τους δώσει πλούσια δώρα. Σε περίπτωση όμως που δεν του αποκαλύψουν τον τόπο, όπου βρίσκεται η Ευγενία, θα θανατωθούν ανηλεώς. Εκείνοι όμως για να σώσουν τη ζωή τους, συμφώνησαν μεταξύ τους και του είπαν ότι οι θεοί ορεγόμενοι την ομορφιά της, την άρπαξαν στους ουρανούς και την έκαναν θεά. Μόλις άκουσε αυτά ο πατέρας της, έδωσε τη διαταγή να της κατασκευάσουν χρυσό άγαλμα και να τη λατρεύουν ως θεά.

Στο μοναστήρι όμως, όπου μόναζε η Ευγενία, η πανεύφημος αυτή νύμφη του Χριστού, αναδείχθηκε με τους σκληρούς ασκητικούς της αγώνες, την αξιομνημόνευτη υπακοή, την άκρα ταπείνωση και την καθημερινή συμμετοχή της στις ακολουθίες της μονής «καλλονή ἀσκητριῶν», κατέστη δε ολόλαμπρο παράδειγμα προς μίμηση των συμμοναστών της. Για τις πολλές της αρετές αξιώθηκε από τον Θεό να θαυματουργεί αδιαλείπτως στους ασθενείς που προσέρχονταν στη μονή για την ίαση της ψυχής και του σώματός τους. Μετά όμως από τρία έτη παραμονής της στη μονή, εκοιμήθη ο ηγούμενος Θεόδωρος και τότε όλοι οι μοναχοί εκτιμώντας την ενάρετη βιοτή και τις πάμπολλες αρετές της και μη γνωρίζοντας βέβαια ότι πρόκειται για γυναίκα που κρύβεται πίσω από το όνομα Ευγένιος, άρχισαν να την παρακαλούν να αναλάβει την ηγουμενία της μονής. Εκείνη όμως φοβόταν να αναλάβει τέτοιο υψηλό αξίωμα, δεδομένου ότι ήταν γυναίκα. Τη λύση τη βρήκε όμως μέσα από το Ευαγγέλιο, από τη γνωστή ρήση του Κυρίου στους Αποστόλους : «εἴ τις θέλει νά εἶναι πρῶτος εἰς σᾶς, ἄς γίνῃ μικρότερος καί πάντων διάκονος». Έτσι δέχθηκε να αναλάβει την ηγουμενία της μονής, εκτελώντας τα ευτελέστερα διακονήματα μαζί με τους ασκητικούς της αγώνες και τα διάφορα ανδραγαθήματα.

Στην Αλεξάνδρεια ζούσε όμως και μία πλούσια γυναίκα, ονόματι Μελανθία, η οποία ήταν πονηρή και άσεμνη. Κάποια στιγμή αρρώστησε βαριά και πήγε στο μοναστήρι για να τη θεραπεύσει ο ενάρετος ηγούμενος Ευγένιος. Μόλις έφτασε εκεί και αφού άλειψε τη Μελανθία με λάδι, θεραπεύτηκε αμέσως. Για την ευεργεσία αυτή η θεραπευθείσα γυναίκα απέστειλε στη μονή χρυσά νομίσματα, τα οποία όμως η πανάμωμος Ευγενία της τα επέστρεψε, υποδεικνύοντάς της να τα διανείμει στους φτωχούς. Αλλά η Μελανθία την παρακάλεσε να δεχθεί τα δώρα της, έκτοτε δε άρχισε να συχνάζει στο μοναστήρι και να συναντά τον αγαπημένο της ηγούμενο. Όμως η πολλή της αγάπη και εκτίμηση προς το πρόσωπο της Ευγενίας, την οποία θεωρούσε ότι είναι άνδρας, μεταβλήθηκε σε σαρκικό έρωτα λόγω της ομορφιάς και της νεότητος της παναμώμου νύμφης του Υψίστου. Έτσι προσποιήθηκε ότι είναι και πάλι ασθενής και έστειλε άνθρωπο να ειδοποιήσει τον ηγούμενο να πάει να την επισκεφθεί στο σπίτι της. Όταν η Ευγενία μπήκε στο δωμάτιο της δήθεν ασθενούς, η Μελανθία έδιωξε όλους τους υπηρέτες. Κατόπιν αποκάλυψε στον ηγούμενο ότι είναι πολύ ερωτευμένη μαζί του και επιθυμεί να τον παντρευτεί, του υποσχέθηκε δε να τον καταστήσει κυρίαρχο ολόκληρης της περιουσίας της. Τότε η Ευγενία της απάντησε εξοργισμένη ότι δεν επιθυμεί να μολύνει την παρθενία της και ο πλούτος της είναι τα ουράνια αγαθά, αφού είναι νυμφευμένη με τον Ουράνιο Νυμφίο, τον Ιησού Χριστό. Στο άκουσμα αυτών των λόγων η μιαρή Μελανθία θύμωσε, αλλά και φοβήθηκε μήπως και διασυρθεί το όνομά της. Γι’ αυτό και πήγε στην Αλεξάνδρεια και συκοφάντησε στον έπαρχο Φίλιππο τον ηγούμενο Ευγένιο ως ασελγή. Συγκεκριμένα του είπε ότι ένας όμορφος, αλλά άσεμνος νεαρός, προσποιούμενος μάλιστα ότι είναι και ευλαβής χριστιανός, την πλησίασε και αφού της είπε αρχικά μιαρά λόγια, προσπάθησε να τη βιάσει, ευτυχώς όμως που φώναξε μία υπηρέτρια και έτσι σώθηκε. Ο έπαρχος Φίλιππος εξαγριώθηκε, ακούγοντας αυτό το ανοσιούργημα, και διέταξε να φέρουν δεμένους τόσο τον ηγούμενο όσο και τους υπόλοιπους αδελφούς της μονής που ανέρχονταν σε τριακόσιους. Κατόπιν τους οδήγησε όλους στη φυλακή μέχρι να αποφασίσει τη θανάτωσή τους.

Το γεγονός αυτό διαδόθηκε ταχύτατα στην πόλη και τη γύρω περιοχή και πλήθος ανδρών και γυναικών συγκεντρώθηκε στην αγορά την ημέρα της θανατικής καταδίκης, φωνάζοντας ότι ο αλυσοδεμένος ηγούμενος Ευγένιος πρέπει να θανατωθεί και μάλιστα με φρικτά βασανιστήρια. Απευθυνόμενος ο έπαρχος στην Ευγενία την επέπληξε αυστηρότατα για την πονηρή και αναίσχυντη συμπεριφορά της απέναντι σε μία ευγενική και συνετή άρρωστη γυναίκα, όπως ήταν η Μελανθία. Τότε η Ευγενία του απάντησε εξοργισμένη ότι ο Θεός την πρόσταξε να κάνει υψηλά πράγματα, μεταξύ δε άλλων να διατηρήσει άσπιλη την παρθενία της. Του τόνισε επίσης ότι εάν θέλει να είναι δίκαιος, θα πρέπει να ακούσει και τις δύο πλευρές για να μην καταλήγει σε λανθασμένα συμπεράσματα και πέφτει σε κατάκριση. Στην περίπτωση δε που αποδειχθεί ότι ο ηγούμενος έφταιξε, να υποστεί και την πρέπουσα τιμωρία, εάν όμως το φταίξιμο είναι στη Μελανθία, τότε να μην τιμωρηθεί, διότι ο Χριστός διδάσκει να μην ανταποδίδουμε το κακό στους άλλους, αλλά να τους ευεργετούμε. Τότε ο έπαρχος συμφώνησε να ακούσει και τις δύο πλευρές. Κατόπιν η Ευγενία απευθύνθηκε στη Μελανθία, επιπλήττοντάς την για το ότι τολμά και λέει ψέματα ενώπιον του Θεού και για την παντελή έλλειψη συνείδησης, αφού επιθυμεί και επιδιώκει να τιμωρούνται οι αθώοι. Η μιαρή και άσεμνη όμως γυναίκα δεν έδειξε καμία μεταμέλεια και μάλιστα έφερε και μία υπηρέτρια ως αυτόπτη μάρτυρα για να επιβεβαιώσει τις ανυπόστατες κατηγορίες. Τότε ο έπαρχος εξοργισμένος ρώτησε την Ευγενία τι έχει να απαντήσει σε όλες αυτές τις κατηγορίες. Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή που τίθετο πλέον σε κίνδυνο η ζωή όλων των αδελφών της μονής, αφού έβλεπε η Ευγενία ότι όλοι έτειναν να πιστέψουν τις συκοφαντίες της Μελανθίας, αποφάσισε να αποκαλύψει επιτέλους την αλήθεια. Έτσι αφού δήλωσε ότι παρόλο που η αρχική της πρόθεση ήταν να υπομείνει μέχρι τέλους αυτόν τον φοβερό πειρασμό, θα αποκαλύψει αυτό που γνωρίζει μόνο ο Κύριος, προκειμένου να μην ντροπιάσει το μοναχικό σχήμα. Έτσι αποκάλυψε ότι είναι γυναίκα, αλλά ενδύθηκε με ανδρική αμφίεση, μιμούμενη τις γυναίκες που υπερέβησαν τη γυναικεία φύση για να καταπολεμήσουν τους δαιμονικούς πειρασμούς. Μάλιστα για να γίνει απόλυτα πιστευτή, έσχισε το ανδρικό ένδυμα μέχρι τη μέση για να δουν όλοι ολοφάνερα τη γυναικεία της φύση. Στη συνέχεια απευθυνόμενη στον Φίλιππο του είπε ότι είναι η κόρη του, η Ευγενία, η δε σύζυγός του, η Κλαυδία, είναι η μητέρα της.

Στο άκουσμα αυτής της φοβερής και απρόσμενης αποκάλυψης όλοι σκίρτησαν από απερίγραπτη χαρά και αγαλλίαση και ανεφώνησαν ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο ένας και αληθινός Θεός σε αντίθεση με τους ιερείς των ψεύτικων ειδωλολατρικών θεών που διακήρυτταν ότι η Ευγενία αρπάχθηκε από τους πατρώους θεούς. Μάλιστα ο έπαρχος Φίλιππος έντυσε την κόρη του με λαμπρά στολή και την ανέβασε σε υψηλό θρόνο για να τη δουν και να τη χαρούν όλοι. Κατόπιν βαπτίσθηκε χριστιανός ο ίδιος και έδωσε τη διαταγή οι χριστιανοί να κατοικούν μέσα στην πόλη και να λατρεύουν ελεύθερα τον ένα και αληθινό Θεό. Μάλιστα η διαταγή αυτή του επάρχου επικυρώθηκε επισήμως και από τους βασιλείς Σεβήρο και Αντωνίνο.

Κάποιοι όμως ειδωλολάτρες ενημέρωσαν τους βασιλείς ότι στην Αλεξάνδρεια κινδυνεύει να εξαφανισθεί η λατρεία των προγονικών θεών, διότι ο έπαρχος Φίλιππος εγκατέλειψε την πατρώα πίστη και λατρεύει έναν άνθρωπο που σταυρώθηκε από τους Ιουδαίους. Επιπλέον αποδίδει περισσότερη τιμή στους χριστιανούς σε σύγκριση με εκείνους που λατρεύουν τους προγονικούς θεούς. Γι’ αυτό τον λόγο εστάλη από τους βασιλείς επιστολή στον Φίλιππο, στην οποία τον προειδοποίησαν ότι εάν δεν συνεχίσει να λατρεύει τους θεούς, θα χάσει το αξίωμα και την περιουσία του. Τότε ο χριστιανός πλέον έπαρχος προσποιήθηκε ότι είναι άρρωστος και αφού πούλησε όλη του την περιουσία, μοίρασε τα μισά χρήματα σε εκκλησίες και μοναστήρια, ενώ τα άλλα μισά τα διένειμε στους φτωχούς. Κατόπιν χειροτονήθηκε επίσκοπος σύμφωνα με την επιθυμία όλου του λαού της Αλεξάνδρειας, αφού είχε καταστεί ένθερμος υπερασπιστής της χριστιανικής πίστεως και διέθετε επιμελημένη ελληνική παιδεία. Ως επίσκοπος διέλαμψε για ένα έτος και τρεις μήνες, διότι πληροφορούμενοι οι βασιλείς τα γενόμενα, έστειλαν στη θέση του τον έπαρχο Τερέντιο και τον διέταξαν να φονεύσει τον Φίλιππο με μυστικό και δόλιο τρόπο. Έτσι ο νέος ειδωλολάτρης έπαρχος δωροδόκησε κάποιους ανθρώπους για να προσποιηθούν ότι είναι χριστιανοί και να φονεύσουν τον Φίλιππο, τον οποίο και κατέσφαξαν την ώρα που προσευχόταν. Παρόλα αυτά έζησε τρεις ημέρες, παρακαλώντας τον Θεό να στερεώσει την πίστη στους νεοφώτιστους χριστιανούς, κατόπιν δε παρέδωσε την αγία του ψυχή στον δικαιοκρίτη Ύψιστο. Ενταφιάσθηκε σε μία εκκλησία εντός της πόλεως, την οποία είχε οικοδομήσει ο ίδιος, ενώ η σύζυγός του, η Κλαυδία, ανήγειρε εκεί κοντά πανδοχείο για την ανάρρωση των ασθενών και τη φιλοξενία των ξένων. Μετά τον θάνατο του Φιλίππου η Κλαυδία μαζί με την Ευγενία και τα δύο αδέλφια της, αλλά και τους δύο πιστούς υπηρέτες, τον Πρωτά και τον Υάκινθο, επέστρεψαν στη Ρώμη, όπου οι Ρωμαίοι εξέλεξαν τον μεν Αβίτα ανθύπατο Καρθαγένης, τον δε Σέργιο βικάριο της Αφρικής. Η Ευγενία μαζί με τη μητέρα της, την Κλαυδία, και τους δύο υπηρέτες παρέμειναν στο σπίτι τους, διάγοντας τον βίο με προσευχή και νηστεία. Μάλιστα η πανάμωμος και πάνσεμνος Ευγενία νουθετούσε τις κόρες των αρχόντων της πόλεως, ώστε να αποκτήσουν θεοσέβεια και να διατηρήσουν την παρθενία τους.

Την εποχή όμως αυτή ζούσε στη Ρώμη μία νεαρή και όμορφη κοπέλα με βασιλική καταγωγή, η οποία ονομαζόταν Βασίλα και είχε μνηστευτεί με τον εξέχοντα άρχοντα Πομπήιο. Η Βασίλα επιθυμούσε όμως διακαώς να γνωρίζει από κοντά την Ευγενία για να γίνει χριστιανή, αλλά οι συγγενείς της δεν της επέτρεπαν να βγει έξω από το σπίτι, μέχρι να παντρευτεί. Τότε εκείνη έστειλε με τον υπηρέτη Πορθμέα ένα γράμμα στην Ευγενία, μέσα από το οποίο την παρακαλούσε θερμά να της αποστείλει τις αρχές της χριστιανικής πίστεως. Η Ευγενία απέστειλε τότε στη Βασίλα για να καθοδηγηθεί πνευματικά και να διδαχθεί την αμώμητο χριστιανική πίστη τον Πρωτά και τον Υάκινθο, τους οποίους υποδέχθηκε με ιδιαίτερη χαρά, ενώ τους τίμησε ως αποστόλους του Χριστού. Το ευφρόσυνο αυτό γεγονός πληροφορήθηκε ο επίσκοπος της Ρώμης Κορνήλιος, ο οποίος κατόρθωσε μία νύχτα να τη βαπτίσει κρυφά χριστιανή. Έκτοτε η Ευγενία και η Βασίλα συνδέθηκαν μεταξύ τους πνευματικά με μοναδικό πρόσωπο αναφοράς τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, παρόλο που δεν μπορούσαν να συναντηθούν και να συνομιλήσουν από κοντά.

Την εποχή όμως εκείνη (253-260μ.Χ.) βασίλευαν στη Ρώμη οι αυτοκράτορες Βαλλεριανός και Γαλλιηνός και με την ανάρρησή τους στην εξουσία ξεκίνησαν έναν αδυσώπητο διωγμό εναντίον των χριστιανών, και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο επίσκοπος Κορνήλιος δεν τολμούσε να παρουσιασθεί πουθενά. Έβγαινε μόνο κρυφά για να κοινωνήσει τη Βασίλα και την Ευγενία, οι οποίες κατόρθωσαν κάτω από αυτές τις επικίνδυνες συνθήκες για τη ζωή τους να συναντηθούν επιτέλους και να συνομιλήσουν. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι στην ένδοξο καλλιπάρθενο Ευγενία αποκάλυψε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός ότι της έχει ετοιμάσει δύο στεφάνια, το ένα για τους σκληρούς αγώνες και τους ποικίλους πειρασμούς στην Αίγυπτο και το άλλο για τον θάνατο που θα λάβει χώρα στη Ρώμη για την αγάπη Του.

Στο μεταξύ μία υπηρέτρια της Βασίλας ενημέρωσε τον αρραβωνιαστικό της, τον Πομπήιο, ότι η μνηστή του έγινε χριστιανή και δεν πρόκειται να ξαναέρθει στο σπίτι του. Τότε ο Πομπήιος θύμωσε πολύ και πήγε στον θείο της Βασίλας για να του πει να επισπευθεί ο γάμος του. Ο θείος της όμως του απάντησε ότι η ανιψιά του είναι πλέον ενήλικη και για τη ζωή της αποφασίζει η ίδια. Κατόπιν ο εξαγριωμένος αρραβωνιαστικός πήγε στο σπίτι της Βασίλας, αλλά εκείνη τον ενημέρωσε μέσω της υπηρέτριάς της ότι πρέπει να φύγει, διότι δεν επιθυμεί να παντρευτεί, αλλά θέλει να μείνει παρθένος σε όλη της τη ζωή. Στο άκουσμα αυτών των λόγων εξαγριώθηκε τόσο πολύ ο ειδωλολάτρης άρχοντας, ώστε μαζί με τους συμβούλους του πήγε στους βασιλείς και τους επεσήμανε τον μεγάλο κίνδυνο που διατρέχει αυτή τη στιγμή η Ρώμη από τους χριστιανούς, αφού περιφρονούν όχι μόνο την πίστη των πατρώων θεών, αλλά και τους βασιλικούς νόμους, φτάνουν δε ακόμη και στο σημείο να διαλύουν και τους γάμους. Τότε δόθηκε η διαταγή και μάλιστα γραπτώς που διαμήνυε ότι ή η Βασίλα θα παντρευόταν τον Πομπήιο ή θα οδηγείτο στον θάνατο, η δε Ευγενία ή θα θυσίαζε στους προγονικούς θεούς ή θα θανατωθεί, όπως και όλοι οι χριστιανοί με φρικτά βασανιστήρια. Όταν όμως άκουσε η Βασίλα αυτή τη διαταγή, δήλωσε με παρρησία ότι νυμφεύτηκε τον ίδιο τον Ιησού Χριστό και δεν επιθυμεί σχέση με φθαρτούς ανθρώπους. Η θαρραλέα αυτή ομολογία πίστεως την οδήγησε στη δι’ αποκεφαλισμού μαρτυρική της τελείωση.

Κατόπιν οι δήμιοι οδήγησαν με βιαιότητα τον Πρωτά και τον Υάκινθο στο ναό του θεού Δία για να προσφέρουν θυσία. Εκεί όμως οι πιστοί δούλοι του Θεού άρχισαν να προσεύχονται στον Κύριο, ο Οποίος συνέτριψε το ειδωλολατρικό είδωλο που βρισκόταν μπροστά τους. Το γεγονός αυτό εξόργισε τόσο πολύ τον έπαρχο της Ρώμης Νικίτιο, ώστε τους αποκεφάλισε. Στη συνέχεια ο ειδωλολάτρης έπαρχος απευθυνόμενος στην Ευγενία, τη ρώτησε πού έμαθε την τέχνη της μαγείας, με την οποία εξουσιάζει τους μεγάλους θεούς. Αλλά η πάνσεμνος νύμφη του Χριστού του απάντησε ότι τα πάντα γίνονται με την παντοδυναμία και τη χάρη του ενός και αληθινού Θεού. Τότε κατ’ εντολήν του επάρχου οδηγήθηκε με τη συνοδεία ενός δημίου στον ναό της θεάς Αρτέμιδος για να προσκυνήσει τα ψεύτικα είδωλα. Όταν όμως μπήκε η Ευγενία στον ναό, προσευχήθηκε στον αιώνιο και παντοδύναμο Θεό με αποτέλεσμα να επακολουθήσει ισχυρός σεισμός, να πέσει όλος ο ναός και να συντριβεί το άγαλμα της Αρτέμιδος. Το παράδοξο αυτό γεγονός προκάλεσε θαυμασμό και πολλοί πίστεψαν ότι ήταν θαυματουργική επέμβαση του Θεού, ενώ δεν έλειψαν και εκείνοι που ισχυρίστηκαν ότι πρόκειται για μαγεία.

Όταν πληροφορήθηκε ο αυτοκράτορας τα γενόμενα, διέταξε να δέσουν μία μεγάλη πέτρα στον τράχηλο της Ευγενίας και να τη ρίξουν στον βυθό του ποταμού Τίβερη. Η πέτρα όμως λύθηκε και η πανάμωμος κόρη περπατούσε με ασφάλεια πάνω στο νερό. Κατόπιν την έριξαν σε αναμμένο καμίνι, μέσα από το οποίο βγήκε σώα και αβλαβής. Αλλά και στη σκοτεινή φυλακή που την έκλεισαν, πιστεύοντας ότι θα αποβιώσει από την πείνα, επέζησε, αφού οι Άγγελοι της έδιναν καθημερινά ουράνια τροφή, ενώ είχε την ξεχωριστή ευλογία να την επισκεφθεί και ο ίδιος ο Βασιλεύς των Αγγέλων. Αξιοσημείωτο είναι μάλιστα το γεγονός ότι κατά την ευλογημένη και πανευφρόσυνη ημέρα της εορτής της Γεννήσεως του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού η ένδοξος οσιοπαρθενομάρτυς Αγία Ευγενία, η οποία αναδείχθηκε «τῶν σεπτῶν καί ὁσίων ἀθληφόρων τό ἀγλάισμα» και «τῶν στερροψύχων ἀθλητριῶν τό σέμνωμα», κατεσφάγη από τον δήμιο και έτσι έλαβε τον αμάραντο στέφανο της αγιότητος και της αιωνίου ζωής. Το ιερό της λείψανο ενταφίασαν η μητέρα της, η Κλαυδία, και τα δύο αδέλφιά της σ’ έναν αγρό έξω από τη Ρώμη. Η Ευγενία όμως για να παρηγορήσει τη μητέρα της που έκλαιγε διαρκώς πάνω από τον τάφο της, της παρουσιάσθηκε στον ύπνο και τη διαβεβαίωσε ότι βρίσκεται σε μεγάλη πνευματική αγαλλίαση μαζί με τον πατέρα της και τους άλλους χριστιανούς. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να κλαίει και να στεναχωριέται.

Οι ασκητικοί αγώνες, το ανδρείο φρόνημα, οι πάμπολλες αρετές και το ένδοξο μαρτύριο της Αγίας Ευγενίας υμνούνται και γεραίρονται και μέσα από την πλούσια υμνογραφία που συντάχθηκε προς τιμήν της, τόσο από τον Υμνογράφο της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, Γεράσιμο Μοναχό τον Μικραγιαννανίτη, ο οποίος εποίησε Ακολουθία, Παρακλητικό Κανόνα και Χαιρετιστηρίους Οίκους στην Αγία όσο και από τον Μέγα Υμνογράφο της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας, Δρ. Χαραλάμπη Μ. Μπούσια, ο οποίος συνέταξε Ακολουθία και Παρακλητικό Κανόνα προς τιμήν της. Αλλά και η ευσέβεια του ορθόδοξου ελληνικού λαού ανήγειρε ιερούς ναούς επ’ ονόματί της. Έτσι στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο ναοί (εξωκκλήσια-παρεκκλήσια) αφιερωμένοι στην Αγία Ευγενία έχουν καταγραφεί στις περιοχές Επισκοπή της Ύδρας και Λαγκάδες της Τήνου, στα χωριά Άνω Μερά της Μυκόνου και Καμπιά της Χίου, καθώς και στην Ιερά Μονή Αγίου Ραφαήλ Θερμής Λέσβου. Αξιομνημόνευτη είναι και η ιστορηθείσα από τον αείμνηστο Φώτη Κόντογλου εικόνα της Αγίας, η οποία κοσμεί το τέμπλο του μεγαλοπρεπούς Ιερού Μητροπολιτικού Ναού Εισοδίων Θεοτόκου (Παναγίας Οδηγήτριας) Κιμώλου.

Στη σημερινή αλλοπρόσαλλη κοινωνία του 21ου αιώνα, όπου επικρατεί η ελευθερία των ηθών και η έλλειψη εγκράτειας και σωφροσύνης, προβάλλει η Αγία Ευγενία, η καλλιπάρθενος και πάνσεμνος αυτή νύμφη του Χριστού, η «ἀνδροπρεπῶς ἀσκήσασα καί πλάνου τεχνάσματα φυγοῦσα τῇ θεία συνεργείᾳ» ως ολόλαμπρο παράδειγμα εναρέτου βιοτής, άκρας ταπεινώσεως και απολύτου αφοσιώσεως στον Νυμφίο Χριστό. Ας επικαλεστούμε λοιπόν τις πρεσβείες της και ας μιμηθούμε την αγάπη και την πίστη της στον Κύριο, ώστε να αξιωθούμε και εμείς της πνευματικής εκείνης χαράς που βίωσε και βιώνει μέχρι σήμερα η «τῆς χαρᾶς οὐρανῶν ἀεί κατατρυφῶσα» Αγία Ευγενία.

Αριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος

Εκπαιδευτικός

Βιβλιογραφία

· Ο κατά πλάτος βίος της Αγίας ενδόξου οσιοπαρθενομάρτυρος Ευγενίας, Ιωακείμ Μοναχού «Δέκα Μυρίπνοα άνθη του Παραδείσου», Άγιον Όρος 1980.

Εικόνες

[01] Η Αγία οσιοπαρθενομάρτυς Ευγενία αναδείχθηκε το «σέμνωμα τῶν ὁσιομαρτύρων παρθένων» και το «περιφανές σεμνολόγημα τῶν ὁσιάθλων γυναικῶν».

[02]Η Αγία Ευγενία υπερέβη τη γυναικεία φύση και διακρίθηκε για την τόλμη και τη γενναιότητά της. http://xristianos.gr

[03] Η Αγία Ευγενία αντλούσε δύναμη από την αγάπη της στον Ιησού Χριστό. http://xristianos.gr

[04]Η καλλιπάρθενος του Χριστού Αγία Ευγενία διέθετε αξιομνημόνευτο ασκητικό φρόνημα, σωφροσύνη, ταπείνωση και εγκράτεια. http://www.paterikoslogos.com

[05]Ο Ιερός Ναός της Αγίας Ευγενίας στα Καμπιά της βόρειας Χίου. http://www.naoschios.blogspot.gr

[06]Ο Ιερός Ναός της Αγίας Ευγενίας στην περιοχή Επισκοπή της νήσου Ύδρας. Ανεγέρθηκε το 1899 από την αρχόντισσα Ευγενία Φωκά και ανακαινίσθηκε το 1965.

[07]Ο Ιερός Ναός της Αγίας Ευγενίας στην περιοχή Λαγκάδες της Τήνου.

[08]Εικόνα της Αγίας οσιοπαρθενομάρτυρος Ευγενίας στο εξωκκλήσιο της Κοιμήσεως Θεοτόκου στην περιοχή Γύρλα της Τήνου.

↧

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

December 25, 2014, 12:00 pm

≫ Next: Τό Χριστουγεννιάτικο μήνυμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν κ. Μάρκου (Χριστούγεννα 2014 μ.Χ.)

≪ Previous: Η ΑΓΙΑ ΕΥΓΕΝΙΑ Η περίδοξος γόνος της Ρώμης και ασκητικώς διαλάμψασα πάνσεμνος νύμφη του Χριστού

Πρός

τόν Ἱερόν Κλῆρον

καί τόν εὐσεβῆ λαόν

τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

«Χρίων ὡς Θεός ἑαυτόν ὡς ἄνθρωπον»

(Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός)

Ἀγαπητὰ ἐν Χριστῷ παιδιὰ μου!

Ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους χρόνους ὁ κόσμος ἔθετε στὸ κέντρο τοῦ ἐνδιαφέροντός του τὸν ἄνθρωπο. Τὸν ἡρωϊσμὸ του ὕμνησε ἡ ἐπικὴ ποίηση, τὴν σοφία του μελέτησε ὁ φιλοσοφικὸς στοχασμός, τὰ γεγονότα τῆς ζωῆς του περιέγραψε ἡ ἱστορικὴ ἀφήγηση, τὸ κάλλος του ἐξέφρασε ἡ αἰσθητικὴ τέχνη. Ἔτσι διαμορφώθηκε ἕνας ὑψηλὸς ἀνθρωπισμὸς, ὁ ὁποῖος ὅμως δὲν ἐπέτυχε νὰ γεφυρώσει τὴν χαοτικὴ ἀπόσταση μεταξύ τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου.

Τὸ διάστημα αὐτὸ γιὰ πρώτη καὶ μοναδικὴ φορὰ στὴν ἱστορία ἐκάλυψε, ἐγεφύρωσε ὁ ἴδιος ὁ Θεός, μὲ τὸ δικό του θέλημα, μὲ τὴν δική του πρωτοβουλία, μὲ τὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου Θεοῦ.

Τὴν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων γεννιέται ὁ Θεάνθρωπος καὶ μαζὶ ἀνατέλλει ὁ νέος ἀνθρωπισμός, ὁ θεανθρωπισμός. Τὸ κήρυγμα τῶν προφητῶν, ὁ στοχασμὸς τῶν φιλοσόφων, ἡ προσδοκία τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, μέσῳ τῶν αἰώνων, γίνεται πραγματικότης. «Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Ὁ Θεὸς σκηνώνει ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους. Σκηνὴ τοῦ Θεοῦ γίνεται ἡ ἀνθρώπινη φύση, σκηνὴ τοῦ Κτίστη τὸ κτίσμα Του, σκηνὴ τοῦ Δημιουργοῦ τὸ δημιούργημά Του. Τὰ ἔργα τῶν χειρῶν Του δὲν τὰ παρεῖδε.

Γιὰ πρώτη φόρα στὴν ἱστορία αἴρεται ἡ ἀπόλυτη μοναξιὰ τοῦ ἀνθρώπου, μοναξιὰ, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀπουσία τοῦ Θεοῦ. Κύριο χαρακτηριστικό τοῦ νέου ἀνθρώπου εἶναι ὅτι ἀποκαθιστᾶ τὸν ἄνθρωπο στὴν υἱική του σχέση μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα, ὥστε νὰ λειτουργεῖ κατὰ τὴν ἀληθινή του φύση ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Εἰκόνα ποὺ, ὅταν αὐτονομεῖται, χωρίζεται ἀπὸ τὸ θεῖο Ἀρχέτυπό Της, ἀμαυρώνεται.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἡ ἀληθινὴ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ Πατρὸς, ἐπιστρέφει τὸν ἄνθρωπο στὴν «κατ'εἰκόνα Θεοῦ» φύση του. Τώρα στὸν νέο ἐν Χριστῷ ἄνθρωπο ἀποκαθίσταται τὸ ἀρχαῖο κάλλος τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος εὑρίσκει τὸ νόημα τῆς ζωῆς του, τὴν δικαίωσή του, τὴν λύτρωσή του, τὴν θεραπεία του, τό τέλος του, στὴν κοινωνία του μὲ τὸν Θεὸ καὶ στὴν ἀναφορά Του στὸν Δημιουργὸ καὶ Πατέρα Του.

Ὁ ἐνανθρωπήσας Θεὸς δέν ἀπέρριψε τὸν ἄνθρωπο. Τὸν ἐπῆρε πάνω Του, τὸν προσέλαβε γιὰ νὰ τὸν θεραπεύσει, νὰ τὸν ἀναστήσει, νὰ τὸν κάνει ὄχι μόνο ἠθικώτερο ἢ καλύτερο, ἀλλὰ θεὸ κατὰ Χάριν.

Καί ὁ Ὀρθόδοξος θεανθρωπισμὸς δὲν ἀπέρριψε ὁλοκληρωτικὰ τὸν ἀρχαιοελληνικό ἀνθρωπισμό. Τὸν προσέλαβε, τὸν καθάρισε ἀπὸ τὸν παγανισμὸ καὶ τὸν μεταμόρφωσε.

Σήμερα μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ ἑλληνορθόδοξο θεανθρωπισμὸ, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν δική μας παράδοση καὶ κληρονομιά: Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ὑπέρτατη ἀξία ἐπειδὴ εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου δὲν εὑρίσκεται στὸν ἐγωισμό, ἀλλὰ στὴν ἀγάπη. Στὴν κοινωνία τῆς Ἐκκλησίας πραγματοποιεῖται ἡ ἀληθινὴ κοινωνία τῶν προσώπων, κοινωνία θεανθρώπινη. Ἡ προσωπικὴ συνείδηση ἔχει προτεραιότητα ἔναντι κάθε κρατικῆς ἢ κομματικῆς ἢ ὁλοκληρωτικῆς ἰδεολογίας καὶ βίας.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι τὸ θησαυροφυλάκιο καὶ τὸ ἐργαστήριο ποὺ διασῴζει καὶ ἀναπλάσσει τὸν μοναδικὸ αὐτὸν θεανθρωπισμό. Καρπὸς τοῦ θεανθρωπισμοῦ εἶναι οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ὀρθόδοξος βυζαντινὸς πολιτισμός, τὸ μεγαλειῶδες ἱεραποστολικὸ καὶ ἐκπολιτιστικὸ ἔργο τῆς βυζαντινῆς Ἐκκλησίας καὶ Πολιτείας στοὺς Σλάβους καὶ σὲ ἄλλους λαούς, ἡ ἀνεπανάληπτη ἐκκλησιαστικὴ βυζαντινὴ Τέχνη, τὸ τεράστιο κοινωνικὸ καὶ φιλανθρωπικὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἐξανθρωπισμός τοῦ δικαίου, ὁ Ἑλληνορθόδοξος κοινοτισμός τῆς Τουρκοκρατίας, ἡ συμβολὴ στὴν ἀνάπτυξη τῆς ἀληθινῆς παιδείας, ὁ ἀθωνικός μοναχισμός, ἡ ἐθνεγερσία τοῦ 1821. Αὐτὸν τὸν θεανθρωπισμὸ ἀμφισβητεῖ σήμερα καὶ προσπαθεῖ νὰ περιορίσει καὶ νά ἐξοβελίσει ἀπὸ τὸν τόπο μας ἕνας ἄλλος «ἀνθρωπισμὸς» χωρὶς Θεό, πού, παρὰ τὰ διάφορα προσωπεῖα του, ἔχει κοινὸ χαρακτηριστικὸ τὴν ἀθεΐα καὶ τὸν ὑλισμό.

Ὁ ἀθεϊστικος καὶ ὑλιστικὸς αὐτὸς «ἀνθρωπισμός», ποὺ ἄλλοτε ἀνέχεται τὴν Ἐκκλησία καὶ ἄλλοτε γίνεται ἔντονα ἀντιεκκλησιαστικὸς ἐμφανίζεται σὰν ἀπελευθέρωση καὶ χειραφέτηση τοῦ ἀνθρώπου.

Ὡς ἐὰν οἱ χιλιάδες τῶν μέχρι σήμερα πιστῶν καὶ Ἁγίων καὶ ἡρῴων μας νὰ μὴ ἦσαν ἐλεύθεροι καὶ ὁλοκληρωμένοι ἄνθρωποι. Εἶναι δυνατὸν ὁ ἄνθρωπος νὰ εἶναι ἀληθινὰ ἐλεύθερος, ὅταν δὲν ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὸν ἐγωισμό του καὶ τὰ πάθη του καὶ ὅταν ἡ δική του κτιστὴ ἐλευθερία δὲν πηγάζει ἀπὸ τὴν ἄκτιστη ἐλευθερία τοῦ Δημιουργοῦ του; Ἐν ὀνόματι αὐτῆς τῆς «ἀπελευθερώσεως» νομιμοποιεῖται τὸ ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων μὲ συνέπεια τὴν αὔξησή των, προπαγανδίζεται ὁ χωρὶς ἠθικὴ ἔρωτας, ἀκόμα καὶ ἡ διαστροφή του, καταργεῖται ἡ ἱερότης τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογενείας, προβάλλεται ἡ μοιχεία ὡς λεβεντιά.

Ὁ ἄθεος «ἀνθρωπισμὸς», ποὺ ἐναντιώνεται στὸν θεανθρωπισμὸ τῆς παραδόσεώς μας, περιορίζει τὸν ἄνθρωπο στὴν ζῳώδη καὶ ἐπίγεια ζωή του. Τὸν βλέπει σὰν ἐξελιγμένο ζῷο καὶ σὰν οἰκονομικὴ καὶ καταναλωτικὴ μηχανή, παραγνωρίζοντας τὴν θεικὴ καταγωγή του καὶ τὴν βαθύτατη λαχτάρα του γιὰ καταξίωση, ἐπέκεινα τῆς ὑπάρξεώς του στὸν Θεὸ καὶ τὴν αἰωνιότητα. Σ'αὐτὸ ὀφείλεται ἡ βαθειὰ κρίση τῆς νεοελληνικῆς κοινωνίας μας.

Ἀγαπητὰ ἐν Χριστῷ παιδιά μου.

Ἡ Παρθένος Μαρία δὲν εὕρισκε «τόπον ἐν τῷ καταλύματι» νὰ γεννήσει τὸν Ἰησοῦ. Ἡ σύγχρονη ἀποστασία προσπαθεῖ καὶ στὸν τόπο μας, στὴν Ἑλλάδα, νὰ ἀφαιρέσει κάθε κατάλυμα γιὰ τὸν Ἰησοῦ καὶ κυρίως ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν νέων, σκόπιμα ἀποπροσανατολίζοντάς τους.

Τὸ ἐρώτημα γιὰ κάθε Ἕλληνα εἶναι καίριο καὶ ἄμεσο: θὰ ὑποκύψουμε στὸν ἄθεο ἀνθρωπισμὸ ἢ θὰ μείνουμε πιστοὶ στὸν ἑλληνορθόδοξο θεανθρωπισμό μας; Θὰ ἑορτάσουμε Χριστούγεννα μὲ τὸν Χριστὸ ἢ Χριστούγεννα χωρὶς τὸν Χριστό;

Ὁλοθερμὲς εἶναι οἱ προσευχές μας ὁ νηπιάσας Θεός, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, νὰ ἔχει μόνιμο κατάλυμα στὶς καρδιὲς ὅλων μας.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2014

Μέ πατρικές εὐχές

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ο ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ ΜΑΡΚΟΣ

↧

Τό Χριστουγεννιάτικο μήνυμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν κ. Μάρκου (Χριστούγεννα 2014 μ.Χ.)

December 25, 2014, 12:07 pm

≫ Next: Ο Όσιος Νήφων (1736 – 1809) από το χωριό Πατρικά της νότιας Χίου.

≪ Previous: ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ἀδελφοί μου,

Ἡ μυστική Χάρις καί χαρά τῶν ἑορτῶν τῆς Θείας Ἐπιφανείας φαιδρύνει ὅλη τήν κτίσιν καί χαροποιεῖ τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ.

Εἰς τό βάθος τῶν γεγονότων τῆς Θείας Ἐνανθρωπήσεως διακρίνεται ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρός καί ἡ ταπείνωσις τοῦ Σαρκωθέντος Υἱοῦ Του, ἡ ὁποία εἰς τήν Ἀγίαν Γραφήν καί τήν Πατερικήν Θεολογίαν χαρακτηρίζεται ὡς κένωσις, πτωχεία, οἰκονομία, ἄπειρος συγκατάβασις, φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ταπεινός Ἰησοῦς εἶναι Θεός τῶν ταπεινῶν ἀνθρώπων. Οἱ ὑπερήφανοι δέν Τόν καταλαβαίνουν, δέν Τόν πιστεύουν, δέν ἀναπαριστοῦν τήν εἰκόνα Του, δέν Τόν δεχόνται ὡς Λόγον, ὁ Ὁποῖος φωτίζει τό σκότος τῆς ἀ-λογίας. Ὁ Ἰησοῦς δέν ἠμπορεῖ νά γεννηθῇ ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν, οἱ ὁποῖες εἶναι γεμάτες ἀπό ὑπερηφάνειαν, αὐτάρκειαν, ἐγωϊσμόν, κοσμικήν αὐτοπεποίθησιν, κοσμικότητα, ματαιοδοξία, σκληρότητα. Γεννᾶται ὅπου διασώζεται ἡ ἁγία εὐαγγελική καί ἁγιοπατερική παράδοσις τῆς ταπεινώσεως. Ταπείνωσις δέν σημαίνει ταπεινοσχημία, ἀλλά ταπεινόν φρόνημα, «καρδία συντετριμμένη καί τεταπεινωμένη», γιά τήν ὁποία χρειάζεται ὁ ἀγώνας ὁλοκλήρου ζωῆς. Τήν εὐλογίαν τῆς ταπεινώσεως, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τήν ἀληθινήν δόξαν τῶν ἀνθρώπων, ἄς ζητήσωμεν ὅλοι ἀπό τόν Ταπεινόν Ἰησοῦν μέ τήν εὐκαιρίαν τῆς θείας Του γεννήσεως, κληρικοί καί λαϊκοί, μοναχοί καί κοσμικοί.

Ἡ εὐλογημένη ταπείνωσις ἄς μᾶς οἰκειώσῃ μέ τόν Θεόν καί τούς ἀδελφούς μας, ἄς δώσῃ τήν ἀγάπην, τήν εἰρήνην καί τήν χαράν, τήν ὁποίαν τόσον πολύ ποθοῦμεν ὅλοι καί μᾶς ἐπιδαψιλεύεται ἀπό τήν ταπείνωσιν τοῦ Κυρίου καί Λυτρωτοῦ μας.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2014

Μετά πατρικῶν εὐχῶν

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ο ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ ΜΑΡΚΟΣ

↧

Ο Όσιος Νήφων (1736 – 1809) από το χωριό Πατρικά της νότιας Χίου.

December 29, 2014, 10:30 pm

≫ Next: ---ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΛΙΒΑΝΟΓΛΟΥ--- ΜΝΗΜΗ ΕΝΟΣ ΑΓΑΘΟΥ ΚΗΡΥΚΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΛΟΓΟΥ

≪ Previous: Τό Χριστουγεννιάτικο μήνυμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν κ. Μάρκου (Χριστούγεννα 2014 μ.Χ.)

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΤΡΙΚΩΝ

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014 Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία

Θεολόγος – Καθηγητής: κ. Καρατζάς Κων/νος

Ο Όσιος Νήφων (1736 – 1809) από το χωριό Πατρικά της νότιας Χίου.

Αδελφοί μου, το σημερινό μας κήρυγμα έχει ως θέμα του τη ζωή και τη δράση ενός συγχωριανού σας Αγίου του οποίου την ιερή μνήμη τιμούμε σήμερα. Πρόκειται για τον Όσιο Νήφωνα τον επονομαζόμενο ως ηγιασμένο των Κολλυβάδων και ως νέο κοινοβιάρχη, ο οποίος έζησε το 18ο αιώνα, την περίοδο δηλαδή που το νησί μας, η Χίος ήταν υπόδουλο στους μουσουλμάνους στο θρήσκευμα Τούρκους.

Πιο συγκεκριμένα, ο Όσιος Νήφων γεννήθηκε το 1736 εδώ στο χωριό σας, τα Πατρικά, γι’ αυτό άλλωστε υπάρχει και προσκυνητάρι προς τιμήν του κοντά στην είσοδο του χωριού. Το κοσμικό, το βαφτιστικό του όνομα δηλαδή ήταν Νικόλαος. Καταγόταν από τη γενιά των Νικολαράδων. Σε νηπιακή ηλικία έχασε τους γονείς του από επιδημία πανώλης. Την ανατροφή του ανέλαβε τότε μια θεία του. Όταν ο Νήφων έφτασε στην εφηβική ηλικία, έφυγε για την Κωνσταντινούπολη. Εκεί ασχολήθηκε με το εμπόριο. Όμως, το απροσδόκητο και συνταρακτικό γεγονός της δολοφονίας ενός στενού του φίλου από κάποιο γενίτσαρο, γέμισε την ψυχή του με θλίψη και απόγνωση. Το θλιβερό αυτό γεγονός τον ανάγκασε να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη, να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και να αναχωρήσει για το Άγιο Όρος. Πρώτος σταθμός του Αγίου Νήφωνα ήταν η Μονή της Μεγίστης Λαύρας, το παλαιότερο και μεγαλύτερο μοναστήρι της Αγιορείτικης μοναστικής πολιτείας. Ωστόσο, μετά από σύντομο χρονικό διάστημα αναχώρησε για τη Σκήτη του Παντοκράτορος, τη σημερινή Καψάλα, όπου εκάρη μοναχός με το όνομα Νήφων. Παρόλο που ποτέ δεν φοίτησε σε σχολείο, ο Νήφων κατανοούσε την Αγία Γραφή και τα συγγράμματα των Μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, ενώ ιδιαίτερη ευλάβεια έτρεφε προς το πρόσωπο της Παναγίας. Σύμφωνα με τον κορυφαίο Σκιαθίτη διηγηματογράφο Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη ο Όσιος Νήφων ασκήτεψε μαζί και με άλλους ενάρετους μοναχούς στην ερημική Σκήτη του Αγίου Βασιλείου ψηλά στο όρος Άθως. Εξαιτίας, όμως, της ταραχώδους, επεισοδιακής και θλιβερής κατάστασης που επικράτησε στο Άγιο Όρος λόγω του πνευματικού κινήματος των Κολλυβάδων, ο Νήφων, ο οποίος είχε εν τω μεταξύ χειροτονηθεί ιερέας, αποφάσισε να εγκαταλείψει την Αθωνική μοναστική πολιτεία για τα νησιά του Αιγαίου. Βασική αιτία της διένεξης ήταν η άρνηση των Κολλυβάδων πατέρων να τελέσουν μνημόσυνα την Κυριακή, η οποία ως γνωστόν είναι η ημέρα της Αναστάσεως του Χριστού και ως εκ τούτου έχει πανηγυρικό χαρακτήρα.

Πρώτος σταθμός του Οσίου Νήφωνα ήταν η αγαπημένη του πατρίδα, η Χίος. Μετά, όμως, από μία σύντομη παραμονή μετέβη μαζί με τη συνοδεία του στη Σάμο, όπου για λίγους μήνες έμειναν στο παλαιό μοναστηράκι της Αγίας Κυριακής κοντά στο χωριό Μαραθόκαμπος. Από τη Σάμο ο Όσιος Νήφων μαζί με τους ιερομονάχους Γρηγόριο τον Νισύριο, Αθανάσιο τον Αρμένιο και Αρσένιο τον Μωραΐτη έφτασαν το 1773 στην υπό ρωσική κατοχή τότε Νάξο, όπου σύμφωνα με την παράδοση διέμειναν στο ιστορικό μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου στην κοιλάδα των Χαλάντρων. Μετά τη Νάξο μετέβησαν στην Πάτμο το 1774. Στη συνέχεια, ο Όσιος Νήφων μαζί με τον Γρηγόριο τον Νισύριο επισκέφτηκαν τους Λειψούς, όπου από μεγάλη ευλάβεια προς το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου έκτισαν στην ερημική τοποθεσία Ρωμάνι το εκκλησάκι – ησυχαστήριο του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Στους Λειψούς ο Όσιος Νήφων έμεινε λίγους μήνες, αφού οι πειρατικές επιδρομές τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει το νησί και να μεταβεί στους Φούρνους γύρω στο 1775, όπου και εδώ ανήγειρε εκκλησάκι – ησυχαστήριο προς τιμήν του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Το ίδιο έτος ξεκίνησε και η ανέγερση της Ιεράς Μονής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην τοποθεσία Λευκάδα, η οποία βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τον Άγιο Κήρυκο, την πρωτεύουσα της Ικαρίας.

Το ιστορικό μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου της Ικαρίας υπήρξε το ευλογημένο πνευματικό καταφύγιο των θεοφόρων κολλυβάδων ασκητών και κατέστη ένα υποδειγματικό κοινόβιο, αφού επί των ημερών του κτήτορος Οσίου Νήφωνος ο αριθμός των μοναχών έφθασε τους εικοσιπέντε. Είναι επίσης αξιοσημείωτο το γεγονός, ότι οι κάτοικοι της Ικαρίας αγάπησαν ιδιαίτερα το κολλυβαδικό αυτό μοναστήρι με την αβραμιαία φιλοξενία, αφού γνώριζαν ότι οι πύλες της μονής ήταν πάντα ανοιχτές για όλους τους επισκέπτες, οι οποίοι έβρισκαν πλούσιο φαγητό και χώρο για να αναπαυθούν. Επιπλέον, πλήθος κόσμου κατέφθανε στο μοναστήρι για να εξομολογηθεί και να καθοδηγηθεί πνευματικά από τον πράο, διακριτικό και διορατικό Γέροντα Νήφωνα, ο οποίος κατέστησε το μοναστήρι κέντρο παιδείας και πνευματικής άσκησης για τους υποψήφιους κληρικούς.

Το 1778 ο Σκιαθίτης απόφοιτος της Πατμιάδας σχολής Γρηγόριος Χατζησταμάτης πληροφορήθηκε για τον ενάρετο Γέροντα Νήφωνα και το περίφημο μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην Ικαρία και αποφασίζει να εγκαταλείψει την Πάτμο, όπου βρισκόταν, και να καταφύγει στην περιώνυμη κολλυβαδική μονή. Εκεί εκάρη μοναχός και πρότεινε στον Νήφωνα να φύγουν από την Ικαρία και να εγκατασταθούν στη Σκιάθο, όπου ο πατέρας του Γρηγορίου διέθετε μεγάλη κτηματική περιουσία. Έτσι, το 1794 έφτασαν στη Σκιάθο και μέσα σε τρία χρόνια ανέγειραν Ιερά Μονή επ’ ονόματι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, η οποία μάλιστα κατέστη πατριαρχικό σταυροπήγιο και στη συνέχεια αναδείχθηκε ως το πνευματικό κέντρο και καταφύγιο για τους κατοίκους της Σκιάθου κατά τη σκοτεινή περίοδο της Τουρκοκρατίας. Μάλιστα, το Σεπτέμβριο του 1807 έφτασαν εκεί καταδιωκόμενοι από τους Τούρκους 1.400 κλεφταρματολοί από όλη την Ελλάδα. Στη μεγάλη αυτή σύναξη των καπεταναίων και αγωνιστών ο Γέροντας Νήφων ευλόγησε την πρώτη ελληνική σημαία, η οποία στην Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου το 1822 ορίστηκε ως ο επίσημος τύπος της σημαίας του έθνους μας.

Αλλά, ο Όσιος Νήφων άρχισε σιγά – σιγά να επιζητά περισσότερη ησυχία και απομόνωση και γι’ αυτό αποφάσισε να επιστρέψει στην αγαπημένη του Ικαρία. Όμως, την επιθυμία του αυτή δεν την πραγματοποίησε ποτέ, γιατί τον Δεκέμβριο του 1809 προαισθανόμενος το επίγειο τέλος του, κάλεσε έξι υποτακτικούς του και τους όρισε να πάνε στην Ικαρία για να ανακαινίσουν το ιστορικό μοναστήρι, το οποίο τόσο πολύ αγάπησε. Έτσι, στις 28 Δεκεμβρίου 1809 ο Όσιος Νήφων εγκατέλειψε την επίγεια ζωή. Ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο της Μονής του Ευαγγελισμού της Σκιάθου και όλοι έγιναν μάρτυρες του πρώτου θαύματος: ένας μοναχός, ο οποίος για πολλά χρόνια ήταν παράλυτος, θεραπεύτηκε, αφού ασπάσθηκε με ευλάβεια το τίμιο σκήνωμα του μακαριστού Γέροντος. Το 1812 πραγματοποιήθηκε η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του Οσίου, τα οποία εξέπεμψαν άρρητη ευωδία, γεγονός που αποτέλεσε ένδειξη και πιστοποίηση της αγιότητας και θαυματουργικότητάς του.

Σήμερα, 205 χρόνια μετά την οσιακή κοίμηση του Οσίου Νήφωνα οι χριστιανοί διανύοντας μια περίοδο βαθιάς οικονομικής, πνευματικής και ηθικής κρίσης καλούμαστε να διδαχθούμε και να αφυπνιστούμε πνευματικά μιμούμενοι τη βαθιά πίστη προς το Θεό που ο Νήφων επέδειξε με την αγία ζωή του και με το γνήσιο ορθόδοξο εκκλησιαστικό φρόνημά του. Καλούμαστε να καλλιεργήσουμε τις αρετές της πραότητας, της φιλανθρωπίας, της υπομονής, της δημιουργικότητας, της ταπεινοφροσύνης και της μη παθολογικής προσκόλλησης προς τα υλικά αγαθά, που ο Νήφων καλλιέργησε.

Σε λίγες μέρες το 2014 θα μας αφήσει. Εύχομαι όλοι να έχουμε μια καλή, ευτυχισμένη, ευλογημένη και δημιουργική χρονιά. Καλά να περάσετε, αδερφοί μου, τούτες τις γιορτινές μέρες που διανύουμε και με χαρά να υποδεχθούμε όλοι μαζί και με ελπίδα το νέο έτος, το 2015.

Γένοιτο!

Βιβλιογραφία:Κανέλλου Κωνσταντίνου Π. , Διδασκάλου, Όσιος Νήφων ο Χίος – Ο Ηγιασμένος των Κολλυβάδων, Β΄ έκδοση συμπληρωμένη, Ιθάκη 2010.

↧

---ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΛΙΒΑΝΟΓΛΟΥ--- ΜΝΗΜΗ ΕΝΟΣ ΑΓΑΘΟΥ ΚΗΡΥΚΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΛΟΓΟΥ

December 29, 2014, 10:35 pm

≫ Next: Η σιωπή του Ιωσήφ

≪ Previous: Ο Όσιος Νήφων (1736 – 1809) από το χωριό Πατρικά της νότιας Χίου.

Του Γεωργίου Φ. Παπαδόπουλου – Κήρυκα του Θείου Λόγου- Αντιδημάρχου Χίου

Τις ημέρες αυτές συμπληρώνονται επτά (7) χρόνια από την προς Κύριον εκδημία του μακαριστού θεολόγου και Ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, της Αδελφότητος ΄΄ΖΩΗ΄΄ και της Πνευματικής Εστίας Χίου <<Αλέξανδρος Γκιάλας>>, αδελφού Ευάγγελου Αλιβάνογλου. Στη μνήμη του, παραθέτουμε το κατωτέρω κείμενο το οποίο συγγράψαμε και δημοσιεύσαμε λίγο μετά την εκδημία του. Οι ευχές και προσευχές μας τον συνοδεύουν πάντοτε στην Βασιλεία των Ουρανών όπου είμαστε βέβαιοι ότι χαίρει, ομού μετά των μακαρίων πιστών, κηρύττοντας κι εκεί τον λόγο του Θεού. Γ.Φ.Π.

Τον – αείμνηστο πλέον σήμερα – Θεολόγο Ευάγγελο Αλιβάνογλου γνώρισα το 1988 όταν ως μαθητής της Δ΄ Δημοτικού γράφτηκα στο Κατηχητικό της ΄΄Ζωής΄΄ στη Χίο που αποτελούσε μια εκ των πολλών δραστηριοτήτων της, υπό την επωνυμία, ΄΄Πνευματικής Εστίας Χίου <<Αλέξανδρος Γκιάλας>>΄΄ που με τη σειρά της στεγάζεται στο κτίριο της οδού Βενιζέλου 70 και ανήκει στην ΄΄Ορθόδοξο Χριστιανική Ένωση Κυριών και Νεανίδων΄΄.

Εκεί, υπό την καθοδήγηση του ΄΄Κυρ Ευάγγελου΄΄ όπως τον αποκαλούσαμε τα κατηχητόπουλα, βρίσκαμε θαλπωρή και πνευματική ζεστασιά ενώ λύναμε αρκετές από τις παιδικές μας απορίες και στη συνέχεια εφηβικές μας αναζητήσεις και προβληματισμούς. Στην ευγενική μας αυτή προσπάθεια πρωτοστατούσε ο αείμνηστος Θεολόγος μαζί με τον αγαπητό μας Δάσκαλο Ευάγγελο Ζύμαρη, τον –μακαριστό ήδη– Αιδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Εμμανουήλ Τζιώτη, τον –επίσης μακαριστό ήδη– Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη (τότε Πρωτοπρεσβύτερο) π. Γεώργιο Λιαδή, άλλους δασκάλους, εκπαιδευτές , ιατρούς, κλπ. που συμμετείχαν στις συνάξεις αυτές της μελέτης της Αγίας Γραφής και τους κύκλους των λοιπών νεανικών δραστηριοτήτων της Εστίας. Ομολογουμένως, ωφελήθηκα τα μέγιστα από την διατριβή μου στο χώρο της Εστίας.

Η Εστία φρόντιζε να μας διδάσκει τον λόγο του Θεού μα δεν παρέλειπε να μεριμνά και για την ψυχαγωγία μας: Θεατράκια, Ποιήματα, συγγραφές, αθλοπαιδιές, εκδρομές, Κατασκηνώσεις το καλοκαίρι στον Προφήτη Ηλία των Θυμιανών ήσαν ορισμένες εκ των δράσεων μας.

Για όλα τούτα μεριμνούσε και συντόνιζε ο κύριος Ευάγγελος. Και εκτός από αυτά πόσα ακόμη είχε να κάνει: Παρηγορητική σε οικογένειες, Κηρύγματα καθόλη τη διάρκεια του έτους σε Ιερούς Ναούς της Ιεράς μας Μητροπόλεως (όπως εξέδιδε σχετικό πρόγραμμα ομιλιών στα χωριά του νησιού μας), την επιμέλεια του Βιβλιοπωλείου της ΄΄Ζωής΄΄ στη Χίο, τις συνδρομές της ΄΄Ζωής΄΄ και της ΄΄Ζωής του Παιδιού΄΄, επισκέψεις στο Γηροκομείο, το Νοσοκομείο και τις Φυλακές, κ.α.

Ποτέ του δεν δέχθηκε να πάρει ούτε μια δραχμή. Κι αν κάποτε κάποιος επέμεινε επί μακρόν να διαθέσει κάποιο ποσό εις μνήμην των γονέων του ή υπέρ υγείας του, ο κύριος Ευάγγελος αμέσως έκοβε τη σχετική θεωρημένη απόδειξη και τα χρήματα διατίθεντο για την Εστία, τις Κατασκηνώσεις και την Αδελφότητα.

Ο ίδιος ασκητικός, πράος, με έντονο ζήλο και φόβο Θεού, άριστος γνώστης της κηρυκτικής Θεολογίας. Πιστός στις αρχές του Ευαγγελίου και της αδελφότητας, υπόδειγμα πιστού χριστιανού και Κήρυκα του Θείου λόγου. Αρκείτο να ζεί μέσα σε ένα δωμάτιο δίχως θέρμανση, με μια ξυλόσομπα η οποία έπρεπε να ζεστάνει έναν χώρο άνω των 120 τ.μ. που ήταν ολόκληρη η πελώρια αίθουσα της Εστίας, δίχως μισθό, μηνιάτικό, δίχως επιδόματα και δίχως να έχει το παραμικρό περιουσιακό στοιχείο, ούτε για δείγμα.

Θεολόγος που έτρεχε απ΄ άκρη σ΄ άκρη στο νησί να κηρύξει το Ιερό Ευαγγέλιο μη έχοντας μεταφορικό μέσο γυρίζοντας χειμώνα – καλοκαίρι από τα άγρια χαράματα να μεταβεί στα χωριά <<ίνα ο λόγος του Κυρίου τρέχη και δοξάζηται>> (Β΄ Θεσσαλ. Γ΄, 1).

Όχι ότι δεν θα μπορούσε να έχει τις σύγχρονες ανέσεις ή έστω όσα εμείς θεωρούμε απαραίτητα αλλά για άλλους είναι ανύπαρκτα. Μπορούσε, αλλά δεν ήθελε γιατί πίστευε ότι έπρεπε να ζει ασκητικά και Αποστολικά όπως ο Απόστολος Παύλος έλεγε <<έχοντες διατροφάς και σκεπάσματα τούτοις αρκεσθησόμεθα>> (Α΄ Τιμοθ. ΣΤ΄, 8).

Αυτός ήταν ο ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΛΙΒΑΝΟΓΛΟΥ: Χριστιανός Ορθόδοξος και Θεολόγος με κεφαλαία γράμματα, όπως ακριβώς θέλει η Εκκλησία και ο Χριστός μας τους πραγματικούς Θεολόγους.

Υπηρέτησε στη Χίο πάνω από 35 χρόνια αφήνοντας τις καλύτερες των εντυπώσεων σε χιλιάδες πιστούς που τον γνώρισαν. Όσοι νέοι τον γνώρισαν μέσα από το Κατηχητικό και την Εστία βρήκαν στο πρόσωπό του τον λαϊκό Ιεροκήρυκα των πόλεων και των χωριών που υπέδειξε έμπρακτα με την όλη βιωτή του τον δρόμο της εκπληρώσεως του καθήκοντος.

Τα τελευταία χρόνια πληροφορήθηκα ότι ο άνθρωπος αυτός δεν είχε ούτε ένα βιβλιάριο υγείας, δεν ήταν γραμμένος σε κανένα ασφαλιστικό ταμείο και δεν επεδίωξε ποτέ να έχει την παραμικρή απολαβή για τα γεράματά του, π.χ. μια μικρή σύνταξη. Και όταν πλέον, σοβαρά προβλήματα υγείας τον κλόνισαν και οδηγήθηκε από χριστιανούς εδώ της Χίου (με το ζόρι μάλιστα) στο Νοσοκομείο, διαπιστώθηκε τούτο και του εκδόθηκε Βιβλιάριο υγείας ανασφαλίστου υπερήλικα του Ο.Γ.Α.

Τα προβλήματα έδειξαν για λίγο να μετριάζονται μα και τα χρόνια πλέον ήσαν αρκετά. Η αδελφότητα έχασε έναν λαμπρό Ιεροκήρυκα και εργάτη της στη Θεσσαλονίκη και ο κύριος Ευάγγελος επωμίσθηκε και την ευθύνη της συμπρωτεύουσας, ευρισκόμενος κατά μήνα μια στη Χίο και μια στη Θεσσαλονίκη.

Όμως, ύστερα από λίγο ξαναήρθαν σε μεγαλύτερο βαθμό και ο ζηλωτής Θεολόγος δεν άντεξε περισσότερο. Εύδιο λιμάνι βρήκε στην Αγ. Παρασκευή Αττικής όπου και οι εγκαταστάσεις της αγαπημένης του Αδελφότητας, της ΄΄Ζωής΄΄ στην οποία και παρέμεινε για να βρίσκεται σε διαρκή ιατρική παρακολούθηση και νοσηλεία. Η αδελφότητα τον περιποιήθηκε όπως έπρεπε και τον φρόντισε με μεγάλη επιμέλεια.

Αλλά οι βουλές του Θεού τον αναζήτησαν πλέον κοντά Του. Έτσι, στις 26 Δεκεμβρίου 2007 η μακαρία του ψυχή αναχώρησε για το Δημιουργό της, Αυτόν που υπηρέτησε πιστά εκ νεότητός του ο λαμπρός σκαπανέας της διάδοσης του Ευαγγελίου.

Εμείς τα πνευματικά του παιδιά – αδέλφια έχουμε την συνείδηση ήρεμη γνωρίζοντας ότι ο Κύριος της ζωής και του θανάτου έχει ήδη αναπαύσει την ψυχή του <<ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος>> (Ακολουθία εις Κεκοιμημένους).

Ο Ευάγγελος Αλιβάνογλου μετέστη προς την αιωνιότητα, αυτήν που κήρυττε και πρέσβευε για τους ακροατές και μαθητές του.

Ας είναι η μνήμη του αιωνία.

Θεωρώ ότι εδώ στη Χίο οι αδελφοί της εστίας και η τοπική Εκκλησία θα πρέπει να τιμήσουν τη μνήμη του και να τελούν κατ΄ έτος μνημόσυνο την περίοδο της μνήμης εξόδου του.

Επίσης, θεωρώ ότι το όνομά του πρέπει να εγγραφεί στα δίπτυχα τόσο της Εστίας όσο και της τοπικής Εκκλησίας και να μνημονεύεται εις το διηνεκές, η δε δραστηριότητα που ο ίδιος ξεκίνησε να συνεχισθεί από άξιους διαδόχους, πολλοί των οποίων μεριμνούν εδώ και αρκετό καιρό για την επιβίωση της Εστίας και τη συνέχιση των δραστηριοτήτων της.-

↧

Η σιωπή του Ιωσήφ

December 30, 2014, 1:08 pm

≫ Next: Νέες Χιακές Εκδόσεις ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΡΠΑΣΤΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΕΚΔΟΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥ "ΑΛΦΑ ΠΙ"ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΛΗΟΥ

≪ Previous: ---ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΛΙΒΑΝΟΓΛΟΥ--- ΜΝΗΜΗ ΕΝΟΣ ΑΓΑΘΟΥ ΚΗΡΥΚΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΛΟΓΟΥ

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Εάν είναι αληθές ότι η γλώσσα του μέλλοντος αιώνος θα είναι η σιωπή, τότε ο Ιωσήφ, ο Μνήστωρ της Παρθένου, είναι τύπος του ανθρώπου του μέλλοντος αιώνος. Στα ευαγγέλια δεν διασώζεται κανένας λόγος του, δεν αναφέρεται καμιά συνομιλία του. Περιγράφονται μόνο οι σκέψεις του και οι ενέργειές του. Προσεγγίζει το μυστήριο της άφατης κένωσης του Υιού και Λόγου του Θεού με δέος, περίσκεψη και σιωπή. Κι όταν λογισμοί αμφιβολίας τον κατακλύζουν, κι όταν η ταραχή τού προξενεί ανυπόφορο ψυχικό πόνο, τότε μιλάει ο ουρανός.

β) Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο Ιωσήφ επιλέχθηκε στο κατώφλι του γήρατός του να γίνει προστάτης και φύλαξ της Παρθένου. Όμως στη διάρκεια της μνηστείας, Εκείνη βρέθηκε έγκυος «εκ Πνεύματος Αγίου». Το γεγονός αυτό του προκάλεσε αμφιβολίες και την θεώρησε «κλεψίγαμο». Σύμφωνα με τον ποιητή του Ακαθίστου ΄Υμνου: «Ζάλην ένδοθεν έχων λογισμών αμφιβόλων, ο σώφρων Ιωσήφ εταράχθη».

γ) Η ταραχή αυτή «μεταφράζεται» με γλαφυρό και δραματικό τρόπο από άλλο υμνωδό: «Τάδε λέγει Ιωσήφ προς την Παρθένον· Μαρία, τι το δράμα τούτο, ο εν σοι τεθέαμαι; Απορώ και εξίσταμαι, και τον νουν καταπλήττομαι. Αντί τιμής, αισχύνην· αντ’ ευφροσύνης, την λύπην· αντί του απαινείσθαι, τον ψόγον μοι προσήγαγες. Ουκ έτι φέρω λοιπόν, το όνειδος ανθρώπων· υπό γαρ ιερέων εκ του ναού ως άμεμπτον Κυρίου σε παρέλαβον· και τι το ορώμενον;».

δ) Όμως παρά τους λογισμούς, επειδή ο Ιωσήφ ήταν ευσεβής και δίκαιος, δεν θέλησε να διαπομπεύσει τη Μαριάμ. Αποφάσισε να διαλύσει τον αρραβώνα χωρίς επίσημη διαδικασία. Τότε ακριβώς εμφανίστηκε στον ύπνο του άγγελος Κυρίου και του είπε: «Ιωσήφ, απόγονε του Δαβίδ, μη διστάσεις να πάρεις στο σπίτι σου τη Μαριάμ, γιατί το παιδί που περιμένει προέρχεται από το Άγιο Πνεύμα. Θα γεννήσει γιο, και θα του δώσεις το όνομα Ιησούς, γιατί αυτός θα σώσει το λαό του από τις αμαρτίες του» (Ματθ. 1, 20-21).

ε) Ο Ιωσήφ είναι μοναδικό πρόσωπο, διότι ακολούθησε την οδό της καρδιάς και όχι την αυστηρότητα του νόμου. Χαρακτηρίστηκε δίκαιος, παρότι δεν έμεινε προσκολλημένος στον παλαιό νόμο, τον οποίο υπερέβη συνεργώντας στο έργο της χάριτος. Έγινε διάκονος της νέας διαθήκης, όχι του γράμματος του νόμου αλλά του Πνεύματος του Θεού. «Το γαρ γράμμα αποκτέννει, το δε πνεύμα ζωοποιεί» (Β’ Κορ. 3,7). Εξάλλου, η χριστιανική δικαιοσύνη βρίσκεται πέρα και πάνω από τα όρια οποιασδήποτε προσκόλλησης στο γράμμα του νόμου.

στ) Ο ευαγγελικός λόγος είναι ζωντανός και δραστικός, πιο κοφτερός κι από κάθε δίκοπο σπαθί· εισχωρεί βαθιά και κρίνει τους διαλογισμούς και τις προθέσεις των ανθρώπων (βλ. Εβρ. 4,12). Εξίσου όμως σωστική μπορεί να αποβεί και η σιωπή. Όχι η ένοχη σιωπή, αλλά εκείνη που συνοδεύεται από απλότητα καρδιάς, διαύγεια, ευρυχωρία και άνευ όρων υπακοή στο θείο θέλημα. Στην περίπτωση του Ιωσήφ η σιωπή υπουργεί το θαύμα της Γεννήσεως του Χριστού.

ζ) Σε εποχή πολυλογίας, αργολογίας και πληθωρισμού ακόμη και του εκκλησιαστικού λόγου, είναι σχεδόν αδύνατο να εκτιμηθεί η αξία της σιωπής. Είναι ακόμη δύσκολο στη σύγχρονη ορθολογιστική εποχή να προσεγγίσει κάποιος τη θεία Γέννηση όπως ο Ιωσήφ. Εκείνος όμως που θα υπερβεί το κέλυφος της ανθρώπινης λογικής και θα λευκάνει την καρδιά του, θα γευθεί έστω και αμυδρά την παρουσία του «πτωχεύσαντος δι’ ημάς» Λυτρωτή, είτε «ένδον εν τη καρδία», είτε στα πρόσωπα των αγαπητών αδελφών αλλά και των «άλλων», των ελαχίστων.

Πηγή: Εφημερίδα ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

↧

Νέες Χιακές Εκδόσεις ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΡΠΑΣΤΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΕΚΔΟΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥ "ΑΛΦΑ ΠΙ"ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΛΗΟΥ

December 30, 2014, 1:26 pm

≫ Next: ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ. ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ, 2015 μ.Χ.

≪ Previous: Η σιωπή του Ιωσήφ

Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου- Μέλους Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών -Αντιδημάρχου Παιδείας

Δεν είναι καθόλου υπερβολή να αναφέρουμε ότι, ο καλύτερος εκδοτικός Οίκος σε επίπεδο νησιών Αιγαίου είναι ο <<Άλφα Πί>> του αγαπητού φίλου Γιάννη Παληού.

Ο Γιάννης, μετά το αναπάντεχο φευγίο του αδελφού του Αντώνη -ο οποίος διακρινόταν για την επιμέλεια και αρτιότητα των εκδόσεων του Οίκου- επωμίσθηκε ολόκληρο το βάρος της υποδειγματικής δουλειάς και παρουσίασης στο αναγνωστικό κοινό των έργων που εκδίδει και -ως φαίνεται- τα πηγαίνει περίφημα. Δεν υπήρχε, ασφαλώς, αμφιβολία ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε, λαμβάνοντας υπόψη μας την εργασιομανία, την τελειομανία και την αγάπη του Γιάννη σε αυτό που κάνει, καθώς επίσης και την εκλεπτυσμένη του καρδιά, που άντεξε όλο αυτό τα βάρος της ευθύνης.

Ο Γιάννης, λοιπόν, ολοκλήρωσε και έφερε στο φως της δημοσιότητας τρία (3) νέα έργα-κομψοτεχνήματα που συνιστούν μεγαλουργήματα των εκδόσεών του.

Πρόκειται για δυο ιστορικά-λαογραφικά έργα και ένα διήγημα. Καθένα από αυτά έχει τη δική του, βαρύνουσα, αξία για τους λόγους που θα περιγράψουμε κατωτέρω.

Κοινή διαπίστωση είναι ότι, εις πείσμα των χαλεπών καιρών που διανύουμε, τι και αν η τσέπη μας φτωχαίνει ? Το πνεύμα και η ψυχή μας στέκονται ψηλά. Χρήματα δεν έχουμε, όμως δεν υστερούμε σε πνευματικό έργο. Θυμήθηκα, τώρα, τα λόγια του μεγάλου Φωτιστή του Γένους μας, Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, που κήρυττε διαρκώς <<Όλα μπορούν να σας τα πάρουν, εκτός από δυο. Τον Χριστό και την ψυχή σας. Αυτά, μόνον εάν εσείς οι ίδιοι τα δώσετε θα σας τα πάρουν>>. Έτσι κι εμείς, στην ύλη και την μιζέρια, αντιπαλεύουμε με την ψυχή και το πνεύμα. Αυτά δεν τα χαρίζουμε σε κανέναν οικονομικό αναλυτή ή ψευτοπολιτικό, σε καμία τρόικα. Αυτά τα χαρίζουμε, τα δανείζουμε (γιατί και εμάς δεν μας ανήκουν. Μας δόθηκαν από τον Θεό για να υπηρετήσουν το κοινό σύνολο και δεν έχουμε δικαίωμα να τα αφήσουμε ανενεργά, σιωπώντας ή μη δημιουργώντας) για να δώσουμε ζωή σε άλλες ψυχές, ψυχές με ευαισθησίες, με πνευματικές αναζητήσεις, με αγάπη στα γράμματα, τις τέχνες, τον πολιτισμό, την παιδεία, τον άνθρωπο.

Από τη θέση αυτή, ευχαριστώ εγκάρδια τον φίλο Γιάννη Παληό για τη χαρά και την αγαλλίαση που μου δίνει, κάθε φορά που στα χέρια μου φτάνει ένα από τα δημιουργήματα του εκδοτικού του Οίκου. Για τούτο, του είμαι υπόχρεος πνευματικά.

* Χρήστου Γ. Γιατράκου <<ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ>>

Ο συγγραφέας του έργου, άνθρωπος της θάλασσας –καπετάνιος– μα και γνώστης της ευγενικής αύρας των κλασικών σπουδών, ευαίσθητος και πολυγραφότατος, δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας. Συνέγραψε ένα περίφημο διήγημα, που περιγράφει γεγονότα και συμβάντα της θάλασσας και της ζωής των ναυτικών σε ένα έργο 500 και πλέον σελίδων που λαχταράς να το διαβάσεις μονομιάς, αφού ο λόγος του είναι τόσο ζωντανός όσο και ρευστός, με μεγάλη ευκολία και ενδιαφέρον.

Ο αείμνηστος Χρήστος Γ. Γιατράκος δεν πρόφθασε να δει το έργο του να κοσμεί τη χιώτικη βιβλιογραφία. Είμαστε, όμως, σίγουροι ότι θα κοσμήσει την καρδιά κάθε αναγνώστη του και θα περάσουν πολλές γενιές με το διήγημα αυτό στο πλευρό τους. Ιδιαίτερα οι ναυτικοί μας και οι λάτρες των γραμμάτων.

Την έκδοση προλογίζει γλαφυρά ο Υποναύαρχος (Λ.Σ.) Σταύρος Γ. Μιχαηλίδης.

Το βιβλίο αυτό αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για την επίδοσή του, ως δώρο, μάλιστα τις ημέρες αυτές των Εορτών, που είθισται να γίνονται τέτοιου είδους προσφορές. Πρότασή μου να χορηγηθεί ένα αντίτυπο σε κάθε σπουδαστή των Ακαδημιών Εμπορικού Ναυτικού, Χίου και Οινουσσών.

• Δρ. Χαράλαμπου Γ. Χάρη <<ΣΚΛΑΒΙΑ-ΘΟΛΟΠΟΤΑΜΙ: ΈΝΑ ΕΙΔΥΛΛΙΑΚΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΧΙΟΥ>>

Ο συγγραφέας του ογκώδους τόμου, των 565 σελίδων, Δρ. Χαράλαμπος Γ. Χάρης, έλκει την καταγωγή από το χωριό Θολοποτάμι του νησιού μας και δραστηριοποιείται στην Αμερική (Πενσυλβάνια) ασχολούμενος σε Πανεπιστημιακό επίπεδο με την Πολιτική και Αρχιτεκτονική Μηχανική και με διάφορες τεχνικές εταιρίες. Ενδόμυχο πόθο είχε εδώ και χρόνια, να μελετήσει και καταγράψει τα της γενέτειράς του και ειδικότερα τα των <<Σκλαβιών>>, οικισμού του Θολοποταμίου με τον οποίο και καταπιάστηκε σε μια τεράστια παραγωγική εργασία.

Στον εν λόγω τόμο συμπεριλαμβάνονται ιστορικά, λαογραφικά και άλλα στοιχεία της περιοχής, με έμφαση την πλήρη καταγραφή των οικογενειών που προήλθαν από αυτήν (με πλήρες γενεαλογικό δένδρο ανά οικογένεια), ενώ πλούσιο φωτογραφικό υλικό διανθίζει την έκδοση.

Αναμφίβολα, το έργο θεωρείται κειμήλιο για τις μετέπειτα γενιές του Θολοποταμίου και των Σκλαβιών και –προς τούτο– θεωρείται περισσότερο από βέβαιο ότι, έπειτα από χρόνια, θα χρειαστεί να επανεκδοθεί σε πληθώρα αντιτύπων. Ώστε να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

Το έργο του ο συγγραφέας αφιερώνει στη μνήμη των προγόνων του, στις οικογένειες Μαρδά και Κρουσουλούδη (Πατσελύκου) και στα δυο εξαδέλφια του, Πέτρο Στυλιανού Μαρδά και Φραντζή Ευαγγέλου Μαρδά.

• Βασιλείας Μαλαφή- Τριανταφύλλου <<ΤΡΥΠΕΣ ΧΙΟΥ- ΜΙΑ ΔΑΣΚΑΛΑ ΘΥΜΑΤΑΙ…>>

Η επίτιμος εκπαιδευτικός κα Βασιλεία Μαλαφή- Τριανταφύλλου, μέσα από ένα πανέμορφο βιβλίο, 300 και πλέον σελίδων, κατόρθωσε, με πολλή δουλειά και μεγάλη επιμέλεια, να παραδώσει στο αναγνωστικό κοινό και τον τόπο ένα έργο που θα διατηρήσει την ιστορία του χωριού της στο διηνεκές. Έχοντας υπηρετήσει η ίδια σε πολλά σχολεία της Αμανής, αλλά και σε μεγάλα των Αθηνών κατόπιν, σε αλλοτινούς χρόνους –αναμφισβήτητα δύσκολους εν πολλοίς– συνέγραψε την ιστορία, τη λαογραφία και την παράδοση του χωριού της, εμπλουτίζοντάς τα με

στοιχεία που σπάνια συναντάς πια και που απεγνωσμένα αναζητάς, ερευνώντας τα νησιωτικά χωριά και την ύπαιθρο εν γένει.

Η έκδοση απαρτίζεται από 13 επιμέρους κεφάλαια, όλα ενδιαφέροντα και σημαντικά, ώστε να διαμορφώσει ο αναγνώστης εικόνα για τα του χωριού.

Στο βιβλίο εμπεριέχεται το γλωσσάρι του χωριού των Τρυπών (<<της γιαγιάς>> όπως, χαρακτηριστικά το αναφέρει η πονήσασα) καθώς και έγχρωμο φωτογραφικό υλικό παλιότερων αλλά και νεότερων χρόνων, ενώ αξιοσημείωτος είναι ο πίνακας των τοπωνυμίων του χωριού και η πλούσια βιβλιογραφία που παρουσιάζεται στο τέλος. Οπωσδήποτε οι συγχωριανοί της θα καμαρώνουν για την έκδοση αυτή.

Το έργο η συγγραφέας αφιερώνει στη μνήμη του πατέρα της.

*Παράλειψή μου θα ήταν να μην μνημονεύσω εδώ και την νέα έκδοση του Οίκου <<Άλφα Πι>>, σε όμορφο σχήμα και χρώμα, με τίτλο <<ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΩΣ ΤΩΝ ΑΤΑΚΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΧΕΙΡΕΣ ΠΡΟΣΘΗΚΕΣ ΚΑΙ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΔΑΜ. ΚΟΡΑΗ>> που επιμελήθηκε ο, γνωστός συμπατριώτης μας, Πανεπιστημιακός κ. Στέριος Φασουλάκης και που αποτελεί ανάτυπο, με επαυξημένο και βελτιωμένο υλικό.

Σημειώνω ιδιαίτερα την αφιέρωση του επιμελητή της έκδοσης: <<Στον αναίσχυντο φερώνυμο οργανισμό και τους επιδιώξαντες προσωπικά οφέλη, μετά βδελυγμίας>>.-

↧

ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΧΡΟΝΙΑ. ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ, 2015 μ.Χ.

December 31, 2014, 2:48 pm

≫ Next: Νέος Κανονισμός περί Μητροπολιτικῶν Συμβουλίων

≪ Previous: Νέες Χιακές Εκδόσεις ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΑΡΠΑΣΤΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΕΚΔΟΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥ "ΑΛΦΑ ΠΙ"ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΛΗΟΥ

Ἀπολυτίκιον Περιτομῆς Ἰησοῦ Χριστοῦ καί Μεγάλου Βασιλείου

↧