Quantcast
Channel: Σύνδεσμος Κληρικών Χίου
Viewing all 941 articles
Browse latest View live
↧

Η ΑΓΙΑ ΤΑΤΙΑΝΗ Η θεομακάριστος διάκονος και πάνσεμνος νύμφη του Χριστού

January 11, 2016, 9:58 am
$
0
0
Μέσα στο πολυπληθές νέφος των ενδόξων μαρτύρων της χριστιανικής πίστεως κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες συγκαταλέγεται και η αθληφόρος παρθενομάρτυς του Χριστού Αγία Τατιανή, η οποία αναδείχθηκε «τῆς Ἐκκλησίας θεῖον κλέισμα», «τῶν διακόνων σεπτόν ἐγκαλλώπισμα», «τῆς ἀρετῆς τό καύχημα» και «τῆς θυσίας τό ἀγλάισμα». Η τιμώμενη από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας στις 12 Ιανουαρίου πάνσεμνος νύμφη και ένδοξος μάρτυς του Χριστού Αγία Τατιανή, η «περιβεβλημένη ταῖς ἀρεταῖς τό ἀήττητον, καί πεποικιλμένη ἐλαίῳ τῆς ἁγνείας καί τῷ αἵματι τῆς ἀθλήσεως», καταγόταν από τη Ρώμη και έζησε επί των ημερών του αυτοκράτορος Αλεξάνδρου Σεβήρου (222-235μ.Χ.). Ήταν γόνος πλούσιας και αριστοκρατικής οικογένειας και ο πατέρας της είχε διατελέσει τρεις φορές ύπατος που ήταν το ανώτατο αιρετό δημόσιο αξίωμα των Ρωμαίων. Η αρχοντική καταγωγή και η ευμάρεια της οικογένειάς της εξασφάλισαν στην ενάρετη και όμορφη Τατιανή την απαιτούμενη αγωγή και παιδεία. Το γεγονός μάλιστα αυτό την κατέστησε αξιοπρόσεκτη και περιζήτητη μέσα στην κοινωνία της Ρώμης. Παράλληλα όμως η πλήρης αφοσίωσή της στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό και ο διαρκής πνευματικός της αγώνας σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, την παρακίνησαν στο να προσφέρει πλουσιοπάροχα τις υπηρεσίες της ως διακόνισσα που αποτελούσε άλλωστε θεσμό της αρχαίας χριστιανικής Εκκλησίας. Έτσι επιδόθηκε με όλες τις φυσικές δυνάμεις και τα πνευματικά της χαρίσματα στη διακονία των συνανθρώπων και κυρίως των αναξιοπαθούντων, αφού το έργο των διακονισσών ήταν πρωτίστως τα έργα αγάπης και φιλανθρωπίας. Γι’ αυτό και περιποιόταν τους ασθενείς, εφοδίαζε με τρόφιμα τους ενδεείς και τους πεινασμένους, επισκεπτόταν τους φυλακισμένους και καθοδηγούσε τις γυναίκες στον δρόμο της εναρέτου πολιτείας και της εν Χριστῴ ζωής και σωτηρίας. Μάλιστα η αριστοκρατική καταγωγή της σε συνδυασμό με τον ένθεο και ακάματο ζήλο, με τον οποίο επιτελούσε τα διακονικά της καθήκοντα, την έκαναν να αποκτήσει ξεχωριστή θέση μεταξύ των χριστιανών, ενώ οι ειδωλολάτρες απορούσαν με το θυσιαστικό πνεύμα και την αυταπάρνηση που επιδείκνυε στο φιλανθρωπικό έργο και τη διακονία των αναξιοπαθούντων. Αξιομνημόνευτος ήταν ο ενθουσιασμός που είχε, όταν βοηθούσε τους ιερείς στις βαπτίσεις των γυναικών, αλλά και όταν τηρούσε την τάξη στις γυναίκες κατά την τέλεση των ιερών ακολουθιών της Εκκλησίας, ενώ απέναντι σε κάθε αναξιοπαθούντα αδελφό επιδείκνυε αξιοθαύμαστη στοργή και ευαισθησία. 


Το θεάρεστο όμως έργο της θεομακαρίστου νύμφης του Χριστού Αγίας Τατιανής προκάλεσε, όπως ήταν φυσικό, το μίσος των ειδωλολατρών της Ρώμης. Γι’ αυτό και όταν κηρύχθηκε διωγμός εναντίον των χριστιανών επί των ημερών του αυτοκράτορος Αλεξάνδρου Σεβήρου, βρήκαν την ευκαιρία οι φανατικοί ειδωλολάτρες να καταγγείλουν στις ρωμαϊκές αρχές την πάνσεμνο Τατιανή ως χριστιανή. Έτσι συνελήφθη για την πίστη της και οδηγήθηκε ενώπιον των αρχόντων για να απολογηθεί. Κατά την ανάκριση που διατάχθηκε, η ενάρετος και ευσεβής Τατιανή ομολόγησε με ξεχωριστή παρρησία και αξιοθαύμαστο θάρρος την πίστη της στον Ενανθρωπήσαντα Κύριο ημών Ιησού Χριστό, τον Εσταυρωμένο και Αναστάντα. Όμως παρά τις προσπάθειες που καταβλήθηκαν είτε με υποσχέσεις για πλούσια δώρα είτε με κολακείες ή ακόμα και με απειλές για φρικτά μαρτύρια, δεν κατόρθωσαν οι ειδωλολάτρες άρχοντες να τη μεταπείσουν να αρνηθεί τη χριστιανική της πίστη και να προσκυνήσει τα ψεύτικα είδωλα. Μάλιστα κατ’ εντολήν του ίδιου του αυτοκράτορος οδηγήθηκε μετά βίας στον ειδωλολατρικό ναό του Απόλλωνα για να προσφέρει θυσία στα άψυχα είδωλα. Εκεί αφού προσευχήθηκε με όλη της τη δύναμη στον Κύριο, συνταράχθηκαν τα ειδωλολατρικά αγάλματα που βρίσκονταν μέσα στο ναό και μάλιστα με τέτοια ένταση, ώστε όλα κατέπεσαν και συνετρίβησαν. Το γεγονός αυτό εξαγρίωσε τον αυτοκράτορα και τους παριστάμενους στρατιώτες σε τέτοιο βαθμό, ώστε μετά και τη θαρραλέα ομολογία της στον Ιησού Χριστό, δόθηκε η εντολή να την υποβάλουν σε φρικτά βασανιστήρια. Αρχικά τη χτύπησαν ανελέητα στο πρόσωπο, ενώ με σιδερένια νύχια της έσχισαν τα βλέφαρα και τα μάγουλα. Η Τατιανή παρέμεινε όμως σταθερή και αλύγιστη στη χριστιανική της πίστη, ενώ προσευχόταν για τη σωτηρία των βασανιστών της, ώστε να γνωρίσουν και εκείνοι τον αληθινό Θεό. Έτσι η προσευχή της αθληφόρου μάρτυρος ήταν τόσο δυνατή, ώστε οκτώ στρατιώτες πίστεψαν στο όνομα του Κυρίου και της ζήτησαν να τους συγχωρήσει. Η μεταστροφή όμως των βασανιστών της Αγίας εξόργισε τον αυτοκράτορα, ο οποίος έδωσε αμέσως τη διαταγή να τους κρεμάσουν και να τρυπήσουν τα σώματά τους με κοφτερά σπαθιά, ενώ κατόπιν τους αποκεφάλισαν. 

 

Μετά τη μαρτυρική τελείωση των οκτώ βασανιστών οδηγήθηκε και πάλι η αθληφόρος μάρτυς ενώπιον των αρχόντων για να την πείσουν να θυσιάσει στους ψεύτικους ειδωλολατρικούς θεούς. Μάλιστα προσπάθησαν να τη δελεάσουν με διάφορες υποσχέσεις και κολακείες. Όμως η πλήρης αφοσίωσή της στον Ιησού Χριστό εξαγρίωσε και πάλι τους φανατικούς ειδωλολάτρες, οι οποίοι αφού τη γύμνωσαν, άρχισαν να τη χτυπούν με σιδερένια ραβδιά. Κατόπιν την κρέμασαν και της κατέσχισαν το αγνό της σώμα με σιδερένια άγκιστρα και χτένια, ενώ στη συνέχεια την έκλεισαν στη φυλακή. Όμως κανένα από τα φρικτά βασανιστήρια δεν έκαμψε το σθεναρό αγωνιστικό της φρόνημα και την ακλόνητη πίστη της στον ένα και αληθινό Θεό. Προκειμένου μάλιστα να την ταπεινώσουν και να τη διασύρουν, της έκοψαν όλες τις τρίχες της κεφαλής της, ξυρίζοντάς την. Μ’ αυτόν τον αναίσχυντο τρόπο εξευτελισμού πίστευε ο ειδωλολάτρης αυτοκράτορας ότι θα λύγιζε και θα αναγκαζόταν ντροπιασμένη να προσκυνήσει τα άψυχα και ψευδή είδωλα. Εκείνη όμως θεωρούσε τον ονειδισμό για τον Χριστό τιμή, η οποία θα προστίθετο στις πολλαπλές ευλογίες που είχε ήδη δεχθεί πλουσιοπάροχα από τον Θεό. Όμως τα φρικτά βασανιστήρια της παρθενομάρτυρος Τατιανής, τα οποία υπέμεινε με ανείπωτη αγαλλίαση και υπομονή, συνεχίστηκαν με αμείωτη ένταση, αφού διατάχθηκε να τη ρίξουν και σε πυρακτωμένο καμίνι. Αλλά και μέσα στη φωτιά η αθληφόρος μάρτυς του Χριστού διαφυλάχθηκε σώα και αβλαβής χάρη στην πανσθενουργό δύναμη του Κυρίου, όπως είχε συμβεί και με τους εν Καμίνῳ Αγίους Τρεις Παίδες Ανανία, Αζαρία και Μισαήλ. Κατόπιν την έριξαν σε πεινασμένα άγρια θηρία για να την κατασπαράξουν, αλλά εκείνα δεν της επιτέθηκαν καθόλου και έτσι δεν της προξένησαν απολύτως καμία βλάβη. 


Βλέποντας ο αυτοκράτορας Αλέξανδρος Σεβήρος το συνεχιζόμενο ακμαίο αγωνιστικό φρόνημα και την ακλόνητη χριστιανική πίστη της πολυάθλου μάρτυρος παρά τα φρικτά βασανιστήρια, στα οποία υποβλήθηκε, διέταξε να την αποκεφαλίσουν έξω από την πόλη. Τότε η πάνσεμνος νύμφη του Χριστού οδηγήθηκε στον χώρο της θανατικής της εκτέλεσης και αφού προσευχήθηκε στον Ουράνιο Νυμφίο που την αξίωσε να μείνει μέχρι τέλους αφοσιωμένη και πιστή σ’ Εκείνον, ο Οποίος σταυρώθηκε και αναστήθηκε για τη σωτηρία του ανθρώπινου γένους, δέχθηκε με αγαλλίαση το επίγειο τέλος της. Έτσι με τη δι’ αποκεφαλισμού μαρτυρική της τελείωση έλαβε επάξια από τον αθλοθέτη Κύριο τον καλλίνικο και αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου για να συνευφραίνεται αιώνια μαζί με τον Νυμφίο Χριστό. Έκτοτε η θεομακάριστος διάκονος και πάνσεμνος νύμφη του Χριστού Αγία Τατιανή, η οποία αναδείχθηκε «κλέος καί σεπτό ἐγκαλλώπισμα τῶν χριστομαρτύρων», τιμάται από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας στις 12 Ιανουαρίου. Παράλληλα υμνείται και γεραίρεται τόσο μέσα από την Ασματική της Ακολουθία, η οποία εποιήθη στο Άγιον Όρος το 1916 με την επιμέλεια του εξ Αιγίνης Μοναχού Διονυσίου, του ενασκουμένου στην Ιερά Σκήτη των Καυσοκαλυβίων όσο και μέσα από τον Παρακλητικό Κανόνα που συντάχθηκε προς τιμήν της από τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Νικόδημο Αεράκη, Ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεως Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης, κατόπιν παρακλήσεως της φιλαγίου κ. Σουλτάνας Χαραλάμπους Παπαστάμου εκ Πτολεμαΐδος. Από τα ιερά της λείψανα η τιμία κάρα της μεταφέρθηκε μετά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και κατά το έτος 1490 στη Μονή Μπίστριτσα που βρίσκεται πλησίον της πόλεως Κραϊόβα της Ρουμανίας, αλλά από το 1955 φυλάσσεται πλέον στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Δημητρίου Κραϊόβας.


Η Αγία παρθενομάρτυς Τατιανή τιμάται ιδιαιτέρως στην Αίγινα, αφού στη θέση Λάκκα της πόλεως Αιγίνης υπάρχει ομώνυμος ιερός ναός, ο οποίος ανεγέρθηκε στις αρχές του 20ου αιώνος μετά από τις κατ’ όναρ αλλεπάλληλες εμφανίσεις της ίδιας της Αγίας στην Ελένη Θεοδοσίου Μοίρα (το γένος Ιωάννου Κολοκέντη) και την επακολουθείσα θαυματουργική ανεύρεση της ιεράς εικόνος της. Όλα ξεκίνησαν στις 22 Σεπτεμβρίου 1898, όταν ένα απροσδόκητο όνειρο συντάραξε την ηρεμία της νύχτας στο σπίτι της Ελένης Μοίρα. Στην ευσεβή αυτή γυναίκα εμφανίσθηκαν ξαφνικά στον ύπνο της δύο λευκοντυμένες γυναίκες, οι οποίες της παρέδωσαν μία επιστολή. Στην αξιοπερίεργη αυτή ουράνια οπτασία δεν έδωσε αρχικά καμία απολύτως σημασία. Μετά όμως από οκτώ ημέρες παρουσιάσθηκε στον ύπνο της ένας ηλικιωμένος, ο οποίος καθόταν στην κορυφή ενός βουνού. Αφού την κάλεσε κοντά του, ξαφνικά το βουνό εξαφανίσθηκε και η ευσεβής Ελένη βρέθηκε μέσα σε μία εκκλησία, όπου στο Άγιο Βήμα εκτός από την Αγία Τράπεζα υπήρχε μία χρυσή εικόνα και ένα αναμμένο καντήλι, ενώ μπροστά στην πόρτα υπήρχε ένα συναξάριο με την επιγραφή: «Το μαρτύριον της Αγίας Τατιανής». Μετά την απροσδόκητη αυτή αποκάλυψη άρχισε η ευσεβής γυναίκα φωνάζοντας να καλεί τους χριστιανούς να προσκυνήσουν, αλλά μία γυναίκα μ’ ένα βρέφος στα χέρια, της απαγόρευσε να φωνάζει. Η δυσερμήνευτη αυτή οπτασία έκανε την Ελένη να απορεί και να διστάζει, χωρίς να γνωρίζει τι ακριβώς σημαίνουν αυτά που είδε και τι πρέπει να κάνει. Επί πέντε όμως συνεχή έτη παρουσιαζόταν η Αγία Τατιανή στον ύπνο της, εκφράζοντας έντονα το παράπονο για τον δισταγμό και την αδιαφορία που επιδείκνυε στο να σκάψει στο σημείο του κτήματός της που όριζε η ίδια η Αγία, ώστε να ανευρεθεί η ιερά εικόνα της και να ανεγερθεί κατόπιν ιερός ναός επ’ ονόματί της. Μετά όμως από τις αλλεπάλληλες κατ’ όναρ εμφανίσεις της Αγίας αποφάσισε κάποια στιγμή η Ελένη να άρει τις επιφυλάξεις και τους δισταγμούς της και να σκάψει στο σημείο του κτήματός της στη θέση Λάκκα της πόλεως Αιγίνης για να διαπιστώσει, εάν τα όνειρά της ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Έτσι στις 4 Δεκεμβρίου του 1903 και κατά τη διάρκεια της ανασκαφής ευρέθη εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, κατόπιν ευρέθη εικόνα του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου (επ’ ονόματί του τιμάται το αριστερό κλίτος του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Αιγίνης), ενώ στις 17 Δεκεμβρίου, ημέρα μνήμης και εορτασμού του πολιούχου του νησιού Αγίου Διονυσίου (επ’ ονόματί του τιμάται το δεξιό κλίτος του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Αιγίνης), ανευρέθη η ιερά εικόνα της Αγίας Τατιανής. Το θαυμαστό και υπερφυές αυτό γεγονός προκάλεσε αισθήματα απερίγραπτης πνευματικής αγαλλίασης στους ευσεβείς κατοίκους του ευλογημένου νησιού της Αίγινας και όλοι επιδόθηκαν με ιδιαίτερη χαρά και επιμέλεια στην ανέγερση του ιερού ναού στο κτήμα, όπου ανευρέθη η ιερά εικόνα της Αγίας. Πρόκειται μάλιστα για τον μοναδικό σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο καταγεγραμμένο ναό επ’ ονόματί της, ο οποίος σήμερα αποτελεί παρεκκλήσιο του χρονολογούμενου από το 1806 ιστορικού Ιερού Μητροπολιτικού Ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου Αιγίνης. 

 

Μετά τη θαυματουργική ανεύρεση της ιεράς εικόνος της Αγίας Τατιανής και την ανέγερση του ομωνύμου ιερού ναού η Ελένη Θεοδοσίου Μοίρα αφιερώθηκε στον Θεό και μάλιστα μετά τη χηρεία της εκάρη μοναχή λαμβάνοντας το όνομα Τατιανή. Πάμπολλα είναι και τα θαύματα που έχει επιτελέσει η αθληφόρος μάρτυς δια της χάριτος του Θεού. Μεταξύ αυτών παιδί που συνταξίδευε με τη μητέρα του και έπεσε στη θάλασσα, διασώθηκε από την Αγία, αφού βρέθηκε μέσα σε λέμβο, ενώ κοπέλα από το Καστελλόριζο που έπασχε από αιμορραγία και θεραπεύθηκε, δώρισε από ευγνωμοσύνη ένα βραχιόλι στον ναό της Αγίας στην Αίγινα. Αλλά και κατά τη διάρκεια της ανεγέρσεως του ναού στην Αίγινα δεκατριάχρονο κορίτσι είδε κατ’ όναρ την Αγία Τατιανή, η οποία του έδωσε την εντολή να ανοίξει πλησίον του ναού πηγάδι, από το οποίο ανέβλυσε άφθονο νερό. Όμως ακόμη και κατά τα τελευταία χρόνια αρκετοί είναι αυτοί που έχουν γίνει αποδέκτες των θαυμάτων της Αγίας, γεγονός που επιβεβαιώνει περίτρανα τη ζωντανή της παρουσία και τη θαυματουργική της χάρη στο ευλογημένο νησί της Αίγινας. Ας επικαλεσθούμε λοιπόν τις πρεσβείες της στη σημερινή τεχνοκρατική εποχή μας για να παραδειγματιστούμε από τον ένθερμο ζήλο της στη διακονία των αναξιοπαθούντων αδελφών μας, αλλά και από την ακλόνητη πίστη της στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, τον μόνο αληθινό Θεό.


Αριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος
Εκπαιδευτικός

Βιβλιογραφία 

· Αεράκη Νικοδήμου Γ., Αρχιμανδρίτου –Ιεροκήρυκος, Κανών Παρακλητικός της Αγίας ενδόξου μάρτυρος Τατιανής, Αθήναι 2009.

· Βίος και Ακολουθία της Αγίας Τατιανής, Επιμέλεια Αθηνάς Νικολάου Χριστοπούλου, Αθήνα 1989.

Εικόνες

1. Η Αγία Τατιανή περιστοιχιζόμενη από οκτώ σκηνές του βίου της. Φορητή εικόνα στο τέμπλο του ομωνύμου Ιερού Ναού της Αίγινας.

2. Η ανευρεθείσα ιερά εικόνα της Αγίας Τατιανής στη θέση Λάκκα της πόλεως Αιγίνης, όπου ανεγέρθηκε ο ομώνυμος Ιερός Ναός.

3. Φορητή εικόνα της Αγίας στον ομώνυμο Ιερό Ναό της Αίγινας.

4. Η Αγία Τατιανή τιμάται με ομώνυμο Ιερό Ναό στη θέση Λάκκα της πόλεως Αιγίνης. 

5. Η πρόσοψη του Ιερού Ναού Αγίας Τατιανής πόλεως Αιγίνης. 

6. Η Αίγινα σεμνύνεται με τον μοναδικό στην Ελλάδα Ιερό Ναό της Αγίας Τατιανής. 

7. Άποψη από τον Ιερό Ναό Αγίας Τατιανής πόλεως Αιγίνης. 

8. Ο Ιερός Ναός της Αγίας Τατιανής στην Αίγινα ανεγέρθηκε μετά τη θαυματουργική ανεύρεση της ιεράς εικόνος της. 

9. Άποψη από το εσωτερικό του Ιερού Ναού Αγίας Τατιανής πόλεως Αιγίνης. 

10. Τοιχογραφία της Αγίας στον Ιερό Ναό Αγίου Αθανασίου Πολυδρόσου Χαλανδρίου Αθηνών. 

11. Η Αγία Τατιανή αναδείχθηκε κλέος και σεπτό εγκαλλώπισμα των χριστομαρτύρων. 

12. Τοιχογραφία της Αγίας στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Παπάγου Αττικής. 

13. Τοιχογραφία της Αγίας στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Καβουρίου Αττικής. 

14. Τοιχογραφία της Αγίας στον Ιερό Ναό Αγίας Παρασκευής ομωνύμου δήμου Αττικής.
________________________________________________
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση υπό την απαραίτητη προϋπόθεση της αναφοράς του συγγραφέα και του ιστολογίου πρώτης δημοσίευσης kallimasia.blogspot.gr
↧
Search

H ειρήνη στους Τρεις Ιεράρχες

February 2, 2016, 3:09 pm
$
0
0
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΓΕΩΡΓ. ΚΑΡΑΤΖΑ 
Θεολόγου – Καθηγητή του ΕΠΑΛ Βροντάδου

Ομιλία που εκφωνήθηκε στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Χίου στα πλαίσια του σχολικού εορτασμού της μνήμης των Τριών Ιεραρχών. (Παρασκευή 29-1-2016)

Σεβαστέ πατέρα, κύριοι Διευθυντές των Σχολικών μονάδων, κύριοι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, αγαπητές μαθήτριες και μαθητές, κυρίες και κύριοι˙ κάθε χρόνο τέτοια μέρα, οι άνθρωποι των γραμμάτων, και ειδικότερα όσοι εμπλεκόμαστε στη μαθησιακή διαδικασία, δάσκαλοι και μαθητές όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης, τιμάμε τους Τρεις μεγάλους Ιεράρχες και οικουμενικούς διδασκάλους, τον Άγιο Βασίλειο τον Μέγα (τον γνωστό σ’ όλους μας Άγιο Βασίλη), τον Άγιο Γρηγόριο το Θεολόγο ή Ναζιανζηνό και τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο. Φέτος, μάλιστα, συμπληρώνονται 172 χρόνια από τότε που με απόφαση της η τότε Σύγκλητος του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών καθιέρωσε την 30η Ιανουαρίου, εκτός από ημέρα τιμής και μνήμης των Τριών Ιεραρχών, και ως ημέρα των ελληνικών Γραμμάτων.Επιπλέον, τη σημερινή μέρα τιμάμε και όλους όσους έχουν διατελέσει δάσκαλοι, καθηγητές, δωρητές και ευεργέτες των σχολείων μας.

Ο Μέγας Βασίλειος γεννήθηκε στην Καισαρεία της Καππαδοκίας το 329 μ. Χ. Σπούδασε Ρητορική, Γραμματική, Αστρονομία, Φιλοσοφία, Ιατρική και Γεωμετρία. Διακρίθηκε για την αφοσίωση του στην Ορθόδοξη πίστη, αλλά και για το πλούσιο φιλανθρωπικό του έργο, μοιράζοντας όλη την περιουσία του στους φτωχούς. Ίδρυσε τη Βασιλειάδα, ένα πολύ μεγάλο φιλανθρωπικό ίδρυμα, που περιλάμβανε νοσοκομεία, ορφανοτροφείο, ξενώνες, γηροκομείο και είχε σκοπό τη δωρεάν περίθαλψη όσων είχαν ανάγκη. Πέθανε την 1η Ιανουαρίου του 379 και η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του κάθε πρώτη του Γενάρη. 

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος γεννήθηκε στη Ναζιανζό της Καππαδοκίας το 329 και σπούδασε στα καλύτερα σχολεία της εποχής του. Μετά τις σπουδές του έμεινε για δέκα χρόνια στη Αθήνα διδάσκοντας ρητορική. Αργότερα πήγε στον Πόντο, όπου συνάντησε το φίλο του Βασίλειο και έμεινε μαζί του. Ο Γρηγόριος βοήθησε στην αντιμετώπιση της αίρεσης του Αρείου στην Κωνσταντινούπολη. Με τα φλογερά του κηρύγματα έκανε αρκετούς Αρειανούς να πιστέψουν στην Ορθόδοξη διδασκαλία. Έτσι, οι χριστιανοί τον ονόμασαν Θεολόγο. Πέθανε στις 25 του Γενάρη του 391, σε ένα ερημικό μέρος, όπου ασκούταν στην προσευχή, τη νηστεία και τη μελέτη. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 25 του Γενάρη.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Συρίας. Σπούδασε Ρητορική και Θεολογία και μετά έζησε σε διάφορα μοναστήρια. Έγραψε πολλά βιβλία, καθώς και την Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Εκφωνούσε ωραίους θρησκευτικούς λόγους. Ο κόσμος έλεγε χαρακτηριστικά ότι από το στόμα του έρεε χρυσός κι έτσι ονομάστηκε Χρυσόστομος. Εξορίστηκε στον Πόντο και μετά στην Αρμενία, όπου και πέθανε εξασθενημένος σε ηλικία 62 χρονών. Η Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του στις 13 Νοεμβρίου.

Δυστυχώς, αγαπητοί μου, η φετινή εορτή των τριών μεγάλων Αγίων Πατέρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας και προστατών της Ελληνορθόδοξης παιδείας συνέπεσε να εορτάζεται μέσα σ’ ένα κλίμα γενικής αναταραχής, που έχει προκαλέσει η συνεχώς τα τελευταία χρόνια διογκούμενη παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία έχει, δυστυχώς, εμφανίσει εδώ και πολλούς μήνες πολεμικές συρράξεις σε πολλά μέρη της γης. Ο Γ’ Παγκόσμιος πόλεμος έχει κατά πολλούς ξεκινήσει επηρεάζοντας και τη χώρα μας. Θύματα των γεωπολιτικών παιχνιδιών και των οικονομικών συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων της γης είναι τα ατελείωτα καραβάνια των προσφύγων, που διαπλέουν το Αιγαίο καθημερινά αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, μια ζωή ειρηνική στην Ευρωπαϊκή ήπειρο. 

Γι’ αυτό το λόγο, σήμερα, έκρινα σωστό και επιτακτικό να μην αναφερθώ εκτενώς στη ζωή, τις σπουδές και το συγγραφικό έργο των Τριών Ιεραρχών (όλα αυτά είναι σε όλους μας λίγο πολύ γνωστά και χιλιοειπωμένα), αλλά να επικεντρωθώ στις θέσεις του καθενός από τους Τρεις Ιεράρχες ξεχωριστά για το μείζον και σήμερα ζήτημα της ειρήνης.

Πρώτα - πρώτα, ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος θεωρεί την ειρήνη ως το γλυκύτερο πράγμα στον κόσμο. 

Οι Τρεις Ιεράρχες δεν διστάζουν να μιλήσουν ανοιχτά και να καταγγείλουν τους υπευθύνους των συγκρούσεων και των πολέμων. Για τον Χρυσόστομο, η πλεονεξία των πλουσίων, που έχει σαν συνέπεια την ανισοκατανομή των αγαθών, είναι η αιτία των κοινωνικών συγκρούσεων.

Ο Μέγας Βασίλειος θεωρεί απαράδεκτο τα αγαθά της ειρήνης να τα χαίρονται ελάχιστοι άνθρωποι, ενώ χιλιάδες να αποκλείονται απ’ αυτά.

Για το Χρυσόστομο, αιτία της καταστροφής της ειρήνης είναι ο έρωτας για τα χρήματα, την εξουσία και τη δόξα. Τίποτε δεν συμβάλλει τόσο πολύ σε μάχη και σε πόλεμο, όσο ο έρωτας για τα παρόντα, όσο δηλαδή η επιθυμία για δόξα, χρήματα ή για καλοπέραση.

Προϋπόθεση, κατά τον Χρυσόστομο για την επικράτηση της ειρήνης στις σχέσεις ανθρώπων και λαών είναι η αγάπη, όχι σαν θεωρητικολογία, αλλά σαν στάση ζωής. Η έλλειψη αγάπης οδηγεί στην κοινωνική αδικία, που έχει ως συνέπειά της την αναστάτωση. Εάν όλοι αγαπούσαν ο ένας τον άλλον αμοιβαία, σε τίποτα πλέον δεν θα μπορούσε κανείς να αδικήσει, τουναντίον, μάλιστα, και οι φόνοι, και οι μάχες, και οι πόλεμοι, και οι επαναστάσεις, και οι άρπαγες, και οι πλεονεξίες, και όλα τα κακά θα παραμερίζονταν, ώστε να φθάναμε στο σημείο να αγνοούμε ακόμα και ονομαστικά την κακία.

Οι Τρείς Ιεράρχες δεν κάνουν ειρηνολογία, δεν ζητούν από τους ανθρώπους να επιδιώξουν μια ειρήνευση εξωτερική και τυπική. Ο στόχος τους δεν είναι η ειρηνική συνύπαρξη χωρίς περιεχόμενο. Η ειρήνη, αν μείνει μόνο στα λόγια, λέει ο Μέγας Βασίλειος, καταντάει κοροϊδία. Υπογραμμίζουν πως η ειρήνη συμπορεύεται με τη δικαιοσύνη και την αγάπη. Ξεκαθαρίζουν στα κείμενά τους, ότι μιλούν για την αληθινή ειρήνη, αυτή που ενώνει πραγματικά τους ανθρώπους μεταξύ τους και με το Θεό.

Σύμφωνα με τους τρεις εκείνους μεγάλους Πατέρες των ελληνικών γραμμάτων, για να επιτευχθεί η εξωτερική ειρήνη, ο άνθρωπος πρέπει προηγούμενα να έχει πετύχει την ειρήνευση του εσωτερικού του κόσμου. Είναι λένε ανώφελο κάποιος να αγωνίζεται να ειρηνεύσει τους άλλους, ενώ δεν έχει κατορθώσει να πετύχει την εσωτερική γαλήνη και ηρεμία. Μόνο κατορθώνοντας την εσωτερική ειρήνη ο Χριστιανός, γίνεται πραγματικά ειρηνοποιός δηλαδή, Υιός Θεού. Μόνο τότε, οι όποιοι αγώνες του για την ειρήνη του κόσμου θα έχουν ευεργετικά αποτελέσματα για τους άλλους. Μόνο τότε, το όραμα του προφήτη Μιχαία θα αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα. Θα κάνουν τα σπαθιά τους άροτρα και τα δόρατά τους δρεπάνια. Κανένα έθνος δεν θα ξαναϋψώσει πάλι το σπαθί του εναντίον άλλου έθνους, ούτε θα ξαναμάθουν πια να πολεμούν.

Κλείνοντας, ας ευχηθούμε όλοι μαζί, η θάλασσα του Αιγαίου που χωρίζει το αγαπημένο μας νησί της Χίο με την απέναντι μικρασιατική ακτή από την οποία διαπλέουν καθημερινά οι βιαίως ξεριζωμένοι από τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων της γης πρόσφυγες να μην ξαναγίνει ο υγρός τάφος για κανένα μικρό παιδί και γενικά για κανέναν ταλαιπωρημένο συνάνθρωπό μας. Και αυτό θα γίνει πράξη μόνο όταν οι εμπόλεμες δυνάμεις και οι μεγάλοι της γης πράξουν τα δέοντα για να σταματήσει το συντομότερο δυνατό ο πόλεμος και επιστρέψουν οι πρόσφυγες στις εστίες τους και στα ειρηνικά τους έργα.

Βασική βιβλιογραφία:Αργυρόπουλου Ανδρέα Χ. , Το επαναστατικό μήνυμα των Τριών Ιεραρχών, Αθήνα Δεκέμβριος 2009.
↧
↧

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΩΣ ΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥΣ

February 2, 2016, 3:16 pm
$
0
0
Δημήτρης Μπεκριδάκης, Θεολόγος-Εκπαιδευτικός

(Ομιλία στο Πνευματικό Κέντρο Καρδαμύλων Χίου, στις 30/01/2016)

Κάθε χρόνο στις 30 Ιανουαρίου εορτάζεται η μνήμη τριών μεγάλων Πατέρων και οικουμενικών διδασκάλων της Εκκλησίας, του Βασιλείου του Μεγάλου, επισκόπου Καισαρείας, του Γρηγορίου του Ναζιανζηνού, του κατ’ εξοχήν Θεολόγου, και του Ιωάννου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, του Χρυσοστόμου.

Διαβάστε ολόκληρη την ομιλία εδώ.
↧

ΑΣ ΘΥΜΗΘΕΙ Η ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΑ ΔΥΟ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΑ (ΚΑΜΠΟΥ ΚΑΙ ΚΑΡΔΑΜΥΛΩΝ) ΤΗΣ ΧΙΟΥ

February 17, 2016, 1:15 am
$
0
0
Του Γιώργου Φωτ. Παπαδόπουλου- Αντιδημάρχου (Πρόνοιας-Παιδείας) 

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, καθημερινά, ολοένα και περισσότεροι συμπολίτες μας απευθύνονται στην Εκκλησία, την τοπική Αυτοδιοίκηση, τις ομάδες αλληλεγγύης και τα εθελοντικά ή φιλανθρωπικά σωματεία προκειμένου να ζητήσουν στήριξη και βοήθεια, υλική και ηθική.

Τούτο, σε συνάρτηση με το γεγονός ότι, κανένας πλέον πολίτης δεν εμπιστεύεται το κεντρικό Κράτος (σημειωτέον ότι, δωρεές και κληροδοσίες διατίθενται ακόμη και σήμερα σε ευαγή ιδρύματα, ή έστω την τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά ποτέ στο κράτος, εδώ και τουλάχιστον σαράντα χρόνια), αποδεικνύει περίτρανα πως, η Πολιτεία δεν παρέχει επαρκείς δομές στήριξης στις ευπαθείς, κοινωνικά, ομάδες. Και δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Το δύσμοιρο Αθηνοκεντρικό κράτος δεν είναι συνεπές ούτε στην καταβολή των προνοιακών επιδομάτων, τα οποία αποστέλλει, στους ανήμπορους συνανθρώπους μας, πανελλαδικά, πάντοτε "κατόπιν εορτής", δηλαδή αφού παρέλθει το δικαιούμενο χρονικό διάστημα και δίχως συγκεκριμένη ημερομηνία. 

Στο νησί μας, ως γνωστόν, λειτουργούν δυο Γηροκομεία με τη μορφή ευαγών κληροδοτημάτων, δηλαδή Νομικών Προσώπων Ιδιωτικού Δικαίου, φιλανθρωπικού χαρακτήρα. Όσοι νομίζουν ότι στην Ελλάδα υπάρχουν δημόσια γηροκομεία πλανώνται πλάνην οικτράν. Στην Ελλάδα τα γηροκομεία είναι τριών ειδών: Είτε της Εκκλησίας (δωρεάν διαμονή), είτε ευαγών κληροδοτημάτων (μερική καταβολή ή δωρεάν διαμονή- ανάλογα με τα οικονομικά και τις δυνατότητες του κληροδοτήματος) είτε, τέλος, ιδιωτικά (πλήρης καταβολή για τη διαμονή). Συνεπώς, δημόσια γηροκομεία δεν υπάρχουν. Εκείνοι, λοιπόν, που "πυροβολούν"τα ευαγή ιδρύματα ας γνωρίζουν ότι το 95 % των εν Ελλάδι Γηροκομείων ανήκουν σε φιλανθρωπικά ιδρύματα της Εκκλησίας και η διαμονή των γερόντων σ΄ αυτά είναι εντελώς δωρεάν (ας πληροφορηθούν τούτο εκείνοι που ζήτησαν τη ληστρική φορολόγηση μέχρι και των ιδρυμάτων αυτών. Ας αναλάβει το κράτος τα έξοδα των γηροκομείων και τότε ας τα φορολογήσει. Αλλά όχι να τους έχει στην επαιτεία και να τους φορολογεί κιόλας ! Για να εισπράττουν την ίδια στιγμή συντάξεις Βουλευτές, Νομάρχες, Δήμαρχοι, με 4 ή 8 χρόνια θητεία, όταν ο οικοδόμος και ο μισθωτός θέλουν 35 χρόνια ένσημα !).

Ας έλθουμε, όμως, στο προκείμενο. Στη Χίο λειτουργούν δύο γηροκομεία υπό τη μορφή κληροδοτημάτων και ένα ιδιωτικό. Το πρώτο είναι το η <<ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ>> στα Καρδάμυλα και το δεύτερο το <<ΖΩΡΖΗΣ ΜΙΧΑΛΗΝΟΣ>> στον Κάμπο. Τα γηροκομεία αυτά επιδοτούνται για τις κλίνες των απόρων γερόντων με ένα ελάχιστο ποσό ανά τρόφιμο (εάν δεν κάνω λάθος, μόλις 7 Ευρώ ημερησίως…! Καλά ακούσατε, 7 Ευρώ ημερησίως ο καθένας για να φάνε, να πλυθούνε και να κοιμηθούνε στα ζεστά !). Το ελληνικό κράτος τόσο ΄΄κοστολόγησε΄΄ τον κάθε γέροντα ότι αξίζει: 7 Ευρώ την ημέρα ! Και σαν να μην έφτανε αυτό, Κύριος οίδεν από πότε έχουν να τους στείλουν την επιδότηση αυτή. Ποιος θα συντηρήσει τα οικήματα των ιδρυμάτων, για να συνεχίσουν να φιλοξενούν απρόσκοπτα τους γέροντες; Ποιος θα τα ζεστάνει, θα τα ηλεκτροδοτήσει, θα τα καθαρίσει; Ποιος θα πληρώσει το ΙΚΑ και τη μισθοδοσία των εργαζομένων; Γνωρίζω προσωπικά, εδώ και πολλά χρόνια, ότι καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες, τόσο οι διοικούντες τα όσο και το προσωπικό. Σε πολλές περιόδους έχουν μείνει απλήρωτοι επί μήνες προκειμένου να μπορέσουν να ανταποκριθούν στα τεράστια έξοδα του Ιδρύματος. 

Εάν υπάρχει ίχνος φιλότιμου και ανθρωπιάς, ας δώσουν τα οφειλόμενα στα ιδρύματα οι ιθύνοντες του Υπουργείου Κοιν. Αλληλεγγύης.-
↧

Η Ιερά Σκήτη Αγίων Πατέρων σήμερα - Η άλλη Άποψη

February 17, 2016, 1:29 am
$
0
0
Η έκφραση της άλλης άποψης για την Ι. Σκήτη Αγ. Πατέρων της Χίου επιχειρείται μέσα από το δημοσίευμα αυτό καθώς στους εννέα μήνες που μεσολάβησαν από την προς Κύριον εκδημία του Σεβαστού Δικαίου της Ιεράς Σκήτης Αγ. Πατέρων Χίου Γέροντος Αμβροσίου Ψωμιά έχουν γραφτεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο μονόπλευρα άρθρα και σχόλια αλλά και εμείς υποχρεούμεθα καθηκόντως καθημερινώς να δίνουμε λόγο «παντί των αιτούντι» για τα συμβαίνοντα στην Ι. Σκήτη.Εξ αρχής σπεύδομε να διατρανώσουμε όπως είναι και «γνωστό τοις πάσι» ότι εμείς οι υπογράφοντες, μαζί με άλλους, σε όλη την περίοδο παραμονής του μακαριστού Γέροντος στην Ι. Σκήτη υπήρξαμε φίλοι και συμπαραστάτες στο ταπεινό και άοκνο έργο του (αδιάφορης ούσης για μας της συκοφαντίας σε δημοσιεύματα -τα οποία υποτίθεται ότι υπερασπίζουν τα συμφέροντα της Σκήτης-ότι είμαστε οι «εφιάλτες» ή «ευφάνταστοι και ανερμάτιστοι μάρτυρες ενεργώντας για τα συμφέροντα του «Μάρκου»»). Εμείς σεβόμαστε την μνήμη του Γέροντος και την ανιδιοτελή-καρδιακή προσφορά του στην Χίο για την οποία θα είμεθα πάντοτε ευγνώμονες στον Θεό τον οποίο και παρακαλούμε να του απονείμει τον δίκαιο μισθό για τους πνευματικούς αγώνες και κόπους του.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Μάρκος πληροφορήθηκε για την κατάσταση της Ι. Σκήτης, λίγες ώρες μετά τον αιφνίδιο θάνατο του Δικαίου από τον βουλευτή Χίου κ. Ανδρέα Μιχαηλίδη και άλλους φίλους της Σκήτης, και επειδή διαπιστώθηκε ότι η Σκήτη έμεινε ακέφαλη, αφού ενημερώθηκε από τον ειδικό Νομικό Σύμβουλο της Εκκλησίας της Ελλάδος κ. Θεόδωρο Παπαγεωργίου με γνωμοδοτικό Σημείωμα περί των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων σε ακίνητα Ιερών Μονών προέβη σε δύο ενέργειες: πρώτον μενόρισε Εποπτεύουσα Επιτροπή προκειμένου να μεριμνά για όλα τα θέματα που την αφορούν τηρώντας κατά πάντα την Τάξιν, το τυπικόν και το Ημερολόγιο (παλαιό) αυτής, η οποία (Επιτροπή) απαρτίζεται από τους Πανοσ. π. Παντελεήμονα Βώλο, κ. Ανδρέα Μιχαηλίδη Βουλευτή Ν. Χίου (στα χέρια του οποίου ευρέθησαν κατά τη στιγμή του θανάτου του Γέροντος τα κλειδιά της Βιβλιοθήκης ως Ιατρού-Ερευνητού ο οποίος «εργαζόταν εθελοντικά» στην καταλογογράφηση και ψηφιοποίηση των Βιβλίων-Κωδίκων καθόσον έχαιρε της εμπιστοσύνης του Γέροντα Αμβροσίου), κ. Ζωρζή Σκέλλα (τον τελευταίο που μίλησε τηλεφωνικώς με τον Γέροντα, στον οποίο παρεδόθηκαν τα κλειδιά από τους Εφημερεύοντες Ιατρούς του Νοσοκομείου Χίου οι οποίοι παρέλαβαν την σωρό του), κ. Κωνσταντίνο Μ. Παραδείση, κ. Ηρακλή Μαλανδρίνο, κ. Κωνσταντίνο Κουτσοδόντη. Δεύτερον δεζήτησε από το Ειρηνοδικείο Χίου την σφράγιση των χώρων όπου φυλάσσονται κειμήλια της Ι. Σκήτης .

Γνωρίζουμε και ευθαρσώς γνωστοποιούμε ότι Ι. Μητρόπολις Χίου. Ψαρών και Οινουσσών αιτήθηκε την σφράγιση με σκοπό να προστατευθούν τα Ιερά Κειμήλια που φυλάσσονται εντός των σφραγισμένων χώρων λόγω της ερημώσεως της Σκήτης με την εκδημία του Δικαίου Αμβροσίου καθόσον ο έτερος Μοναχός Πρόδρομος μεταφέρθηκε σε κωματώδη κατάσταση στο Γενικό Νοσοκομείο Χίου «Σκυλίτσειο» ο οποίος εν συνεχεία νοσηλεύθηκε εκτός Χίου σε ψυχιατρική Κλινική καθώς δεν είχε και δεν έχει μέχρι σήμερα σώας τας φρένας, και διότι ο μόνος ευρισκόμενος ονόματι Λεόντιος στην Ιερά Σκήτη στις 15 Μαΐου 2015 όταν έγινε η σφράγιση δεν ήτο και μέχρι σήμερα δεν είναι Μοναχός της Σκήτης, δεν είναι εγγεγραμμένος στο Μοναχολόγιο δεν έχει διοικητικές και διαχειριστικές αρμοδιότητες ούτε κατά τον χρόνο της σφράγισης ούτε τώρα, ήταν απλώς φιλοξενούμενος και μάλιστα ανεπιθύμητος καθότι μη συνεργάσιμος με τον Γέροντα». Αφορμή για την σφράγιση των τμημάτων της Σκήτης δόθηκε από την παρουσία εντός αυτής δύο «κληρικών» του Σωματείου των αυτοαποκαλούμενων Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών (ΓΟΧ) οι οποίοι αυθαιρέτως και χωρίς να απευθυνθούν στην Ι. Μητρόπολη Χίου πριν καν την τέλεση της εξοδίου ακολουθίας και της ταφής του μακαριστού Γέροντα της Αμβροσίου( την οποία ο Μητροπολίτης μας κ. Μάρκος όρισε από σεβασμό στη μνήμη του να γίνει εντός της Σκήτης κατά την επιθυμία του) κάλεσαν κλειδαρά και άρχισαν να ξεκλειδώνουν χώρους της Σκήτης αρχίζοντας από την Βιβλιοθήκη.Κατά την διαδικασία μάλιστα της σφραγίσεως παρευρίσκετο και ο «Επίσκοπος» ΓΟΧ Χρυσόστομος ο οποίος με φωνασκίες αποκαλούσε τον Μητροπολίτη Χίου και τους υπευθύνους της Επιτροπής « προδότες, μασόνους οικουμενιστές».

Οι ενέργειες εκ μέρους της Ι. Μητροπόλεως έγιναν με απόλυτα διακριτικό τρόπο προκειμένου να μη σκανδαλισθούν οι πιστοί. Για τον λόγο αυτό δεν σφραγίσθηκε όλο το κτιριακό συγκρότημα.Στο σημείο αυτό οφείλουμε να τονίσουμε ότι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας και ο μακαριστός Γέρων Αμβρόσιος έτρεφαν διαχρονικά αμοιβαία εκτίμηση και σεβασμό, ευρίσκοντο σε επικοινωνία και ανταλλαγή απόψεων και προβληματισμών, μάλιστα χαρακτηριστικά ανέφερε ο Γέρων Αμβρόσιος ότι είχε στην κατοχή του Ιερατική Στολή του παππού του Μητροπολίτη Χίου κ. Μάρκου (Ιερέως και αυτού μακαριστού π. Μάρκου Αγαπητού Βασιλάκη) ως ευλογία την οποία και χρησιμοποιούσε».

Κατά τις επόμενες μέρες μετά την κηδεία του μακαριστού Γέροντος ο εν λόγω «Επίσκοπος» όρισε ως υπεύθυνο της Σκήτης τον «Μοναχό» Αθανάσιο Αγιακάτσικα άγνωστο μέχρι την ημέρα της εκδημίας του Γέροντος στην Σκήτη αλλά και στην Χίο, ο οποίος μέχρι σήμερα βρίσκεται στον χώρο με την ανοχή της Ι. Μητροπόλεως Χίου Ψαρών και Οινουσσών π ρ ο σ ω ρ ι ν ά έως ότου ρυθμιστεί η κατάσταση, η οποία (Ιερά Μητρόπολη μας)είμεθα σίγουροι ότι αναμένει την κίνηση καλής θελήσεως του για την εύρρυθμη λειτουργία της Ι. Σκήτης όπως γινόταν μέχρι τούδε έως και του Γέροντος Αμβροσίου καίτοι είναι σαφές ότι δεν χαίρει της αποδοχής της (καθώς δεν έχει επικοινωνία μαζί της) και είναι αυτονόητο ότι παραμένει στους χώρους της Σκήτης με την προϋπόθεση ότι επιμελείται την διατήρηση των σφραγισθέντων χώρων και των αντικείμενων, αλλά και γενικότερα των χώρων όπου διαμένει προσωρινά (για τους οποίους είναι υπεύθυνος σύμφωνα με την απόφαση σφράγισης και την έκθεση σφράγισης). Δυστυχώς τέτοια συμπεριφορά δεν έχει επιδείξει μέχρι σήμερα ο ψευδοηγούμενος Αθανάσιος, αντιθέτως μάλιστα δήλωσε ερωτηθείς από την κα. Ειρηνοδίκη ότι δεν προτίθεται να έχει καμιά επικοινωνία με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χίου Ψαρών και Οινουσσών κ. Μάρκο (τον μόνο κανονικό και αναγνωρισμένο από το Ελληνικό Κράτος Μητροπολίτη, ο οποίος σύμφωνα με το άρθρο 32 παρ 6 του Ν.590/1977 ασκεί επί των Ιερών Μονών της επαρχίας του την κατά τους Ιερούς Κανόνες πνευματική εποπτεία για την κανονική μνημόνευση του ονόματος του, την χειροθεσία Ηγουμένου, την έγκριση της κουράς των μοναχών, την ανάκριση των κανονικών παραπτωμάτων ,την μέριμνα για την κατά τους Ιερούς Κανόνες λειτουργία της Μονής, και τον έλεγχο της νομιμότητας της οικονομικής διαχείρισης της Μονής) και αυτή του η συμπεριφορά είναι παντελώς αντίθετη με την μέχρι σήμερα τάξη και συνήθεια στην Ιερά Σκήτη αφού όπως προκύπτει από σωρεία εγγράφων συνταχθέντων κατά την Αρχιερατεία πολλαπλών Μητροπολιτών και σε διάφορες χρονολογίες η εποπτεία της Ιεράς Μητροπόλεως επί της Σκήτης ήταν διαρκής μέχρι και τον θάνατο του Γέροντα Αμβροσίου, τα έγγραφα δε αναγιγνωσκόμενα, αναφέρονται σε ποικίλες αντιπροσωπευτικές πράξεις που αποδεικνύουν την ασκηθείσα Εποπτεία της Ι. Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών επί της Ιεράς Σκήτης των Αγίων Πατέρων μέχρι και πρόσφατα με τα έγγραφα που υπογράφει ο Γέρων Αμβρόσιος.

Μέχρι σήμερα ο «μοναχός» Αθανάσιος κινείται λανθασμένα με ενέργειες που δεν μπορούν να ελκύσουν εμάς τους λάτρεις της Ι. Σκήτης προς αυτήν. Μνημονεύομε κάποιες εκ των ενεργειών του ως απάντηση σε όσους εκ των συμπολιτών μας αναρωτώνται για την απουσία μας από την Ι. Σκήτη :

1.Είναι γνωστό (υπάρχει και σχετικό δημοσίευμα της Εφημερίδος Πολίτης της 29/05/2015 με τίτλο «γιατί είναι κλειστό το μοναστήρι») ότι για ένα ολόκληρο δεκαήμερο, μετά την ταφή του Γέροντα, ο Αθανάσιος έκλεισε την είσοδο της Σκήτης και δεν επέτρεπε στους προσκυνητές να εισέλθουν. 2.Δύο εβδομάδες αργότερα ο ίδιος καταληψίας Αθανάσιος συνέταξε πρακτικό εκλογής Ηγουμένου το οποίο μάλιστα φέρει δύο υπογραφές οι οποίες αναφέρονται η μία στον Μοναχό Πρόδρομο (ο οποίος όμως τις μέρες εκείνες νοσηλευόταν εκτός Χίου σε Ψυχιατρικό Κατάστημα) και η άλλη στον μοναχό Αβέρκιο ο οποίος έχει απολυθεί πριν από αρκετά χρόνια και ιδιωτεύει στην Αθήνα, μάλιστα δε έχει διαγραφεί από το Μοναχολόγιο της Σκήτης. (Το πρακτικό αυτό κατατέθηκε από την πλευρά του Σωματείου των ΓΟΧ στο Δικαστήριο, μαζί με άλλα έγγραφα, με τα οποία υποτίθεται ότι δικαιολογούν την νόμιμη παρουσία τους στην Σκήτη). 3.Στις 11/08/2015 ο καταληψίας και ψευδοηγούμενος πλέον Αθανάσιος κατέθεσε στο Ειρηνοδικείο Χίου αίτηση για αποσφράγιση των χώρων της Σκήτης. Η συνεδρίαση του Ειρηνοδικείου Χίου έγινε στις 23/10/2015 κατά την οποία ως μάρτυρας του Σωματείου ΓΟΧ παρουσιάσθηκε ο «Ιερεύς» των ΓΟΧ Μιχαήλ Κωνσταντινίδης ο οποίος υπεραμύνθηκε για την νόμιμη παρουσία του Αθανασίου στην Σκήτη και δεν δίστασε μάλιστα να καταθέσει και ψευδείς πληροφορίες όπως

α) το ότι υπάρχουν κελιά φιλοξενίας κλειδωμένα,

β) η Σκήτη είναι Μονή που συστήθηκε το 1924,

γ) ότι ο «Αθανάσιος» ήταν παρών στην σφράγιση. Προς το τέλος της συνεδρίασης ερωτήθηκε ο αιτών καταληψίας Αθανάσιος για την παρουσία του στην Σκήτη και κατέθεσε ψευδώς ότι ενεγράφη νομίμως στο Μοναχολόγιο της Σκήτης από τους μοναχούς Πρόδομο και Αβέρκιο (οι οποίοι όμως όπως προαναφέραμε ήταν απόντες εκείνη την χρονική στιγμή αλλά και αναρμόδιοι για να τον καταστήσουν ηγούμενο). Δεν έφθαναν αυτές οι ανακρίβειες αλλά έσπευσαν σε συμπληρωματική προσθήκη τους απευθυνόμενη στο Ειρηνοδικείο Χίου να καταθέσουν ότι στην Σκήτη εγκαταβίωνε δόκιμος μοναχός ονόματι Λεόντιος ο οποίος μάλιστα συνόδευσε τον Γέροντα στο Νοσοκομείο και παρέλαβε από αυτόν τα κλειδιά της Σκήτης! Προκειμένου μάλιστα να τονίσει στο Δικαστήριο ότι επείγει η αποσφράγιση του κελιού του Γέροντα ισχυρίσθηκε ότι υπάρχει δυσοσμία εντός αυτού πιθανόν εξ αιτίας τροφίμων. Στις 24/12/2015 δημοσιεύθηκε η απόφαση του Ειρηνοδικείου Χίου σύμφωνα με την οποία η αίτηση του «ψευδοηγουμένου Αθανασίου» απερρίφθη ως αόριστη και απλώς διετάχθη η προσωρινή αποσφράγιση και επανασφράγιση του κελιού του μακαριστού Γέροντος παρουσία Συμβολαιογράφου προκειμένου να αφαιρεθούν τυχόν ευρισκόμενα τρόφιμα που προκαλούν έντονη δυσοσμία. Την Πέμπτη 11/2/2016 και ώρα 12.30 έγινε η ενέργεια αυτή για να διαπιστωθεί ότι δεν υπήρχε ούτε εστία κακοσμίας ούτε δυσοσμία απλά βρέθηκαν λίγα παξιμάδια και ένα αποξηραμένο μήλο…

δ) Ο μακαριστός Γέρων Αμβρόσιος με επίγνωση και ευθύνη μεριμνούσε όχι μόνο τα περί της Σκήτης των Αγ. Πατέρων αλλά και άλλων Ιερών Μονών (Ι. Μονή Ταξιαρχών Νενήτων - Αγ. Ματρώνης Χαλανδρων- Ι. Μονής Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης) και απολάμβανε της εμπιστοσύνης του Χιακού λαού και της Ιεράς μας Μητροπόλεως, Δυστυχώς διαπιστώνουμε από τις πληροφορίες που φθάνουν σε καθένα από εμάς και πρέπει να καταστήσουμε γνωστό ότι μετά την κοίμηση του τα Ιερά αυτά καθιδρύματα τη στιγμή αυτή λυμαίνονται από «κληρικούς» του Σωματείου των ΓΟΧ οι οποίοι δεν λογοδοτούν και δεν αναγνωρίζονται από καμμία Εκκλησιαστική Αρχή κει ειδικότερα από την Ι. Μητρόπολη Χίου και την Εκκλησία της Ελλάδος.

Φυσικά αυτά εμάς δεν μας ξενίζουν καθώς τον χαρακτήρα και τον τρόπο δράσης αυτών των κληρικών τον περιγράφει με ακρίβεια και ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρός Χριστόδουλος Παρασκευαΐδης στο βιβλίο του με τίτλο «Το Παλαιοημερολογιτικό κατά την σύγχρονο έκφανση αυτού» στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρονται τα κάτωθι με τα οποία ολοκληρώνουμε την κατάθεση της άποψης μας για την διαμορφωθείσα κατάσταση: «Η Εκκλησία της Ελλάδος θεωρεί τους εν Ελλάδι παλαιοημερολογίτας ως παρασυναγώγους αρνουμένη να χαρακτηρίσει τούτους ως αιρετικούς ή σχισματικούς διακηρύττουσα ότι αυτοί αποτελούσι απλώς απείθαρχα μέλη της». « η έναντι των παλαιοημερολογιτών στάσις της Ελληνικής Πολιτείας χαρακτηρίζεται σήμερα από μετριοπάθεια και ανοχή καίτοι δεν αποκρύπτονται οι ανησυχίαι της δια τας επί της εθνικής κυρίως ενότητος δυσμενείς επιπτώσεις του παλαιοημερολογητικού κινήματος…», «Βεβαίως η Πολιτεία αποδέχεται την εν τη επιστήμη και τη νομολογία κρατούσα άποψιν ότι οι παλαιοημερολογίται αποτελούν «παρασυναγωγήν» εντός των κόλπων της Εκκλησίας της Ελλάδος κατά συνέπειαν δε αρνείται να ενδώσει εις το μετά φορτικότητος προβαλλόμενο αίτημα τους όπως τύχωσι αναγνωρίσεως εκ μέρους της…Διό και εφαρμόζει μεν την τακτικήν της ανοχής και της αποφυγής των διώξεων ου μην δ΄ αλλά και δραστηριοποιείται εναντίον των οσάκις αναγγελθεί αρμοδίως αυτή παράβασις τις των νόμων εκ μέρους αυτών». «για τις Μονές των Παλαιοημερολογιτών πλειστάκις έχουν γραφεί στο Τύπο πικρόχολα και καυστικά σχόλια εξ αφορμής της πολλάκις ασκουμένης εν αυταίς απροκαλύπτου εκμεταλεύσεως της ευσεβείας του λαού και άλλων εκτρόπων ηθικής ή οικονομικής φύσεως λαμβανόντων εκεί χώραν εν ελλείψει παντός ελέγχου ή φραγμού είτε πολιτειακού είτε εκκλησιαστικού.

Διότι οι παλαιοημερολογίται ισχυριζόμενοι ότι έπαυσαν να ανήκωσι εις την Εκκλησίαν της Ελλάδος έχουσι απαλλαγή της υποχρεώσεως να δέχονται τας δικαιοδοτικάς της αρμοδιότητας ελέγχου και εποπτείας διαφεύγουσι δε και των πολιτειακών ρυθμίσεων επί εκκλησιαστικών θεμάτων δια τον αυτό λόγο και επί πλέον διότι αι μοναί αυτών στερούνται νομικής προσωπικότητος εξελιχθέντες εις αληθές κράτος εν κράτει ένθα βασιλεύουσι η ασυδοσία ,η αυθαιρεσία και η έλλειψις στοιχειωδών εισέτι εγγυήσεων χρηστής διοικήσεως και διαχειρίσεως».

Αποβλέποντες στην Δόξα του Μόνου αληθινού Τριαδικού Θεού, του οποίου όλοι είμεθα Εικόνες διαπλέοντες το πέλαγος της παρούσης ζωής, ευχόμεθα να πρυτανεύσει η σύνεση και ο σεβασμός έναντι του Θεού ,των ανθρώπων και των Αγίων Προσκυνημάτων ώστε εν υπακοή στην Εκκλησία ,την οποία έκτισε με το τίμιο αίμα Του, να περάσουμε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής μας.


Αρθρογράφοι: Ζωρζής Σκέλλας - Κων/νος Παραδείσης

↧
↧

Πρόσκληση σε κοπή Αγιοβασιλόπιττας και Γενική Συνέλευση

February 18, 2016, 12:43 pm
$
0
0
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συνδέσμου Κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών & Οινουσσών, σας προσκαλεί στην κοπήτης Αγιοβασιλόπιτταςτου, την οποία θα ευλογήσει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χίου κ. Μάρκος, την 28η Φεβρουαρίουε.ε. και ώρα 18:00στην αίθουσατου Ιερού Ενοριακού Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου Φαρκαίνης. Μετά το πέρας της τελετής θα ακολουθήσει η ετήσια γενική συνέλευση του Συνδέσμου.

Μετ’ εκτιμήσεως 
Ο Πρόεδρος και τα Μέλη του Δ.Σ.

Διαβάστε την πρόσκληση και εδώ

↧

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΓΑΖΗΣ Ο «τοῦ Κυρίου μύστης καί ζήλου θείου πλησθείς» θεοπρόβλητος, φιλεύσπλαχνος και θαυματουργός ιεράρχης της Γάζας

February 27, 2016, 2:34 am
$
0
0
Μεταξύ των θεοφόρων ιεραρχών που διέλαμψαν θεοπρεπώς τον 4ο -5ο μ.Χ. αιώνα, εξέχουσα θέση καταλαμβάνει ο τιμώμενος από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας στις 26 Φεβρουαρίου φιλόστοργος και θαυματουργός ποιμενάρχης των Γαζαίων, Άγιος Πορφύριος, ο σεπτός και αγλαός αυτός γόνος της Θεσσαλονίκης, ο οποίος μεταξύ άλλων υμνείται ως «τῶν Ἀποστόλων μιμητής καί ἐφάμιλλος», ως ο «μετά πόθου ἀσκήσας τῇ ἀρετῇ καί τόν χρυσόν ὑπέρ Χριστοῦ καταφρονήσας», ως ο «τῶν ὀρθῶν δογμάτων τό ἀνάστημα καί τῶν λατρῶν εἰδώλων τό κατάπτωμα». Ο πάνσοφος αυτός ιεράρχης του Χριστού διακρίθηκε για την απλότητα, την ταπεινοφροσύνη, την πραότητα, την αμνησικακία, τη σωφροσύνη, την ευσπλαχνία, την ευσυγκινησία και την ελεημοσύνη του, αλλά και για την ικανότητά του να ερμηνεύει δυσνόητα χωρία της Αγίας Γραφής. Παράλληλα ως φαεινότατος φωστήρ της Εκκλησίας καταπολέμησε και κατήργησε την πλάνη των ειδώλων, αναδειχθείς ως «τῶν κακοδόξων ἰσχυρότατος διώκτης» και «τῶν δαιμόνων σφοδρός καί ἀκαταμάχητος ὀλοθρευτής». 


Ο «φιλαδέλφως καί φιλανθρώπως πολιτευσάμενος καί σοφῶς κατευθύνας τήν λογικήν του ποίμνη πρός σωτηρίαν» ταπεινός και θεοπρόβλητος ιεράρχης των Γαζαίων Άγιος Πορφύριος γεννήθηκε περί το 347-348 στη Θεσσαλονίκη, την όμορφη αυτή πόλη του Θερμαϊκού, όπου το 303 μαρτύρησε ο μεγαλομάρτυς του Χριστού και πολιούχος της πόλεως Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης. Υπήρξε γόνος ευγενούς και εύπορης οικογένειας, αλλά από πολύ νωρίς κυριεύτηκε από τον θείο έρωτα που τον παρακίνησε να εγκαταλείψει όχι μόνο την πατρίδα του, αλλά και τον πλούτο και τις ανέσεις που απολάμβανε. Έτσι αναχώρησε από τη Θεσσαλονίκη και κατέφυγε στην Αίγυπτο που ήταν ο κατ’εξοχήν τόπος του αναχωρητισμού. Εκεί εγκαταστάθηκε στη Σκήτη της ερήμου και αφού ενεδύθη το αγγελικό σχήμα, έζησε επί πέντε συνεχή έτη κάτω από σκληρές συνθήκες διαβίωσης μαζί με λαμπρούς Πατέρες που διέλαμψαν την εποχή εκείνη, μιμούμενος την αυστηρή ασκητική τους διαβίωση. Κατόπιν αναζητώντας την τελειότητα της κατά Χριστόν ασκήσεως αναχώρησε για την Παλαιστίνη, όπου εγκαταβίωσε σε σπήλαιο της ερήμου του Ιορδάνη για άλλα πέντε χρόνια (337-382), υποβάλλοντας τον εαυτό του σε πολλές δοκιμασίες. Όμως στην περιοχή επικρατούσε μεγάλη ξηρασία, η οποία σε συνδυασμό και με το τραχύ κλίμα επηρέασαν αρνητικά την υγεία του. Έτσι ασθένησε βαρύτατα και προσβλήθηκε από κίρρωση του ήπατος με συνεχή πυρετό. Τότε εναπόθεσε την ελπίδα του αποκλειστικά στον Θεό και κατέφυγε στα Ιεροσόλυμα, όπου κυρτωμένος πάνω στο ραβδί του επισκέφθηκε με ιδιαίτερη ευλάβεια τα ιερά προσκυνήματα των Αγίων Τόπων. Εκεί συναντήθηκε και συνδέθηκε φιλικά με τον μετέπειτα βιογράφο του Μάρκο, ο οποίος εξασκούσε την τέχνη του καλλιγράφου. Ενδεικτικό είναι το πόσο μεγάλη εντύπωση, αλλά και θαυμασμό προκαλούσε στον φίλο και βιογράφο του, η περιφρόνηση που επιδείκνυε για τη βαρύτατη ασθένειά του, ενώ ταυτόχρονα έχοντας εναποθέσει την ελπίδα του στον Πανοικτίρμονα Θεό, αρνείτο κάθε παροχή βοήθειας, όταν προσερχόταν στον Πανίερο Ναό της Αναστάσεως και στα άλλα ιερά προσκυνήματα. 


Αυτό όμως που τον στεναχωρούσε ιδιαίτερα, ήταν το γεγονός ότι η περιουσία του δεν είχε πουληθεί και δεν είχε διανεμηθεί ακόμη στους φτωχούς. Γι’ αυτό και παρακάλεσε τον Μάρκο να μεταβεί στη Θεσσαλονίκη για να διαμοιράσει με τους αδελφούς του Αγίου την πατρική περιουσία. Φτάνοντας ο Μάρκος στη γενέτειρα του Αγίου Πορφυρίου και έχοντας μαζί του και την έγγραφη εξουσιοδότηση που του είχε δώσει, πούλησε όλη την κτηματική περιουσία στα αδέλφιά του, ενώ μαζί του πήρε τα ενδύματα, τα ασημικά και τα χρυσά νομίσματα. Επιστρέφοντας κατόπιν στα Ιεροσόλυμα, βρήκε τον ενάρετο και ελεήμονα Πορφύριο εντελώς υγιή και πλήρως θεραπευμένο από την ασθένειά του, αφού όπως του διηγήθηκε κατά τη διάρκεια μιας αγρυπνίας, όπου τον έπιασε αφόρητος πόνος στο συκώτι, είδε σε όραμα τον ευγνώμονα Ληστή να κατεβαίνει κατ’ εντολήν του Σωτήρος Χριστού από τον Σταυρό και να τον οδηγεί προς τον Εσταυρωμένο Κύριο, ο Οποίος στη συνέχεια του παρέδωσε το Τίμιο Ξύλο για να το διαφυλάξει. Όταν συνήλθε από την εκστατική αυτή εμπειρία, είχε πλήρως αποκατασταθεί η υγεία του. Μετά από αυτή τη θαυμαστή αποκάλυψη συνδέθηκε ο Μάρκος ακόμη πιο στενά με τον Άγιο, ο οποίος διακρινόταν για την πραότητα, την ευσπλαχνία, την απλότητα, την ταπεινοφροσύνη και την αμνησικακία του, αλλά και για τον αληθινό του λόγο, όπως και για το ιδιαίτερό του χάρισμα να ερμηνεύει και τα πιο δυσνόητα χωρία της Αγίας Γραφής. Επιπλέον όσα χρήματα του έφερε ο Μάρκος από την πατρική του περιουσία, τα μοίρασε στους φτωχούς των Ιεροσολύμων και στα μοναστήρια της Αιγύπτου, ενώ το μεγαλύτερο μέρος από τα ασημικά το μεταποίησε σε ιερά σκεύη. Παράλληλα για να εξασφαλίσει τα αναγκαία για την επιβίωσή του, επιδόθηκε στην τέχνη του βυρσοδέψη, ακολουθώντας πιστά το παράδειγμα του θεηγόρου Αποστόλου Παύλου, ο οποίος εργαζόταν με τα ίδια του τα χέρια, διδάσκοντας: «Ἐργάζεσθε ταῖς ἰδίαις χερσίν ὑμῶν…, ἵνα μηδενός χρείαν ἔχητε» (Α΄ Θεσ. Δ΄ 11-12).

Στο μεταξύ μόλις πληροφορήθηκε ο επίσκοπος των Ιεροσολύμων Πραΰλιος την ενάρετη πολιτεία και την πνευματική του ακτινοβολία, τον χειροτόνησε σε ηλικία σαράντα πέντε ετών πρεσβύτερο παρά τη θέλησή του. Επιπλέον του εμπιστεύτηκε τη φύλαξη του Τιμίου Σταυρού, γεγονός που επιβεβαίωσε περίτρανα το θαυμαστό όραμα που είχε δει, σύμφωνα με το οποίο οδηγήθηκε στον Κύριο από τον ευγνώμονα Ληστή, που είχε κατεβεί από τον Σταυρό, ο δε Κύριος του είπε: «λάβε αυτό το ξύλο και φύλαξέ το». Έχοντας έτσι το υψηλό αξίωμα του σταυροφύλακος και ακολουθώντας αυστηρή εγκράτεια στη ζωή του, επιδόθηκε με όλες του τις δυνάμεις στην ιερατική του διακονία. Όμως μετά από τρία χρόνια, το 395, εκοιμήθη ο επίσκοπος Γάζης Αινείας και οι ολιγάριθμοι χριστιανοί άρχισαν να συσκέπτονται για το ποιος θα αναλάβει την κενή επισκοπική θέση. Το όλο θέμα προκάλεσε φιλονικίες και μεγάλη αναταραχή αναφορικά με την επιλογή του προσώπου. Γι’ αυτό και απέστειλαν αντιπροσωπεία από κληρικούς και λαϊκούς στον επίσκοπο Καισαρείας Ιωάννη, στον οποίο ο Κύριος υπέδειξε τον Πορφύριο ως τον πλέον κατάλληλο για το επισκοπικό αξίωμα. Κατόπιν απέστειλε επιστολή στον επίσκοπο Ιεροσολύμων Πραΰλιο για να την επιδώσει στον πρεσβύτερο Πορφύριο, με το αίτημα να ερμηνεύσει ένα δύσκολο χωρίο της Αγίας Γραφής. Λαμβάνοντας όμως ο ταπεινόφρων και ελεήμων Πορφύριος την επιστολή του επισκόπου Καισαρείας Ιωάννου, κατάλαβε ποιο ήταν το σχέδιο και το θέλημα του Θεού, αφού την προηγούμενη νύχτα είδε τον Κύριο να του λέει ότι την παρακαταθήκη που του εμπιστεύτηκε, πρέπει και να την αποκαταστήσει, ενώ προσκάλεσε τον Μάρκο να πάνε να προσκυνήσουν τους Αγίους Τόπους και τον Τίμιο Σταυρό. Όταν έφθασαν στην Καισάρεια, διαδόθηκε ταχύτατα ο ερχομός των δύο ανδρών. Μόλις πληροφορήθηκε ο επίσκοπος Ιωάννης την άφιξή τους, κάλεσε τον Πορφύριο σε δείπνο, προτού ξεκινήσει η αγρυπνία της Κυριακής. Το πρωί όμως παρά τα αλλεπάλληλα δάκρυα και τη διαμαρτυρία του, αφού θεωρούσε τον εαυτό του ανάξιο για το επισκοπικό αξίωμα, χειροτονήθηκε επίσκοπος των Γαζαίων. 


Μετά από μία ημέρα και αφού διανυκτέρευσε στη Διόσπολη, έφθασε στη Γάζα ύστερα από πολλές θλίψεις και ταλαιπωρίες, αφού στην περιοχή κατοικούσαν φανατικοί ειδωλολάτρες, οι οποίοι για να εμποδίσουν την είσοδο του Αγίου στην ειδωλολατρική πόλη, σκόρπισαν στους δρόμους αγκάθια και σκουπίδια που καιόμενα ανέδιδαν φοβερούς καπνούς και ανυπόφορη δυσοσμία. Ο σοφός και πράος όμως ποιμενάρχης της Γάζας δεν δυσανασχέτησε, αλλά υπακούοντας στο θέλημα του Θεού κατευθύνθηκε στο επισκοπείο της πόλεως για να αρχίσει την επισκοπική του διακονία στους ολιγάριθμους χριστιανούς. Την περίοδο όμως της άφιξης του Αγίου η πόλη δοκιμαζόταν από φοβερή ανομβρία, την οποία οι ειδωλολάτρες κάτοικοι απέδωσαν στον ερχομό του επισκόπου Πορφυρίου. Παρά τις θυσίες και τις προσευχές τους στο Μαρνείο που ήταν το ειδωλολατρικό ιερό του Μάρνα, τον οποίο τιμούσαν ως υπέρτατο Θεό και ταυτιζόταν με τον θεό Δία και μάλιστα τον Κρηταγενή, δεν κατέστη δυνατόν να βρέξει στον τόπο, ενώ οι κάτοικοι άρχισαν να αντιμετωπίζουν και το πρόβλημα της πείνας. Τότε ο θεοφόρος και φιλεύσπλαχνος επίσκοπος όρισε νηστεία και αφού τέλεσε αγρυπνία, το πρωί κατευθύνθηκε λιτανευτικά αρχικά προς την αρχαία εκκλησία που είχε ανεγείρει ο επίσκοπος Ασκληπάς και στη συνέχεια προς το Μαρτύριο του πολιούχου της πόλεως Αγίου μάρτυρος Τιμοθέου που ήθλησε στη Γάζα μαζί με τους μάρτυρες Αγάπιο και Θέκλα από τη Βιζύη της Θράκης το 304 κατά τον μεγάλο διωγμό του Διοκλητιανού. Αφού αναπέμφθηκαν δεήσεις και έγιναν γονυκλισίες, ο Θεός έλυσε το πρόβλημα της ανομβρίας και επανέλαβε το θαύμα του Προφήτου Ηλιού, φέρνοντας στον ειδωλολατρικό τόπο την ευεργετική βροχή και μάλιστα με τέτοια ένταση σαν να έπεφτε χαλάζι. Βλέποντας το θαύμα μερικοί από τους ειδωλολάτρες, μεταστράφηκαν στον χριστιανισμό και αναφώνησαν: «Ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος Θεός. Αὐτός μόνος ἐνίκησε». 


Όμως οι φανατισμένοι ειδωλολάτρες δεν σταμάτησαν τις διώξεις και τις βίαιες επιθέσεις εναντίον του ταπεινού και φιλεύσπλαχνου επισκόπου της Γάζας, καθώς και του ολιγάριθμου ποιμνίου του. Έτσι ένας θεοσεβής υπηρέτης του Αγίου, ονόματι Βαρωχάς, τον οποίο ο φιλόστοργος Άγιος Πορφύριος περιέθαλψε στο σπίτι του και τον θεράπευσε με τη βοήθεια του Χριστού, διότι βρισκόταν σε μεγάλο κίνδυνο, λογομάχησε μία ημέρα με κάποιον ειδωλολάτρη που χρωστούσε ένα χρηματικό ποσό και ήθελε να αναβάλει τη λήξη της προθεσμίας. Ο Βαρωχάς υπέστη τότε άγριο ξυλοδαρμό και μισοπεθαμένος οδηγήθηκε σε ερημικό τόπο, όπου την άλλη ημέρα τον βρήκε ο διάκονος Κορνήλιος και τον μετέφερε στην πόλη. Μόλις όμως οι φανατικοί ειδωλολάτρες αντιλήφθηκαν ότι ένας νεκρός εισέρχεται στη Γάζα, αφού το γεγονός αυτό αποτελούσε βεβήλωση, άρχισαν να χτυπούν τον Κορνήλιο, ενώ τον Βαρωχά έσερναν δεμένο από το πόδι. Πληροφορηθείς ο μακάριος επίσκοπος των Γαζαίων τα θλιβερά αυτά γεγονότα, μετέβη αμέσως στον τόπο και αφού σήκωσαν τον Βαρωχά, πήγαν στην εκκλησία και τέλεσαν αγρυπνία για την άμεση θεραπεία του. Τότε ο Θεός θεράπευσε τον βαριά τραυματισμένο Βαρωχά, ο οποίος ακούγοντας τους άρχοντες να διαμαρτύρονται με φωνές για τη μεταφορά του στην πόλη ως νεκρού, αλλά και τις ύβρεις εναντίον του αμνησίκακου και ελεήμονος επισκόπου Πορφυρίου, άρπαξε ένα ξύλο και άρχισε να χτυπάει όσους ήταν παρόντες, παρόλο που ο σοφός ιεράρχης τους νουθετούσε να μην οργίζονται. Το γεγονός αυτό έτρεψε τους ειδωλολάτρες άρχοντες σε φυγή και έκτοτε δεν μπορούσαν ούτε το όνομά του να αναφέρουν. Ενδεικτικό είναι ότι τόσο ο θεοσεβής υπηρέτης Βαρωχάς όσο και ο Μάρκος, ο πιστός αυτός συνοδοιπόρος και φίλος του Αγίου, χειροτονήθηκαν διάκονοι από τον πράο και φιλεύσπλαχνο ιεράρχη του Χριστού. 

Όμως ο Άγιος Πορφύριος βλέποντας ότι η επιθετική στάση των ειδωλολατρών απέναντι στους χριστιανούς συνεχιζόταν με αμείωτη ένταση, αποφάσισε να στείλει τον Μάρκο στην Κωνσταντινούπολη για να ζητήσει από τον αυτοκράτορα, αλλά και με τη μεσολάβηση του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου να καταστραφούν οι ειδωλολατρικοί ναοί της Γάζας και κυρίως το περίφημο Μαρνείο. Έτσι κατόρθωσε μέσω και των σχετικών επιστολών του να πείσει τον αυτοκράτορα Αρκάδιο να εκδώσει διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο έπρεπε να κλείσουν όλοι οι ειδωλολατρικοί ναοί της πόλεως των Γαζαίων. Επιστρέφοντας ο Μάρκος στη Γάζα ενημέρωσε τον Άγιο για τα γενόμενα και τις σχετικές αποφάσεις, ενώ μόλις γνωστοποιήθηκε στους τοπικούς άρχοντες το εκδοθέν σχετικό διάταγμα, έκλεισαν όλοι οι ειδωλολατρικοί ναοί εκτός από το Μαρνείο, το οποίο συνέχισε τη λειτουργία του. 

Στο μεταξύ μία επιφανής γυναίκα, ονόματι Αιλιάς, η οποία ήταν έγκυος, κινδύνευε να χάσει το βρέφος της, το οποίο δεν έβγαινε φυσιολογικά, αφού είχε βγει μόνο το ένα χέρι του και αδυνατούσε να βγει και το υπόλοιπο σώμα. Μπροστά σ’ αυτόν τον κίνδυνο οι ειδωλολάτρες γονείς, αλλά και ο σύζυγός της πρόσφεραν θυσίες στους θεούς τους για την επίλυση του προβλήματος, ενώ μία ευσεβής γυναίκα προσευχόταν ένδακρυς στον Θεό για τη σωτηρία της μητέρας και του βρέφους της. Όταν ο Άγιος Πορφύριος είδε τη γυναίκα μέσα στον ναό να προσεύχεται και να παρακαλεί τον Θεό, της είπε να πάει να βρει τους γονείς και τον άνδρα της Αιλιάδας και να τους ενημερώσει ότι στην πόλη υπάρχει ένας άριστος ιατρός που μπορεί να τη θεραπεύσει, με την απαραίτητη όμως προϋπόθεση ότι θα μείνουν πιστοί σ’αυτόν και δεν θα τον περιφρονήσουν. Κατόπιν της είπε να πάει στην έγκυο γυναίκα και να της πει ενώπιον όλων ότι ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος θα τη θεραπεύσει και εάν πιστέψει σ’ Αυτόν, τότε θα ζήσει. Η πιστή γυναίκα ακολουθώντας την προτροπή του Αγίου ενημέρωσε τους οικείους της Αιλιάδας και τότε αυτοί έπραξαν όλα όσα είχε πει ο ιεράρχης του Χριστού, ενώ μόλις αποκάλυψε το όνομα του Κυρίου, ως του μόνου αληθινού Θεού, η έγκυος γυναίκα γέννησε το βρέφος φυσιολογικά. Το θαυμαστό αυτό γεγονός έκανε τους παριστάμενους να αναφωνήσουν ότι Μέγας είναι ο Θεός των χριστιανών, ενώ κατόπιν έλαβαν όλοι το χριστιανικό βάπτισμα από τον θεοφόρο επίσκοπο του Χριστού, το δε βρέφος έλαβε το όνομα Πορφύριος. 

Η αύξηση όμως του αριθμού των χριστιανών εξαγρίωσε τους φανατισμένους ειδωλολάτρες, οι οποίοι συνέχισαν τους προπηλακισμούς και τις αδικίες απέναντι στον χριστιανικό πληθυσμό της πόλεως. Γι’ αυτό και ο φιλόστοργος και πράος επίσκοπος των Γαζαίων αναγκάσθηκε να μεταβεί στην Καισάρεια, όπου άρχισε να παρακαλεί τον επίσκοπο Ιωάννη να αποδεχθεί την παραίτησή του. Ο Ιωάννης όμως τον προέτρεψε να κάνει υπομονή και να παραμείνει στην επισκοπή του. Τότε ο Άγιος Πορφύριος του ζήτησε να μεταβούν μαζί στην Κωνσταντινούπολη για να ζητήσουν από τον αυτοκράτορα την καταστροφή των ειδωλολατρικών ναών. Κατά τη μετάβασή τους στη Βασιλεύουσα σταμάτησαν στη Ρόδο και αναζήτησαν τον ενάρετο και σοφό μοναχό Προκόπιο, ο οποίος είχε το προορατικό χάρισμα. Όταν τον επισκέφθηκαν στο ασκητήριό του, τους ενθάρρυνε και τους καθοδήγησε πνευματικά, συμβουλεύοντάς τους ότι ο Θεός δεν θα τους εγκαταλείψει. Τους είπε μάλιστα ότι ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα τους στείλει στη βασίλισσα Ευδοξία μέσω του κουβικουλάριου της που ονομάζεται Αμάντιος. Η Ευδοξία θα τους δεχθεί κατόπιν με ιδιαίτερη χαρά, η οποία θα πολλαπλασιαστεί, όταν της αναγγείλουν ότι το παιδί που θα γεννήσει θα είναι αγόρι, ενώ τους διαβεβαίωσε ότι το αίτημά τους θα έχει αίσια έκβαση. 

Έτσι όταν έφτασαν στην Κωνσταντινούπολη, συνάντησαν τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο και τον ενημέρωσαν για τον σκοπό της επίσκεψής τους. Εκείνος τους τόνισε ότι δεν μπορεί να μιλήσει για το αίτημά τους στον αυτοκράτορα, διότι η βασίλισσα Ευδοξία έχει μεταφέρει την οργή που έχει απέναντι του και στον αυτοκράτορα, ενώ τους υποσχέθηκε ότι την υπόθεσή τους θα την αναθέσει στον κουβικουλάριο Αμάντιο, όπως και έγινε. Έτσι ο ευσεβής αυτός άνθρωπος ανέλαβε να μεσολαβήσει στην πανίσχυρη βασίλισσα, η οποία θα τους δεχόταν την επόμενη ημέρα. Έχοντας λοιπόν ελπίδα στον Θεό οδηγήθηκαν οι δύο επίσκοποι, ο Γάζης Πορφύριος και ο Καισαρείας Ιωάννης, στην Ευδοξία, η οποία τους υποδέχθηκε με συμπάθεια, ενώ τους ζήτησε να προσευχηθούν στον Κύριο για να γεννήσει χωρίς προβλήματα. Η βασίλισσα άκουσε με προσοχή τη δύσκολη και επικίνδυνη κατάσταση που βιώνουν οι χριστιανοί της Γάζας από την εχθρική στάση των ειδωλολατρών και έδωσε τη συγκατάθεσή της να μιλήσει στον αυτοκράτορα για το αίτημα τους, ώστε να διασωθεί ο χριστιανισμός στην περιοχή. Μόλις όμως ενημερώθηκε ο αυτοκράτορας από τη βασίλισσα για το αίτημα της καταστροφής των ειδωλολατρικών ναών της Γάζας, δυσανασχέτησε ισχυριζόμενος ότι με την ικανοποίηση αυτού του αιτήματος θα υπάρξει οικονομική απώλεια, αφού οι ειδωλολάτρες θα φύγουν και δεν θα συνεισφέρουν πλέον στα δημόσια έσοδα της πόλεως. Η βασίλισσα ενημέρωσε τότε τους δύο επισκόπους για τη δυσάρεστη αυτή εξέλιξη, αλλά τόνισε ότι με τη βοήθεια του Θεού θα εκπληρωθεί το αίτημά τους. Η χαρά της όμως ήταν απερίγραπτη, όταν ο σοφός ιεράρχης των Γαζαίων της προείπε τη γέννηση του γιου της. Γι’ αυτό και υποσχέθηκε ότι στην περίπτωση που θα εκπληρωθεί αυτή η πρόρρηση, θα ικανοποιήσει όλα όσα ζητούν οι δύο επίσκοποι, ενώ θα αναλάβει να ανεγείρει μεγάλο χριστιανικό ναό στο κέντρο της πόλεως της Γάζας. Μετά από λίγες ημέρες η βασίλισσα Ευδοξία γέννησε αγόρι που έλαβε το όνομα Θεοδόσιος, ο οποίος αργότερα εξελέγη αυτοκράτορας (408-450). Το νεογέννητο βρέφος και τη μητέρα του ευλόγησαν οι δύο επίσκοποι, ενώ κατόπιν η βασίλισσα τους ζήτησε να συντάξουν μία ικετήρια επιστολή με όλα τα αιτήματά τους και να την επιδώσουν σ’ αυτόν που θα κρατά το βρέφος κατά την ημέρα του βαπτίσματός του. Έτσι όταν έφτασε η ευφρόσυνη και ευλογημένη ημέρα της βαπτίσεως του μελλοντικού αυτοκράτορα Θεοδοσίου, όπου η πόλη είχε στολιστεί περίλαμπρα και ανέμενε το χαρμόσυνο αυτό γεγονός, επιδόθηκε στον αυτοκράτορα Αρκάδιο η ικετήρια επιστολή, η οποία όταν αναγνώσθηκε, έδωσε τελικά τη συγκατάθεσή του για την εκπλήρωση όλων των αιτημάτων. Μάλιστα με βάση αυτή την επιστολή συντάχθηκε και υπογράφηκε αυτοκρατορική διαταγή, την οποία κλήθηκε να εκτελέσει ένας ευσεβής άνθρωπος από το αυτοκρατορικό συμβούλιο που ονομαζόταν Κυνήγιος. Κατόπιν και αφού παρέμειναν οι δύο επίσκοποι στην Κωνσταντινούπολη για τις άγιες ημέρες του Πάσχα και της Διακαινησίμου, τους αποχαιρέτησαν η βασίλισσα και ο σύζυγός της, δίνοντάς τους πλούσια δώρα και μεγάλα χρηματικά ποσά. 


Κατά την επιστροφή τους οι δύο επίσκοποι πέρασαν από τη Ρόδο και ζήτησαν από τον καραβοκύρη να μείνουν λίγες ώρες στο νησί για να έχουν την ευκαιρία να συναντήσουν και πάλι τον προορατικό ασκητή Προκόπιο. Ο καραβοκύρης όμως ήταν αντίθετος σε κάτι τέτοιο, ισχυριζόμενος ότι ο άνεμος είναι πολύ ευνοϊκός για το θαλάσσιο ταξίδι. Έτσι αναχώρησαν από τη Ρόδο, αλλά μετά από δύο ημέρες ξέσπασε φοβερή κακοκαιρία, ενώ στη θάλασσα επικρατούσε τρικυμία. Κατά τη διάρκεια αυτής της σφοδρής θαλασσοταραχής ο Άγιος Πορφύριος είδε στον ύπνο του τον ασκητή Προκόπιο, ο οποίος του τόνισε την ανάγκη κατηχήσεως του καραβοκύρη στην ορθή χριστιανική πίστη, διότι ανήκε στην αιρετική κακοδοξία του Αρείου. Έτσι τον έπεισαν να αρνηθεί την αίρεση του αρειανισμού για να σωθεί τόσο ο ίδιος όσο και το πλοίο μέσα στην τρικυμιώδη θάλασσα. Αφού αποδέχθηκε τη χριστιανική αλήθεια και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, ηρέμησε η θάλασσα και μετά από τέσσερις ημέρες έφτασαν στο επίνειο της Γάζας που ονομάζεται Μαϊουμά. 


Εκεί οι δύο επίσκοποι έγιναν δεκτοί με ύμνους από τους χριστιανούς που ήρθαν για να τους προϋπαντήσουν. Το πλήθος των χριστιανών που συγκεντρώθηκε, κατευθύνθηκε στην πόλη της Γάζας, όπου στην περιοχή Σταυροδρόμι υπήρχε το άγαλμα της Αφροδίτης, την οποία τιμούσαν ιδιαιτέρως οι γυναίκες, επειδή θεωρείτο ότι φανέρωνε τον άνδρα που ήθελαν να παντρευτούν. Στην πραγματικότητα όμως το γεγονός αυτό αποτελούσε δαιμονική πλάνη. Μόλις όμως οι χριστιανοί κρατώντας τον Τίμιο Σταυρό έφθασαν στον χώρο, όπου υπήρχε το ειδωλολατρικό άγαλμα, αυτό συνετρίβη και τα σπασμένα του κομμάτια τραυμάτισαν βαρύτατα δύο ειδωλολάτρες. Το θαυμαστό αυτό γεγονός συγκλόνισε σε τέτοιο βαθμό πολλούς διώκτες της χριστιανικής πίστεως, ώστε κατόπιν συναριθμήθηκαν στο ποίμνιο της Εκκλησίας του Χριστού. Μετά από μερικές ημέρες έφθασε στη Γάζα ο αυτοκρατορικός μάγιστρος, ονόματι Κυνήγιος, έχοντας μαζί του ισχυρή συνοδεία, για να τους αναγνώσει το αυτοκρατορικό διάταγμα, σύμφωνα με το οποίο έπρεπε να καταστραφούν οι οκτώ ειδωλολατρικοί ναοί και να παραδοθούν στη φωτιά. Έτσι μέσα σε δέκα ημέρες καταστράφηκαν όλα τα ειδωλολατρικά ιερά της πόλεως των Γαζαίων, εκτός από το περίφημο Μαρνείο που θεωρείτο ως το πιο ένδοξο ιερό όλου του κόσμου. Κατόπιν άρχισαν να συσκέπτονται για το πώς θα καταστρέψουν τον μεγάλο αυτόν ειδωλολατρικό ναό της πόλεως που ήταν αφιερωμένος στον Κρηταγενή Δία. Τότε ο Άγιος κήρυξε νηστεία και προσευχή στον λαό για να τους αποκαλύψει ο Κύριος με ποιον τρόπο έπρεπε να ενεργήσουν. Κατά τη διάρκεια λοιπόν της λατρευτικής τους συνάξεως ένα επτάχρονο παιδί άρχισε να φωνάζει, λέγοντας στη συριακή γλώσσα ότι θα πρέπει να κάψουν εκ θεμελίων τον εσωτερικό ναό, διότι έχουν γίνει ανθρωποθυσίες, ενώ κατόπιν θα πρέπει να ανεγείρουν χριστιανικό ναό. Τόνισε μάλιστα ότι τα λεγόμενά του δεν προέρχονται από αυτό το ίδιο, αλλά μέσα του μιλάει ο ίδιος ο Χριστός. Ενδεικτικό είναι ότι αυτά που ακούστηκαν, επιβεβαιώθηκαν τόσο από τη μητέρα του όσο και από το ίδιο το παιδί για δεύτερη φορά, αφού επανέλαβε με ξεχωριστή παρρησία, χρησιμοποιώντας μάλιστα και την ελληνική γλώσσα, όσα είχε πει πρωτύτερα. Ακούγοντας αυτά ο σοφός και ενάρετος ιεράρχης των Γαζαίων έμεινε άναυδος, όταν πληροφορήθηκε ότι τόσο η μητέρα όσο και το επτάχρονο παιδί της δεν γνώριζαν την ελληνική γλώσσα. Όμως τα θαυμαστά γεγονότα συνεχίστηκαν, όταν στην πρόθεση του Αγίου να δώσει τρία νομίσματα στη μητέρα, το παιδί την προέτρεψε να μην δεχθεί αυτό το δώρο, αφού η δωρεά του Θεού δεν ανταλλάσσεται με τίποτα. Την επόμενη ημέρα πυρπολήθηκε το Μαρνείο και δημεύτηκαν τα υπάρχοντα των επιφανών ειδωλολατρών, οι οποίοι στο μεταξύ είχαν διαφύγει, ενώ ένας ειδωλολάτρης αξιωματούχος που ήταν αντίθετος με την καταστροφή του ειδωλολατρικού ναού, βρήκε ακαριαίο θάνατο από ένα ξύλο που καιγόταν και έπεσε πάνω του. 

Μετά την πυρπόληση του Μαρνείου και την καταστροφή όλων των ειδωλολατρικών βιβλίων και αντικειμένων, πολλοί από τους ειδωλολάτρες ασπάσθηκαν τη χριστιανική πίστη και αφού κατηχήθηκαν από τον σωτηριώδη λόγο του Αγίου Πορφυρίου, έλαβαν και το άγιο βάπτισμα. Στο μεταξύ ο Άγιος αποφάσισε να ασχοληθεί με την ανέγερση του νέου περίλαμπρου χριστιανικού ναού, αφού για τον σκοπό αυτό είχε λάβει χρήματα από τη βασίλισσα Ευδοξία, η οποία είχε αποστείλει και τα σχετικά σχέδια, ενώ υπήρχε η διαβεβαίωση ότι θα αποσταλούν κίονες και μάρμαρα για τον μεγαλοπρεπή αυτόν ναό. Κατόπιν σύσσωμος ο λαός επιδεικνύοντας μεγάλη προθυμία, επιδόθηκε στο άνοιγμα και τον καθαρισμό των θεμελίων, ενώ όλοι καθώς έσκαβαν, αναφώνησαν: «ὁ Χριστός ἐνίκησε»! Αλλά η ζωντανή παρουσία του Θεού επιβεβαιώθηκε και από το θαύμα της διασώσεως τριών παιδιών, τα οποία στην προσπάθειά τους να πιουν νερό από ένα πηγάδι, έπεσαν μέσα σ’ αυτό, αλλά κατόπιν βρέθηκαν σώα και αβλαβή, φέροντας μάλιστα πάνω τους σημάδια με το σχήμα του σταυρού. 

Την εποχή όμως αυτή έφθασε στη Γάζα μία γυναίκα από την Αντιόχεια που ονομαζόταν Ιουλία, η οποία ανήκε στη μιαρή αίρεση των Μανιχαίων και προσπαθούσε να προσελκύσει στη αιρετική αυτή κακοδοξία τους νεοφώτιστους χριστιανούς, προσφέροντάς τους μάλιστα και χρήματα. Μόλις πληροφορήθηκε ο Άγιος την εμφάνιση και δράση αυτής της γυναίκας, την κάλεσε και της ζήτησε να εγκαταλείψει την αιρετική της κακοδοξία. Εκείνη όμως του ζήτησε να διεξάγουν δημόσια συζήτηση για αυτά που πιστεύει ο καθένας. Όταν άρχισε ο διάλογος, ο θεοπρόβλητος ιεράρχης της Γάζας διακρίθηκε για την ένθεη σοφία και την πειστική επιχειρηματολογία του ως αμετακίνητος θεματοφύλακας των ορθοδόξων δογμάτων της Εκκλησίας, ενώ η μιαρή μάγισσα Ιουλία άρχισε να βλασφημεί το όνομα του Θεού. Το γεγονός αυτό εξώθησε τον πράο και αμνησίκακο επίσκοπο Πορφύριο να της πει ότι ο Θεός ως Δημιουργός της κτίσεως θα φιμώσει το στόμα της για να σταματήσει να βλασφημεί. Με το άκουσμα αυτών των λόγων η Ιουλία άρχισε να τρέμει και να αλλοιώνεται το πρόσωπό της και αφού έμεινε για αρκετή ώρα άφωνη και ακίνητη, παρέδωσε την ψυχή της. Η θαυμαστή αυτή επέμβαση του Θεού εξέπληξε πολλούς, ενώ όσοι ήταν πιστοί ακόλουθοι της μιαρής αυτής γυναίκας, ζήτησαν συγχώρηση από τον σοφό ιεράρχη του Χριστού, επειδή κατάλαβαν ότι είχαν πέσει σε πλάνη. Τότε ο «τῶν κακοδόξων ἰσχυρότατος διώκτης» Άγιος Πορφύριος τους κατήχησε στην ορθή χριστιανική πίστη και κατόπιν βαπτίσθηκαν στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Στο μεταξύ οι εργασίες ανοικοδόμησης του νέου χριστιανικού ναού διήρκησαν πέντε χρόνια και ανήμερα της εορτής του Πάσχα τελέσθηκαν με κάθε επισημότητα τα εγκαίνια του περικαλλούς ναού που ονομάσθηκε Ευδοξιανή από το όνομα της βασίλισσας Ευδοξίας. Στο ευφρόσυνο αυτό γεγονός συμμετείχαν όλοι οι μοναχοί της περιοχής, ενώ πολυάριθμοι ήταν εκείνοι που έφθαναν στη Γάζα για να θαυμάσουν το κάλλος και το μέγεθος του ναού. Παράλληλα ο θεοφόρος ιεράρχης των Γαζαίων επιδόθηκε σε γενναιόδωρες ελεημοσύνες, ενώ ενθάρρυνε τους χριστιανούς να παραμείνουν ακλόνητοι στην ορθή χριστιανική πίστη. 

Βλέποντας όμως οι ειδωλολάτρες την αύξηση του αριθμού των χριστιανών αναζητούσαν διαρκώς αφορμές για ταραχές και συγκρούσεις με απώτερο σκοπό την εκδίωξη και εξόντωση των χριστιανών. Έτσι μία κτηματική διαφορά έδωσε το έναυσμα για να προκληθεί σφοδρή αναταραχή που είχε ως συνέπεια να εξαγριωθούν οι ειδωλολάτρες και να φονευθούν επτά χριστιανοί, ενώ άρχισαν να αναζητούν με άγριες διαθέσεις και τον Άγιο Πορφύριο. Μόλις όμως πληροφορήθηκε ο ίδιος τη λυσσαλέα αυτή εξέγερση εναντίον του, αλλά και εναντίον όλων των χριστιανών αποφάσισε να εγκαταλείψει το επισκοπείο, το οποίο στη συνέχεια υπέστη βανδαλισμούς από την αγριότητα των φανατισμένων ειδωλολατρών. Μία ορφανή κοπέλα, ονόματι Σαλαφθά, η οποία επιθυμούσε να γίνει χριστιανή, πρόσφερε προσωρινά καταφύγιο και τροφή στον ποιμενάρχη της Γάζας μέχρι να κοπάσει ο θόρυβος που είχε προκληθεί από την εξέγερση των ειδωλολατρών. Όταν αποκαταστάθηκε η ηρεμία και η τάξη στην πόλη, ο Άγιος κάλεσε τη Σαλαφθά, η οποία παρουσιάσθηκε μαζί με τη θεία της ενώπιον του, επαναλαμβάνοντας την επιθυμία της να γίνουν και οι δύο γυναίκες χριστιανές. Αφού κατηχήθηκαν κατάλληλα, όπως και η γιαγιά της, αξιώθηκαν και οι τρεις να λάβουν το άγιο βάπτισμα, ενώ η Σαλαφθά έχοντας ενωθεί με τον Νυμφίο Χριστό, έζησε ασκητικά μέχρι την οσιακή της κοίμηση. 


Ο σοφός και ενάρετος ποιμενάρχης των Γαζαίων έζησε μερικά ακόμη χρόνια, συμβάλλοντας και στην υπεράσπιση της ορθοδόξου πίστεως κατά της πελαγιανής αιρέσεως, ενώ συμμετείχε στη Σύνοδο της Διοσπόλεως το 415. Μόλις όμως ασθένησε, συνέγραψε διαθήκη, στην οποία διασφάλιζε τις ελεημοσύνες για τους φτωχούς και τη φιλοξενία για τους ξένους, ενώ εμπιστευόταν όλο τον χριστιανικό λαό στον Θεό. Εκοιμήθη στις 26 Φεβρουαρίου του έτους 420 που είναι η ημέρα εορτασμού της πάντιμης μνήμης του από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, έχοντας διαποιμάνει θεοφιλώς την Επισκοπή της Γάζας επί 25 σχεδόν συναπτά έτη ως φιλόστοργος ποιμενάρχης, φωτεινός οδοδείκτης και φλογερός πολέμιος της πλάνης των ειδώλων. Σύμφωνα με σχετική αναφορά του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μαραθώνος κ. Μελίτωνος (Καβατσικλή) ο τάφος του Αγίου Πορφυρίου βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του ομωνύμου βυζαντινού Ιερού Ναού στην πόλη της Γάζας, ο οποίος χρονολογείται από τον 12ο αιώνα, ενώ γύρω από αυτόν υπάρχει το κοιμητήριο των Ορθοδόξων. 

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η εικονογραφία του Αγίου με αρχαιότερη την εικονογραφική απεικόνιση στο Μηνολόγιο του Βασιλείου Β΄ που χρονολογείται τον 11ο αιώνα, ενώ αξιόλογες είναι οι σωζόμενες τοιχογραφίες του Αγίου σε Μονές της Θεσσαλίας και συγκεκριμένα στα καθολικά των Μονών Μεταμορφώσεως Σωτήρος - Μεγάλου Μετεώρου (1552), Αγίου Βησσαρίωνος Δουσίκου Τρικάλων (1558) και Αγίου Δημητρίου Κομνηνείου Στομίου Λαρίσης (1758). Επίσης παλαιές εικονογραφικές απεικονίσεις του Αγίου έχουν εντοπιστεί και καταγραφεί στις αγιορείτικες Μονές Δοχειαρίου (Καθολικό -1568), Βατοπεδίου (Παρεκκλήσιο Αγίου Δημητρίου - 1721), Ξηροποτάμου (Τράπεζα - 1859) και Χιλιανδαρίου (Καθολικό -19ος αιώνας), όπου υπάρχει και φορητή εικόνα του Αγίου του 1865. Πλούσια είναι και η υμνογραφία που συντάχθηκε προς τιμήν του θαυματουργού Επισκόπου Γάζης Αγίου Πορφυρίου, αφού η παλαιότερη Ακολουθία διαμορφώθηκε τον 14ο αιώνα, ενώ από το 1899 υπάρχει πλήρης Ακολουθία αγνώστου συντάκτου που αποτελούσε κτήμα του Ιερομονάχου Πορφυρίου του Ιβηρίτου. Πλήρη Ακολουθία προς τιμήν του Αγίου συνέθεσαν επίσης το 1987 ο Μοναχός Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης, Υμνογράφος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας και το 2010 ο Ελλογιμώτατος Δρ. Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας, Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας. Αναπληρώσεις και συμπληρώματα στην Ακολουθία του Μηναίου υπάρχουν σε χειρόγραφη Ακολουθία του 1967, όπου γραφεύς είναι ο Ιερομόναχος Αδριανός ο Σιναΐτης, σε Ακολουθία του 1987, όπου η αναπλήρωση έγινε από τον Ιερομόναχο Αθανάσιο τον Σιμωνοπετρίτη και σε Ακολουθία του 1988, η οποία συνεπληρώθη από τον Κωνσταντίνο (νυν Κύριλλο) Κογεράκη τον εκ Κρήτης (νυν Μητροπολίτη Ρόδου), ο οποίος εποίησε και Παρακλητικό Κανόνα του Αγίου. 


Ο Άγιος Πορφύριος Επίσκοπος Γάζης τιμάται στο ομώνυμο Ιερό Ησυχαστήριο στην περιοχή του χωριού Γέρακας Ξάνθης, όπου το 1995 εγκαταστάθηκε μία μικρή γυναικεία αδελφότητα υπό την πνευματική καθοδήγηση της Γερόντισσας Άννης που ευλαβείτο ιδιαιτέρως τον Γέροντα Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη (1906-2 Δεκεμβρίου 1991), ο οποίος κατετάγη επισήμως στο αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας στις 27 Νοεμβρίου 2013 και στον οποίο έκτοτε είναι αφιερωμένο το Ιερό Ησυχαστήριο. Επίσης ο Άγιος τιμάται στο ομώνυμο παρεκκλήσιο που βρίσκεται ενσωματωμένο στον Ιερό Ενοριακό Ναό Αγίου Ανδρέου του Δήμου Αγίας Παρασκευής Αττικής, ο οποίος θεμελιώθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 1980 υπό του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Διαυλείας κ. Αλεξίου (του μετέπειτα Μητροπολίτου Τρίκκης και Σταγών) και ιερατεύοντος του αοιδίμου Αρχιμανδρίτου π. Ιακώβου Λάμπρου (+18 Σεπτεμβρίου 1988). Σ’ αυτό το παρεκκλήσιο με πρωτοβουλία του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου π. Πορφυρίου Δελλή, Προϊσταμένου του Ιερού Ναού Αγίου Ανδρέου Δήμου Αγίας Παρασκευής από το 1988, τιμούνται και όλοι οι φέροντες το όνομα «Πορφύριος» συνώνυμοι Άγιοι της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως ο εκ Ρώμης Άγιος Πορφύριος ο από μίμων (15 Σεπτεμβρίου) που μαρτύρησε επί Ιουλιανού του Παραβάτη (360-363), ο εξ Εφέσου Άγιος Πορφύριος ο από μίμων (4 Νοεμβρίου) που μαρτύρησε στην Καισάρεια της Καππαδοκίας επί Αυρηλιανού (270-275), ο εξ Ικονίου Άγιος Πορφύριος (21 Οκτωβρίου) που μαρτύρησε κατά τους χρόνους Λέοντος του Ισαύρου, ο Άγιος Πορφύριος (9 Νοεμβρίου) που μαρτύρησε επί Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 290, ο Άγιος Πορφύριος ο Στρατηλάτης (24 Νοεμβρίου) που μαρτύρησε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 305, ο εξ Αντιοχείας της Πισιδίας Άγιος Πορφύριος, ο και δήμιος του Αγίου ιερομάρτυρος Χαραλάμπους, ο οποίος μαρτύρησε στη Μαγνησία της Μ. Ασίας επί Σεβήρου (193-210), καθώς και ο νεοανακηρυχθείς Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης (2 Δεκεμβρίου). 


Ο «τοῦ Κυρίου μύστης καί θείου ζήλου πλησθείς» Άγιος Πορφύριος Επίσκοπος Γάζης ο θαυματουργός, ο οποίος αναδείχθηκε «φωστήρ φαεινότατος καί ἐκλογῆς σκεῦος ἔνθεον» έρχεται στη σημερινή πνευματικά αλλοτριωμένη εποχή μας για να μας διδάξει, να μας αφυπνίσει και να μας καθοδηγήσει πνευματικά στον δρόμο της εν Χριστῴ ζωής και σωτηρίας. Ας επικαλεστούμε λοιπόν τις πρεσβείες του, ώστε να αξιωθούμε και εμείς να ακολουθήσουμε στην επίγεια πορεία μας τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, Εκείνον που με τόσο ζήλο και αγάπη ακολούθησε και διηκόνησε ο φιλόστοργος και φιλάνθρωπος ιεράρχης των Γαζαίων, ο «τῶν πιστῶν σταθερός ποδηγέτης καί τῶν δογμάτων ἐποφθείς ὑπέρμαχος». 

Αριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος
Εκπαιδευτικός

Βιβλιογραφία

· Βουλγαράκη Ηλία Αντ., Ο Επίσκοπος Γάζης Άγιος Πορφύριος ο Ιεραπόστολος, Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1976.

· Μάρκου Διακόνου, Βίος και Ακολουθία του Αγίου Πορφυρίου Επισκόπου Γάζης, Εκδόσεις Επτάλοφος, Αθήναι 1991.

· Μάρκου Διακόνου, Βίος Αγίου Πορφυρίου Επισκόπου Γάζης, Εκδόσεις Ζήτρος, Θεσσαλονίκη 2003.

Εικόνες

[1] Ο Άγιος Πορφύριος Επίσκοπος Γάζης ο θαυματουργός. Τοιχογραφία του 1558 στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Αγίου Βησσαρίωνος Δουσίκου Τρικάλων.

[2] Φορητή εικόνα του Αγίου δια χειρός Σώζοντος Γιαννούδη στο ομώνυμο παρεκκλήσιο του Ιερού Ναού Αγίου Ανδρέου Δήμου Αγίας Παρασκευής Αττικής. (Photo: Ραφαήλ Μποφίλιος, www.rbphotography.gr)

[3] Φορητή εικόνα του Αγίου Πορφυρίου Αρχιεπισκόπου Γάζης. Ιστορήθηκε από τον Σιναΐτη αγιογράφο Γερβάσιο το 1987 και παραχωρήθηκε για την έκδοση βιβλίου σχετικά με τον Άγιο από τον αείμνηστο Γέροντα Πορφύριο Μπαϊρακτάρη τον Καυσοκαλυβίτη, τον και νεοανακηρυχθέντα πλέον Άγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο οποίος εόρταζε στις 26 Φεβρουαρίου επί τῃ μνήμῃ του Αγίου Πορφυρίου Γάζης.

[4] Η χειροτονία του Αγίου Πορφυρίου Επισκόπου Γάζης. Τοιχογραφία στο ομώνυμο παρεκκλήσιο του Ιερού Ναού Αγίου Ανδρέου Δήμου Αγίας Παρασκευής Αττικής. (Photo: Ραφαήλ Μποφίλιος, www.rbphotography.gr)

[5] Ο Άγιος Πορφύριος Επίσκοπος Γάζης κηρύττων στα Ιεροσόλυμα. Τοιχογραφία στο ομώνυμο παρεκκλήσιο του Ιερού Ναού Αγίου Ανδρέου Δήμου Αγίας Παρασκευής Αττικής. (Photo: Ραφαήλ Μποφίλιος, www.rbphotography.gr)

[6] Η κοίμηση του Αγίου Πορφυρίου Επισκόπου Γάζης. Τοιχογραφία στο ομώνυμο παρεκκλήσιο του Ιερού Ναού Αγίου Ανδρέου Δήμου Αγίας Παρασκευής Αττικής. (Photo: Ραφαήλ Μποφίλιος, www.rbphotography.gr)

[7] Φορητή εικόνα του Αγίου δια χειρός Δημητρίου Χατζηαποστόλου στο τέμπλο του Ιερού Ναού Αγίου Ανδρέου Δήμου Αγίας Παρασκευής Αττικής.

[8] Ο Άγιος Πορφύριος Επίσκοπος Γάζης αναδείχθηκε μιμητής και εφάμιλλος των Αποστόλων και φαεινότατος φωστήρ της Εκκλησίας. www.pemptousia.gr

[9] Ο πάνσοφος ιεράρχης των Γαζαίων Άγιος Πορφύριος διακρίθηκε για τη φιλευσπλαχνία και την αμνησικακία του. www.pentapostagma.gr

[10] Εξωτερική άποψη του Ιερού Ναού Αγίου Πορφυρίου της ομωνύμου Μονής στη Γάζα της Παλαιστίνης www.pontos-news.gr

[11] Άποψη από το εσωτερικό του Ιερού Ναού Αγίου Πορφυρίου στη Γάζα της Παλαιστίνης. Διακρίνεται η εφέστια εικόνα του Αγίου. www.newsbomb.gr

[12] Η εφέστια εικόνα του Αγίου Πορφυρίου Επισκόπου Γάζης στον ομώνυμο Ιερό Ναό της Γάζας.

[13] Ο θεμελιωθείς στις 21 Σεπτεμβρίου 1980 Ιερός Ενοριακός Ναός Αγίου Ανδρέου Δήμου Αγίας Παρασκευής, όπου ο Άγιος Πορφύριος Επίσκοπος Γάζης και όλοι οι συνώνυμοι Άγιοι με το όνομα "Πορφύριος"τιμούνται με ομώνυμο παρεκκλήσιο εντός του Ιερού Ναού. (Photo: Ραφαήλ Μποφίλιος, www.rbphotography.gr)

[14] Οι Άγιοι Πορφύριος Επίσκοπος Γάζης, Πορφύριος ο μάρτυς και Πορφύριος ο από μίμων. Ψηφιδωτή τοιχογραφία στον Ιερό Ενοριακό Ναό Αγίου Ανδρέου Δήμου Αγίας Παρασκευής Αττικής.

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση υπό την απαραίτητη προϋπόθεση της αναφοράς του συγγραφέα και του ιστολογίου πρώτης δημοσίευσης kallimasia.blogspot.gr 
↧

Τα αποτελέσματα της Γενικής Συνέλευσης του Ι.Σ.Κ.Ε.

March 1, 2016, 2:39 pm
$
0
0
28-2-2016
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Την Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016 πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη ετήσια Γενική Συνέλευση του Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος, στη φιλόξενη ενοριακή αίθουσα του Ιερού Ναού Αγίου Κοσμά Αιτωλού Αμαρουσίου της Ιεράς Μητροπόλεως Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού.

Προ της ενάρξεως των εργασιών έγινε προσευχή και τελέστηκε επιμνημόσυνη δέηση υπέρ αναπαύσεως πάντων των κεκοιμημένων μελών του Ι.Σ.Κ.Ε.


Τις εργασίες της Γ.Σ. διηύθυνε ο Αντιπρόεδρος του Ι.Σ.Κ.Ε. π. Ευάγγελος Φεγγούλης, λόγω ασθενείας του προέδρου, π. Ιωάννου Κατωπόδη, ο οποίος καλωσόρισε τα μέλη του Ι.Σ.Κ.Ε. καθώς και την αντιπροσωπεία της Ένωσης Συνδέσμων Κληρικών Κρήτης με επικεφαλής τον πρόεδρό της π. Ζαχαρία Αδαμάκη.

Ο π. Ευάγγελος αφού κατέθεσε ενδιαφέρουσες προτάσεις για την πορεία του Συνδέσμου κάλεσε στο βήμα τον κεντρικό ομιλητή, Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη Σπυρίδωνα Κατραμάδο, Γραμματέα της Σ. Ε. Προσκυνηματικών Περιηγήσεων της Ιεράς Συνόδου. Ο π. Σπυρίδων ανέπτυξε διεξοδικά το θέμα: «το σύγχρονο ποιμαντικό έργο του ιερέα».


Χαιρετισμό στη Γ. Σ. απηύθυνε εκ μέρους των Κληρικών της Κρήτης ο πρόεδρος της Ένωσης Συνδέσμων Κληρικών Κρήτης πατήρ Ζαχαρίας Αδαμάκης. Ο π. Ζαχαρίας επεσήμανε ότι είναι η τρίτη φορά που βρίσκονται παρέα με τον Ι.Σ.Κ.Ε. Στην Εκκλησία της Κρήτης υπάρχουν ήδη 8 Σύνδεσμοι στις 9 Μητροπόλεις, οι οποίοι συνέστησαν την Ένωση, η οποία εκπροσωπεί 900 κληρικούς, αφού κάθε κληρικός όταν χειροτονείται γίνεται αυτοδίκαια μέλος του τοπικού Συνδέσμου. Ο π. Ζαχαρίας παρέθεσε στη συνέχεια τις θέσεις-αιτήματα της Ένωσης, οι οποίες συμπίπτουν με τις θέσεις-αιτήματα του Ι.Σ.Κ.Ε. και κάλεσε σε συμπόρευση για την επίτευξή τους.

Ακολούθως το λόγο έλαβε ο πρώην πρόεδρος του Ι.Σ.Κ.Ε. π. Γεώργιος Σελλής, ο οποίος κατέθεσε την εμπειρία του για τους λόγους που οι κληρικοί της Ελλαδικής Εκκλησίας δεν έχουν πυκνώσει τις τάξεις του Ι.Σ.Κ.Ε. ή και εμποδίζονται σε αυτό.


Σύμφωνα με την ημερήσια διάταξη το λόγο έλαβαν ο πρόεδρος της Εξελεγκτικής Επιτροπής π. Αντώνιος Χρήστου και ο Ταμίας του Ι.Σ.Κ.Ε. π. Μιχαήλ Μετζάκης για τον Απολογισμό του οικονομικού έτους 2015. Ο Απολογισμός και η έκθεση της Εξ. Ε., καθώς και ο Προϋπολογισμός του 2016, που παρουσίασε ο Ταμίας, εγκρίθηκαν ομόφωνα. 

Την απαρίθμηση των προς ψήφιση και λήψη απόφασης ζητημάτων επεχείρησε ο εκπρόσωπος τύπου, π. Γεώργιος Κωνσταντίνου, αναπτύσσοντας περαιτέρω τα προς ψήφιση θέματα.


Ο π. Ευάγγελος Φεγγούλης, εκπρόσωπος του Ι.Σ.Κ.Ε. στο ΤΠΔΥ ενημέρωσε για θέματα που αφορούν στην απειλούμενη κατάργηση της οικονομικής αυτοτέλειας του ταμείου μας, της χορήγησης του εφάπαξ, τα νέα μισθολογικά κλιμάκια. 

Η Γενική Συνέλευση ύστερα από την ενημέρωση και τη γόνιμη συζήτηση που ακολούθησε αποφάσισε ομόφωνα:

1.Ο Ιερός Σύνδεσμος Κληρικών Ελλάδος από κοινού με την Ένωση Συνδέσμων Κληρικών Κρήτης εκφράζουν τη συμπαράστασή τους στους δίκαιους αγώνες του λαού για εργασία και αξιοπρέπεια, σε όλο τον αγροτικό κόσμο, αλλά και σε κάθε επαγγελματική ομάδα που αγωνίζεται για τα δίκαιά της.

2.Με αφορμή τη σχετική εγκύκλιο της Δ.Ι.Σ. περί πλήρους απαγορεύσεως της οπλοκατοχής και οπλοχρησίας, η Γ. Σ. του Ι.Σ.Κ.Ε. έχοντας υπόψη τις διαμαρτυρίες κληρικών σε όλη την Ελλάδα, εκφράζει την αντίθεσή της, καθώς θεωρεί ότι μια τέτοια απαγόρευση προσβάλλει τα δικαιώματα των κληρικών ως ελευθέρων πολιτών, την ιστορία και προσφορά του ιερού κλήρου στους αγώνες του Έθνους και δηλώνει την πρόθεσή του Ι.Σ.Κ.Ε. να προσφύγει εναντίον της εγκυκλίου στο Σ.τ.Ε.

3.Ο Ι.Σ.Κ.Ε. θα προασπίσει το δικαίωμα των μελλοντικών συνταξιούχων κληρικών έναντι της απόπειρας κατάργησης της οικονομικής αυτοτέλειας του ταμείου (Τ.Π.Ο.Ε.Κ.Ε.) ενώ θα παρέμβει προς κάθε κατεύθυνση και προς τη Δικαιοσύνη για το σκοπό αυτό. 


ΕΚ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΥΠΟΥ
↧
Search

Αποφάσεις πρώτης συνεδρίας της Δ.Ι.Σ. για το μήνα Μάρτιο

March 1, 2016, 2:47 pm
$
0
0
Συνήλθε σήμερα Τρίτη, 1 Μαρτίου 2016, στην πρώτη Συνεδρία Της για τον μήνα Μάρτιο, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, υπό την Προεδρία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου.

Κατά τη σημερινή Συνεδρία: 
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος επικύρωσε τα Πρακτικά της Εξουσιοδοτήσεως.

- Με αφορμή την αναφορά του Σεβ. Μητροπολίτου Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας κ. Γαβριήλ σχετικά με τις αντιδράσεις που προκάλεσαν οι επισκέψεις του σε σχολεία της Μητροπολιτικής Περιφερείας του, έγινε έντονη συζήτηση στη Δ.Ι.Σ., η οποία εξέφρασε ομοφώνως την έντονη δυσφορία της για τις αντιδράσεις αυτές. Γι’ αυτό αποφάσισε να υπάρξει επικοινωνία του Μακαριωτάτου Προέδρου Της με τον εξοχώτατο Πρόεδρο της Κυβερνήσεως κ. Αλέξιο Τσίπρα, στον οποίο και θα επιδώσει σχετική επιστολή εκ μέρους της.

- Η Ιερά Σύνοδος παρατηρούσα με θλίψη τα ατελείωτα καραβάνια προσφύγων, τα οποία κατακλύζουν τη μικρή μας χώρα, επιθυμεί να απευθύνει έκκληση σε κάθε άνθρωπο καλής θελήσεως, ώστε αφ’ ενός μεν να σταματήσει ο αδελφοκτόνος πόλεμος στην ευρύτερη περιοχή της Συρίας, να πάψουν οι άνθρωποι να ξεριζώνονται από τις εστίες τους, αλλά και να υποστηριχθούν οι ήδη πρόσφυγες στην ανακούφιση του πόνου τους. Την έκκλησή της αυτή η Ιερά Σύνοδος την συγκεκριμενοποιεί με σαφείς επιστολές προς τον κ. Jean-Claude Juncker, Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών και Αρχηγούς Εκκλησιών, ώστε από κοινού άνθρωποι με αρμοδιότητα αλλά και κοινωνική επιρροή, να εργασθούν για την επίλυση του μεγαλύτερου προβλήματος που δημιουργήθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Επιπλέον, η Εκκλησία της Ελλάδος θέλει υπευθύνως να καταθέσει την πρόθεσή της να συνεχίσει να βοηθά συντελώντας στην ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου. Το έπραξε συνειδητά σε όλη τη δισχιλιετή πορεία της, το πράττει και σήμερα, και θα συνεχίσει να το πράττει όσο οι περιορισμένοι πόροι της και η μεγάλη καρδιά του λαού μας το επιτρέπουν. Δηλώνει όμως, ότι κατανοούσα τη σχετική θέση της Ελληνικής Πολιτείας, θεωρεί πως το προσφυγικό πρόβλημα δεν μπορεί η μικρή μας πατρίδα, όσο φιλόξενη και αν είναι, να το αντιμετωπίσει μόνη. Για τον λόγο αυτό, απαραίτητη είναι η επίδειξη ευρωπαϊκής αλληλεγγύης προς τη χώρα μας, πρώτιστα με την επανεξέταση των αποφάσεων για φράκτες αλλά και με ουσιαστικές προσπάθειες για ανάσχεση των προσφυγικών ροών.

Τέλος, η Εκκλησία της Ελλάδος εκφράζει τη βαθειά της λύπη για την εκατόμβη των θυμάτων που ο πόλεμος και η προσφυγιά έχουν προκαλέσει και εύχεται υπέρ αναπαύσεως των ψυχών όλων των θυμάτων, αλλά και υπέρ αποκαταστάσεως της ειρήνης στο σύμπαντα κόσμο.

- Η Ιερά Σύνοδος έλαβε γνώση του νέου νόμου 4368/2016, με τον οποίο: α) νομοθετείται η υποχρεωτικότητα της δηλωθείσας επιθυμίας του νεκρού για τον τύπο τελετής της κηδείας του, αρκεί να μην προσκρούει στη δημόσια τάξη, δημόσια υγεία και τα χρηστά ήθη, β) ρυθμίζεται η χωροθέτηση αποτεφρωτήριων ή τεφροφυλακείων μέσα σε κοιμητήρια (ακόμα και εάν ανήκουν κατά κυριότητα σε Ενορίες) και επιτρέπεται η ελεύθερη διασπορά ανθρώπινης τέφρας στην θάλασσα ή σε υπαίθριους χώρους εκτός κατοικημένων περιοχών. Παρατηρείται ότι η επιλογή της χριστιανικής κήδευσης, εάν συνδυασθεί με την επιλογή της αποτεφρώσεως, προσκρούει στις παραδόσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας, περί των οποίων ο νομοθέτης σιωπά. Η Ιερά Σύνοδος είχε ζητήσει από τον αρμόδιο Υπουργό με επιστολή, η οποία έτυχε αδιαφορίας, να προστεθεί επιφύλαξη υπέρ των κανόνων και παραδόσεων κάθε θρησκευτικής κοινότητας. 

Η Ιερά Σύνοδος θεωρεί τις παραπάνω διατάξεις ως αντισυνταγματικές. Η Πολιτεία οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι η θρησκευτική ελευθερία ισχύει για όλους, επομένως νομοθετικά μέτρα προς όφελος όσων είναι άθεοι ή θρησκευτικά αδιάφοροι, δεν μπορούν να επιβληθούν στην πλειοψηφούσα θρησκευτική κοινότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Διευκρινίζεται προς απόκρουση ψευδολόγων διαδόσεων, ότι τα έσοδα όλων των κοιμητηρίων των αστικών κέντρων εισπράττουν κατά νόμον οι τοπικοί Δήμοι και σε κάθε περίπτωση, εάν ήθελε η Εκκλησία να μην μειωθούν τα δήθεν έσοδά της, θα συμφωνούσε και δεν θα διαφωνούσε με την τέλεση κηδεύσεως και μνημοσύνων για όσους επιλέγουν την αποτέφρωση. 

Η Δ.Ι.Σ. ασχολήθηκε επίσης με τρέχοντα υπηρεσιακά θέματα.

Εκ της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου
↧
↧

Ταπείνωση καὶ παγίδες τοῦ διαβόλου

March 1, 2016, 3:01 pm
$
0
0
Ἡ ταπείνωση μοιάζει μὲ τὸν ἀνελκυστήρα ποὺ ἀνεβάζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴ γῆ στὸν οὐρανό. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ πατέρες τὴν ὀνομάζουν «ὑψοποιό». Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει ταπεινὸ φρόνημα εἶναι ἀγαπητὸς στὸν Θεὸ, ποὺ τὸν θέτει πάντοτε ὑπὸ τὴν προστασία Του. Μᾶς τὸ ὁμολογεῖ ὁ ἴδιος διὰ τοῦ στόματος τοῦ Προφήτη Ἡσαΐα: «Ἐπί τινα ἐπιβλέψω, ἀλλ’ εἰ ἐπὶ τὸν ταπεινὸν καὶ ἡσύχιον καὶ τρέμοντα τοὺς λόγους μου» (Ἡσ. ξστ΄ 2). Καὶ τοῦτο γιατὶ ὡς ἀρετὴ ἡ ταπείνωση ἀποτελεῖ τὸ θεμέλιο ὅλων τῶν ἄλλων. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παροτρύνει νὰ ἐνδυθοῦμε «σπλάγχνα οἰκτιρμῶν, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν» (Κολασ. γ΄ 12). 

Ἡ ταπεινοφροσύνη πηγάζει ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους μας καὶ διαφέρει ἀπὸ τὴν ταπεινολογία ἢ τὴν ταπεινοσχημία ποὺ ὄχι μόνο δὲν χαριτώνει τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ τὸν κάνει μισητὸ στὸν Θεό μας, ὁ ὁποῖος «ταπεινοῖς δίδωσι χάριν» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 5). Ὁ Γέροντάς μας Γαβριήλ, ἀπὸ τὴν Κύπρο, μᾶς νουθετοῦσε λέγοντας: «Ὀφείλουμε μὲ ταπείνωση νὰ διερχόμεθα τὶς ἡμέρες μας καὶ ὅλη μας τὴ ζωὴ μὲ ἀγάπη πρὸς πάντας ποιοῦντες τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου». Καὶ αὐτὴ ἡ ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν μας προϋποθέτει ταπείνωση. Ἡ ὁμολογία ἐνώπιον τοῦ πνευματικοῦ αὐτὸ τὸ σκοπὸ ἔχει· καὶ ἄν παραλείψουμε κάτι ὁ πνευματικὸς δὲν ἔχει εὐθύνη· ὁ Θεὸς τὰ ξέρει ὅλα καὶ ὁ ἐξομολογούμενος ταπεινώνεται καὶ μισθὸ παίρνει γιὰ τὰ χάρισμα τῆς ταπεινοφροσύνης.

Ὁ ὑπερήφανος ἄνθρωπος δὲν κρύβει μέσα του καθαρότητα, ἀλλὰ βόρβορο ἀνομιῶν, πλεονεξίας, φθόνου, μίσους, μισαλλοδοξίας, κακίας, ἐμπαθείας καὶ γίνεται κατοικητήριο ἀκαθάρτων πνευμάτων. Ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ ἔρχεται μόνο στοὺς ταπεινοὺς ἀνθρώπους, αὐτοὺς ποὺ διαπνέονται ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τοὺς ἄλλους καὶ θυσιαστικὸ φρόνημα. Ὅταν ἱκανοποιοῦμε τὸ δικό μας θέλημα ἔχουμε ἐγωϊσμὸ καὶ δὲν μποροῦμε νὰ ἀγαποῦμε. Ὁ Θεὸς θέλει ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ νὰ ἔχουμε ταπείνωση, γιὰ νὰ ἀναπληρώσουμε τὸ «ἐκπεσὸν τάγμα» τοῦ ἑωσφόρου. Αὐτὸ τὸ ξέρει καὶ ὁ διάβολος, γι᾽ αὐτὸ ἀπὸ μικρὰ ἀκόμη παιδιὰ μᾶς πειράζει καὶ βάζει μέσα μας τὸ δηλητήριο τῆς ὑπερηφανείας, γιὰ νὰ μὴν μποροῦμε νὰ προχωροῦμε στὸ δρόμο τῆς σωτηρίας. 

Ὁ ταπεινὸς ἅγιος Γέροντας Διονύσιος, ὁ Κολιτσιώτης, τόνιζε ἰδιαίτερα, ὅτι πρέπει νὰ πολεμοῦμε τὸν ἐγωϊσμὸ καὶ νὰ ἀγαποῦμε τὴν ταπείνωση ποὺ φέρνει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μέσα μας. Συνήθιζε νὰ λέει ὅτι, «ἂν ἔχεις ταπείνωση, ἔχεις ὅλες τὶς ἀρετὲς μέσα σου. Ὁ Σατανᾶς μᾶς πολεμάει νύχτα καὶ ἡμέρα μὲ τὸν ἐγωϊσμὸ καὶ τὴν ὑπερηφάνεια. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει ἐγωϊσμὸ δὲν μπορεῖ νὰ σωθεῖ καὶ μένει πάντα μακριὰ ἀπὸ τὸν Κύριο. Τὸ ταπεινὸ φρόνημα φέρνει τὸ θεῖο φωτισμὸ καὶ τὴν διάκριση».

Ὁ Γέροντας Διονύσιος ἦταν κάτοχος τῆς μεγαλύτερης ἀρετῆς ποὺ ἐκπορεύεται ἀπὸ τὴν ταπείνωση, τῆς ἀρετῆς τοῦ «δοῦλος Θεοῦ εἰμι». Λέγεται ὅτι ὁ Γέροντας Σωφρόνιος ἀπὸ τὸ Ἔσσεξ σὲ μιὰ σύναξη ρώτησε ποιὰ εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀρετή. Ὁ ἕνας εἶπε ἡ ταπείνωση. Ὄχι τοῦ ἀπάντησε. Ἄλλος εἶπε ἡ ἀγάπη. Ὄχι πάλιν εἶπε. Ἄλλος ἀνέφερε τὴν ὑπακοή. Οὔτε αὐτὴ ξαναεῖπε. Ἐ, τότε ποιὰ εἶναι, τοῦ εἶπαν. Ἡ πιὸ μεγάλη ἀρετὴ ἀπάντησε, εἶναι ἐκείνη τὴν ὁποία ὁ Κύριος, μᾶς δίδαξε λέγοντας ὅτι «ὅταν ποιήσητε πάντα τα διαταχθέντα ὑμῖν, δηλαδὴ ἀγάπη καὶ ταπείνωση καὶ ὑπακοή, νὰ λέτε ὅτι, «δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, ὅ,τι ὀφείλωμεν ποιῆσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. ιζ΄ 10). Κάποτε ρωτήθηκε ὁ Γέροντας Διονύσιος: «Γέροντα ποιὸς εἶναι ὁ βασικός σας ἀγώνας σὰν ἀσκητής; Οἱ ἀγρυπνίες, οἱ μετάνοιες, ἡ εὐχή, ἡ διακονία»; 

Καὶ ἐκεῖνος ἀπάντησε. «Προσπαθῶ νὰ μὴν κατακρίνω κανένα, νὰ μέμφομαι τὸν ἑαυτό μου ὅτι εἶμαι ὁ πιὸ ἁμαρτωλὸς καὶ νὰ κάνω αὐτὸ ποὺ ἔχω χρέος νὰ κάνω σὰν δοῦλος Χριστοῦ. Ἔτσι καὶ ἐσεῖς νὰ αὐτομέμφεστε, ὅτι εἶστε οἱ πιὸ ἁμαρτωλοί, ἔστω κι ἂν κάνετε ὅλες τὶς ἀρετές, ἔστω κι ἂν τηρεῖτε ὅλες τὶς ἐντολές. Νὰ σκέφτεστε ὅτι εἴσαστε δοῦλοι Χριστοῦ καὶ κάνετε αὐτὸ ποὺ ἔχετε χρέος νὰ κάνετε».

Οἱ ἄνθρωποι, ἔλεγε ὁ Γέροντας, «καλὸ εἶναι νὰ ἀποκτοῦν ὡς θεμέλιο τὴν ταπεινοφροσύνη! Δυστυχῶς, οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας στεροῦνται ταπεινοῦ φρονήματος καὶ ἀνατρέφουν τὰ παιδιά τους, ἀκόμη ἀπὸ τὴ βρεφική τους ἡλικία, μὲ ἀλαζονεία. Τοὺς καυχησιολογοῦν καὶ τοὺς ἀποτυπώνουν στὴν ψυχή τους τὴν ἀντίληψη ὅτι εἶναι “ξεχωριστὰ παιδιά”, εἶναι μοναδικὰ παιδιά, εἶναι πριγκηπόπουλα, καὶ ἔτσι σακατεύουν τὴν εὐαίσθητη ψυχή τους. Βάζουν μέσα τους τὴ σφραγίδα τῆς ἀλαζονείας, ἀπὸ τὴν ὁποία μὲ πολὺ μεγάλη δυσκολία καὶ κόπο ἀπαλλάσσονται. 

Ὁ Ὅσιος Ἀντώνιος ὁ Μέγας, πίστευε ὅτι μόνη της ἡ ταπείνωση ἔχει τὴ δύναμη νὰ νικήσει τοὺς δελεασμοὺς τοῦ πονηροῦ, ἀφοῦ αὐτὴ εἶναι ἡ ἀνοιχτὴ πύλη τῆς ἀγάπης. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη διέκρινε καὶ τὸν Γέροντα Διονύσιο τῆς Κολιτσοῦς, ὁ ὁποῖος ὅταν ἐπιτιμοῦσε κάποιον ἀδελφό, πράγμα ποὺ τὸ ἔκανε πολὺ σπάνια, δὲν ἔλεγε ὅπως ἐμεῖς, ἀνόητε, βλάκα, χαζέ, ἀναίσθητε, καὶ ἄλλα παρόμοια, ἀλλὰ ἔλεγε τὴν ἑξῆς φράση ποὺ δὲν ἔθιγε: «Βρέ, μὴ θεοποιημένε μὲ τὸ μυαλό!». Αὐτὸς ὁ τρόπος ἐπιτιμήσεως ἐξέφραζε τὴν μὲ ταπείνωση ἀγάπη καὶ διάκριση τοῦ Γέροντος, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐντελῶς τὸ νοῦ του στὸ Θεὸ καὶ ἡ ἀγάπη του τοῦ ἀπαγόρευε νὰ κρίνει τὸν ἀδελφό του. 

Ἡ ταπείνωση ἔχει μεγάλη δύναμη καὶ διαλύει τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου. Εἶναι τὸ πιὸ δυνατὸ σὸκ γιὰ τὸν διάβολο. Ὅπου ὑπάρχει ταπείνωση, δὲν ἔχει θέση ὁ διάβολος. Καὶ ὅπου δὲν ὑπάρχει διάβολος δὲν ὑπάρχουν πειρασμοί. Μιὰ φορὰ ἕνας ἀσκητὴς ζόρισε ἕνα ταγκαλάκι νὰ πεῖ τὸ «Ἅγιος ὁ Θεός…» Εἶπε τὸ ταγκαλάκι «Ἅγιος ὁ Θεός, ἅγιος ἰσχυρός, ἅγιος ἀθάνατος» καὶ σταμάτησε ἐκεῖ. Τὸ «ἐλέησον ῆμᾶς» δὲν τὸ ἔλεγε. Πές: «ἐλέησον ἡμᾶς», ἐπέμενε ὁ ἀσκητής. Ἐκεῖνο τίποτα! Ἂν τὸ ἔλεγε, θὰ γινόταν Ἄγγελος. Ὅλα τὰ λέει τὸ ταγκαλάκι, τὸ «ἐλέησον ἡμᾶς» δὲν τὸ λέει, γιατὶ χρειάζεται ταπείνωση. Τὸ «ἐλέησόν με» κρύβει ταπείνωση καὶ μὲ αὐτὴ δέχεται ἡ ψυχὴ τὸ μέγα ἔλεος τοῦ Θεοῦ ποὺ ζητάει.

Ὅ,τι καὶ νὰ κάνουμε, ταπείνωση, ἀγάπη καὶ ἀρχοντιὰ χρειάζονται. Τὰ πράγματα εἶναι ἁπλᾶ. Ἐμεῖς τὰ κάνουμε δύσκολα. Ὅσο μποροῦμε στὴ ζωή μας νὰ κάνουμε ὅ,τι εἶναι δύσκολο στὸ διάβολο καὶ εὔκολο στὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ταπείνωση δυσκολεύουν τὸν διάβολο καὶ εὐκολύνουν τὸν ἄνθρωπο. Ἕνας φιλάσθενος ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ κάνει ἄσκηση, μπορεῖ νὰ νικήσει τὸν διάβολο μὲ τὴν ταπείνωση. Σὲ κλάσμα τοῦ δευτερολέπτου μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ γίνει Ἄγγελος ἢ ταγκαλάκι. Πῶς; Μὲ τὴν ταπείνωση ἢ τὴν ὑπερηφάνεια. Μήπως χρειάσθηκαν ὦρες γιὰ νὰ γίνει ὁ Ἑωσφόρος ἀπὸ Ἄγγελος διάβολος; Μέσα σὲ δευτερόλεπτα ἔγινε ἡ κάκιστη ἀλλοίωση καὶ ἡ πτώση. Ὁ εὐκολότερος τρόπος γιὰ νὰ σωθοῦμε εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ταπείνωση. Γι’ αὐτὸ ἀπὸ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ταπείνωση νὰ ἀρχίσουμε τὸν ἀνηφορικὸ τῆς ἀρετῆς Γολγοθᾶ καὶ νὰ εἴμαστε σίγουροι ὅτι Κυρηναῖο μας θὰ ἔχουμε πάντοτε τὸν ἴδιο τὸν Κύριό μας. 

Ὅταν μᾶς ταπεινώνουν οἱ ἄλλοι καὶ τὸ δεχόμαστε, τότε ἔχουμε πραγματικὴ ταπείνωση ποὺ δὲν μένει στὰ λόγια, ἀλλὰ γίνεται πράξη. Μιὰ φορὰ ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς, ὁ Αἰτωλός, ρώτησε τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἶχαν συγκεντρωθεἶ γύρω του: «Ποιός ἀπὸ ἐσᾶς δὲν ἔχει ὑπερηφάνεια;». «Ἐγώ», εἶπε κάποιος. «Ἔλα ἐδῶ ἐσὺ ποὺ δὲν ἔχεις ὑπερηφάνεια, τοῦ λέει. Κόψε τὸ μισὸ μουστάκι καὶ πήγαινε στὴν πλατεία». «Ἀ, αὐτὸ δὲν μπορῶ νὰ τὸ κάνω», τοῦ ἀπαντᾶ. «Ἐ, τότε δὲν ἔχεις ταπείνωση», τοῦ λέει. Ἤθελε μὲ αὐτὸ ὁ Ἅγιος νὰ πεῖ, ὅτι χρειάζεται ἔμπρακτη ταπείνωση.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος βλέπει τὸν ἑαυτό του πιὸ κατώτερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους τότε βγαίνει ἐπάνω στὸν Οὐρανό. Ἐμεῖς, δυστυχῶς, συγκρίνουμε τὸν ἑαυτό μας μὲ τοὺς ἄλλους καὶ βγάζουμε συμπεράσματα ὅτι εἴμαστε ἀνώτεροι ἀπὸ ἐκείνους. Ὅταν ποῦμε «Δὲν εἶμαι σὰν κι αὐτόν», μοιάζουμε μὲ τὸ Φαρισαῖο ποὺ ἔλεγε στὸ Θεό: «Δὲν εἶμαι σὰν κι’ αὐτὸν τὸν Τελώνην». Ἀπὸ τὴ στιγμή, ὅμως, ποὺ ἔχουμε τὸ λογισμό, ὅτι ὁ ἄλλος εἶναι κατώτερος ἀπὸ ἐμᾶς, δὲν μποροῦμε νὰ βοηθηθοῦμε στὴν ἄνοδο τῆς κλίμακος τῆς ἀρετῆς. Παραμένουμε στὰ πρῶτα σκαλοπάτια, ἂν δὲν παρασυρόμαστε καὶ πιὸ κάτω, μὲ πτώση ἑωσφορική.

Ὅποιος ἀγωνίζεται γιὰ τὴν πρόοδο τὴν πνευματική, δὲν βλέπει τὴν πρόοδό του, ἀλλὰ μόνο τὶς πτώσεις του. Οἱ ταπεινοὶ καὶ ἀφανεῖς ἀγωνιστὲς εἶναι αὐτοὶ ποὺ φυλάσσουν τὸν πνευματικό τους θησαυρό στὸ θησαυροφυλάκιο τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ μεγάλη χαρὰ νὰ νιώθουμε ὅταν ζοῦμε στὴν ἀφάνεια, γιατὶ τότε θὰ δοῦμε πρόσωπο Θεοῦ στὴν ἄλλη ζωὴ καὶ θὰ νιώθουμε καὶ ἀπ’ αὐτὴ τὴ ζωὴ τὴν παρουσία Του δίπλα μας.

Ὅταν ὑπάρχει ταπείνωση ὁ διάβολος δὲν μπορεῖ νὰ ρίξει τὴν ψυχή. Ὁ ταπεινὸς δὲν πέφτει, γιατὶ πετάει χαμηλὰ καὶ ἂν πέσει θὰ πέσει στὰ μαλακά. Ἀντίθετα ὁ ὑπιπέτης, ὁ ἐγωϊστὴς ποὺ πετάει στὰ ὑψηλά, ὅταν πέσει ἡ πτώση του θὰ εἶναι θανατηφόρα. Ὁ Γερο- Ἀββακοὺμ ὁ Λαυρεώτης, ὅταν ἀσκήτευε στὴν ἔρημο τῆς Βίγλας, τί εἶχε πάθει! Μιὰ ἡμέρα ποὺ ἔκανε προσευχὴ μὲ τὸ κομβοσχοίνι ἐπάνω σὲ ἕνα βράχο τοῦ παρουσιάζεται ξαφνικὰ ὁ διάβολος ὡς «ἄγγελος φωτός». «Ἀββακούμ, τοῦ λέει, μὲ ἔστειλε ὁ Θεὸς νὰ σὲ πάρω στὸν Παράδεισο, γιατὶ ἔγινες πιὰ ἄγγελος. Ἔλα νὰ πετάξουμε». «Μά, ἐσὺ ἔχεις φτερά, τοῦ λέει ὁ Γέροντας, ἐγὼ πῶς θὰ πετάξω;». Καὶ ὁ δῆθεν ἄγγελος τοῦ λέει: «Καὶ ἐσὺ ἔχεις φτερά, ἀλλὰ δὲν τὰ βλέπεις». Τότε ὁ Γερο-Ἀββακοὺμ ἔκανε τὸ σταυρό του καὶ εἶπε μὲ ταπεινὸ φρόνημα: «Παναγιά μου, τί εἶμαι ἐγώ, γιὰ νὰ πετάξω;». Ἀμέσως ὁ δῆθεν ἄγγελος ἔγινε ἕνα μαῦρο παράξενο κατσίκι μὲ φτερὰ σὰν τῆς νυχτερίδας καὶ ἐξαφανίσθηκε.

Βλέπετε πῶς μὲ τὴν ταπείνωση μποροῦμε νὰ καταλάβουμε τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου;

Δρ Χαραλαμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας
↧

Η ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (και τα από αυτή απορρέοντα περί της Ι. Σκήτης των Αγίων Πατέρων της Χίου)

March 7, 2016, 9:47 pm
$
0
0
Του Γεωργίου Φωτ. Παπαδόπουλου

Το ζήτημα του παλαιού ημερολογίου, δηλαδή η εμμονή κάποιων στο να τιμούν το εορτολόγιο της Εκκλησίας μας κατά 13 ημέρες αργότερα, έχει ταλανίσει την Εκκλησία μας εδώ και αιώνες, με αποκορύφωμα – για την Εκκλησία της Ελλάδος– τα τελευταία περίπου 90 χρόνια.

Για το συγκεκριμένο θέμα έχουν γραφεί τόμοι ολόκληροι και από κάθε πλευρά, αποκαλύπτοντας τις πλάνες και τις μεθοδείες πολλών εκμεταλλευτών του. Να αναφέρω, επίσης, ότι, με το ζήτημα αυτό έχω καταπιαστεί κι άλλες φορές, το 1995, το 1997 και το 2004 και δεν είναι η πρώτη φορά που παραθέτω δημόσια τις –όποιες– απόψεις μου περί τούτου. Είχα ασχοληθεί επισταμένως και κατά την εκπόνηση εργασίας στην Δ΄τάξη (μεταλυκειακό τμήμα) του Εκκλησιαστικού Λυκείου.

Οι παλαιοημερολογίτες (αυτοτιτλοφορούμενοι και ως Γ.Ο.Χ. ή Π.Ε- <<Γνήσιοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί>> ή <<Παλαιού Εορτολογίου>> ή <<Ενιστάμενοι>>- λες και όλοι οι υπόλοιποι είναι νόθοι ή "κάλπικοι"…) ενίοτε συνδυάζουν την απόσχισή τους από την Κανονική, νόμιμη και επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία επικαλούμενοι ότι αγωνίζονται ενάντια στον Οικουμενισμό και τα οικουμενικά ρεύματα που εκφράζουν κάποιοι Κληρικοί. Βέβαια, δεν φρόντισαν να μάθουν τι ακριβώς αναφέρουν οι Ιεροί Κανόνες περί τούτων, όπως -και το- με ποιο τρόπο η επίσημη Εκκλησία συμπράττει ή όχι στον Οικουμενισμό ή κάποιοι μεμονωμένοι Κληρικοί Της ως πρόσωπα και όχι ως θεσμός.

Πρέπει, λοιπόν, ξεκινώντας να πούμε ότι, ο Οικουμενισμός είναι παναίρεση και οποιοσδήποτε Κληρικός συμπράττει με αιρετικούς ή άλλους υπερασπιστές αλλότριων δοξασιών (σε προσευχητικό ή λειτουργικό στάδιο) είναι άξιος καθαίρεσης κατά τους ιερούς Κανόνες. Άλλο, όμως, αυτό και άλλο το ότι η Εκκλησία "νοθεύει"το δόγμα ή την πνευματική ακεραιότητά της από κινήσεις προσώπων. Έτσι, για να ξεκαθαρίσω τι εννοώ επισημαίνω ότι, μπορεί μεν ο τάδε ή ο δείνα Πατριάρχης να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του τις συμπροσευχές ή τον εναγκαλισμό με αιρετικούς ή αλλοθρήσκους, όμως αυτό δεν έπεται και την αλλοίωση του Ορθοδόξου φρονήματος ή ότι εμείς –ως Ορθόδοξο πλήρωμα– θα το δεχθούμε. Και συγκεκριμενοποιώ: Οι παλαιοημερολογίτες είναι πιο ζηλωτές από τον Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ ο οποίος μάχεται τον Οικουμενισμό σθεναρά και δημόσια; Είναι πιο ζηλωτές από τον Μητροπολίτη Κυθήρων Σεραφείμ; Είναι πιο ζηλωτές από τον Μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμία; Είναι πιο ζηλωτές από τον Μητροπολίτη Δρυινουπόλεως και Κονίτσης Ανδρέα; Είναι πιο ζηλωτές από τον Μητροπολίτη Αιτωλίας Κοσμά; Είναι πιο ζηλωτές από τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο; Είναι πιο ζηλωτές από τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβρόσιο; Όλοι αυτοί καθημερινά δεν μάχονται τον Oικουμενισμό; Οι χριστιανικές αδελφότητες, το μεγαλύτερο ποσοστό των Ορθοδόξων Χριστιανών, δεν μάχονται την παναίρεση του Οικουμενισμού; Αυτοί δεν είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι; Δεν αγωνίστηκε σθεναρά ο Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος (Καντιώτης), όταν το 1972 μαζί με τους Μητροπολίτες Παραμυθίας Παύλο (μετέπειτα Αγιάς και Συκουρίου) και Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιο έπαυσαν το μνημόσυνο του Πατριάρχη Αθηναγόρα, διαμαρτυρόμενοι για τον εναγκαλισμό του με τον Πάπα; Δεν έφυγαν από την επίσημη Εκκλησία, ούτε αποτειχίστηκαν, απεναντίας στηλίτευαν και τη δράση των παλαιοημερολογιτών. Ούτε το Ορθόδοξο φρόνημα αλλοιώθηκε, ούτε έπαθε κάτι η Ορθοδοξία. Δεν αγωνίστηκαν και αγωνίζονται μέχρι σήμερα εκατοντάδες Μητροπολίτες, Ιερείς, Μοναχοί και λαϊκοί; Συνεπώς, ημιμαθείς περί την ορθή πίστη αποδεικνύονται όσοι υποτιθέμενοι Γ.Ο.Χ. στηλιτεύουν την Εκκλησία μας και τους Κληρικούς Της ότι, ενώ δήθεν εκείνοι μάχονται τον Οικουμενισμό, εμείς έχουμε συσχηματιστεί και ταυτιστεί μαζί του !

Ερχόμαστε τώρα σε ένα σοβαρότατο ζήτημα που αφορά στην Αποστολική διαδοχή του ιερού Κλήρου. 

Καταρχήν να πούμε ότι, αλλαγές στο ημερολόγιο έχουν γίνει και άλλες στο διάβα της ιστορίας και δεν είναι μόνο οι 13 ημέρες που άλλαξαν στην Ελλάδα το 1923. Το ημερολόγιο είναι ένα μέσον το οποίο εφεύρε ο άνθρωπος για τη δική του εξυπηρέτηση και δεν αποτελεί πανάκεια για τη σωτηρία του. Ο ιερός απόστολος αναφέρει ότι, πρέπει να κινούμαστε <<εξαγοραζόμενοι τον χρόνον-καιρόν ότι αι ημέραι πονηραί εισιν>>, δηλαδή να μεριμνούμε ανά πάσα στιγμή για τη σωτηρία της ψυχής μας, διότι εδώ είμαστε προσωρινοί και δεν γνωρίζουμε πότε θα έλθει το τέλος, τόσο της επίγειας ζωής μας όσο και του κόσμου, με την Δευτέρα του Κυρίου Παρουσία, δηλαδή τη συντέλεια του χρόνου. Έτσι, αλλαγές στο ημερολόγιο υπήρξαν και άλλες τόσο προ Χριστού όσο και μετά Χριστόν. Το ημερολόγιο δεν συνιστά εφαρμογή καμίας παράδοσης στο χώρο της Εκκλησίας. Παράδοση μπορεί να συνιστά το Τυπικό της Εκκλησίας, η ζωή, ο χαρακτήρας, ο πνευματικός λόγος που απορρέει από τους Πατέρες Της, όχι όμως το ημερολόγιο.

Ερχόμαστε τώρα στους υποτιθέμενους "κληρικούς"του παλαιού ημερολογίου. Θα μιλήσουμε για την Ελλάδα (διότι στο εξωτερικό υπάρχουν πολλά ζητήματα που είναι αδύνατον να αναπτυχθούν σε ένα μόλις άρθρο). Οι Μητροπολίτες της Εκκλησίας οι οποίοι θεώρησαν αρχικά λανθασμένη την αλλαγή του ημερολογίου επέστρεψαν στην Κανονική Εκκλησία (νέο ημερολόγιο) και έμειναν τελικά μόλις ένας ή δυο στο παλαιό, δημιουργώντας σχίσμα στην Εκκλησία και παρασυναγωγή. Έτσι, έφθασαν σε σημείο να μην υπάρξει Αποστολική διαδοχή. Οι Γ.Ο.Χ., απευθυνόμενοι αρχικά σε Επισκόπους άλλων γειτονικών κρατών, που ακολουθούσαν το παλαιό ημερολόγιο, λάμβαναν την απάντηση ότι πρέπει να επιστρέψουν στην επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος και να χειροτονηθούν από τους Κανονικούς Επισκόπους Της τους οποίους και αναγνώριζαν. Τότε, εκείνοι εστράφησαν προς άλλες χώρες, εκμεταλλευόμενοι άλλα γεγονότα άσχετα με το ημερολόγιο. Δηλαδή, στα κράτη όπου επικρατούσε η αθεΐα και είχαν διωχθεί οι Χριστιανοί προς άλλες χώρες. Τούτο κυρίως υπήρχε στην πρώην Σοβιετική Ένωση όπου το καθεστώς δεν επέτρεπε την ανεξιθρησκία αλλά επέβαλλε την αθεΐα. Το Πατριαρχείο της Ρωσίας ακολουθούσε το παλαιό ημερολόγιο αλλά είχε εκκλησιαστική κοινωνία (<<κοινό Ποτήριο, δηλαδή αναγνώριση και συλλειτουργία>>) με όλες τις κατά τόπους Εκκλησίες του νέου ημερολογίου. Ο λόγος δηλαδή της διασποράς των Κληρικών της πρώην Σοβιετικής Ένωσης σε άλλα κράτη ήταν το γεγονός ότι τα άθεα καθεστώτα τους υποχρέωσαν να δραστηριοποιηθούν σε άλλα μέρη όπου υπήρχε ανεξιθρησκία. Έτσι, υπήρξαν οι λεγόμενοι <<Ρώσοι της διασποράς>>, Κληρικοί Κανονικοί οι οποίοι και αναγνώριζαν αλλά και αναγνωρίζονταν από την επίσημη Εκκλησία μέχρι κάποιο διάστημα. Σήμερα, όλοι αυτοί έχουν επιστρέψει στο επίσημο Πατριαρχείο Ρωσίας και ενώθηκαν με την Κανονική Εκκλησία. Να σημειώσουμε ότι, και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, και το Πατριαρχείο Ρωσίας, και το Άγιον Όρος, και δεκάδες ιερές Μονές και αδελφότητες ανά την Ελλάδα και τον κόσμο ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο, αλλά αναγνωρίζουν την επίσημη Εκκλησία (νέο ημερολόγιο) και έχουν εκκλησιαστική κοινωνία μαζί Της, ουδεμία δε σχέση έχουν με ψευδοκληρικούς και άλλους των Γ.Ο.Χ. Επίσης, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται να υπάρξει χειροτονία Κληρικού από μια Σύνοδο <<υπερορίως>> (δηλαδή εκτός των ορίων που αυτή ανήκει) για να μεταβεί ο Κληρικός αυτός αμέσως μετά (και γνωρίζοντάς το εκ προοιμίου, μάλιστα δίχως να υπάρχει Απόφαση κάποιας Συνόδου, έστω τοπικής, για τη χειροτονία) εκτός των ορίων που η Σύνοδός αυτή έχει αρμοδιότητα. Μια τέτοια χειροτονία είναι αντικανονική και άκυρη.

Από την Ελλάδα μετέβη κάποιος "κληρικός"των ΓΟΧ στην Αμερική, ονόματι Ακάκιος, από όπου επέστρεψε κατόπιν λέγοντας ότι "χειροτονήθηκε Επίσκοπος"από τους Ρώσους της διασποράς. Όμως, ουδεμία απόδειξη υπάρχει ότι χειροτονήθηκε από δύο ή τρεις Επισκόπους των Ρώσων της διασποράς, ουδεμία Απόφαση Συνόδου υπήρξε για να χειροτονηθεί, ουδεμία γνώση για το που χειροτονήθηκε, πότε και από ποιους Επισκόπους, εξυπηρετώντας ποιες ανάγκες, παρά μόνον μια βεβαίωση ενός Επισκόπου ο οποίος μάλιστα ακολουθούσε το παλαιό ημερολόγιο αλλά είχε κοινωνία με την επίσημη Εκκλησία (νέου ημερολογίου) και Την αναγνώριζε, συλλειτουργούσε δε με Επισκόπους Της. Έσπευσαν δε πολύ αργότερα (σχεδόν μια δεκαετία κατόπιν) νεότεροι "επίσκοποι-διάδοχοι"της αυτής "συνόδου"να αποφανθούν ότι αναγνωρίζουν την χειροτονία αυτή, δίχως και εκείνοι να κατονομάζουν από ποιους έγινε, που και πότε (τα σχετικά στοιχεία στη διάθεση όποιου το επιθυμεί). Τι είδους χειροτονία ήταν αυτή, εάν και εφόσον υπήρξε;

Το ίδιο συνέβη και στην Αθήνα, με κάποιο "επίσκοπο"Ματθαίο, ο οποίος θεώρησε τον εαυτό του μοναδικό (!!!) Ορθόδοξο Επίσκοπο επί της γης (άραγε αυτό είναι εωσφορικός εγωισμός ή σχιζοφρένεια;) που σε γνωστό ΄΄μοναστήρι΄΄ της ντροπής, στην Κερατέα, (έχει αποφανθεί η ελληνική δικαιοσύνη για το τι συνέβαινε εκεί με την κακοποίηση και θανάτωση ανηλίκων παιδιών, κ.α.) "χειροτόνησε"μόνος του "Επίσκοπο" (ωσάν να επρόκειτο για χειροτονία Διακόνου ή Πρεσβυτέρου) και κατόπιν άλλους, οδηγώντας άλλη μια μερίδα ανθρώπων σε σχίσμα και παρασυναγωγή. Αυτοί αποτελούν σήμερα την Νο 2 ή 3 παράταξη των εν Ελλάδι Γ.Ο.Χ. μεταξύ των 10 ή 12 !!!

Οι περισσότεροι, λοιπόν, Γ.Ο.Χ. εν Ελλάδι θεωρούν αυτούς τους ανωτέρω, ως πατέρες τους και ως δεχθέντες εξ αυτών την Αποστολική διαδοχή. Αστεία πράγματα για αμαθείς και ανίδεους περί την πίστη και τους Ιερούς Κανόνες. Ως λέγει και ο ιερός Απόστολος <<ζήλον Θεού έχουσι αλλ΄ ου κατ΄ επίγνωσιν>>. Άνθρωποι που, έχουν θεοποιήσει άλλους ανθρώπους, μη έχοντας επίγνωση για την πορεία του έμψυχου Σώματος της Εκκλησίας, οδηγούμενοι σε επικίνδυνους ατραπούς. 

Εξ αφορμής όλων τούτων να σημειώσουμε κάτι ακόμη: Ο μακαριστός Επίσκοπος Αστορίας Η.Π.Α. Πέτρος (Αστυφίδης), χειροτονηθείς από Επισκόπους των Ρώσων της Διασποράς, οσάκις επισκεπτόταν τη Χίο, θυμάμαι ότι (ως έφηβος που τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο μου βρισκόμουν στα κατηχητικά και τα γραφεία της Μητροπόλεως Χίου) ερχόταν στην Ιερά Μητρόπολη, έβλεπε τον –μακαριστό σήμερα– Μητροπολίτη μας, Διονύσιο, τον ασπαζόταν και ανέφερε τις δράσεις που θα ανέπτυσσε τις ημέρες της παραμονής του στη Χίο. Αναγνώριζε δηλαδή και τιμούσε τον Κανονικό και νόμιμο Επίσκοπο της Χίου. Και ο Μητροπολίτης μας (Διονύσιος) τον είχε επισκεφθεί στην Αμερική (στην Αστόρια) τουλάχιστον δυο φορές, όπου έγινε δεκτός με μεγάλη εγκαρδιότητα. Η δε Ιερά Μητρόπολις Χίου έδειχνε ΑΝΟΧΗ επί των όσων συνέβαιναν εδώ, κυρίως λόγω του ότι εκτιμούσε το πρόσωπο του Γέροντος π. Αμβροσίου, την αγαθή του προαίρεση και το έργο που επιτελούσε. Είχε διαφανεί ότι τον εμπιστεύεται ως φύλακα της Σκήτης και των λοιπών ιερών καθιδρυμάτων που επόπτευε. Αυτά για να μην παρεξηγούμεθα. Έχουν όλα τούτα καμία σχέση με τους Γ.Ο.Χ., και τις "συνόδους"τους; Πότε είχαμε στη Χίο Γ.Ο.Χ., πλην των περιπτώσεων τοπικών Κληρικών ή Μοναχών που όμως είχαν λάβει χειροτονίες από τον Κανονικό Μητροπολίτη Χίου και κουρές από Κληρικούς που χειροτονήθηκαν από τον Κανονικό Μητροπολίτη Χίου; Αναγνώσθηκε σε άρθρο στον τοπικό Τύπο ότι, ο σημερινός εγκαταβιών και φερόμενος ως Ηγούμενος επί της Σκήτης των Αγίων Πατέρων είναι διάδοχος του Γέροντος Παχωμίου. Από πού και ως πού; O π. Μωυσής τον οποίον επικαλούνται έζησε επί της Σκήτης και κατόπιν αποσκίρτησε για να μεταβεί στο Αγ. Όρος και να καταλήξει στην παρασυναγωγή του Ματθαίου, έχοντας μετακινηθεί σε αρκετές Μονές (φέρεται δε από τους Γ.Ο.Χ. και ως ιδρυτής τεσσάρων μοναστηριών τα οποία ακολουθούν τέσσερις διαφορετικές "συνόδους"των Γ.Ο.Χ. το καθένα !) Αυτά διδάχθηκε από τον Όσιο Παχώμιο, ο οποίος κατέλιπε εγγράφως συγκεκριμένες οδηγίες προς τους Μοναχούς του Προβατείου όρους να μην εγκαταλείψουν την Ι. Σκήτη; Ας αναζητήσουν οι ενδιαφερόμενοι τα προστάγματα του Οσίου Παχωμίου να δουν τι λέει (Περισσότερα στο βιβλίο του κ. Αντ. Χαροκόπου <<Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΧΩΜΙΟΣ>>, Χίος 2003). Η Σκήτη των Αγίων Πατέρων πότε είχε σχέση με όλους αυτούς; Η σημερινή "σύνοδος"των Γ.Ο.Χ. που ανήκουν έχει αποκηρύξει τους Ματθαιικούς !!! (ποιος, λοιπόν, κοροϊδεύει ποιον…!). Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με τον έτερο "επίσκοπο"Κάλλιστο Μακρή ο οποίος "μετακινήθηκε"από "σύνοδο"σε "σύνοδο"αποκηρυσσόμενος από την προηγούμενη ! Όταν οι μισοί έχουν καθαιρέσει και αποκηρύξει τους άλλους μισούς, για ποια Αποστολική διαδοχή και εκκλησιαστική κοινωνία μιλάμε; Ο Γέροντας Θεόδουλος (Γεντίδης), όπως και ο Διάκονος Γαλακτίων είχαν χειροτονηθεί από τον Μητροπολίτη Χίου Ιωακείμ Στρουμπή. Αναφέρθηκε, επίσης, από τη σεβαστή Γερόντισσα του Αγίου Κωνσταντίνου ότι, η Μονή δεν είχε δεχθεί τον Γέροντα Θεόδουλο έως ότου δήλωσε ότι αποκήρυξε την επίσημη Μητρόπολη Χίου και προσχώρησε στους Γ.Ο.Χ. Όμως, αυτό δεν ισχύει διότι, αφενός ήλκυε την ιεροσύνη από Επίσκοπο του νέου ημερολογίου (Ιωακείμ Στρουμπή) και αφετέρου στο ιστορικό αρχείο υπάρχουν έγγραφα που καταδεικνύουν ότι, ο Γέροντας Θεόδουλος ακόμη και επί Μητροπολίτου Παύλου Πολυμερόπουλου και επί Χρυσοστόμου Γιαλούρη αιτούνταν από τον κανονικό και νόμιμο Μητροπολίτη άδεια για τη διεκπεραίωση ζητημάτων της Μονής. Μάλιστα, από τον τοποτηρητή Μητροπολίτη Ιάκωβο Κλεομβρότου ζήτησε να συμπεριληφθεί η Σκήτη των Αγίων Πατέρων στο πρόγραμμα επισιτιστικής βοήθειας που διοργάνωνε το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) !!! Την δε έκτιση ποινής που έκανε, στη Μονή Υψηλού της Λέσβου, έπραξε κάνοντας ΥΠΑΚΟΗ στην ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ (και όχι όπως κάποιους άλλους που έφυγαν για άλλες περιοχές, για να γλιτώσουν και ίδρυσαν δικές τους "μονές"των Γ.Ο.Χ.). Αλλά και ο Γέροντας Κορνήλιος (Μαρμαρινός) ακολουθούσε το παλαιό ημερολόγιο με την αδελφότητά του (Αγία Σκέπη Χαλκειούς), όμως είχε εκκλησιαστική κοινωνία με την επίσημη Εκκλησία, συλλειτουργούσε δε με τον Μητροπολίτη Χίου Χρυσόστομο Γιαλούρη και τον Εφημέριο Χαλκείους π. Ιωάννη Πουλή. Κάτι αντίστοιχο ίσχυε για ένα διάστημα και με τον Άγιο Άνθιμο (Γέροντα Άνθιμο Βαγιάνο) στην Ιερά Μονή Παναγίας Βοηθείας όπου πάντοτε μνημόνευε τους Κανονικούς Μητροπολίτες Χίου (Ιερώνυμο Γοργία, Πολύκαρπο Βαρβάκη, Ιωακείμ Στρουμπή και Παντελεήμονα Φωστίνη). Το ίδιο δεν συνέβαινε στο Μοναστήρι στα Ψαρά; Το ίδιο δεν συνέβαινε στο Μοναστήρι στα Αγιάσματα; Το ίδιο δεν συνέβαινε ένα διάστημα και στο Μερσινίδι και τους Αγ. Αναργύρους Λαγκάδας; Που ήσαν τότε οι ψευδοΓΟΧ να έλθουν στη Χίο και μας θυμήθηκαν στην μετά π. Αμβρόσιο εποχή; Επίσης, ας μάθουν όσοι δεν γνωρίζουν ότι, και η σεπτή Γερόντισσα της Μονής Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Οινουσσών, Μαρία Μυρτιδιώτισσα (Κατίγκω) Πατέρα και η αγία θυγατέρα της, μοναχή Ειρήνη Μυρτιδιώτισσα (την οποία πολλάκις μνημονεύω, τιμώ, ευλαβούμαι και επικαλούμαι στη ζωή μου ως αγία μορφή), αλλά και ο σύζυγός της, μοναχός Ξενοφών (Πανάγος) Πατέρας είχαν ως Πνευματικό της οικογενείας τους αρχικά τον Γέροντα Ιερώνυμο της Αίγινας (Αποστολίδη) και κατόπιν τον π. Φιλόθεο (Ζερβάκο), Ηγούμενο της Ιεράς Μονής Ζωοδόχου Πηγής Λογγοβάρδας Πάρου. Ο π. Ιερώνυμος συμβούλευσε την Γερόντισσα να κτίσει τη Μονή στις Οινούσσες. Ακολούθησαν ως Μονή το παλαιό ημερολόγιο αλλά αρχικά οι Πνευματικοί και Ιερείς τους ήσαν Κληρικοί έχοντες εκκλησιαστική κοινωνία με την Κανονική Εκκλησία και χειροτονηθεί από Αρχιερείς Της (μάλιστα ο Γέροντας Ιερώνυμος Αποστολίδης χειροτονήθηκε Ιερέας από τον Μητροπολίτη Παντελεήμονα Φωστίνη-ως Μητροπολίτη Καρυστίας). Τα δε εγκαίνια της Ιεράς Μονής στις Οινούσσες τέλεσε ο Μητροπολίτης Μυτιλήνης Ιάκωβος Κλεομβρότου ως τοποτηρητής της Μητροπόλεως Χίου, μετά την εκδημία του Παντελεήμονος Φωστίνη. Αναφέρω τα γεγονότα αυτά και όχι τα μετέπειτα για να καταδείξω την ιστορική αλήθεια και προέλευση. Ο π. Φιλόθεος Ζερβάκος είχε και αδελφή Μοναχή στη Μονή του Αγίου Κωνσταντίνου της Χίου. Ο ίδιος ήταν Πνευματικός και του π. Κυπριανού (Κουτσούμπα) ο οποίος χειροτονήθηκε με το νέο ημερολόγιο το 1962 στην Κάλυμνο Διάκονος και Ιερέας και χειροθετήθηκε Αρχιμανδρίτης από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Βενέδικτο ώστε να καταλήξει σε δική του ομάδα το 1969 (όταν ήλθε σε ρήξη με τον Μητροπολίτη Αττικής και Μεγαρίδος Νικόδημο Γκατζιρούλη και αποσκίρτησε από την νόμιμη Μητρόπολη Αττικής) και έχτισε την Ιερά Μονή των Αγίων Κυπριανού και Ιουστίνης Φυλής Αττικής, δημιουργώντας κατόπιν (στα μέσα του 1980) δική του "συνοδο ενισταμένων"των Γ.Ο.Χ. αποκηρύσσοντας όλους τους υπόλοιπους Γ.Ο.Χ., αναγνωρίζοντας όμως τους Κληρικούς του νέου ημερολογίου και τα υπ΄ αυτών τελούμενα Μυστήρια (αυτοί έχουν ενωθεί σήμερα με τους λεγόμενους "Φλωρινικούς"). 

Συνεπώς, τι είναι αυτά που ισχυρίζονται ορισμένοι περί του Ι. Παρθενώνος Αγ. Κωνσταντίνου ότι, δέχονται "Ιερείς"μόνον όσους έχουν αποκηρύξει τους Κληρικούς του νέου ημερολογίου, αφού οι "Αρχιερείς"–τουλάχιστον της ομάδας Κυπριανού– αναγνωρίζουν τους νεοημερολογίτες Κληρικούς; Ας αναζητήσουν τις εγκυκλίους του μακαριστού Κυπριανού (Κουτσούμπα)-δεκαετία του 1980- να διαβάσουν τι αναφέρει για τους λόγους διαφοροποίησής του από τους υπόλοιπους Γ.Ο.Χ. Δηλαδή, η Γερόντισσα του Αγ. Κωνσταντίνου, εάν προσέλθει έγγαμος "ιερέας"της ομάδας Κυπριανού των Γ.Ο.Χ., που ανήκουν στη "σύνοδο"που υπακούει η Μονή, θα τον δεχθεί να λειτουργήσει; Να πω δε κάτι στη σεβαστή Γερόντισσα, με όλο το σεβασμό και την τιμή στο πρόσωπό της: Εσείς που λέτε ότι δεν αναγνωρίζετε τους Κληρικούς του νέου ημερολογίου και διερωτηθήκατε δημόσια –στο κείμενό σας– πότε είχε επικοινωνία ο π. Αμβρόσιος με την Ιερά Μητρόπολη Χίου, γνωρίζετε ότι -το έτος 2011- ο ίδιος παρέδωσε επίσημα στην Ιερά Μητρόπολη Χίου τεμάχιον του ιερού λειψάνου του Οσίου Παχωμίου το οποίο και φυλάσσεται προς προσκύνηση στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος Ελάτας- που ανήγειρε ο Γέροντας Παχώμιος; Γνωρίζετε ή όχι ότι ο π. Αμβρόσιος είχε υπό την κατοχή του τεμάχιον του ι. λειψάνου του μακαριστού π. Φιλοθέου Ζαρβάκου, αποσταλέν εις αυτόν από την Ι. Μονή Ζωοδόχου Πηγής Λογγοβάρδας Πάρου (νέου ημερολογίου);

Σήμερα έχουν φθάσει, πλείστοι όσοι καθαιρεμένοι τόσο από το παλαιό όσο και από το νέο ημερολόγιο να έχουν δικές τους "συνόδους", δέκα -10- μέχρι στιγμής. Θεομπαιξίες και εγωισμοί…!!! Οι πνευματικές αυτές διαστροφές δεν έχουν τέλος εάν λάβει κανείς υπόψη του ότι, επειδή και η Ελληνική Πολιτεία δεν αναγνωρίζει τους Γ.Ο.Χ. ως Εκκλησία, τούτο έχει ως αποτέλεσμα να είναι η κατάσταση ανεξέλεγκτη, να κάνει όποιος θέλει ότι θέλει και κανένας να μην γνωρίζει ποιος εξ αυτών είναι Κανονικός Κληρικός και ποιος όχι.

Αποτυπώθηκε, επίσης, σε άρθρο, που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στον τοπικό Τύπο ότι, οι Κληρικοί που ακολουθούν το νέο ημερολόγιο είναι αιρετικοί. Και ρωτώ: Αφού είναι αιρετικοί, γιατί δέχονται κάποιον στους κόλπους τους οι Γ.Ο.Χ. από το νέο ημερολόγιο με τον βαθμό ιεροσύνης που αυτός είχε λάβει από τους Επισκόπους του νέου ημερολογίου; Άρα υποκρίνονται. Και εφόσον τα τελούμενα υπό των Κληρικών μας (νέου ημερολογίου) δεν έχουν ισχύν γιατί κατασκευάζουν εικόνες και άλλα αντικείμενα στον Αγ. Κωνσταντίνο και τα πωλούν σε νεοημερολογίτες για να μπουν στους Ναούς των νεοημερολογιτών; Ποιοι πιστοί συντηρούν τον Αγ. Κωνσταντίνο και τους Αγίους Πατέρες, τον Ταξιάρχη των Νενήτων, τον Άγιο Μάρκο, την Αγία Ματρώνα στη Διδύμα, κλπ; Δεν είναι ο οβολός και η αγάπη των νεοημερολογιτών για την Εκκλησία; Ας μην έχουν κάποιοι δυο πρόσωπα ενώπιον του Θεού, αλλά ένα, διότι κι αυτοί θα δώσουν λόγο σ΄ Εκείνον εν ημέρα κρίσεως, όπως όλοι μας. 

Προσωπικά, εάν μέχρι σήμερα δεν μίλησα το έκανα διότι ήθελα να τιμήσω τη μνήμη του Γέροντος π. Αμβροσίου, τον οποίο αγαπούσα, επισκεπτόμουν επί έτη πολλά και επί ώρες ολόκληρες συζητούσαμε ΤΑ ΠΑΝΤΑ κατ΄ ιδίαν και με αγαπούσε ανυπόκριτα. Πολλές φορές έχω πει ότι, ένας Αμβρόσιος δύσκολα βρίσκεται στο χώρο της Εκκλησίας. Του είχα δώσει δε και μια υπόσχεση την οποία νομίζω ότι τήρησα. Όμως, η σιωπή πλέον πρέπει να σπάσει. Θα συμφωνήσω κι εγώ ότι <<καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν>>. Βέβαια, τώρα ήλθε καιρός του λαλείν την αλήθειαν. 

Κλείνω εδώ το παρόν σημείωμα, λέγοντας τούτο: Η επίσημη και Κανονική Εκκλησία, η Αγία Ορθοδοξία μας, ζει και θα ζει εις τον αιώνα, διότι είναι θεοίδρυτη και δεν μπορεί κανένας επί της γης να την φιμώσει ούτε να την αμαυρώσει. Μπορούν, όμως, θεομπαίχτες άνθρωποι, άνθρωποι με υστεροβουλία και προσωπικά πάθη, εγωισμό και αρχομανία, πλάνη και έριδα, να δημιουργήσουν προβλήματα που σαν αποτέλεσμα έχουν να σχίζεται ο χιτώνας Της και να αναπτύσσονται παρασυναγωγές και αιρέσεις. Αυτοί θα δώσουν λόγο ενώπιον του Θεού για τα έργα τους, αλλά και για την πρόθεση που είχαν στα όσα είπαν, σκέφτηκαν και έπραξαν. Ασφαλώς, υπάρχουν πιστοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί οι οποίοι αγαπούν την Εκκλησία μας και –ορθά– επιθυμούν συνειδητά να ακολουθούν τις παραδόσεις Της, θέλοντας να Τη βλέπουν ψηλά και στο ύψος που Της αναλογεί. Κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει τους ανθρώπους αυτούς με τις αγαθές και ευγενικές καταβολές και πεποιθήσεις. Όλοι εκτιμούν τους απλούς, αγνούς, πιστούς που, για τον Α΄ ή Β΄ λόγο βρέθηκαν κοντά στο παλαιό ημερολόγιο. Αξιοκατάκριτη είναι η διπροσωπία, η διπλωματία και εν τέλει η εμμονή στην πλάνη κάποιων δήθεν "κληρικών"που ως "όρνεα"επιθυμούν να κατασπαράξουν οτιδήποτε βρεθεί μπροστά τους, εξακολουθώντας να διαρρηγνύουν το χιτώνα της Εκκλησίας μας. Και όλα τούτα ένεκα της ΑΝΟΧΗΣ και ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑΣ της Κανονικής και επίσημης Εκκλησίας.

Ωστόσο, θεωρώ πρέπον και ηθικά σωστό, να παρακαλέσω τούτους να κάμουν τον κόπο και να ξαναδούν κάποια πράγματα στη σωστή τους βάση. Να διαγνώσουν την πλάνη τους ορισμένοι ακραιφνείς στα περί ζηλωτισμού λεγόμενα και γραφόμενά τους. Και να έλθουν στον εύδιο λιμένα της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας μας, της Ορθοδοξίας, που μας ενώνει και μας αγκαλιάζει μητρικά, αφήνοντας μακριά τα ημερολόγια και τα από αυτά απορρέοντα. Νομίζω ότι, τα άτομα που βρίσκονται στη Σκήτη σήμερα, που φαντάζομαι ότι έχουν αγαθή προαίρεση, θα μπορούσαν –στα πλαίσια της Κανονικότητας που διέπει την Εκκλησία μας– να εξακολουθήσουν απρόσκοπτα το μοναστικό τους έργο εκεί, υπό την ευλογία, αναγνώριση, εποπτεία και εκκλησιαστική κοινωνία της ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ μας, δηλαδή της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, Ψαρών και Οινουσσών, υπό τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Μάρκο (στα χέρια του βρίσκεται η δικαιοδοσία και ας ενεργήσει πατρικά και ανάλογα). 

Ας σημειωθεί δε και τούτο: Μπορεί οι Γ.Ο.Χ. να μην δέχονται το νέο ημερολόγιο και την Κανονική Εκκλησία, όμως μπορεί και οι Χιώτες να μην δεχθούν πραξικοπηματίες και καταληψίες στα χιώτικα μοναστήρια !

Αυτά επί του παρόντος και εφόσον απαιτηθεί, θα επανέλθω, με περισσότερα.-
↧

Λόγος Κατηχητήριος ἐπὶ τῇ ἐνάρξει τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς (2016).

March 13, 2016, 10:08 am
$
0
0
Ἀριθμ. Πρωτ. 284

ΛΟΓΟΣ ΚΑΤΗΧΗΤΗΡΙΟΣ
ΕΠΙ Τῌ ΕΝΑΡΞΕΙ
ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ - ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,
ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,
ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ

* * *

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ προσφιλῆ καὶ εὐλογημένα,

Διὰ τῆς θεοπνεύστου ρήσεως τῆς ἐλεημοσύνης τοῦ Κυρίου καὶ τῶν κριμάτων αὐτῆς, εἰσάγει καὶ ἐφέτος πάντας τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς εἰς τὸ «μυστήριον» τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρκοστῆς ὁ ἱερὸς Ψαλμῳδὸς ἀναφωνῶν: «Ποιῶν ἐλεημοσύνας ὁ Κύριος καὶ κρῖμα πᾶσι τοῖς ἀδικουμένοις» (Ψαλμ. 102, 6). Διότι ὁ Κύριος «ἐμπιπλᾷ ἐν ἀγαθοῖς τὴν ἐπιθυμίαν μας καὶ ἀνακαινίζει ὡς ἀετοῦ τὴν νεότητά μας» (πρβλ. ὅ. π. 5).

Ὡς γνωστόν, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ, ἕκαστος ἄνθρωπος, πλασθεὶς κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ, ἀποτελεῖ ναὸν Κυρίου. Πολὺ δὲ περισσότερον ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθημεν καὶ ἐχρίσθημεν διὰ τοῦ Ἁγίου Μύρου καὶ ἐνεκεντρίσθημεν εἰς τὴν καλλιέλαιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, εἴμεθα ναοὶ τοῦ ἐν ἡμῖν οἰκοῦντος Ἁγίου Πνεύματος, ἀκόμη καὶ ἐὰν διὰ ποικίλων ἁμαρτιῶν, ἑκουσίων ἢ ἀκουσίων, ἀπομακρυνώμεθα ἀπὸ τοῦ Κυρίου: «εἰ ἀπιστοῦμεν, ἐκεῖνος πιστὸς μένει» (Β΄ Τιμ. β΄, 13).

Διὰ τοῦ ρύπου ὅμως τῆς ἁμαρτίας κωλύεται ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ ἐνεργῇ ἐν ἡμῖν, ἐφ᾿ ᾧ καὶ ἡ Ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὥρισε τὴν ἀρχομένην περίοδον τῶν νηστειῶν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἵνα κατ᾿ αὐτὴν καθάρωμεν ἑαυτοὺς διὰ τῆς μετανοίας καὶ γενώμεθα ἄξιοι νὰ ὑποδεχθῶμεν τὰ ζωοποιὰ Πάθη καὶ τὴν ἐκ νεκρῶν λαμπροφόρον Ἔγερσιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. «Δεῦρο τάλαινα ψυχή, σὺν τῇ σαρκί σου τῷ πάντων Κτίστῃ, ἐξομολογοῦ∙ καὶ ἀπόσχου λοιπόν, τῆς πρὶν ἀλογίας, καὶ προσάγαγε Θεῷ, ἐν μετανοίᾳ δάκρυα», καλεῖ πάντας τοὺς πιστοὺς ὁ ποιητὴς τοῦ Μεγάλου Κανόνος Ἅγιος Ἀνδρέας Κρήτης (τροπάριον α΄ᾠδῆς). 

Ἡ Ἐκκλησία, μεριμνῶσα διὰ τὴν σωτηρίαν καὶ πνευματικὴν τελείωσίν μας, ἀνοίγει εἰς πάντα τὰ μέλη αὐτῆς τὸν παρόντα καιρὸν τῆς μετανοίας, προτρέπουσα συγχρόνως αὐτὰ νὰ πολεμήσουν τὸν φιλόϋλον καὶ φιλοκτήμονα βίον, ὁ ὁποῖος ὡς «βαρὺς κλοιός» κρατεῖ τὴν ψυχὴν χοϊκὴν καὶ συρομένην ἐπὶ γῆς, μὴ δυναμένην νὰ ἀνοίξῃ τὰς πτέρυγας αὐτῆς πρὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.

Τοιουτοτρόπως, διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῶν καθαρτικῶν δακρύων, ἐνδυόμεθα καὶ πάλιν τὸ πρωτόκτιστον κάλλος καὶ τὴν θεοΰφαντον στολήν, τὴν ὁποίαν ἀπωλέσαμεν μετὰ τὴν πτῶσιν, περιβληθέντες «τὸν στολισμὸν τῆς αἰσχύνης, καθάπερ φύλλα συκῆς».

Ἀποτελεῖ, ταυτοχρόνως, ἡ νηστεία καὶ ἡ ἀποχὴ ἀπὸ βρωμάτων καὶ ἀπὸ «διαλογισμῶν ματαίων καὶ ἐνθυμήσεων πονηρῶν» ἀφετηρίαν διὰ τὴν ὀρθήν, μεμετρημένην καὶ σώφρονα διαχείρισιν τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, μὲ προοπτικὴν τὴν κοινὴν ὠφέλειαν, οὕτως ὥστε νὰ ἐκμηδενίζωνται αἱ ἀρνητικαὶ καὶ διὰ τὸ κοινωνικὸν καὶ φυσικὸν περιβάλλον ἐπιπτώσεις ἐκ τῆς ἀλόγου χρήσεώς των καὶ νὰ παραμένῃ μόνον ἡ «νηστεία τῆς ἐλεημοσύνης», ἡ ὁποία νὰ μὴ «γίνηται κρῖμα πᾶσι τοῖς ἀδικουμένοις», ἀλλὰ ἔλεος καὶ χάρις καὶ ἀνακούφισις εἰς αὐτοὺς καὶ διὰ τὴν πορείαν μας πρὸς τό «καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ» (Μέγας Βασίλειος). 

Τοιουτοτρόπως, διὰ τῆς ἐγκρατοῦς χρήσεως, ἁγιάζεται καὶ ἡ ὕλη καὶ ἡ ζωὴ μας, καθότι ἡ φθαρτὴ ὕλη ἀποτελεῖ οὐχὶ τὸν αὐτοσκοπόν, ἀλλὰ τὸ μέσον τοῦ ἁγιασμοῦ. Συνεπῶς, καὶ διὰ τοὺς ἔχοντας καὶ κατέχοντας πλουσίους τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ἡ νηστεία πρέπει νὰ ἀποτελῇ ἀφορμὴν ἐγκρατείας, μὲ τελικὸν σκοπόν «περισσεύειν αὐτοὺς ἐν τῇ ἐλπίδι ἐν δυνάμει Πνεύματος Ἁγίου», κατὰ τὴν ρῆσιν τοῦ μεγαλορρήμονος Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου (πρβλ. Ρωμ. ιε΄, 13) καὶ ἀποβλέπειν καὶ εἰς τοὺς σημερινοὺς πτωχούς «Λαζάρους» τῆς ἀνθρωπότητος καὶ τῆς προσφυγιᾶς.

Πέραν ὅμως τούτων, δὲν πρέπει νὰ λησμονῆται, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, τὸ ἀληθὲς πνεῦμα τῆς νηστείας καὶ τῆς ἐγκρατείας, τὸ ὁποῖον καθιστᾷ ταύτας εὐαρέστους τῷ Κυρίῳ, καθὼς διδάσκει ὁ ἀδελφόθεος Ἀπόστολος Ἰάκωβος, λέγων: «θρησκεία καθαρὰ καὶ ἀμίαντος παρὰ τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ αὕτη ἐστίν, ἐπισκέπτεσθαι ὀρφανοὺς καὶ χήρας ἐν τῇ θλίψει αὐτῶν, ἄσπιλον ἑαυτὸν τηρεῖν ἀπὸ τοῦ κόσμου» (Ἰακ. α΄, 27). Διότι δὲν θὰ ἐπιτύχωμεν τὴν χάριν, τὴν ὁποίαν ἀφθόνως παρέχει ἡ νηστεία καὶ ἡ ἐγκράτεια, ἁπλῶς καὶ μόνον διὰ τῆς ἀσιτίας καὶ τῆς ἀποχῆς ἀπὸ τῶν ὑλικῶν τροφῶν: «Εἰ εἰς κρίσεις καὶ μάχας νηστεύετε καὶ τύπτετε πυγμαῖς ταπεινόν, ἱνατί μοι νηστεύετε;», ἀναρωτᾶται ὁ Προφήτης Ἡσαΐας (58, 4). «Οὐ ταύτην τὴν νηστείαν ἐξελεξάμην [...], ἀλλὰ [...] διάθρυπτε πεινῶντι τὸν ἄρτον σου καὶ πτωχοὺς ἀστέγους εἴσαγε εἰς τὸν οἶκόν σου· ἐὰν ἴδῃς γυμνόν, περίβαλε...», λέγει καὶ παραγγέλλει ὁ Κύριός μας διὰ τῆς φωνῆς τοῦ Προφήτου Αὐτοῦ (Ἡσ. 58, 5-7). 

Ἰδιαιτέρως σήμερον ἡ οἰκονομικὴ κρίσις, ἡ προσφυγιὰ καὶ αἱ ποικιλότροποι δυσχέρειαι, αἱ ὁποῖαι παγκοσμίως ἐμφανίζονται, μάλιστα δὲ εἰς ὡρισμένους λαοὺς καὶ χώρας, παρέχουν εἰς ἡμᾶς τοὺς Ὀρθοδόξους τὴν δυνατότητα νὰ καλλιεργήσωμεν τὸ γνήσιον τοῦτο πνεῦμα τῆς νηστείας, συνδυάζοντες τὴν ἀποχὴν τῶν βρωμάτων μὲ ἔργα φιλανθρωπίας καὶ ἀλληλεγγύης πρὸς τοὺς ἔχοντας ἄμεσον ἀνάγκην ἀδελφούς μας, τοὺς πάσχοντας, τοὺς ἐνδεεῖς καὶ πένητας, τοὺς ἀστέγους καὶ πρόσφυγας, τοὺς μὴ ἔχοντας «ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Ματθ. η΄, 20), αὐτοὺς τούς ὁποίους αἱ σκληραί περιστάσεις τοῦ πολέμου καὶ τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν θλίψεων ἀναγκάζουν νὰ ἐγκαταλείπουν τὰς πατρογονικὰς ἑστίας των καὶ νὰ ταξιδεύουν ἐν μέσῳ πολλῶν κινδύνων καὶ θλίψεων καὶ κόπων.

Ὅταν ἡ νηστεία μας συνοδεύηται ἀπὸ τοιαύτην αὔξησιν τῆς φιλανθρωπίας καὶ ἀγάπης μας πρὸς τὸν ἐλάχιστον ἀδελφὸν τοῦ Κυρίου, ἀνεξαρτήτως φυλῆς, θρησκείας, γλώσσης καὶ καταγωγῆς, τότε αὕτη θὰ ἀναβαίνῃ ἀπ᾿ εὐθείας εἰς τὸν θρόνον τοῦ Θεοῦ ὡς θυμίαμα εὔοσμον καὶ ἄγγελοι θὰ συμπαρίστανται εἰς ἡμᾶς νηστεύοντας, ὅπως διηκόνουν τὸν Κύριον εἰς τὴν ἔρημον.

Ἀπὸ καρδίας εὐχόμεθα ἀδελφικῶς καὶ πατρικῶς εἰς ἅπαντας τὸ ἀρχόμενον στάδιον τῶν Ἁγίων Νηστειῶν νὰ εἶναι καρποφόρον καὶ ἁγιαστικόν, πλῆρες χάριτος καὶ ἁγιασμοῦ, καὶ ὅπως ἀξιώσῃ ἡμᾶς ὁ Θεὸς νὰ προσέλθωμεν ἀπροσκόπτως εἰς τὸν αἰώνιον ζωοποιὸν Κρατῆρα, τὴν ζωηφόρον Πλευρὰν τοῦ Κυρίου, «ἐξ ἧς ὁ διπλοῦς ἡμῖν ἐξέβλυσε, κρουνὸς τῆς ἀφέσεως καὶ γνώσεως» (Μέγας Κανών, τροπάριον τῆς δ΄ ᾠδῆς).

Αὐτοῦ ἡ Θεία Χάρις καὶ τὸ ἄπειρον Ἔλεος εἴησαν μετὰ πάντων ὑμῶν, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, ὥστε ἐν τοιούτῳ εὐαγγελικῷ φρονήματι χαρισθῇ ἡμῖν ἡ ἑορτὴ τῶν ἑορτῶν καὶ ἡ πανήγυρις τῶν πανηγύρεων, ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ᾯ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ εὐχαριστία νῦν καὶ εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.

Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ ,βις´ 
† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν
↧

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2016

March 19, 2016, 9:07 pm
$
0
0
Ἀριθμ. Πρωτ. 533 
Ἀ­ριθμ. Διεκπ. 294

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 23

Πρός
τόν Ἱ­ε­ρόν Κλῆ­ρον
καί τόν εὐ­σε­βῆ λα­όν 
τῆς κα­θ’ ἡ­μᾶς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως 

Ἀ­γα­πη­τά μου παιδιά,

Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ζοῦμε μέσα στόν κόσμο τῆς διπλῆς πραγματικότητος, τῆς φυσικῆς καί τῆς πνευματικῆς. Τί εἶναι ἡ φυσική πραγματικότης; Εἶναι ἡ ὕλη. Τί εἶναι ἡ πνευματική πραγματικότης; Εἶναι ἡ ψυχή. Εἴτε τήν ὕλη, εἴτε τήν ψυχή, καθιστᾶ ὡς πραγματικότητα μόνο ὁ παντοδύναμος Δημιουργός ὅλων τῶν πραγματοτήτων, ὁ Θεός Λόγος. Τοῦτο εἶναι ἡ εὐαγγελική ἀπάντηση, ἡ μόνη ἀπάντηση στήν ἀνθρώπινη σκέψη, πού γι’ αὐτήν σημαίνει ἀληθινό εὐαγγελισμό.

«Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο». Αὐτές οἱ τρεῖς λέξεις περιλαμβάνουν ὁλόκληρο τό Εὐαγγέλιο τοῦ θεϊκοῦ καί τοῦ ἀνθρωπίνου ρεαλισμοῦ. Ἕως τήν ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου, οἱ ἄνθρωποι ἦταν φαντάσματα. Ἀπό τήν Ἐνσάρκωση, διά μέσου κάθετί ἀνθρωπίνου, ἀρχίζει νά ρέει ἡ θεϊκή πραγματικότης. Κάθε ἄνθρωπος, εἶναι τόσο ἀληθινά πραγματικός, ὅσο ἑνώνει τόν ἑαυτό του μέ τόν ἐνσαρκωμένο Θεό Λόγο. Τοῦτο σημαίνει νά γίνει μέλος τοῦ σώματος τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία, ὡς σῶμα τοῦ Θεοῦ Λόγου, εἶναι οὐσιαστικά ἡ μόνη ἀξεπέραστη ἀξία μέσα σ’ αὐτόν τόν πεπερασμένο κόσμο.

Ἡ ἀπέραντη σπουδαιότης τοῦ ἐνσαρκωμένου Θεοῦ Λόγου, εἶναι ἡ πρώτη καί κυριότερη πραγματικότης καί τό θεμέλιο κάθε μόνιμης πραγματικότητος γιά τόν ἐπίγειο κόσμο μας: «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο, καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν Αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά Πατρός».

Ἐφόσον ὁ Θεός Λόγος ἔγινε ἄνθρωπος, ἔκανε πραγματοποιήσιμα τά θεῖα ἰδεώδη γιά ἀνθρώπους μέ θεῖες ἀξίες. Ἐφόσον πιστεύομεν ὅτι «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο», τό ἰδεῶδες ἦτο παρόν σωματικῶς, καί κατορθωτό γιά ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Γι’ αὐτό ἦλθε ὁ Χριστός: γιά νά μάθει ἡ ἀνθρωπότης, ὅτι καί ἡ ἐπίγεια φύση, τό πνεῦμα τοῦ ἀνθρώπου, μπορεῖ νά φανερωθεῖ σέ τέτοια οὐράνια λάμψη, καί ὄχι μόνο τό πνευματικό ὡς ἰδεῶδες, καί ὅτι αὐτό εἶναι ἐπίσης δυνατό καθώς καί φυσικό. Οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ, πού λάτρευαν αὐτό τό καταφωτισμένο Σῶμα, τεκμηρίωσαν μέ τά μέγιστα βασανιστήρια, τί εὐτυχία εἶναι νά φοροῦμε ἐντός μας αὐτήν τήν Ἐνσάρκωση, νά μιμούμεθα τήν τελειότητα αὐτῆς τῆς Εἰκόνας καί νά πιστεύουμε στή δική Του Ἐνσάρκωση. Καί οἱ λοιποί, πού ἔβλεπαν πόση εὐτυχία δίνει αὐτή ἡ Ἐνσάρκωση, μόλις ὁ ἄνθρωπος ἀρχίζει πραγματικά νά λαμβάνει μέρος στό κάλλος της, θαύμαζαν, ἀποροῦσαν καί ἐπιθύμησαν ἐπιτέλους καί οἱ ἴδιοι νά ἀπολαμβάνουν αὐτή τήν φιλόκαλλη μακαριότητα` ἔγιναν χριστιανοί καί χαίρονταν ἐκ τῶν προτέρων γιά τά μαρτύρια.

Αὐτό δείχνει καί τεκμηριώνει, ὅτι μέσα σ’ αὐτόν τόν κόσμο, ὑπάρχουν μόνο δύο ἀληθινές πραγματικότητες: Ὁ Θεός καί ὁ ἄνθρωπος. Ὁ Θεός εἶναι ἡ μεγαλύτερη καί ἡ ἐγγύτερη πραγματικότης. Ἡ δεύτερη πραγματικότης εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ἡ ἀθάνατη ψυχή του, ἡ προσωπικότης του, ἡ εἰκών τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος ὑπάρχει, ἐπειδή ὑπάρχει ὁ Θεός. Ἄν δέν ὑπῆρχε ὁ Θεός, δέν θά ὑπῆρχε οὔτε ὁ ἄνθρωπος. Ἡ Ὀρθοδοξία, ὁ ὀρθόδοξος ρεαλισμός, δέν εἶναι τίποτα ἄλλο, παρά ὁ θεανθρώπινος ρεαλισμός, χαριτωμένη καί ὀργανική συνένωση τοῦ Θείου καί τοῦ ἀνθρωπίνου, τοῦ οὐρανίου καί τοῦ ἐπιγείου. Κάθε αἴσθηση, κάθε σκέψη, πρέπει νά λογο-ποιηθεῖ (κατά τόν Θεό-Λόγο), νά θεανθρωποποιηθεῖ, καί ἔτσι νά ἀπαθανατιστεῖ. Καί τοῦτο συμβαίνει μέ τόν ἄνθρωπο, ὅταν ἐν-εκκλησιαστικοποιηθεῖ, γίνει ἕνα ζωντανό κύτταρο μέσα στόν Θεανθρώπινο ὀργανισμό τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησία. Ζωντανά παραδείγματα εἶναι οἱ σαρκωμένοι τηρητές τοῦ ὀρθοδόξου θεανθρωπίνου ρεαλισμοῦ, οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Μπροστά στά μάτια τους ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, τό ἀπόλυτο κάλλος. Τό κάλλος εἶναι ἰδεῶδες. Ὡστόσο τά ἰδεώδη σέ μᾶς καί στήν ὑπόλοιπη Εὐρώπη, ἀπό πολύ καιρό κλονίστηκαν. Μέσα στόν κόσμο ὑπάρχει μονάχα ἕνα ἰδεῶδες, ἕνα μοναδικό φαινόμενο τοῦ ἀπολύτου Κάλλους, τό Πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ: «Τήν Ἄχραντον Εἰκόνα Σου προσκυνοῦμεν, Ἀγαθέ». Αὐτό τό ἀπέραντα ἐξαίσιο φαινόμενο, τό ἀπέραντο θαῦμα! Ὁλόκληρο τό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο εἶναι γεμᾶτο μ’ αὐτή τή σκέψη: Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης θεωρεῖ τό θαῦμα τῆς Ἐνσαρκώσεως, ὡς ὁρατό φαινόμενο τοῦ κάλλους. «Τό κάλλος θά σώσει τόν κόσμο» ἔγραψε ὁ Ντοστογιέφσκι. Ἀναμφισβήτητα, τό ἀπόλυτο Κάλλος εἶναι ὁ Χριστός, ὁ ἐνσαρκωμένος Θεός Λόγος. Τό μαγευτικό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, στήν Ὀρθοδοξία εἶναι τό πᾶν. Ἐμβαθύνατε στήν Ὀρθοδοξία! Αὐτό δέν εἶναι μόνο ἐκκλησιασμός καί τελετουργίες` εἶναι ἡ ζωηρή αἴσθηση. Οὐσιαστικά, μέσα της εἶναι μονάχα τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Κάθε τι ὀρθόδοξο ἀκτινοβολεῖ μέ τό μυστηριῶδες καί ἁπαλό φῶς τοῦ Προσώπου τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ αἱρετικοί, οἱ πεπλανημένοι, οἱ βλάσφημοι, θέλησαν νά ἀλλοιώσουν τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Μέ κάθε καθαρότητα διατηρήθηκε τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ στήν Ὀρθοδοξία. Τό σχῆμα τῆς πίστεως, δηλαδή ἡ Ὀρθοδοξία, περιέχει μέσα της τό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ὁ πιό σύντομος καί ὁ πιό περιεκτικός προσδιορισμός τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅλα τά Εὐαγγέλια, ὅλες οἱ ὀρθόδοξες παραδόσεις, συνοψίζονται στό Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό χρειάζεται ἡ γῆ καί ὁ οὐρανός, ὁ ἄνθρωπος καί ἡ ἀνθρωπότης. Ζώντας μέσῳ τοῦ Προσώπου τοῦ Χριστοῦ, τηρώντας ὅλα τά αἰώνια καί μεγαλοπρεπῆ χαρίσματά Του, ἡ Ὀρθοδοξία ἀποθησαυρίζει ἐντός της, τήν ἐπίλυση ὅλων τῶν προσωπικῶν καί κοινωνικῶν προβλημάτων. Ἡ Δυτική Εὐρώπη, μέσῳ τοῦ ρωμαιοκαθολικισμοῦ καί τοῦ προτεσταντισμοῦ, σακάτεψε καί ἔχασε τό Πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Ἐξαιτίας αὐτοῦ, τά πάντα θολώθηκαν καί ἀναχώρησαν στό χάος. Τό χαμένο στή Δύση Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἔχει διατηρηθεῖ σέ ὅλο τό φῶς τῆς ἁγνότητός του μέσα στήν Ὀρθοδοξία. Τίποτα ἄλλο δέν εἶναι ἀναγκαῖο, ἐπειδή ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι τό πᾶν, «πᾶσα ἡ Ἀλήθεια». 

Καί τί ἀποτελεῖ τόν μυελό, τήν οὐσία τῆς Ὀρθοδοξίας; Ἡ διακονία σ’ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα, ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Χριστοῦ ἐνώπιον τοῦ κόσμου. Τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἄγνωστος στόν κόσμο, ἀλλά διατηρημένος μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Ἀποστολή τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι ἡ ἀνάσταση ἐκ νεκρῶν ὁλόκληρης τῆς Εὐρώπης καί ὁλόκληρου τοῦ κόσμου. Αὐτό δέν εἶναι σέ καμιά περίπτωση κάποιος τελετουργικός ἐκκλησιασμός, οὔτε κάποιος θρησκευτικός φανατισμός, εἶναι ἡ ἀνθρώπινη πρό-οδος πρός τόν Χριστό καί ἡ παν-ανθρωποποίηση τῆς ἀνθρωπότητος ἐν Χριστῷ, εἶναι μιά θυσία ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ, γιά τήν ἀλήθεια, γιά τό συμφέρον, γιά τήν ἀγάπη, γιά τήν διακονία ὅλης τῆς ἀνθρωπότητος, στήν ὑπεράσπιση ὅλων τῶν ἀδυνάτων καί τῶν ὑποδουλομένων μέσα στόν κόσμο. Αὐτό εἶναι τό ἀπόλυτον Κάλλος, τό Πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ μέσα στίς εὐρωπαϊκές ἀντιφάσεις καί τήν εὐρωπαϊκή μελαγχολία, αὐτό εἶναι τό ἀποστολικό ἔργο τῆς μεγάλης, καθολικῆς ἁρμονίας, τῆς ἀδελφικῆς πλήρους ὁμονοίας ὅλων τῶν φυλῶν, κατά τόν εὐαγγελικό νόμο τοῦ Χριστοῦ, αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, στήν οἰκουμενική της διάσταση, τό Πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ, ὁ πανυπερμέγιστος θησαυρός σ’ὅλους τούς κόσμους, ὁρατούς καί ἀοράτους.

Μέ πατρικές εὐχές

+Ο ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ & ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ ΜΑΡΚΟΣ
↧
↧

Εἴμαστε Ὀρθόδοξοι;

March 19, 2016, 9:09 pm
$
0
0
Ἡ Ὀρθοδοξία μας εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια. Δὲν εἶναι ἰδέα, δὲν εἶναι θεωρία, δὲν εἶναι σύστημα. Εἶναι ὁ Κύριός μας  Ἰησοῦς, ποὺ ὁ ἴδιος μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι εἶναι ἡ ἀλήθεια λέγοντας «Ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια» (Ἰωάν. ιδ΄ 6). Αὐτὸς ὁ Θεάνθρωπος εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία μας!
Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μας δὲν εἶναι ὑπόθεση γνώσεως. Κυρίως εἶναι ὀρθὸς τρόπος ζωῆς. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ταυτόσημη μὲ τὴν ὀρθοπραξία.
*Εἶναι ἡ ἀκριβὴς τήρηση τῆς παραδόσεως.
*Εἶναι ἡ προετοιμασία μας γιὰ ὁμολογία πίστεως καὶ μαρτύριο.
*Εἶναι τὸ ἀσκητικὸ φρόνημα ποὺ πρέπει νὰ μᾶς διέπει.
*Εἶναι ἡ ἀγάπη τῆς πτωχείας τοῦ Ἰησοῦ καὶ ἡ ἀποφυγὴ τοῦ ὑπερκαταναλωτισμοῦ.
*Εἶναι τὰ χρηστά μας ἤθη καὶ ὁ ἔλεγχος τῶν παρεκτρεπομένων ἀπὸ αὐτά.
*Εἶναι ὁ πόθος γιὰ ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν, κατὰ τὴν ἐπιθυμία τοῦ Κυρίου «ἵνα ὧμεν ἕν» (Ἰωάν. ιζ. 11) μὲ βάση, ὅμως, τὴν μόνη ἀλήθεια, καὶ ὄχι τὴν οἰκονομία τῆς ἀγάπης, ποὺ προβάλλουν πολλοὶ σὲ βάρος τῆς ἀληθείας.
 Ὁ Χριστὸς μᾶς καλεῖ ὅλους μέσα στοὺς αἰῶνες ὄχι μόνο νὰ Τὸν γνωρίσουμε, ἀλλὰ νὰ ζήσουμε τὴ δική Του ζωὴ μέσα στὴν Ἐκκλησία ποὺ ὁ ἴδιος ἵδρυσε. Ἡ συνέπεια λόγων καὶ πράξεών μας μας εἶναι ἡ πιὸ πειστικὴ ἀπόδειξη ὅτι ἡ πίστη μας εἶναι ἡ μόνη ὀρθή. Ὁ Χριστιανὸς ποὺ ζεῖ ἑνωμένος μὲ τὸν Χριστὸ μέσα ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ συμμετέχει στὰ μυστήρια καὶ τὴν κοινὴ λατρεία ὀρθοδοξεῖ καὶ βρίσκεται σὲ πλήρη ἀσφάλεια. Ἔχει γνώση σωτηρίας καὶ ἀνήκοντας στὴ λογικὴ ἀγέλη τοῦ Κυρίου δὲν κινδυνεύει ἀπὸ τοὺς προβατόσχημους λύκους, τοὺς διάφορους αἱρετικούς ( Ἰωάν. ι΄1-16).
Μόνο ἡ Ὀρθοδοξία σώζει τὸν ἄνθρωπο, ἀφοῦ αὐτὴ εἶναι ἡ ἀποκεκαλυμμένη ἀλήθεια. Εἶναι ὁ Χριστός μας, ὁ ὁποῖος ἦλθε στὸν κόσμο, γιὰ νὰ «κηρύξει τὸ εὐαγγέλιο τοῦ Θεοῦ» (Μᾶρκ. α΄ 14), νὰ διδάξει καὶ νὰ «μαρτυρίσει τὴν ἀλήθεια» (Ἰωάν. ιη΄37). Γνωρίζοντας, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀλήθεια, καὶ βιώνοντάς την ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία (Ἰωάν. η΄ 32) καὶ μετέχει στὴν ἀληθινὴ ζωή (Ἰωάν. ιδ΄ 6). Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἀλήθεια, εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, καὶ ἀπέναντί της βρίσκεται ἡ πλάνη καὶ ἡ αἵρεση. Ἡ πλάνη ἀρνεῖται τὴν ἀλήθεια καὶ ἡ αἵρεση τὴ νοθεύει. Ἔτσι μακρυὰ ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία βρίσκεται ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔπεσε σὲ πλάνη ἢ παρασύρθηκε ἀπὸ τὶς αἱρέσεις καὶ ὡς ἐκ τούτου χάνει τὴ δυνατότητα σωτηρίας. Αὐτὸ τόνιζε ἐμφατικὰ καὶ ὁ θεόσοφος Γέροντας Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος λέγοντας ὅτι «μόνο μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὑπάρχει σωτηρία».    
Ἡ Ἐκκλησία μας ποὺ εἶναι «ὁ στῦλος καὶ τὸ στήριγμα τῆς ἀλήθειας» (Α΄ Τιμ. γ΄15), ἀπὸ τὰ πρωτοχριστιανικὰ χρόνια, ἀγωνίσθηκε σκληρά, νὰ κρατήσει ἀκέραιη καὶ ἀνόθευτη τὴν ἀλήθεια καθὼς καὶ οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ διάδοχοί τους  γιὰ νὰ προφυλάξουν τοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ τὶς πλανεμένες διδασκαλίες τῶν «ψευδοδιδασκάλων» καὶ τῶν «ψευδοπροφητῶν  (Ματθ. ζ΄ 15,  Β΄ Πετρ. β΄1, Α΄ Ἰωάν. δ΄1).
Ἀληθινὸς Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς εἶναι αὐτὸς ποὺ:
* Πιστεύει στὴν Ἁγία Τριάδα. Στὸν Πατέρα, τὸν Υἱὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.
*Ἔχει ἀποδεχθεῖ καὶ ἔχει ὁμολογήσει, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, ὁ Ἐμμανουήλ, καὶ ὅτι εἶναι ὁ Σωτήρας καὶ Λυτρωτὴς τοῦ κόσμου.
*Εἶναι βαπτισμένος στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ εἶναι χρισμένος μὲ  Ἅγιο Μῦρο, ποὺ συμβολίζει τὶς δωρεὲς καὶ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
*Μὲ τὴ ζωή του καὶ τὶς πράξεις του προσπαθεῖ καθημερινὰ νὰ προκόπτει πνευματικὰ καὶ νὰ παραμένει ζωντανὸ κύτταρο τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας.
*Τιμάει τὴν Παναγία καὶ τοὺς Ἁγίους μας καὶ προσκυνάει τὶς σεπτὲς εἰκόνες τους μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι ἡ προσκύνηση μεταβαίνει στὸ πρωτότυπο. Ἔτσι, κάθε Ὀρθόδοξο Χριστιανικὸ σπίτι ἔχει τὶς εἰκόνες του καὶ μὲ εὐλάβεια ἀνάπτουμε τὸ καντήλι μὲ τὸ ἱλαρὸ φῶς του ἐνώπιόν τους.

Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ εἴμαστε ἀδέλφια καὶ μέλη τῆς Ἐκκλησίας τὴν ὁποία ἵδρυσε ὁ Χριστὸς πάνω στὸ Σταυρὸ χύνοντας τὸ πανάγιο Αἷμά Του.
Σήμερα ποὺ ὅλοι διακηρύττουν τὶς πεποιθήσεις τους, γιατί να ἀρνούμαστε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ τὴν δική μας; Ἡ πίστη δὲν μένει κρυφή, δημοσιοποιεῖται, καὶ δὲν εἶναι συναίσθημα, ἀλλὰ γνώση τοῦ Θεοῦ. Εἶναι προσωπικὴ ἀπάντηση τοῦ ἀνθρώπου στὴν κλήση τοῦ Θεοῦ γιὰ σωτηρία. Καὶ οἱ δαίμονες πιστεύουν, ἀλλὰ δὲν τηροῦν τὴν πίστη στὴ ζωή τους.
Ἡ Ἐκκλησία πολεμουμένη νικάει καὶ ἡ Ὀρθοδοξία πολεμουμένη θριαμβεύει καὶ καταδεικνύει ὅτι εἶναι ὀργανισμὸς θεοΐδρυτος, τοῦ ὁποίου κεφαλὴ εἶναι ὁ ἴδιος ὀ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, ποὺ παραμένει ὁ ἴδιος «χθὲς καὶ σήμερον καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄ 8). Ὁ θρίαμβος καὶ ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀνέκαθεν ὑπῆρξαν οἱ διωγμοὶ καὶ τὰ μαρτύρια. Στὶς κατακόμβες ἡ Ἐκκλησία ἔστησε τρόπαιο νίκης, ἔκτισε τοὺς ἱεροὺς βωμοὺς πάνω στοὺς ὁποίους ἀνὰ τοὺς αἰῶνες μελίζεται καὶ δὲν διαιρεῖται, ἐσθίεται καὶ δὲν δαπανᾶται ὁ «Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου». Τοὺς πολέμους καὶ τὶς διώξεις ποὺ ὑπέστη ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ Ὀρθοδοξία ὡς τὶς ἡμέρες μας κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὶς ἀπαριθμήσει, γιατὶ αὐτὴ ὡς θεοΐδρυτος ὀργανισμὸς ἀπὸ τὴν ἵδρυσή της μέχρι σήμερα δέχεται τὰ βέλη τῶν ὁρατῶν καὶ ἀοράτων ἐχθρῶν, ποὺ ζητοῦν τὰ τὴν κατασπαράξουν. Μὲ διαφορετικὲς μορφὲς κάθε φορὰ ὁ μισόκαλος ἐπιτίθεται, «ὡς λέων ὠρυόμενος ζητῶν τίνα καταπίει» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 8),  ἀλλὰ δὲν γνωρίζει ὁ ταλαίπωρος ὅτι πάντοτε ὁ Χριστὸς νικάει, ὁ Χριστὸς θριαμβεύει, ἀφοῦ εἶναι ὁ νικητὴς τοῦ θανάτου, «τὸ φῶς τοῦ κόσμου» (Ματθ. ε΄ 14), «ἡ ζωὴ καὶ ἡ ἀνάστασις» (Ἰωαν. ια΄ 25), «ἡ ὁδός», καὶ ἡ μόνη «ἀλήθεια» (Ἰωάν. ιδ΄ 6).  Σήμερα ὁ μισόκαλος πολεμάει τὴν Ὀρθοδοξία μὲ τὶς αἱρέσεις, μὲ τὴν ἐκκοσμίκευση, τὸν ἀναζήτηση τοῦ χρήματος, τὴν ἀπόκτηση περιουσιακῶν στοιχείων, τὴν ἀκριβὴ  διασκέδαση, τὸν ἀνέμελο τουρισμό, ποὺ προβάλλει περισσότερο ἀπὸ τὰ ἀξιοθέατα, τὶς τρυφηλὲς ἀπολαύσεις, τὴν πολυφαγία, τὴν ἄκρατη οἰνοποσία καὶ ποτοποσία, τὶς κάθε εἴδους σωματικὲς ἠδονές, ποὺ ἔχουν ἔμβλημά τους τὴν ἀποστροφὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου στὴ ρήση: «φάγωμεν, πίωμεν, αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν» (Α΄ Κορ. ιε΄ 32). Πολεμᾶται ἡ Ὀρθοδοξία ἀπὸ τὴν προβολὴ τῆς χλιδάτης ζωῆς, τοῦ εὔκολου πλουτισμοῦ, τῶν ἀνέσεων, τοῦ διαφημισμένου ἀνθρωπισμοῦ καὶ τοῦ ἐνδιαφέροντος γιὰ μακρινοὺς λαούς, ἐνῶ παραβλέπεται ὁ πλησίον μας, τὸν ὁποῖον ἀφήνουμε νὰ ὑποφέρει καὶ παραμένουμε ἀδρανεῖς στὶς ἐκκλήσεις του, ποὺ μᾶς κοιτάζει καὶ μᾶς φωνάζει μαζὶ μὲ τὸν παράλυτο τῆς Βηθεσδὰ «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» (Ἰωάν. ε΄ 7). Πολεμᾶται ἀπὸ τὸν ξενόφερτο τρόπο ζωῆς μὲ τὰ ἐκκοφαντικὰ ἀκούσματα, μὲ τὰ ναρκωτικά, μὲ τὸ διαδίκτυο, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν ἀχίλλειο πτέρνα τοῦ πολιτισμοῦ, ἀπὸ τὴν ὁποία εἰσάγεται στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ὁ θάνατος, στὰ μέλη της ποὺ λησμόνησαν τὴν ἐντολὴ τοῦ Ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν «Στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις» (Β΄ Θεσ. β΄ 15). Δούρειος, ὅμως, ἵππος, ἐχθρὸς ποὺ ἐλλοχεύει μέσα στὴν Ἐκκλησία, ἐχθρὸς ποὺ ὕπουλα προσπαθεῖ νὰ ἀφανίσει τὴν Ὀρθοδοξία εἶναι καὶ ὁ οἰκουμενισμός, ποὺ ἐπινοεῖται διαφόρους τρόπους γιὰ νὰ μᾶς ρίξει στὴ δηλητηριώδη ἀγκάλη τῶν ἀζυμιτῶν, ποὺ προβάλλοντας τὸ πρωτεῖο καὶ τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα καὶ μὲ τὴν οὐνία καὶ τὴν οἰκονομικὴ ἰσχὺ ποὺ αὐτὸς διαθέτει σὰν ὁδοστρωτήρας ἀφανίζει ὅσους βρίσκονται στὸ δρόμο του. Εὐλογημένη Ὀρθοδοξία στάσου, ««Ἕως θανάτου ἀγώνισαι περὶ τῆς ἀληθείας καὶ Κύριος ὁ Θεὸς πολεμήσει ὑπὲρ Σοῦ» (Σοφ. Σειρ. δ΄ 28).
Προσοχή, ὅμως, ὅταν ἰσχυριζόμαστε ὅτι εἴμαστε Ὀρθόδοξοι, γιατὶ αὐτὸ βεβαιώνουν καὶ ἄνθρωποι ποὺ δροῦν ἀνορθόδοξα καὶ ἐξασκοῦν ἐπαγγέλματα ἐντελῶς ἀντίθετα μὲ τὴν πίστη καὶ τὴ ζωὴ τῆς Ὀρθοδοξίας μας, ὅπως ἀστρολόγοι, μέντιουμ, μάγοι, μάντισσες, καφετζοῦδες, χαρτορίχτρες.
Ἡ Oρθοδοξία δὲν εἶναι ἕνα διακοσμητικὸ στοιχεῖο τῆς ζωῆς μας, ἕνα κοστούμι ποὺ τὸ ράβουμε στὰ μέτρα μας. Εἶναι ἀκριβὴς κανόνας πίστεως καὶ ἀκριβὴς τρόπος ζωῆς. Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανὸς ὀφείλει νὰ ἔχει ὀρθόδοξο βιώμα, Ὀρθόδοξο τρόπο ζωῆς. Πολλοὶ κατ’ ὄνομα Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ζοῦν τελείως μακριὰ ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ἡ ἄρνηση τῶν δογματικῶν ἀληθειῶν τῆς Ὀρθοδοξίας μας μᾶς ἀφαιρεῖ τὴν ἰδιότητα τοῦ Ὀρθοδόξου, ὅπως ἐπίσης καὶ ὁ ἐνσυνείδητος ἀνορθόδοξος τρόπος ζωῆς. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀγρυπνεῖ καὶ βλέποντας τὶς παγίδες ποὺ στήνει ὁ πονηρὸς σὲ πολλοὺς ἀπὸ ἐμᾶς ἀπορρίπτει τελείως ὅλες τὶς ἐνέργεις, τὰ τεχνάσματα καὶ τὰ ἐπαγγέλματα ποὺ βυθίζουν τὶς ψυχὲς στὸ χάος, ἀφοῦ ἀντιστρατεύονται τὴν Θεία Πρόνοια καὶ  τὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ μας, τῆς πηγῆς τῆς ἀληθείας.  Tὸ μέλλον τοῦ ἀνθρώπου ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Μόνον Ἐκεῖνος τὸ γνωρίζει καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ ἐξιχνιάσουν οἱ μάντισσες, οἱ ἀστρολόγοι καὶ οἱ χαρτορίχτρες. Oὔτε τὰ ζώδια μποροῦν νὰ ἑρμηνεύσουν τὸ μέλλον μας. Mιὰ πίστη σὲ αὐτὰ καὶ σὲ ὅλους τοὺς μελλοντολόγους καταρρίπτει τὴν ἔννοια τῆς ἐλευθερίας τῆς βουλήσεως καὶ ὡς ἐκ τούτου καὶ τὴν εὐθύνη τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὸν τρόπο ποὺ διαχειρίζεται τὴ  ζωή του.
Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος εἶναι, τὸ τονίζουμε, μόνον ἐκεῖνος ποὺ πιστεύει ὀρθόδοξα καὶ ἀγωνίζεται νὰ ζεῖ ὀρθόδοξα. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ἀναμαρτησία, δηλαδὴ ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι εἴμαστε ἀναμάρτητοι. Ἡ ἁμαρτία εἶναι μέσα στὴ φύση τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου, εἶναι  καθολικὸ φαινόμενο τῆς ζωῆς. Γι’ αὐτήν, ὅμως, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἔχει τὸ λουτρὸ τῆς μετανοίας καὶ τῆς ἐξομολογήσεως. Αὐτὸς ποὺ βιώνει ὀρθόδοξα τὴ χριστιανικὴ πίστη καὶ ἔχει ὀρθόδοξη πορεία ζωῆς ξέρει νὰ μετανοεῖ γιὰ τὰ σφάλματά του, νὰ ζητάει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι ὁ Θεὸς τὸν συγχωρεῖ νὰ προχωράει σταθερὰ στὸ δύσβατο καὶ τραχὺ μονοπάτι τῆς ζωῆς.

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας
↧

Εις μνημόσυνον αιώνιον "Η ψυχή αυτής εν αγαθοίς αυλισθήσεται" (Ψαλμ. ΚΔ΄, 13) Μοναχή ΚΟΡΝΗΛΙΑ (ΒΑΣΙΛΙΚΗ) ΚΑΡΑΖΟΥΡΝΑ (1941- +2016)

March 26, 2016, 2:01 pm
$
0
0
Του Γεωργίου Φωτ. Παπαδόπουλου-Κήρυκα του θείου λόγου- Αντιδημάρχου Χίου 

Εξεδήμησε προς Κύριον, το Σάββατο της Α΄ εβδομάδος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής (παραμονή της Ορθοδοξίας) η Μοναχή Κορνηλία (κατά κόσμον Βασιλική) Καραζουρνά ασκούμενη από νεαρή ηλικία στην Ιερά Σκήτη Αγίας Σκέπης Χαλκειού, πλησίον του αειμνήστου Γέροντος και Κτήτορος της Σκήτης, Οσίου Ιερομονάχου Κορνηλίου (Μαρμαρινού, +1975).

Η μακαριστή Μοναχή Κορνηλία εξεμέτρησε το ζην αναλώνοντας ολόκληρη τη βιοτή της στη μοναστική ζωή, διακρινόμενη για την καλοσύνη, πραότητα, υπομονή και υπακοή της τόσο –αρχικά– στον Άγιο Γέροντα Κορνήλιο, όσο κατόπιν –μέχρι τα χρόνια πριν η σωματική ασθένεια την καθηλώσει στο κρεβάτι, επί έτη– και στην μακαριστή Γερόντισα-Ηγουμένη της Σκήτης Ευαγγελίστρια Μοναχή (Χούμη, +2004), μετά την εκδημία της οποίας παρέμεινε η τελευταία Μοναχή της αδελφότητος. 

Η Ιερά Σκήτη ανακαινίσθηκε πλήρως τα τελευταία χρόνια, με την επιμέλεια και μέριμνα του Αρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου Επιτροπάκη, νυν Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου, ο οποίος –μαζί με φίλους και ευσεβείς προσκυνητές της Μονής, αλλά και ευσεβείς συντοπίτες της περιοχής– παρείχαν στη μακαριστή Κορνηλία τα ανθρωπίνως απαραίτητα για την αξιοπρεπή διαβίωσή της τα δύσκολα χρόνια της δοκιμασίας της. Τα χρόνια αυτά, η ίδια καρτερικά υπέμεινε τον πόνο της σαρκός, δίχως ποτέ να γογγύσει για όσα υπέστη, απεναντίας δοξολογούσε διαρκώς τον Θεό και επικαλείτο τις μεσιτείες της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Για την ιστορία και μόνο να σημειώσουμε ότι, από την ίδια Ιερά Σκήτη –και με Γέροντα και Πνευματικό τον π. Κορνήλιο (που έχει δείξει θαυμαστά σημεία)– ξεκίνησαν τον μοναχικό τους βίο, τόσο η μακαριστή Ηγουμένη της Ιεράς Νέας Μονής Μαριάμ (Μανιού, 1922- +2014), όσο και η μακαριστή Ηγουμένη της Ιεράς Μονής του Αγίου Ραφαήλ Μυτιλήνης Ευγενία (Κλειδαρά, 1929- +2013). Ο δε Γέροντας Κορνήλιος υπήρξε Πνευματικός και των αοιδίμων Μητροπολιτών, Χίου κυρού Χρυσοστόμου (Γιαλούρη, +1978) και Μηθύμνης κυρού Ιακώβου (Μαλλιαρού, +1984).

Η κατά σάρκα οικογένεια της Μοναχής Κορνηλίας καταγόταν από την Μικρά Ασία, εκ της οποίας έφθασε στη Χίο και εγκαταστάθηκε στον Άγιο Γεώργιο Συκούση στις αρχές του περασμένου αιώνα. 

Πάντοτε θα ενθυμούμαι την Κορνηλία, καθώς και τη Γερόντισσα Ευαγγελίστρια η οποία με αγαπούσε ιδιαίτερα –και από τις νουθεσίες και τις διδαχές της ωφελήθηκα τα μέγιστα στον πνευματικό στίβο της αρετής, συνομιλώντας μαζί της ώρες ατελείωτες– και θα τις μνημονεύω στις προσευχές μου. 

Εξ αφορμής δε τούτης της δημόσιας μνείας, στη σκέψη μου ήλθαν άλλοι δυο άνθρωποι, οι οποίοι έχουν μεταστεί από τα γήινα προς τα επουράνια και ήσαν φίλοι και υποστηρικτές της Ιεράς Σκήτης της Αγίας Σκέπης: Ο θεολόγος Ευάγγελος Αλιβάνογλου και η Καλλιόπη (Πίτσα) Λιόλιου. Άνθρωποι του Χριστού και της Εκκλησίας μας, οι οποίοι στήριξαν τόσο την αείμνηστη όσο και την Ιερά Σκήτη ευρύτερα, μάλιστα σε εποχές πνευματικής ανάκαμψης της Μονής. Μνησθείη και τούτων Κύριος ο Θεός εν τη Βασιλεία Αυτού. 

Η Εξόδιος Ακολουθία της Μοναχής Κορνηλίας (Βασιλικής) Καραζουρνά τελέσθηκε από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χίου κ. Μάρκο (ο οποίος και κήρυξε τον επικήδειο θείο λόγο, τονίζοντας –μεταξύ άλλων– τις αρετές του μοναχισμού, αλλά και την ματαιότητα του παρόντος κόσμου), το μεσημέρι της Δευτέρας 21/03, στην Ιερά Σκήτη Αγ. Σκέπης Χαλκειού, παρουσία πλειάδος Ιερέων και πιστών χριστιανών. 

Ας είναι η μνήμη της αιωνία. Καλό Παράδεισο, Καλή Ανάσταση, αδελφή.-
↧
Search

Λόγος Ελευθερίας Πανηγυρικός για την Επανάσταση

March 26, 2016, 2:22 pm
$
0
0
Δηµήτρης Μπεκριδάκης 
Θεολόγος – Εκπαιδευτικός
Καρδάµυλα, 25 Μαρτίου 2016

Σεβαστοί Πατέρες, Εντιµότατοι Εκπρόσωποι των Πολιτικών και Στρατιωτικών Αρχών, Αξιότιµοι Συνάδελφοί, Αγαπηµένοι µου Μαθητές και Μαθήτριες, Κυρίες και Κύριοι,

Συγκεντρωθήκαµε σήµερα εδώ, όπως κάθε χρόνο τέτοια µέρα, για να αποτίσουµε φόρο τιµής στο θεµελιωτικό συµβάν του νεώτερου Ελληνισµού, την Επανάσταση του 1821. Ο Μέγας Σηκωµός του Γένους, όπως αποκαλούσαν την Επανάσταση οι σύγχρονοι και οι πρωταγωνιστές της, δεν είναι σηµαντικός µονάχα επειδή κατέληξε στη ίδρυση του Ελληνικού Κράτους. Το Εθνικό αυτό Κράτος άλλωστε, από τα γενοφάσκια του βρέθηκε θνησιγενές, ελλειµµατικό και εξαρτηµένο. Στα 190 περίπου χρόνια της ύπαρξης του διέγραψε µια δραµατική τροχιά ανάµεσα σε ξενόφερτες βασιλείες και αγώνες για τη δηµοκρατία, περιφερειακούς και παγκοσµίους πολέµους, δικτατορίες και εµφυλίους, χρεοκοπίες, ήττες και εθνικές καταστροφές, για να καταλήξει στις µέρες µας ετοιµοθάνατο έρµαιο των δυνάµεων που προωθούν την εγκαθίδρυση, και στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο, µιας µεταµοντέρνας Τυραννίας, πιο απόλυτης και στυγερής απ’ όσες έχει γνωρίσει μέχρι τώρα η ιστορία. Η σπουδαιότητα του μεγάλου Ξεσηκωµού του 1821, λοιπόν, δεν έγκειται στο πολιτειακό του αποτέλεσµα. Έγκειται στο ότι ξαναφέρνει στο προσκήνιο της ελληνικής ιστορίας – µετά από 20 σχεδόν αιώνες υποτέλειας– την έννοια του αγώνα για την ελευθερία. Μας δείχνει τι σηµαίνει να µάχεται κανείς για αξίες, τις οποίες θεωρεί πολυτίμητες, επειδή συνδέονται µε την ίδια την υπόσταση του ανθρώπου ως ανθρώπου. Ή για να το πω αλλιώς, µάς διδάσκει πώς είναι να παλεύει κανείς για να παραµείνει άνθρωπος με τιμή και αξιοπρέπεια. Δεν θα ήταν, συνεπώς, υπερβολή εάν λέγαµε ότι η Επανάσταση του ‘21 εισηγείται µια ριζική επαναξιολόγηση του τρόπου ύπαρξης του ανθρωπίνου όντος, τόσο σε ατοµικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Πολύ περισσότερο από το να δώσει σ’ εμάς, τους σύγχρονους Έλληνες, µια Πατρίδα, η Επανάσταση μας προσέφερε ένα καινούργιο μέτρο για να μετράμε το τι είναι άνθρωπος και να να ερµηνεύουμε τα πεπραγµένα του µέσα στην ιστορία. 

Δεν µιλώ εδώ για ζητήµατα θεωρητικά ή αφηρηµένα. Μιλώ για τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων που θυσιάστηκαν για το κοινό καλό –µιλώ για αίµα και μιλώ για θάνατο. 

Μιλώ για τη σφαγή των ηρωικών φοιτητών του Ιερού Λόχου στο Δραγατσάνι και τη θυσία του «άγγελου πρωτοστάτη» της Λευτεριάς των Ελλήνων, του Γεωργάκη Ολύµπιου, στη Μονή του Σέκκου. 

Μιλώ για το «νέο Λεωνίδα» της Αλαµάνας, τον αθάνατο Αθανάσιο και πρωτοµάρτυρα Διάκο, που δοκίµασε στο κορµί του τον πόνο των πόνων για χάρη της Πατρίδας κι έφερε µε το χαµό του την άνοιξη του Λυτρωµού. 

Μιλώ για τα Δερβενάκια και τον ανέλπιστο θρίαµβο της πολεµικής αρετής του λιονταρόκαρδου Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. 

Μιλώ για τη Γραβιά και τον άθλο του Οδυσσέα Ανδρούτσου, του πιο ανδρειωμένου, αλλά και του πιο άθλια προδοµένου από τους Έλληνες. 

Μιλώ για το Μανιάκι και τη θυσία του πρωτεργάτη παπά της Επανάστασης, του Γρηγορίου Δικαίου – Παπαφλέσσα. 

Μιλώ για την άδικη φυλάκιση και την αρρώστια, την έσχατη φτώχεια και την άδεια επαιτείας µε τις οποίες φιλοδώρησε το Βαυαροκρατούµενο Ελληνικό Κράτος τον πιο γενναίο και τον πιο τίµιο απ’ όλους τους αγωνιστές, τον Νικήτα Σταματελόπουλο, τον ξακουστό Νικηταρά τον Τουρκοφάγο. Το Νικηταρά που ήταν τόσο πατριώτης που δεν καταδέχτηκε να πάρει λάφυρα κατά το µέγα πλιάτσικο της Τριπολιτσάς, αλλά χάρισε το μερίδιό του στον Αγώνα. 

Μιλώ για τη φωτιά της δίκαιας οργής για το άδικο σφαγείο της Χίου, µε την οποία φόρτωσε το πυρπολικό του ο Κωνσταντής Κανάρης, ο πρώτος και ο καλύτερος της γενιάς του. 

Μιλώ, τέλος, για τις κακουχίες, τις στερήσεις, τον πόνο και τα βάσανα του ανώνυµου Έλληνα πολεµιστή, που πότισε το βαθύρριζο δέντρο της Λευτεριάς µε το αίµα του.

Ακούμε συχνά ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν για τις ιδέες τους. Αυτό όμως είναι δεν είναι ακριβές: για τις ιδέες τους αφανίζονται µονάχα οι λογής δικτάτορες και οι αποκολοκυνθωμένοι όχλοι που σέρνονται ξωπίσω τους. Οι πραγματικοί ήρωες των λαών πεθαίνουν για τον άνθρωπο. Όχι, όµως, για καμιά έννοια «ανθρωπισμού» –που δεν είναι παρά ένα κενό ιδεολόγημα υπηρετικό των πολιτικών συμφερόντων της εκάστοτε εξουσίας– αλλά µε την έννοια της πιο απτής και ζωντανής πραγµατικότητας: αυτής του προσώπου του πλησίον «και μάλιστα του ελαχίστου», του δικού σου ανθρώπου, των αγαπηµένων σου, του γείτονα και του συµπολίτη σου. Πεθαίνουν οι αληθινοί αγωνιστές στο παρόν για να αναστηθεί η ζωή και η ελπίδα στο µέλλον. «Εκάμαμεν την Επανάσταση», θα πει ο Γέρος του Μοριά στους νέους από το βήμα της Πνύκας, «για να γίνουμε ευτυχέστεροι», που πάει να πει, για να προοδεύσει η ζωή σε τούτον εδώ τον τόπο –για να ζήσει ετούτος εδώ ο λαός με ελευθερία και προκοπή.

Πρωτοκορυφαία, λοιπόν, ανάµεσα στις ανθρώπινες αξίες που ανέδειξε ο Αγώνας του ‘21 είναι η ελευθερία. Την ελευθερία, όπως την κατανόησαν και την έζησαν οι αγωνιστές της Επανάστασης, µάς την σκιαγραφούν εννοιολογικά τρία από τα σηµαντικότερα κείµενα του 19ου αιώνα, τουτέστιν η Ελληνική Νοµαρχία, Ανώνυµου συγγραφέα, που εκδόθηκε στην Ιταλία στα 1806, τα Σχεδιάσματα των Ελεύθερων Πολιορκημένων του Διονύσιου Σολωμού και ο μακροσκελέστερος εθνικός Ύµνος στον κόσμο, ο Ύμνος εις την Ελευθερίαν, που ο conte Σολωµός ξεκίνησε να γράφει στα 1823, για να τον αφήσει ανολοκλήρωτο –όπως ανολοκλήρωτο δυστυχώς παραμένει ακόμη το ίδιο το αίτηµα της ελευθερίας σ’ αυτόν τον τόπο. 

Σύµφωνα µε αυτά τα αγιασμένα κείμενα, η ελευθερία δεν είναι ένα ακόμη human right, ένα «ανθρώπινο δικαίωµα» που εγγυούνται κάποιοι διεθνείς οργανισμοί. Η ελευθερία είναι το µέγα ζητούµενο της ιστορίας, είναι το πιο σπάνιο άνθος της οικουμένης, είναι το αιωνίως ποθούµενο, όπως το αισθανότανε ο σκλαβωµένος λαός πριν το ’21. Κι ως είδος εν ανεπαρκεία, δεν απονέµεται έξωθεν ή άνωθεν, ούτε χαρίζεται από κάποια φιλάνθρωπη εξουσία, αλλά κατακτιέται µε αγώνα σκληρό και με αίµα. Ο Σολωμός την είδε την Ελευθερία να κρατά την τρομερή αμφίστομη ρομφαία και ν’ αφήνει στο διάβα της ερηµιά, θάνατο και φρίκη. Την είδε βγαλµένη από τα αγιασµένα κόκαλα όσων αποφάσισαν ότι δεν µπορούν άλλο να υποφέρουν τη χθαµαλή και άτιµη ζωή του σκλάβου. «Είναι αδύνατον αι ελληνικαί ψυχαί να κοιµηθούν πλέον εις την ληθαργίαν της τυραννίας! Ο λαµπρός ήχος των αρµάτων των παλιν θέλει ακουσθή προς κατατρόπωσιν των τυράννων, και ταχέως», βεβαιώνει ο Ανώνυµος της Ελληνικής Νοµαρχίας, σαλπίζοντας την εξέγερση. 

Σε κρίσιμες ώρες και σε καιρούς σκοτεινούς είναι τ’ άρµατα και η επαναστατική βία, η αμυνόμενη βία των θυμάτων και των αθώων, που µπορούν να προασπίσουν την ελευθερία από τους κινδύνους που την απειλούν –αυτό μας διδάσκουν με χίλιες φωνές τα κείμενα και τα απομνημονεύματα του ‘21. Τούτος δεν είναι ένας αγώνας για κάποιο προνόµιο, µια πολυτέλεια, που ακόµη κι αν λείψει δεν θα µάς πολυστοιχίσει. Η ελευθερία είναι ζήτηµα ζωής ή θανάτου, είναι απαράβατος όρος για να ζήσει ο άνθρωπος ως άνθρωπος και όχι ως αιχμαλωτισμένο κτήνος. Το τρισένδοξο επίγραµµα Ελευθερία ή Θάνατος, φανερώνει ότι για τον αγωνιστή άνθρωπο η ελευθερία είναι οντολογικά και αξιολογικά ανώτερη από την ίδια την ύπαρξη. Που απλούστερα σηµαίνει ότι όποιος θέλει να λέγεται άνθρωπος πρέπει να πεθαίνει ελεύθερος, αλλά να µην ανέχεται να ζει σκλάβος. «Ο ελεύθερος δεν ηξεύρει να ζήση αλλεωτρόπως ειµή ελευθέρως», παρατηρεί ο Ανώνυµος. Και συνεχίζει: «Η ελευθερία είναι αναγκαιοτέρα και από την ιδίαν ύπαρξιν εις τους ανθρώπους […] Η ζωή του αληθούς πολίτου πρέπει να τελειώνει ή διά την ελευθερίαν του, ή µε την ελευθερίαν του.» Σε τούτον εδώ τον τόπο δυο αιώνες τώρα, δεν έχουν ακουστεί πιο ευγενικά και γενναία λόγια από αυτά.

Για την εξεγερµένη γενιά του ’21, συνεπώς, η ελευθερία δεν είναι µια αξία ανάµεσα στις άλλες –έστω η ανώτερη. Αντίθετα, είναι η ζωοδόχος πηγή απ’ όπου αναβλύζουν και τροφοδοτούνται όλες οι αξίες και όλες οι αρετές. «Χωρίς αυτήν δεν ηµπόρουν να έχωσι [οι άνθρωποι] ούτε δικαιοσύνην, ούτε οµοιότηταν [ισότητα], ούτε αγάπην, και εν ενί λόγω ουδεµίαν αρετήν», βεβαιώνει ο πολιτικός φιλόσοφος της Νοµαρχίας. Για το πω αλλιώς, η ελευθερία είναι το ακλόνητο θεµέλιο πάνω στο οποίο οικοδοµείται το ηθικό υποκείµενο. Ο σκλάβος, ο υπόδουλος και ο υποτελής δεν µπορούν ποτέ να είναι ενάρετοι, δεν µπορούν να έχουν αληθινές αξίες και ιδανικά, αφού δεν έχουν ελευθερία συνείδησης, ώστε να επιλέξουν υπεύθυνα ανάµεσα στο καλό και στο κακό. Οι αξίες τους, κατά συνέπεια, είναι υπαγορευμένες, κίβδηλες και ιδιοτελείς: είναι η συναίνεση και ο συµβιβασµός, το ατοµικό συµφέρον και η επιβίωση µε κάθε τρόπο. Κάποτε-κάποτε, µάλιστα οι προσκυνηµένοι και οι ηγεσίες τους βαφτίζουν τη δειλία τους σωφροσύνη, τα συµφέροντά τους τάξη και τη µοιρολατρία τους υποµονή. Τέτοιες αξίες υπηρετώντας, οι υποταγµένες µάζες διάγουν τον χαµοσερνάµενο βίο τους βυθισµένες στην ακηδία και στον φόβο. Ο φόβος είναι «ο στερεώτερος στύλο της τυραννίας», γράφει ο Ανώνυµος της Νομαρχίας, γιατί εγκαθιδρύει ένα καθεστώς ωμού εκβιασµού: υποταγή ή την εξόντωση. Η τροµοκρατία από τη μια και η καταστολή από την άλλη, παραλύουν τη συνείδηση του σιωπηλού πλήθους και καθηλώνουν το πλαδαρό κορµί του σε µια θανατερή αδράνεια. Έχοντας συνηθίσει να ζουν µε τις αλυσίδες τους, οι ψοφοδεείς µάζες και οι εξαγορασµένοι ηγέτες τους έχουν ξεχάσει τι θα πει ελεύθερος άνθρωπος. Μεγαλωμένοι στην αλλοτρίωση δεν γνωρίζουν καν τι σηµαίνει να µην είσαι αλλοτριωµένος. Έχουν χάσει τον εαυτό τους γιατί έχουν χάσει την ελεύθερή τους συνείδηση. Όμως, «η ελευθερία είναι αναγκαία […] εις τον άνθρωπον δια να γνωρίση το Είναι του», µάς θυµίζει ο Ανώνυµος συγγραφέας της Νοµαρχίας. «Όστις αγνοεί την ελευθερίαν, αγνοεί το Είναι του.» 

Η απώλεια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι, λοιπόν, το στοιχείο που χαρακτηρίζει περισσότερο απ’ οποιοδήποτε άλλο τους σιωπηλούς όχλους των ραγιάδων. Γι’ αυτό και κατά τρόπο περίεργο και αντιφατικό, οι πολλοί συνήθως αντιδρούν µε πανικό και αντιστέκονται µε πείσµα ενάντια σε κάθε προσπάθεια αφύπνισης και απελευθέρωσής τους. Η ιστορία είναι γεµάτη από περιπτώσεις που αποδεικνύουν ότι οι µάζες είναι ικανές να αποδεχτούν τα πάντα εκτός από την αλήθεια, είναι ικανές να επιθυµήσουν τα πάντα εκτός από την ελευθερία τους. Τα µόνα αιτήµατα που µπορούν να έχουν είναι αιτήµατα ζητιάνου, που τα έχουν βαπτίσει διεκδικήσεις. 

Ο θριαµβικός τόνος που συνήθως έχουν οι αναφορές στον Ξεσηκωµό του 1821 δίνει την εντύπωση ότι η ηθική του προσκυνηµένου, για την οποία μιλώ, δεν ταλαιπώρησε την κοινωνία του Αγώνα. Η εντύπωση, όµως, αυτή είναι εσφαλµένη. Εκτός από τις κακουχίες του πολέµου, εκτός από τα βόλια και τα βασανιστήρια των Τούρκων, οι επαναστατηµένοι είχαν να αντιπαλέψουν και τη λογική του ραγιά, του δωσίλογου και του προδότη, που συνιστούσε ευγνώµονα υποταγή στο Δοβλέτι και πρόβαλε το ακατόρθωτον του εγχειρήµατος της εξέγερσης, σε µια προσπάθεια να απελπίσει και να κρατήσει το λαό στο καθεστώς της στυγερής δουλείας. Η ιστορία µάς έχει παραδώσει αυτήν την ιδεολογία της Αντεπανάστασης καταγεγραµµένη σε κείµενα και σε συµπεριφορές. Να θυµηθούµε τις επιστολές και τους αφορισµούς συγκεκριµένων πολιτικών και εκκλησιαστικών ταγών κατά της Επανάστασης; Να θυµηθούµε τους πολυάριθµους ριψάσπιδες και νενέκους, που δελεάζονταν από τα Προσκυνοχάρτια του Κιουταχή και του Ιμπραήμ, και που εάν δεν αντιµετωπίζονταν µε «φωτιά και τσεκούρι» από τον Κολοκοτρώνη θα είχαν αλλάξει την έκβαση του αγώνα; Να θυµηθούµε εκείνους τους άθλιους Κουντουριώτη, Μαυροκορδάτο και Ορλάνδο, που έσπευσαν να υποθηκεύσουν αδίστακτα την ποτισµένη µε αίµα γη των Ελλήνων, προκειµένου να δανειστούν µε σκανδαλώδεις όρους από τους Άγγλους τοκογλύφους, για να χρηµατοδοτήσουν τις ληστρικές φατρίες τους κατά τον εµφύλιο σπαραγµό; Να θυµηθούµε, τέλος, την αρνητική απάντηση που έδωσαν οι προύχοντες της ευδαίμονος νήσου Χίου στην έκκληση των Υδραίων να συνδράµουν οικονοµικά τον αγώνα για την Ελευθερία με αντάλλαγµα τη μόνιμη ναυλοχία του Υδαίικου στόλου στο νησί, ώστε να προστατευθούν οι άοπλοι και απόλεµοι κάτοικοι; Ξεχνάμε ότι έκριναν συνετό να εµφανιστούν στις Οθωμανικές αρχές και να ορκιστούν πίστη και υποταγή στο Σουλτάνο; Δεν πέρασε πολύς καιρός και οι φρεγάτες, οι κορβέτες και τα περιπολικά µπριγαντίνια του Καπουδάν Πασά µαύρισαν τον ορίζοντα και μετέτρεψαν τη Χίο σε ένα απέραντο σφαγείο. Τι αποδεικνύεται επομένως; Ότι αν και νοµίζει ότι θα σωθεί δια της αµαχητί παραδόσεως και της σωφρόνου υποταγής, ο δειλός και ο απαθής τελικά προετοιµάζει τον αφανισμό του, συµπαρασύροντας όσους ηθεληµένα ή αθέλητα τον εµπιστεύτηκαν. 

Δεν θα σας κουράσω άλλο. Αντί των κούφιων αναφωνήσεων «ζήτω το 1821», με τις οποίες συνήθως κλείνουν οι πανηγυρικοί της ημέρας, ζητώ απ’ όλους μας να στοχαστούμε σοβαρά γύρω από το εάν και πώς δικαιούµαστε εμείς σήμερα να εορτάζουµε την Επανάσταση του 1821. Συγκροτούμε άραγε όλοι εμείς οι νεοέλληνες λαό αντάξιο των «ένδοξων προγόνων μας», σε τούτες τις πιο κρίσημες ώρες της συλλογικής µας δοκιµασίας; Λαό πρόθυμο να αγωνιστεί μέχρι θυσίας για να διαφεντέψει τον τόπο του και να αναστήσει την Πατρίδα; Λαό ικανό να εκπληρώσει το χρέος του απέναντι στους νεκρούς και στους αγέννητους; Οι τύχες της Πατρίδας μας, αλλά και η τιµή της Γενιάς µας εξαρτώνται από το πώς θα απαντήσουµε στα ερωτήµατα αυτά.

Σας ευχαριστώ που µε ακούσατε. Και του χρόνου να είστε όλοι καλά.

Καρδάμυλα, Χίος 25 Μαρτίου 2016
↧

ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΒΟΛΟ; (No 2)

April 1, 2016, 2:27 am
$
0
0
Του Γεωργίου Φωτ. Παπαδόπουλου

Στο τελευταίο φύλλο της <<Χιώτικης Διαφάνειας>> (24/03 ε.ε.) ο εκλεκτός συμπολίτης μας και φίλος, Σταμάτης Γ. Κουτσοδόντης δημοσίευσε κείμενο με τον ύπερθεν –εύστοχο και εύγλωττο– τίτλο, κατ΄ ουσίαν απαντητικό σε προγενέστερο δικό μου, με το οποίο –ούτε λίγο ούτε πολύ– επιζητεί κάποιες απαντήσεις σε εύλογα ερωτήματά του. Του τις δίδω, λοιπόν, μιας και δεν πρέπει να του χαλάσω το χατίρι αλλά και διότι καμιά φορά η άρνηση απάντησης εκλαμβάνεται και ως αδυναμία, κάτι το οποίο επ΄ ουδενί δεν θέλω να υποθέσει ο αγαπητός Σταμάτης.

Αναφέρεται, ο αγαπητός Σταμάτης, στο ζήτημα του Οικουμενισμού και ορθά τον καταδικάζει. Βέβαια, το ενδιαφέρον του είναι λίγο όψιμο αλλά και λίγο … περίεργο ! Διότι, ως φαίνεται, διαφώτισε… τον πιστό λαό περί των καθηκόντων των Χριστιανών, διεκήρυξε τον λόγο του Θεού που πρέπει να εφαρμόζει (ο πιστός λαός), ανέλυσε τον λόγο της Αγίας Γραφής, επλήρωσε την καρδία και το μυαλό των ευσεβών Χριστιανών πνευματικών κειμένων και αφού τα έκαμε όλα αυτά σκέφτηκε να ασχοληθεί και με τον Οικουμενισμό, επιχειρώντας να διαχωρίσουν οι πιστοί τη θέση τους σε <<οικουμενιστική>> και <<γνήσια>> πίστη, δηλαδή ζητώντας να προβούν σε σχίσμα στο χώρο της Εκκλησίας, όπως οι παλαιοημερολογίτες ! Και επειδή με ρωτά εάν πιστεύουν ή όχι στο Θεό οι παλαιοημερολογίτες, θα του απαντήσω ότι και οι παπικοί πιστεύουν στο Χριστό, και οι προτεστάντες, και οι χιλιαστές, και οι πεντηκοστιανοί, και ο Άρειος επίστευε, αλλά όλοι αυτοί βρέθηκαν σε πλάνη, ξεκίνησαν με σχίσμα και κατέληξαν σε αίρεση. Έτσι και οι παλαιοημερολογίτες, ξεκίνησαν με το ημερολόγιο (13 ημέρες) και 2-3 δεκαετίες κατόπιν θυμήθηκαν και τον Oικουμενισμό για να δικαιολογήσουν την απόσχισή τους (για του λόγου το αληθές ας αναζητήσει όποιος διαφωνεί το αρχικά κείμενα απόσχισης των Γ.Ο.Χ., να δει εάν γίνεται πουθενά μνεία στον Οικουμενισμό). Ατυχές, λοιπόν, το παράδειγμα και το ερώτημα, Σταμάτη. Η Εκκλησία δεν είναι τσιφλίκι καθενός να κάνει και να λέει ότι θέλει, μάλιστα δίχως έλεγχο. Όταν, λοιπόν, δούμε ότι ο Οικουμενισμός εισβάλλει στην Εκκλησία, θα υψώσουμε σθεναρά τη φωνή και το ανάστημά μας, όχι όμως να γίνουμε για ΄΄τα πανηγύρια΄΄ σχολιάζοντας κάθε επίσκεψη του Πατριάρχη εδώ κι εκεί, δήθεν για να σώσουμε την Εκκλησία από τον Οικουμενισμό και το μόνο που επιδιώκουμε να είναι να καλύψουμε τα δικά μας πάθη, τα εσώψυχα και τις αιτιάσεις του υποσυνείδητού μας. Υπερπατριώτες και υπερχριστιανοί δεν υπάρχουν ! Μόνον πραγματικοί Πατριώτες και Χριστιανοί.

Μιας δε και αναφέρεσαι στον Οικουμενισμό, ήθελα να σε ρωτήσω κάτι κι εγώ: Είναι το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) όργανο του Οικουμενισμού ή όχι; Εγώ πιστεύω ότι είναι και πρέπει να φύγουμε από εκεί. Όμως, ο Γέροντας Θεόδουλος (Γεντίδης), Δικαίος (Ηγούμενος) των Αγίων Πατέρων είχε ζητήσει να συμπεριληφθεί η Ιερά Σκήτη των Αγίων Πατέρων στο πρόγραμμα διανομής τροφίμων (επισιτιστικό) του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, αποστέλλοντας μάλιστα σχετικό έγγραφο στην Ιερά Μητρόπολη Χίου! Λοιπόν, ποιος μάχεται τον Οικουμενισμό και πως; Θεωρητικά είναι καλό να λέγονται αυτά, πρακτικά όμως τηρούνται άλλα από κάποιους ! 

Με ρωτά πολλά για τη Σκήτη των Αγίων Πατέρων και περί του ζητήματος που έχει προκύψει. Βέβαια, λησμονεί ο φίλτατος Σταμάτης ότι, όλη η φασαρία στον τοπικό Τύπο και αλλαχού ξεκίνησε από τον ίδιο (δίχως μάλιστα να έχει κανένα δικαίωμα προς τούτο μιας και δεν γνωρίζω να είχε ιδιαίτερη σχέση με τη Σκήτη- απεναντίας εγώ στήριζα ηθικά και υλικά τον π. Αμβρόσιο και ήξερε τις πεποιθήσεις μου) διότι εκείνος πρώτος αρθρογράφησε στον τοπικό Τύπο και <<ήρξατο χειρών αδίκων>> και έπειτα όλοι οι υπόλοιποι. Το τι έκανε η Ιερά Μητρόπολις Χίου είναι δική της δουλειά και έχει έννομο (ηθικό και διοικητικό) συμφέρον να το πράξει. Μάλιστα δικαιώθηκε και στο δικαστήριο. Αλλά τα περί δημοσιευμάτων, κλπ. ποιος τα ξεκίνησε; Δεν τα ξεκίνησε εκείνος και άρχισε το ΄΄γαιτανάκι΄΄ των ερωταπαντήσεων; 

Αναφέρει ότι, πληθώρα πιστών έχουν να κάνουν με τη στάση της Μητρόπολης. Κι εγώ θα του πω ότι και υπερπληθώρα πιστών έχουν να κάνουν με τη στάση των παλαιοημερολογιτών στη Χίο και τη δική του. Ποια είναι η πληθώρα; Ας μας πουν αριθμητικά και από ποιους στηρίζονται τα ιερά καθιδρύματα της Χίου. 

Με ρωτά γιατί δεν απάντησα σε μακροσκελέστατα σχόλια (όχι άρθρα) κάποιου δηλωμένου παλαιοημερολογίτη στην Αθήνα και κάποιου ετέρου αγνώστου ονόματος και προελεύσεως. Απαντώ, για την πρώτη περίπτωση: Υπάρχει περίπτωση να πείσω κάποιον ο οποίος αρνείται να αναγνωρίσει τις Αποφάσεις της Ελληνικής δικαιοσύνης και αναφέρει για πρόσωπα που τιμωρήθηκαν από αυτή και πέθαναν στη φυλακή ότι <<δεν αποδείχθηκε τίποτα>>; Μπορείς να κάνεις διάλογο με τον έντονο ζηλωτισμό, που έχει ως αρχή του το <<ου με πείσης καν με πείσης>>; Απαντώ και για τη δεύτερη περίπτωση: Σε ποιον να απαντήσω; Σε κάποιον που παρουσιάστηκε με γυναικείο ονοματεπώνυμο και όταν της (-του) απάντησα επανήλθε και είπε ότι δεν ονομάζεται έτσι; Είναι σοβαρά αυτά τα πράγματα και αναμεταδίδει και τα ονόματα που δεν γνωρίζει προσωπικά; (εκτός εάν τα γνωρίζει). 

Με ρωτά για την ιεροσύνη του π. Αμβροσίου. Νομίζω ότι από το κείμενό μου, συμπεραίνεται και η απάντηση στο ερώτημα αυτό. Εκείνος γιατί κόπτεται τόσο για το συγκεκριμένο ζήτημα; Εγώ δεν προέβην σε κανένα χαρακτηρισμό, μίλησα για αποκοπή από την Κανονική Εκκλησία των Γ.Ο.Χ. ευρύτερα. Επιπλέον είπα ότι, η Σκήτη των Αγ. Πατέρων έδιδε -διαχρονικά- αναφορά στην Ι. Μητρόπολη Χίου, ανεξαρτήτως τήρησης ημερολογίου. (Και ανέφερα, σε προσωπικό μου σημείωμα στον ίδιο, όχι δημόσια -όπως κάνει εκείνος- χρησιμοποιώντας φράσεις προσωπικής επικοινωνίας, διαπράττοντας ηθική απρέπεια) ότι, για την επίσημη και Κανονική Εκκλησία, οι χειροτονίες των Γ.Ο.Χ., που πραγματοποιήθηκαν σε περίοδο που αυτοί δεν είχαν εκκλησιαστική κοινωνία με την επίσημη Εκκλησία, δεν αναγνωρίζονται. Όμως, ήθελα κι εγώ να τον ρωτήσω κάτι (μιας και με προκάλεσε, ενώ δεν το είχα σκοπό): Όταν ο π. Αμβρόσιος, επί χρόνια ολόκληρα, λειτουργούσε δίχως να μνημονεύει κανένα Επίσκοπο, ήσαν έγκυρα ή άκυρα τα Μυστήρια; Ας ανατρέξει στο Ι. Πηδάλιο (φράσεις του οποίου μνημονεύει στο κείμενό του 2-3 φορές) να μας απαντήσει ο κ. Κουτσοδόντης.

Ας μας πει, ακόμη, από πού προκύπτει αυτό που –ψευδώς ή λόγω άγνοιας;– ανέφερε σε προγενέστερο άρθρο του ότι, δηλαδή, ο μακαριστός Μητροπολίτης μας κυρός Διονύσιος αναγνώριζε την ιεροσύνη των Γ.Ο.Χ. Ο μακαριστός Διονύσιος είχε ζητήσει από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος να αποφανθεί περί της εγγραφής του π. Αμβροσίου στο μοναχολόγιο της Ιεράς Μονής Μυρσινιδίου και την ανάληψη εκεί καθηκόντων Ιερομονάχου. Το Γραφείο Νομοκανονικών ζητημάτων της Συνόδου (ο αείμνηστος, σήμερα, Πρωτοπρεσβύτερος π. Ευάγγελος Μαντζουνέας και ο τότε Αρχιμανδρίτης –νυν Μητροπολίτης Κηφισίας– Κύριλλος διερεύνησαν το ζήτημα) ανέφερε ότι έπρεπε να ξαναχειροτονηθεί για να γίνει δεκτός, πράγμα που ασφαλώς δεν δέχθηκε ο π. Αμβρόσιος, όταν τις επόμενες ημέρες του ανακοινώθηκε στη Χίο. Το γεγονός ελύπησε σφόδρα τον μακαριστό Διονύσιο ο οποίος εκτιμούσε τον π. Αμβρόσιο και τον εμπιστευόταν ως φύλακα των ι. καθιδρυμάτων που επόπτευε. Στη συνάντηση ήμουν παρών διότι είχα πάει στην Ι. Σύνοδο εκείνη την ημέρα, στο ίδιο γραφείο, με τον μακαριστό Μητροπολίτη μας και τον πατέρα μου, για κάποιο προσωπικό μου θέμα,. Ήταν Παρασκευή Δ΄ εβδομάδος Νηστειών της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής του έτους 1995. 

Επίσης, ήθελα να ρωτήσω κάτι τον αγαπητό Σταμάτη, γνωρίζοντας ότι, σε σειρά άρθρων του στο παρελθόν (που διατηρώ στο αρχείο μου) προέβαλλε –και ορθά– ως εξαίρετες τρεις εκκλησιαστικές προσωπικότητες: Τον μακαριστό Μητροπολίτη Δρυινουπόλεως και Κονίτσης κυρό Σεβαστιανό (Οικονομίδη), τον μακαριστό Μητροπολίτη Χίου κυρό Χρυσόστομο (Γιαλούρη) και τον μακαριστό Μητροπολίτη πρώην Αττικής Νικόδημο (Γκατζιρούλη). Ρωτώ, λοιπόν, έχει διαβάσει τι έχουν πει οι τρεις (3) αυτοί αοίδιμοι Ιεράρχες για το παλαιό ημερολόγιο και τους παλαιοημερολογίτες ή όχι; Και κάτι ακόμη, μήπως μπορεί να αναζητήσει τον λόγο που, όταν οι μακαριστοί Ιεράρχες Φλωρίνης Αυγουστίνος, Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος και Παραμυθίας Παύλος έπαυσαν το μνημόσυνο του Πατριάρχη Αθηναγόρα το έτος 1972 (επί οικουμενισμώ, λόγω του εναγκαλισμού του με τον Πάπα), ο αοίδιμος Δρυινουπόλεως Σεβαστιανός αρνήθηκε να τους ακολουθήσει; Ο κ. Κουτσοδόντης είναι, άραγε, σοφότερος και σθεναρότερος Ορθόδοξος πιστός από τον Σεβαστιανό, ΄΄βασιλικότερος του βασιλέως΄΄; Παραδέχεται, εν τέλει, ο κ. Κουτσοδόντης τους Ιεράρχες αυτούς ή όχι; Εύλογο το ερώτημα: Και με τον Θεό και με τον Διάβολο; Δεν γίνεται ! Πρέπει να αποφασίσει ! 

Επίσης, μιας και αναφέρεται στον Οικουμενισμό και τον Ι. Κλήρο της Εκκλησίας μας, καλό θα ήταν να μάθει εάν, τόσο οι προκάτοχοι όσο και οι διάδοχοι (σήμερα) του αειμνήστου Επισκόπου Αστορίας Πέτρου (Αστυφίδη) έχουν εκκλησιαστική κοινωνία ή όχι με την επίσημη Εκκλησία και εάν λειτουργούν ή όχι με τους Κληρικούς του νέου ημερολογίου. Επίσης, καλό θα ήταν να μας πει ποιος ήταν ο δεύτερος, εκ των δύο Ιεραρχών, που φέρεται να χειροτόνησε τον <<αρχηγό>> των Γ.Ο.Χ. Ελλάδος Ακάκιο Παπά και ποια η σχέση του με τον Οικουμενισμό. Κατόπιν τα ξαναλέμε. 

Νομίζω ότι, ο φίλος Σταμάτης έχει καλές και αγαθές προθέσεις στα όσα λέει, αλλά κάπου τα έχει μπερδέψει λίγο! Θεωρώ ότι, με την αρθρογραφία του περισσότερο κακό παρά καλό έκανε στα τεκταινόμενα της Ι. Σκήτης των Αγίων Πατέρων. Εάν πραγματικά αγαπούσε και τιμά τον π. Αμβρόσιο πρέπει να σταματήσει. Επίσης, η υφή και ο τρόπος της γραφής του υποδηλώνει αδικαιολόγητη εμπάθεια στο πρόσωπο του Μητροπολίτη Χίου Μάρκου. Γιατί τόσο μένος; Τον πείραξε επειδή ενήργησε διασφαλίζοντας το συμφέρον της Εκκλησίας; Ή, τελικά, πίσω από αυτή την πολεμική του κ. Κουτσοδόντη (ακόμη και στο πρόσωπο μου, που ομολογώ ότι δεν το περίμενα μετά από τόσα χρόνια φιλίας) κρύβονται πικρίες, εγωισμοί και αντιδράσεις έναντι άλλων, προσωπικών θεμάτων, που έχουν να κάνουν μεταξύ του ιδίου και της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου; Μπορεί σε κάποιον να αρέσει ή όχι κάποιος άλλος (Κληρικός ή λαϊκός), μπορεί να σχολιάζεις καλοπροαίρετα τις –όποιες– ενέργειες του ή μη (ιδιαίτερα εάν είναι δημόσιο πρόσωπο), δεν μπορείς όμως να κατηγορείς κάποιον επειδή ενήργησε με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον (όπως αυτό απορρέει από την κείμενη Νομοθεσία, Κανονική-Εκκλησιαστική και Πολιτείας) και το συμφέρον της Εκκλησίας. Ε, αυτό, πάει πολύ και είναι για εξέταση από ιατρό… Και μάλλον είναι σύμπτωμα Οικουμενισμού !!!

Γνωρίζω ότι στενοχώρησα λίγο τον φίλο Σταμάτη, δεν το έκανα με κακή πρόθεση, το λέω ειλικρινά. Όμως, πρέπει να αναγνωρίσει την πλάνη του. Εγώ εφαρμόζω το των προγόνων μας <<Φίλος μεν Πλάτων, φιλτάτη δε αλήθεια>>. Και ως λέγει ο ιερός Απόστολος <<ά είδαμεν και ηκούσαμεν, ου δυνάμεθα μη λαλείν>>. Αλλά και ο ιερός Χρυσόστομος <<δέχου εκούσια τραύματα φίλου ή ακούσια φιλήματα εχθρού>> (κατά παράφραση: Δέξου τον λόγο του φίλου σου που θα σε στενοχωρήσει αλλά είναι για το καλό σου, παρά αυτόν που σε επαινεί αλλά δεν είναι αληθινός).-
↧
↧

Και με τον Θεό και με τον Σατανά!

April 3, 2016, 8:11 am
$
0
0
Του Σταμάτη Κουτσοδόντη

     Στο προηγούμενο φύλλο της εκδόσεως της εφημερίδας διαβάζοντας το άρθρο του κ. Γ. Παπαδόπουλου περί της «Πλάνης του Παλαιού ημερολογίου (και τα από αυτή απορρέοντα περί της Ι. Σκήτης των Αγίων Πατέρων της Χίου), ήρθαν κάποιες σκέψεις στο νου μου, τις οποίες επιθυμώ πλέον, να μοιραστώ με τους αναγνώστες, όσο κι’ αν εκ προοιμίου γνωρίζω ότι θα δυσαρεστήσουν σφόδρα τον φίλτατο Γεώργιο.

Θα ακολουθήσω λοιπόν κι’ εγώ την συμβουλή του, αφού ήλθε ο καιρός του λαλείν.
Το κείμενό του κονταροχτυπιέται, ενώ ο γράφων ορθά εν μέρει πραγματεύεται κάποια γεγονότα κατά του οικουμενισμού, τον οποίον από την μια σωστά καταδικάζει, αλλά συνάμα εναγκαλίζεται (!) ως βασιλικότερος του βασιλέως - δεσπότη της Χίου π. Μάρκου, με υπαιτιότητα του οποίου ταλανίζεται η πίστις των λιγοστών πια ασχολούμενων με τα εκκλησιαστικά πράγματα, εξ’ αφορμής και του διωγμού κατά της Σκήτης των Αγίων Πατέρων, όπου η εμπάθεια, το μίσος, η επιθετικότητα, το φαρμάκι και η υποκρισία περίσσευσαν, λες και οι παληοημερολογίτες δεν πιστεύουν στον Τριαδικό Θεό, αλλά είναι αλλόθρησκοι.
     Ο μεν δεσπότης σιωπά και κουρνιάζει  μπροστά στο θόρυβο που ο ίδιος δημιούργησε, λαμβάνοντας έντονα τα μηνύματα της οργής των συμπολιτών μας που αγαπούν τη Μονή, ο δε κ. Παπαδόπουλος προκαλεί με απύθμενο θράσος στο όνομα του Θεού (!) ως Γενικός Εισαγγελέας.  
     Ας μη λησμονούμε ότι στο όνομα του Θεού, πως και οι Σταυροφόροι επιδόθηκαν στις χειρότερες αποτροπιαστικές βαρβαρότητες. Ήταν αυτοί που βανδάλισαν την Κωνσταντινούπολη. Σήμερα βέβαια που οι καιροί άλλαξαν, οι σύγχρονοι «Ορθόδοξοι Ταλιμπάν και Τζιχαντιστές» της γραφίδας, επιδίδονται σε βαρβαρότητες χειρότερες από την σωματική βία, σ’ αυτήν της ψυχής. Προφανώς και πάλι στο όνομα του Θεού!
     Ομολογουμένως με το γραπτό του ο κ. Παπαδόπουλος υπερέβη τα εσκεμμένα, με φανατισμό, πείσμα και τρομερή εχθρότητα προς τους παλαιοημερολογίτες (Γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς). Μέσα από λίγες γραμμές, που φανέρωσαν τον ψυχικό του κόσμο, αμαύρωσε και ακύρωσε παντελώς ολόκληρο το συγγραφικό του έργο. 
Δεν θα μπω στον κόπο και στη δοκιμασία να επεκτείνω το γραπτό μου κουράζοντας τους αναγνώστες καθιστώντας το μακρόσυρτο. Εξ’ άλλου σταράτες θεολογικές απαντήσεις, έλαβε ο κ. Παπαδόπουλος  μέσω του ηλεκτρονικού τύπου, για το ίδιο άρθρο του, από τον κ. Παναγιώτη Μακρή και Μιχάλη Καρακατσάνη, από 10/3/2016 όπου και σιώπησε, έχασε τη λαλιά του, παρά τους αρχικούς λεονταρισμούς του, του τύπου: «Αυτά επί του παρόντος και εφόσον απαιτηθεί, θα επανέλθω, με περισσότερα.-» (Ιστολόγιο: http://syndesmosklchi.blogspot.gr/2016/03/blog-post_8.html)
Περιττεύει λοιπόν κάθε προσπάθεια, διότι ως Πλανεμένος και αντιμετωπίζοντας ως μπολιασμένος μονόπλευρα την Αλήθεια και την Χριστιανική Αγάπη, θα δώσει και πάλι ερμηνείες κατά το δοκούν. Θα τοποθετηθώ μόνο σε απλά σημεία που όπως προείπα, το κείμενό του σ’ αυτά, κραυγαλέα κονταροκτυπιέται.
Ενώ κατακρίνει τον Οικουμενισμό, πρακτικώς τον εναγκαλίζεται. Αυτός ο ίδιος είναι, που ενώ καταδικάζει τον οικουμενισμό του πατριάρχη Βαρθολομαίου επειδή συμπροσεύχεται με τον αιρεσιάρχη πάπα λέγοντάς μου: «Κι εγώ διαφωνώ με τα καμώματα του Βαρθολομαίου», ο ίδιος αυτός είναι που τον υπεδέχθη και τον χειροφίλησε κατά την επίσκεψή του στη Χίο. Βρήκε την δικαιολογία: «Ο Κληρικός όσο ανάξιος και να είναι, είναι ρέκτης της θείας χάριτος». 
Εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο εντελώς διαφορετικές έννοιες. Άλλο πράγμα ο «Ανάξιος»ιερωμένος που καθίσταται ρέκτης της Θείας Χάριτος και άλλο ο «Αιρετικός»ιερωμένος που ως τέτοιος κατά τους Ι. Κανόνες, του πρέπει καθαίρεση.
Σημειώνω ενδεικτικά πως οι παπικοί έχουν αλλοιώσει τον τύπο των Μυστηρίων, όπως αντί Θεία Κοινωνία, (Σώμα και Αίμα) παρέχουν στους πιστούς βιομηχανοποιημένο άρτο (όστια: άζυμος άρτος) και αντί Βαπτίσματος δέχονται ράντιμα κλπ.
Κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας: «Ο Λέγων ή Πράττων παρά τα διατεταγμένα, καν νηστεύει, καν προφητεύει, καν παρθενεύει, καν σημεία ποιεί, λύκος σοι φαινέσθω, εν προβάτου δορά, φθοράν προβάτων κατεργαζόμενος». Δηλαδή, αυτός ο οποίος λέγει ή κάνει πράγματα ξένα προς την παράδοση της Εκκλησίας, όσο και αγνός να φαίνεται, εσύ να τον θεωρείς ως λύκο μεταμορφωμένο σε πρόβατο, με σκοπό να σε ξεγελάσει.
Καμώνεται ο κ. Παπαδόπουλος, πως Τιμά τους Αγίους, οι οποίοι αποκήρυξαν την αίρεση του παπισμού, συνεπώς εκείνος πρακτικά τους εμπαίζει, αποδεχόμενος την «ευλογία»ιερωμένων που συλλειτούργησαν με τους αιρετικούς, ενώ θα έπρεπε να είχαν καθαιρεθεί κατά τους Ι. Κανόνες.
«Ο Κοινωνών  ακοινωνήτω, ακοινώνητος έστε». Δηλαδή όποιοι αποδέχεται αυτούς που συμπροσεύχονται με αιρετικούς καθίστανται και αυτοί, κατά τους Πατέρες, αιρετικοί.
Οι λόγοι των Αγίων, και των Ιερών Κανόνων είναι σαφέστατοι: Αν ένας κληρικός εισέλθει σε συναγωγή Ιουδαίων, ή προσευχηθεί με αιρετικούς, καθαιρείται, αλλά κατά τις περιστάσεις οι διδαχές τους πηγαίνουν «περίπατο».
     Τούτα ισχύουν και για τον κ. Παπαδόπουλο και για τον δεσπότη π. Μάρκο, οι οποίοι συμπορεύονται και που σαν λάστιχο τραβούν τους Κανόνες και τους Λόγους των Αγίων, αναλόγως με το τι τους βολεύει. Κατέστησαν προκλητικοί με τις αθεολόγητες απόψεις και πράξεις τους. Η τακτική τους θυμίζει το «Ολίγον έγκυος» και το «Πολύ έγκυος» που σατυρικά χρησιμοποιεί ο λαός.
     Περί δε του Γέροντος Αμβροσίου του οποίου την ιεροσύνη μου είπε ο κ. Παπαδόπουλος πως ΔΕΝτην αναγνώριζε, τον αναφέρει στο γραπτό, ως Γέροντα Αμβρόσιο. Θα εκτιμούσα και θα αποδεχόμουν την ευθύτητά του, έστω και αν  διαφωνούσα μαζί του, αν θα τον αποκαλούσε με το βαπτιστικό του όνομα. Οποίο ολίσθημα διά τους οφθαλμούς των ανθρώπων!   
Ομοίως και το ημερολόγιο της Μητροπόλεως Χίου τον ανέφερε μέχρι το 2015 ως Ηγούμενο Αμβρόσιο. Πως είναι δυνατόν να ήταν Ηγούμενος αν δεν ήταν Μοναχός; Αλλά και την χειροθεσία ως Μοναχό και την Χειροτονία ως ιερέα, έλαβε από τον ίδιο Επίσκοπο, τον κοιμηθέντα Αστορίας Πέτρο Αστυφείδη.  Επί τη ευκαιρία συμπληρώνω πως τούτο το αντικρουόμενο νόημα είναι και άποψη των γνωστών εφιαλτών (συνεργατών, κατά την Μητρόπολη). Γέροντα τον προσφωνούσαν κι’ εκείνοι, αλλά παρασυναγωγή, αιρετικούς και σχισματικούς χαρακτηρίζουν τους παλαιοημερολογίτες.
Πότε εν τέλει τον θεωρούσαν «Γέροντα» και πότε «κοσμικό»; αφού κάποιοι απ’ αυτούς χρησιμοποιούσαν και το βαπτιστικό του όνομα: Αγγελή; (καθόσον δεν του αναγνώριζαν ιεροσύνη) Ας τα ξεκαθαρίσουν πρώτα στο μυαλό τους. Πρόκειται περί μεγάλης Τρικυμίας εν Κρανίω! Και περί διπλοπροσωπίας ο λόγος!  Στη μικρή κοινωνία μας ευτυχώς γνωριζόμαστε. Διαλαλούν τις ιδέες τους, αλλά έστω κι αργά εκδηλώθηκαν και απομονώθηκαν.
     Τελειώνοντας προκαλώόλους όσους διασπείρουν διάφορες ειδήσεις περί λεηλασίας της Μονής, ότι έχουν μεταφερθεί πλείστα όσα πράγματα και κειμήλια της Μονής σε άλλο σημείο εντός της πόλης, να καταγγείλουν τα συμβάντα στην αρμόδια Εισαγγελική Αρχή, ώστε να διαταχθεί έρευνα.Αρετή και Τόλμη χρειάζονται. Ανδρεία, Παλληκαρήσια ψυχή, Τσαγανό και Μπέσα ε;
Ας κατανοήσουν οι πάντες ότι η Μονή των Αγίων Πατέρων δεν είναι ακέφαλη. Ο καινούργιος Ηγούμενος της Σκήτης, Γέρων Αθανάσιος μετά της 4μελούς αδελφότητας είναι άνθρωποι ευλαβέστατοι, άοκνοι και συνεχιστές του έργου των προγενεστέρων. Η πνευματική ζωή της Μονής και η παρουσία της γίνεται αντιληπτή σε κάθε προσκυνητή.
20 Μαρτίου 2016.

Η ανωτέρω δημοσίευση γίνεται σε συνέχεια του παρακάτω ηλεκτρονικού μηνύματος:

Παρακαλώ όπως δημοσιεύσετε το άρθρο μου, επί του οποίου απαντά ο κ. Παπαδόπουλος, χωρίς πρώτα να έχει καταχωρηθεί η τοποθέτησή μου. Και με τον Θεό και με τον Σατανά! Του Σταμάτη Κουτσοδόντη.
↧

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΗ ΠΕΡΙ Γ.Ο.Χ. (και περί Ι. Σκήτης Αγ. Πατέρων της Χίου)

April 4, 2016, 9:51 am
$
0
0
Του Γεωργίου Φωτ. Παπαδόπουλου

Τις τελευταίες ημέρες, ήλθε στο φως της δημοσιότητας ένα μακρόσυρτο κείμενο <<εκ της Γραμματείας της Ιεράς Συνόδου των Γ.Ο.Χ.>> (γνησίων ορθοδόξων χριστιανών-παλαιοημερολογιτών), το οποίο αναφέρεται στην ιστορία του παλαιού ημερολογίου εν Ελλάδι ευρύτερα και στη Χίο ειδικότερα. 

Για όσους πιθανόν δεν γνωρίζουν, δεν υπάρχει Εκκλησία Γ.Ο.Χ., αλλά Σωματείο Γ.Ο.Χ. και ως τέτοιο αναγνωρίζεται η φατρία των παλαιοημερολογιτών, τόσο από την Κανονική και επίσημη Εκκλησία όσο και από την Ελληνική Πολιτεία και δικαιοσύνη. 

Θα αντιπαρέλθω όσα αναφέρει περί των εν Ελλάδι γενομένων διότι, θεωρώ ότι το θέμα έχει εξαντληθεί και κανέναν πλέον δεν πείθουν οι φίλτατοι ζηλωτές των 13 ημερών. Εξάλλου, έχουν απαντηθεί και χιλιοειπωθεί πλείστα όσα, βάσει των οποίων μπορεί κάθε καλοπροαίρετος μελετητής να ερευνήσει την πραγματικότητα των προβαλλομένων ένθεν κακείθεν. 

Όμως, ας μου επιτραπεί, να σχολιάσω ορισμένα εξ όσων επικαλούνται οι ζηλωτές για τα γεγονότα της Χίου και που είναι πασιφανές ότι, ή δεν γνωρίζουν τα πραγματικά περιστατικά ή τα παραποιούν εσκεμμένα. Μάλιστα, αισθάνομαι την ανάγκη να το πράξω διότι, το κείμενο αυτό των Γ.Ο.Χ. κατ΄ ουσίαν απαντά σε άλλο, δικό μου κείμενο (που δημοσιεύθηκε στον Τύπο), δίχως ασφαλώς να αναφέρονται ονομαστικά σε μένα. 

Ας δούμε, λοιπόν, τα ψεύδη των Γ.Ο.Χ.:

1)Επικαλούνται ότι, στη Χίο ο αγώνας των Γ.Ο.Χ. <<σφραγίστηκε με αίμα>>. Ποιο ήταν το αίμα και πότε χύθηκε αίμα στη Χίο στους Γ.Ο.Χ.; 

2)Επικαλούνται ότι υπήρξαν <<διωκτικές πιέσεις τόσο ισχυρές και αφόρητες, ώστε οι μοναχές του Αγίου Στεφάνου να αναγκαστούν να εξέλθουν της Μονής περί το 1930…>>. Λησμονούν, όμως, να πουν ότι η Μονή του Αγίου Στεφάνου ήταν ΙΔΙΟΡΡΥΘΜΗ και έτσι επρόκειτο για ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ των Μοναχών. Το ίδιο συνέβη και στον Ταξιάρχη Νενήτων και στην Αγία Ματρώνα Διδύμας. Εκεί, κατά τον συντάκτη του κειμένου, γιατί δεν υπήρξε ΄΄διωγμός΄΄; Η προβολή της μισής αλήθειας ισοδυναμεί με ψέμα.

3)Ποιοι Μητροπολίτες ήσαν στη Χίο <<περί το 1930>> και μιλά για διωγμούς ο συντάκτης του κειμένου; Αναφέρεται σε ΄΄διώξεις΄΄ από το Μητροπολίτη Παντελεήμονα Φωστίνη ο οποίος ποίμανε τη Μητρόπολη της Χίου από το 1946 έως το 1962. Άρα, ποιες διώξεις έγιναν περί το 1930 στη Χίο; Μητροπολίτης το 1930 ήταν ο Ιερώνυμος Γοργίας (1908-1931), κατόπιν ο Πολύκαρπος Βαρβάκης (1931-1933) και στη συνέχεια ο Ιωακείμ Στρουμπής (1933-1945). Ποιος εξ αυτών έκαμε διώξεις; Κανένας, διότι η Σκήτη των Αγίων Πατέρων αναγνώριζε και τους τρεις αυτούς Μητροπολίτες ως τους νόμιμους και Κανονικούς. Το ίδιο και οι υπόλοιποι Μοναχοί και Μοναχές.

4)Αναφέρεται ότι <<στην Μονή των Αγίων Πατέρων υπήρξαν ενάρετοι Μοναχοί, οι οποίοι αποχώρησαν αφ΄εαυτών για διάφορους λόγους…>>. Ασφαλώς. Μπορεί να αποχώρησαν για διάφορους λόγους, όμως όχι για το ζήτημα του ημερολογίου. Γι΄ αυτό φαίνεται να αποχώρησε μόνον ο Μωυσής Τριπιτίνιας και πολύ αργότερα κάποιος Κατσουνωτός (δεν ήταν Χιώτης κανένας εκ των δυο), ο οποίος Τριπιτίνιας κατόρθωσε να μεταβεί σε άλλες Μονές και να ιδρύσει άλλες εκ των οποίων σήμερα καμία από αυτές δεν ανήκει στην ίδια ΄΄Σύνοδο΄΄ με τις υπόλοιπες !!! Αυτό ήταν το κατόρθωμά του: Σχίσματα πολλαπλά στο χώρο της Εκκλησίας. Ήθελα να ρωτήσω τον συντάκτη του κειμένου των Γ.Ο.Χ., εκείνος αναγνωρίζει τη ΄΄Σύνοδο΄΄ του Τριπιτίνια (Ματθαιικών); Διότι από ότι ξέρω δεν αναγνωρίζει η μια ΄΄Σύνοδος΄΄ την άλλη !!! Οπότε ατυχές το παράδειγμα περί Τριπιτίνια ο οποίος μόνος του πρόδωσε την Σκήτη και την εγκατέλειψε, ενώ απεναντίας η Μονή επέζησε χάρη στη διαμονή εκεί των Μοναχών της, που αναγνώριζε πάντοτε τον Κανονικό Μητροπολίτη Χίου.

5) Αναφέρεται ότι, <<ο αείμνηστος Γέροντας Θεόδουλος (Γεντίδης)…αποκαταστάθηκε στην Ιεροσύνη με χειροθεσία από τους Αρχιερείς μας, μετά το 1960…>>. Δηλαδή επί 18 χρόνια που ήταν Ιερέας (από το 1943, χειροτονηθείς από τον Μητροπολίτη Ιωακείμ Στρουμπή) δεν ήσαν έγκυρα τα Μυστήρια που τελούσε; Επί 18 χρόνια Ιερέας και Ηγούμενος κοροίδευε τον κόσμο και τους συμμοναστές του; Τι ηλιθιότητες είναι αυτές που λένε οι ΓΟΧ; Επίσης, που ήταν ο διωγμός που αναφέρουν όταν επί 50 χρόνια μετά την ημερολογιακή μεταρρύθμιση στη Χίο η Σκήτη των Αγίων Πατέρων αναγνώριζε πάντοτε τον Κανονικό Μητροπολίτη Χίου; Τότε τι είδους ανοησίες είναι αυτά που είπαν κάπoιοι ΓΟΧ, πρόσφατα, ότι η Σκήτη ακολουθούσε την ΄΄Σύνοδο΄΄ του παλαιού ημερολογίου από το 1924; 

6) Αναφέρεται ότι <<για θέματα κοινωνικής φύσεως μόνον είχαν οι Μονές κάποια τυπική επικοινωνία με την τοπική μητρόπολη του νέου ημερολογίου… αυτό δεν σήμαινε πνευματική εξάρτηση και υπαγωγή>>. Μάλιστα. Σας ρωτώ, λοιπόν: Είναι τυπικό θέμα ότι ζητείται από τον Μητροπολίτη Χίου να παρέμβει, για να συνετιστεί εκτραπείς Μοναχός της Σκήτης; Είναι τυπικό θέμα το ότι ζητείται η παρέμβαση του Μητροπολίτη Χίου για να ελεγχθούν οικονομικά και διαχειριστικά ζητήματα της Σκήτης και των Μοναχών; Είναι τυπικό θέμα ότι, εκλήθη ο Μητροπολίτης Χίου να τελέσει χειροτονίες (Διακόνου και Πρεσβυτέρου) στη Σκήτη; Αυτά δεν αποδεικνύουν υπαγωγή στoν Κανονικό και νόμιμο Μητροπολίτη Χίου; Γιατί για όλα αυτά δεν υπήρξε καμία αναφορά ποτέ και από κάποιον Δικαίο ή Μοναχό στους ΓΟΧ (στην Αθήνα ή αλλού); 

Ακόμη, όλοι οι Μοναχοί της Σκήτης, συμπεριλαμβανομένου του Δικαίου Θεοδούλου (Γεντίδη), κληθέντες σε απολογία, ανέφεραν ότι αναγνωρίζουν ως Κανονικό και νόμιμο τον Μητροπολίτη Χίου Παντελεήμονα Φωστίνη (περί το έτος 1959). Ο Γέροντας Θεόδουλος μόνο δήλωσε ότι δεν θεωρεί σωστό ότι ο Μητροπολίτης Χίου ξαναχειροτονεί τους πρότερον ΄΄Ιερείς΄΄ των Γ.Ο.Χ. εφόσον έλθουν στην Κανονική Εκκλησία (νέο ημερολόγιο). Μήπως έχετε κάτι να μας πείτε γι΄ αυτό; Από πού φαίνεται ότι δεν αναγνώριζε ο Θεόδουλος τον Μητροπολίτη Χίου; Και κάτι ακόμη: Εάν όπως λέτε <<δια επιθέσεως των χειρών των ΄΄Αρχιερέων΄΄ Γ.Ο.Χ. αποκαταστάθηκε στην Ιεροσύνη ο Θεόδουλος μετά το 1960>> , κάποιος εμπαίζει τα θεία… Διότι πως είναι δυνατόν αυτό για το οποίο κατηγορεί ο Θεόδουλος τον Παντελεήμονα Φωστίνη (δηλαδή τις ΄΄αναχειροτονίες΄΄), να το πράττουν στον ίδιο οι Γ.Ο.Χ. (αναχειροθεσία, δια επιθέσεως των χειρών) και να το αποδέχεται αβίαστα; 

7)Και τώρα το μεγαλύτερο ψέμα. Αναφέρεται ότι <<<<Με την άδεια του Αρχιεπισκόπου μας Αυξεντίου και την συγκατάθεση του Μακαριστού Επισκόπου Αστορίας κυρού Πέτρου, ο τότε Ιεροδιάκονος Αμβρόσιος συναριθμήθηκε στην Αδελφότητα των Αγίων Πατέρων. Η μετέπειτα χειροτονία του …και η ενθρόνιση του σε Ηγούμενο έγινε από τον Επίσκοπο της Εκκλησίας μας Πέτρο>>. Λησμόνησε ο συντάκτης του κειμένου δυο πράγματα: Α) ότι ο μακαριστός Αστορίας Πέτρος είχε διακόψει την εκκλησιαστική κοινωνία με τον Αυξέντιο από τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Συνεπώς, πως απευθύνθηκε στον Αυξέντιο αφού δεν τον αναγνώριζε πλέον τότε; Β) Ο Αστορίας Πέτρος δεν έδιδε αναφορά σε κανέναν εν Ελλάδι φορέα των Γ.Ο.Χ τη συγκεκριμένη περίοδο, αλλά προέβη στις όποιες ενέργειες (εγκατάσταση στη Σκήτη του π. Αμβροσίου, ενθρόνιση, κλπ) δίχως να λάβει από κανέναν άδεια, παρά ερχόμενος σε εσωτερική συνεννόηση με τους Μοναχούς της Σκήτης, που αγαπούσαν τον π. Αμβρόσιο και πάντοτε υπό την ανοχή της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου. Επίσης, ο συντάκτης του κειμένου μάλλον ξέχασε ότι, ήδη από το 1985, ο Αυξέντιος είχε καθαιρεθεί από τη ΄΄Σύνοδο΄΄ των <<Φλωρινικών>>(σημερινή που εκδίδει την ανακοίνωση-άρθρο), συνεπώς ήταν αδύνατον το 1987-1990 όλα αυτά να γίνουν υπό την έγκριση του Αυξεντίου, όπως ψευδώς επικαλούνται οι φίλτατοι Γ.Ο.Χ.

8)Τέλος, κάτι ακόμη πολύ σημαντικό. Στο άρθρο της ψευτοσυνόδου των Γ.Ο.Χ. γίνεται μνεία στον <<Μητροπολίτη Χίου, Στέφανο (Τσικούρα)>>. Ο ΄΄Μητροπολίτης΄΄ Στέφανος ήταν καθαιρεμένος κληρικός του νέου ημερολογίου. Εφόσον οι Γ.Ο.Χ. τον κατέστησαν ΄΄Μητροπολίτη Χίου΄΄ (μάλιστα χειροτονήθηκε από τον Αυξέντιο) γιατί δεν αναγνωρίστηκε από τη Σκήτη των Αγίων Πατέρων και ποτέ δεν μνημονεύθηκε στη Σκήτη των Αγίων Πατέρων; Και όχι μόνο δεν μνημονεύθηκε, αλλά ούτε καν πήγαινε ως προσκυνητής!!! Πότε, λοιπόν, αναγνώρισε η Σκήτη των Αγίων Πατέρων τον ΄΄Μητροπολίτη Χίου΄΄ των Γ.Ο.Χ. (ή την ΄΄Σύνοδο΄΄ των Γ.Ο.Χ.) αφού ποτέ δεν τον μνημόνευσε και δεν είχε εκκλησιαστική κοινωνία μαζί του; Όσο για τα περί διωγμών και καθαίρεσης του Στεφάνου θα πρέπει να ξέρετε ότι ήταν μεγάλος αγιομάχος και δεν αναγνώριζε τον Άγιο Νεκτάριο, τον Άγιο Άνθιμο της Χίου και τους Αγίους που ανακηρύχθηκαν μετά το 1924 από την Κανονική Εκκλησία. Για πρότυπο πίστης προβάλλετε τον Στέφανο ή αποφυγής; Αποτελεί ύβριν και μόνο να τον επικαλείσθε όταν μιλάτε για τον μακαριστό π. Αμβρόσιο, ο οποίος έχει ταφεί πλησίον του ιερού παρεκκλησίου του Αγίου Νεκταρίου, που λαμπρώς τιμάται στη Σκήτη των Αγίων Πατέρων.

Όσο για την Ιερά Σκήτη του Αγίου Μάρκου (επίσης ανήκουσα στην Ιερά Νέα Μονή, με προεδρικό διάταγμα του 1930 -το οποίο δεν αμφισβητήθηκε ποτέ και από κανέναν -και λειτουργούσα υπό το υπάρχον καθεστώς με ανοχή της Ιεράς Μητροπόλεως Χίου) επεισόδια έγιναν -επί μακαριστού Παντελεήμονος Φωστίνη- διότι κάποιοι με τη συνδρομή των ΓΟΧ δεν αναγνώριζαν τον Κανονικό Μητροπολίτη Χίου. Και σαν να μην έφθανε αυτό έστειλαν μήνυμα, με υπόδειξη των εκτός Χίου Γ.Ο.Χ., προς τον Μητροπολίτη Χίου, δια του Γέροντος της Σκήτης π. Διονυσίου, όπου ανέφερε <<Την ουρά του γαιδάρου φιλούμε, το χέρι σου δεν το φιλούμε>>. Ο Γέροντας αθωώθηκε στο δικαστήριο, λόγω της ειλικρινούς ομολογίας του, κάτι που δεν συνέβη με τον Ιεροδιάκονο Στέφανο (Τσικούρα) που ήταν ανένδοτος. Αυτοί ήσαν οι ζηλωτές και υπέρμαχοι της Ορθοδοξίας; Έτσι σέβονται έναν Επίσκοπο; Μήπως να σας υπενθυμίσω ότι, και σήμερα, η Ιερά Σκήτη Αγ. Μάρκου δεν σας αναγνωρίζει και δεν έχει εκκλησιαστική κοινωνία μαζί σας, όπως και άλλες Μονές της Μητροπολιτικής μας περιφέρειας; 

Το ανέφερα και προηγουμένως: Η έκφραση της μισής αλήθειας ισοδυναμεί με ψέμα. Λοιπόν, μη μας προκαλούν κάποιοι Γ.Ο.Χ. για όσα αναφέρουν περί της Χίου. Θα ακολουθήσουν πολλά εάν συνεχίσουν στην ίδια ρότα. Η Σκήτη των Αγίων Πατέρων (Εκκλησιαστικά και Πολιτειακά) ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Χίου. Εξάλλου, η Σκήτη δεν χρειάζεται ούτε ΄΄Τοποτηρητές΄΄ ούτε ΄΄διοικητές΄΄ από την Αττική και τη Βοιωτία για να την εποπτεύουν. Δόξα τω Θεώ, η αγάπη και η μέριμνα των Χιωτών, αλλά κυρίως η βοήθεια του Θεού, την έχουν κρατήσει μέχρι σήμερα ζωντανή και δημιουργική. Δεν θέλουμε, λοιπόν, παρεπιδημούντες να διαφεντεύουν στον τόπο μας.-
↧

Ἀνακοινωθέν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου

April 5, 2016, 2:29 pm
$
0
0
Ἀνακοινοῦται ὅτι κατά τό τελευταῖον διάστημα, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί προσωπικῶς ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαῖος, παρακολουθοῦν ἀγρύπνως τάς ἐξελίξεις καί τάς πολεμικάς συγκρούσεις εἰς τήν εὐρυτέραν περιοχήν τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καί τάς ἐκεῖ διώξεις τῶν Χριστιανῶν. Οὕτως, ἡ Α. Θ. Παναγιότης ὁ Πατριάρχης ἔχει ἐκφράσει παντοιοτρόπως μέχρι σήμερον τήν ἀγωνίαν Αὐτοῦ διά τό μέγα θέμα τοῦ κύματος προσφύγων. Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, ἐπεκοινώνησε δι᾿ ἐκπροσώπου Αὐτοῦ μετά τῆς Αὐτοῦ Ἁγιότητος τοῦ Πάπα Φραγκίσκου κατά μῆνα Φεβρουάριον, τήν δέ 30ήν Μαρτίου ἀπηύθυνε πρός Αὐτόν σχετικόν Γράμμα.

Ἐν τῷ πλαισίῳ τοῦ ἐγνωσμένου τούτου ἐνδιαφέροντος καί τῆς ἀπό κοινοῦ ἀγωνίας τῶν Θρησκευτικῶν Ἡγετῶν καί τῆς ἐπιτακτικῆς ἀνάγκης ἀναλήψεως κοινῆς πρωτοβουλίας καί δράσεων αὐτῶν πρός εὐαισθητοποίησιν τῆς διεθνοῦς κοινῆς γνώμης καί τῶν ἁρμοδίων Ὀργάνων καί φορέων, ἡ Α. Ἁγιότης ὁ Πάπας Ρώμης Φραγκῖσκος, ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. κ. Βαρθολομαῖος καί ἡ Α. Μακαριότης, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμος θά ἐπισκεφθοῦν λίαν προσεχῶς τήν Νῆσον τῆς Λέσβου, πρός ἐπικοινωνίαν καί ἐπιστήριξιν τῶν ἐκεῖσε εὑρισκομένων προσφύγων.

Ἡ κίνησις καί πρωτοβουλία αὕτη τῶν Θρησκευτικῶν Ἡγετῶν θά ἐπιστηρίξῃ καί ἐνισχύσῃ τάς χιλιάδας τῶν δοκιμαζομένων προσφύγων καί θά ἐμπνεύσῃ τήν ἀνάληψιν καταλλήλων πρωτοβουλιῶν διά τήν προστασίαν τῶν ἐμπεριστάτων Χριστιανικῶν Κοινοτήτων καί τήν ὀρθήν ἀντιμετώπισιν τοῦ μείζονος προσφυγικοῦ θέματος.

Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 5ῃ Ἀπριλίου 2016
Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου
↧
Viewing all 941 articles
Browse latest View live
Search